ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 228 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่（2） - novel-lucky

บทที่228 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่（2）

นายหญิงใหญ่เซียวก็ดีใจมาก รีบพูดกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรันเอ้ย พ่อเธอยังต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นตัว จะต้องพักฟื้นเยอะๆ ถึงจะดี ถึงแม้คฤหาสน์ตระกูลเซียวจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าคอนโดที่พวกเธออยู่ เอาอย่างนี้ พวกเธอทั้งบ้านย้ายกลับมาอยู่ดีไหม?”

เซียวฉางเฉียนก็รีบพูดเสริมว่า “ใช่แล้วชูหรัน สุขภาพพ่อเธอสำคัญสุด ไม่เพียงจะต้องมีสภาพแวดล้อมที่ดี แล้วยังต้องมีสุขภาพจิต

ที่ดีด้วย ดังนั้น พวกเธอต้องฟังคุณย่าจัดการ กลับมาอยู่เถอะ เดี๋ยวลุงจะจ้างแม่บ้านมาคอยดูแล คอยดูแลพ่อเธอวันละ24ชั่วโมงเลย”

เซียวฉางควนนอนอยู่บนเตียงผู่ป่วย พอได้ยินดังนั้น ก็ซาบซึ้งอย่างมาก

ในตอนที่กำลังซาบซึ้ง ใจเขาก็เริ่มสั่นคลอน หัวเริ่มร้อนผ่าว แล้วก็อดที่จะถามเซียวชูหรันไม่ได้ว่า “ชูหรัน พวกเรากลับดีไหม?”

เซียวชูหรันเองก็เริ่มสับสน

เธอเริ่มไม่เข้าใจ ว่าคุณย่าทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกจริงๆ หรือแกล้งกันแน่

แต่ว่าเห็นคุณย่า คุณพ่อ และคุณลุงสามคนแม่ลูกจับมือพากันร้องไห้ ตนเองก็ต้องมีซาบซึ้งกันบ้าง

อีกอย่าง เพื่อที่จะให้คุณพ่อได้ฟื้นตัว ถ้าได้กลับคฤหาสน์ตระกูลเซียว สภาพแวดล้อมก็ดี สุขภาพจิตดี การดูแลก็ดี เช่นนั้นพ่อก็จะสามารถฟื้นตัวได้เร็ว

หม่าหลันเองก็ได้พูดเสริมขึ้นทางด้านข้างว่า “ชูหรัน นี่มันโอกาสดีมากเลยนะ！ เธอจะช้าอยู่ทำไมกัน? รีบตอบรับไปสิ！”

เดิมทีเซียวชูหรันก็ลังเลอยู่ แต่พอเห็นพ่อแม่พูดโน้มน้าวตนเอง ก็เลยใจร้อน พูดออกมาว่า “งั้นก็ได้ ก็ย้ายกลับไปแล้วกัน……”

นายหญิงใหญ่เซียวก็มีใบหน้าดีใจขึ้นทันตา ในใจนี่ตื่นเต้นอย่าบอกใคร

สำเร็จแล้ว！

ฮ่าๆๆ ！

ในที่สุดก็สำเร็จ！

ขิงแก่นี่มันเผ็ดจริงๆ เซียวฉางควนมันไม่เอาไหน หม่าหลันก็โลภมาก เย่เฉินก็เป็นพวกที่ชอบหลอกลวงคน เซียวชูหรันดูไปเหมือนจะฉลาด แต่พอเจอแผนแกล้งร้องไห้ของตนเองก็เรียบร้อย

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจนายหญิงใหญ่เซียวก็พอใจเป็นอย่างมาก！

เซียวฉางเฉียนก็แอบยกนิ้วโป้งให้นายหญิงใหญ่เซียว ตอนนี้ เขาก็รู้สึกชื่นชมแม่ตนเองอย่างมาก ราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวไม่เคยหยุด

แม่ช่างเป็นมือฉมังจริงๆ พอแสดงละครออกมา ก็เล่นได้อย่างกับในหนังสือเรียน เริ่มจากหาจุดอ่อนที่น้องชายเซียวฉางควน จากนั้นก็อ้อมไปโจมตีที่ฝั่งเซียวชูหรัน สมบูรณ์แบบจริงๆ ！

เย่เฉินเห็นว่าภรรยาตนเองจะติดกับ ก็เลยรีบพูดว่า “คุณย่า คุณลุงครับ จะให้ชูหรันย้ายกลับไปพัก ก็ไม่มีปัญหาครับ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นคนบ้านเดียวกัน ได้ครึกครื้นด้วยกันก็เป็นเรื่องดี แต่ว่า……….”

เซียวไห่หลงก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงเย็นว่า “แต่ว่าอะไร? เรื่องของพวกเราตระกูลเซียว นายมายุ่งอะไรด้วย? จะพูดมากทำไม?”

นายหญิงใหญ่เซียวยกมือตบบ้องหูเซียวไห่หลงไป แล้วตวาดว่า “พูดกับน้องเขยแบบนี้ได้อย่างไร? ที่พูดไปเมื่อครู่นี้ ผายลมออกมาหรืออย่างไร?”

ฝ่ามือนั้น ตบออกไปจนทำให้เซียวไห่หลงอึ้งไป แล้วก็เข้าใจอะไรขึ้นมา

อ๋า！เกือบประชดเย่เฉินออกไปไม่ได้ จนเกือบจะเสียแผน！

ตนเองทนไม่ได้จริงๆ ที่จะแดกดันเย่เฉิน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่รู้สึกผิด แต่ในใจยังรู้สึกเหมือนเดิม เช่นนั้นแผนแกล้งเสียใจ

ที่คุณย่าเอามาหลอกเซียวชูหรันทั้งบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ ก็อาจจะล้มเหลวได้！

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็กังวลในใจ แล้วรีบพูดกับเย่เฉินว่า “ขอโทษด้วยนะน้องเขย พี่พูดมากไปเอง！ พี่ปากเสียเอง！ ให้อภัยพี่ด้วย！”

พูดไป แล้วก็ตบบ้องหูตนเองไปด้วย เห็นแล้วจริงใจอย่างมาก

ในใจเย่เฉินก็ขำขึ้นในใจ ดีจริงๆ คนตระกูลเซียวจะแสดงละครแกล้งทำเป็นเสียใจ อะไรก็ยอมไปเสียหมดเลย………….