ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 227 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่（1）
บทที่227 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่（1）
คิ้วของเย่เฉินขมวดแน่น
เขาไม่ใช่คนตระกูลเซียว ไม่มีความรู้สึกที่เป็นความสัมพันธ์อะไรในครอบครัว ดังนั้น แค่มองไปก็ดูออกแล้วว่า นายหญิงใหญ่เซียวกำลังใช้แผนแกล้งเสียใจ
ตอนนี้ตระกูลเซียวตกอยู่ในจุดบอด ถ้ายังไม่ได้ผ่อนคลายลงละก็ บริษัทเซียวซื่อก็จะต้องพังทลายลง นายหญิงใหญ่ก็จะตกอับลง ในพริบตา
คนอย่างเธอนั้น รักศักดิ์ศรีมาทั้งชีวิต ยอมตายแต่ไม่ยอมจน ไม่ยอมตกอับ ดังนั้นก็จะต้องคิดหาทางพลิกสถานการณ์ให้ได้
ก่อนหน้านี้เธอบังคับข่มขู่เซียวชูหรัน แต่เซียวชูหรันก็ไม่ได้ให้โอกาสเธอ
เธอก็ใช้เงินมาหลอกล่อ เลือกช่องทางจากทางฝั่งหม่าหลัน แต่หม่าหลันก็เกลี้ยกล่อมเซียวชูหรันไม่สำเร็จ
ตอนนี้ เธอก็เปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นเซียวฉางควนแทน แล้วก็เตรียมใช้แผนเสียอกเสียใจ เพื่อหาช่องทางจากฝั่งเซียวฉางควน
นี่ก็น่าจะเป็นแผนสุดท้ายของเธอแล้ว
ตอนนี้เซียวฉางควนเหมือนจะติดกับดักแล้ว
เขารู้สึกว่าปมในใจถึงคลายออก ในใจก็เริ่มบังเกิดเป็นความเคารพในตัวผู้เป็นแม่
ดังนั้น เขาก็เลยพูดน้ำตาไหลว่า “แม่ครับ จริงๆ แล้วในใจผมก็ไม่ได้จะโทษแม่เลย ผมรู้ว่าผมไม่เอาไหนเอง ผมมีความสามารถ
สู้พี่ใหญ่ไม่ได้ และไม่ได้แข็งแกร่งเท่าพี่ใหญ่ ไม่ได้เกิดมาเพื่อทำการใหญ่ ทำให้ผิดหวัง ผมขอโทษครับ……”
นายหญิงใหญ่เซียวก็จับมือเขา จับมือไป พูดสะอื้นไปว่า “ลูกแม่ แกเข้าใจหัวอกของแม่ แม่ก็ตายตาหลับแล้ว！”
พี่ใหญ่เซียวฉางเฉียนที่ยืนด้านข้าง ก็รีบขึ้นหน้าไป พูดบีบน้ำตาว่า “แม่ครับ อย่าพูดคำตายอะไรพวกนั้นสิครับ ผมและฉางควน
เสียพ่อไปแล้ว จะเสียแม่ไปอีกไม่ได้แล้วนะ！”
นายหญิงใหญ่เซียวเช็ดน้ำตา แล้วก็ปลอบลูกชายไปว่า “พวกแกสองคนพี่น้องรักแม่ แม่ตายไปก็นอนยิ้มในปรโลกแล้วละ！”
พูดจบ ก็ต่ออีกว่า “พวกแกนะ จะต้องสามัคคีกันไว้ มีเพียงความสามัคคีของพี่น้อง！ ถึงจะเจริญรุ่งเรือง คนโบราณบอกไว้ว่า พี่น้องร่วมใจ！ ก็จะได้มาซึ่งทองคำ！ ถ้าพวกแกสองคนทำงานด้วยกันได้ มีหรือตระกูลเซียวจะไม่เจริญรุ่งเรือง？！”
เซียวฉางเฉียนพยักหน้ารัวๆ “แม่ครับ แม่พูดถูก ผมเข้าใจแล้ว หลังจากนี้ก็จะร่วมมือร่วมใจกับฉางควน ร่วมกันทำให้ตระกูลเซียว
ยิ่งใหญ่กว่าเดิม”
เซียวฉางควนก็มีใบหน้าที่ตื่นเต้น มองไปก็รู้ว่าติดกับดักเข้าเสียแล้ว
ในใจเย่เฉินก็ถอนหายใจ นายหญิงใหญ่ช่างร้ายกาจจริงๆ พูดแค่สองสามคำ ก็ลากเอาพ่อตาตนเองไปเป็นพวกแล้วเรียบร้อย
จริงด้วย！
เซียวฉางควนก็ถูกคำพูดของเธอและพี่ใหญ่เกลี้ยกล่อม พูดอย่างซาบซึ้งว่า “แม่วางใจเถอะครับ ผมจะร่วมมือร่วมใจกับพี่ใหญ่ครับ！”
นายหญิงใหญ่เซียวได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้นขึ้นมา แล้วพูดว่า “ดีเลย！ ดีจริงๆ ！ ดีมากเลย！”
ในตอนนั้นเอง นายหญิงใหญ่ก็พูดกับสองพี่น้องเซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยที่ก้มหน้ามาตลอดว่า “พวกแกสองคนรีบไปขอโทษ
เซียวชูหรันกับเย่เฉิน ถึงแม้พวกแกสองคนไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ของชูหรัน แต่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เลือดมันย่อมข้นว่าน้ำ พวกแกจะไป
เคืองอะไรกับชูหรันแล้วก็เย่เฉินด้วยเล่า?”
พูดไป นายหญิงใหญ่ก็มองเซียวเวยเวย แล้วตวาดว่า “เวยเวย！โดยเฉพาะเธอ วันนี้ตอนที่พิธีเปิดกิจการ เธอยังจะลงมือกับลูกฝ่าย
พี่ตนเองอีก? เธอไปกินดีหมีดีเสือมาจากไหนถึงได้กล้า? ยังไม่รีบไปขอโทษพี่เขาอีก！”
สองพี่น้องก็รีบโค้งคำนับขอโทษ ปากก็พูดอย่างเคารพว่า “ชูหรัน ก่อนหน้านี้พวกเราผิดไปแล้ว！ขออภัยด้วย！ต่อไปพวกเราจะไม่ทำเรื่องที่มีผลกระทบต่อเธออีกแล้ว！”
เซียวชูหรันก็ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เคยเห็นเซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยยอมขอโทษใครมาก่อน หลายปีมานี้ สองพี่น้องนี้ จะต้องไม่ถูกกับตนเองมาโดยตลอด
แต่ว่า เห็นที่ทั้งสองก็ได้ขอโทษไปแล้ว เซียวชูหรันก็พูดตอบไปดีๆ ว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านไปเถอะ……….”
YOU MAY ALSO LIKE
