ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2253
เมื่อหวังตงเสวี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ก็ก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว
เธอในขณะนี้ อดที่จะหมดอาลัยในใจไม่ได้ “คุณชายพูดถูกแล้วค่ะ สถานการณ์ของพ่อเป็นแบบนี้…เปลี่ยนไปในทางที่เลวร้ายอย่างเร็วทุกวัน ไม่เห็นความหวังอะไรเลยแม้แต่น้อย…”
“ความหวังเดียว ก็คือไตที่เข้าคู่กันได้ที่Walterหาเจอที่สหรัฐอเมริกา…”
“แต่ เงื่อนไขที่Walterเสนอมา มันช่างเป็นการดูถูกสุดๆต่อคุณธรรมและบุคลิกของฉันมาก…”
“แต่ ถ้าฉันไม่ชอบรับข้อเสนอของเขา ก็ต้องเตรียมใจที่พ่อจะจากไปได้ทุกเมื่อ…”
พูดถึงจุดนี้ น้ำตาคลอเต็มเบ้าของหวังตงเสวี่ยน จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจากตา ไหลลงที่พื้นปูนที่เยือกเย็นอย่างควบคุมไม่ได้
จากนั้น ความรู้สึกที่หวังตงเสวี่ยนสะสมมาหลายวันจู่ๆได้ระเบิดออกมาทันใด นั่งยองๆลงบนพื้นอย่างช้าๆ กอดหัวแล้วร้องไห้ออกมา
เย่เฉินเห็นหวังตงเสวี่ยนที่แข็งแกร่งมาตลอด นึกไม่ถึงว่านาทีนี้จะกอดหัวร้องไห้เบาๆออกมา ในใจก็อดที่จะเจ็บปวดใจไม่ได้ คิดในใจว่า “เธอต้องไร้ซึ่งทางออกแล้วเป็นแน่ อารมณ์ถึงได้ทรุดได้ขนาดนี้…”
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขานั่งยองๆลงด้านหน้าของหวังตงเสวี่ยน ตบไหล่ของเธอเบาๆ กล่าวอย่างจริงจังว่า “ตงเสวี่ยน หาไตไม่เจอก็ไม่ต้องเครียดนะ ผมมีวิธีที่ดีกว่าช่วยพ่อคุณ เทียบกับการหาไตแล้ว ยังสามารถให้คุณท่านไม่ต้องเจ็บปวดกับมีดบนเตียงผ่าตัดอีกด้วยนะ”
หวังตงเสวี่ยนได้ยินดังนี้ ก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้ มองเย่เฉินด้วยสีหน้าตะลึง สะอื้นแล้วกล่าว “คุณชายคะ…คุณพูดจริงหรือเปล่าคะ…”
“จริงแท้แน่นอนครับ” เย่เฉินพยักหน้า ยื่นมือเปิดประตูรถข้างคนขับ พูดกับหวังตงเสวี่ยนว่า “ขึ้นรถ! ไปโรงพยาบาลรักษาร่างกายของพ่อคุณให้หายก่อน แล้วค่อยไปหา ว่าใครเป็นคนวางยาพ่อคุณกันแน่!”
ตอนที่หวังตงเสวี่ยนได้สติกลับมา เย่เฉินได้เปิดประตูรถข้างคนขับแล้ว แล้วยังดันหลังของเธอเบาๆ ดันเธอเข้าไปที่ประตูรถ
หวังตงเสวี่ยนย้อนกลับไปคิดคำพูดที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ แล้วถามอย่างไม่เชื่อว่า “คุณชาย…คุณ…คุณมีวิธีรักษาพ่อฉันหายจริงๆเหรอคะ??”
เย่เฉินพยักหน้า มองแววตาที่แดงก่ำของเธอ กล่าวอย่างจริงจังว่า “ในเมื่อผมพูดแล้ว ก็ต้องได้ครับ!”
หวังตงเสวี่ยนกล่าวด้วยจิตใต้สำนึกว่า “แต่…แต่…แต่หมอบอกว่า ไตวายเฉียบพลันไม่สามารถกลับสู่สภาพเดิมได้นิคะ…”
เย่เฉินกล่าวอย่างชัดเจนว่า “หมอทำให้กลับสู่สภาพเดิมไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าผมเย่เฉินทำไม่ได้”
พูดพลาง เย่เฉินหยิบยาที่เดิมที่เตรียมไว้ให้หวังตงเสวี่ยนออกมาจากในกระเป๋า แล้วกล่าว “เดิมทียาเม็ดนี้เตรียมไว้ให้คุณ คุณเอาไปนะ เดี๋ยวพอไปถึงโรงพยาบาลก็ป้อนให้พ่อของคุณ รับรองกินยาโรคหาย!”
หวังตงเสวี่ยนอ้าปากค้างอย่างตะลึง “คุณ…คุณชาย คุณบอกว่ายานี้…เดิมทีเตรียมไว้ให้ฉันเหรอคะ? หรือคุณรู้เรื่องที่พ่อฉันตั้งนานแล้ว?”
เย่เฉินส่ายหน้า กล่าว “ที่วันนี้ผมจัดงานเลี้ยงอาหาร หลักๆคือเพื่อขอบคุณตอนวันตรุษจีนที่ทุกคนไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านผมและเสียเงินไปไม่น้อย ดังนั้นจึงได้เตรียมยาช่วยหัวใจที่รักษาหลายโรคให้หนึ่งเม็ด แม้ยาเม็ดนี้จะไม่แรงขนาดยาอายุวัฒนะ แต่ก็เพียงพอที่จะรักษาอาการของพ่อคุณได้”
หวังตงเสวี่ยนได้ยินดังนี้ ก็รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่
เธอถามด้วยจิตใต้สำนึกว่า “คุณชายคะ…ยานี้…รักษาพ่อฉันให้หายได้จริงๆเหรอคะ?”
เย่เฉินกล่าว “รักษาให้หายได้มั้ยนั้น รอให้ถึงโรงพยาบาลคุณก็จะรู้แล้ว รีบขึ้นรถเถอะ!”
แม้หว้งตงเสวี่ยนจะไม่มั่นใจ100% ว่ายาเม็ดนี้ของเย่เฉินจะรักษาพ่อของตัวเองได้หรือไม่กันแน่ แต่ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ รีบพยักหน้า ในการเร่งของเย่เฉิน เธอจึงขึ้นไปนั่งบนรถ
จากนั้น เย่เฉินสตาร์ทรถ ขับไปที่โรงพยาบาลชุมชนเมืองจินหลิงด้วยความเร็ว
…
YOU MAY ALSO LIKE
