ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2469 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 2469

“เย่เฉินเหรอ” เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำถามของอิโตะ นานาโกะ และแววตาอันคาตหวังของหญิงสาว เธออดทอตถอนใจไม่ได้ “ดูเหมือน
ความรู้สึกที่เด็กผู้หญิงคนนี้มีต่อเย่เฉิน จะถลำลึกลงไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่เธอใช่ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะทำไรอย่างไร”

จากนั้น เธอก็คิดถึงตัวเองขึ้นมา เธออดด่าตัวเองไม่ได้ “มัวแต่หดหู่เรื่องของเธอ ตัวฉันเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถึงฉันกับเย่เฉินใช้ชีวิต
อยู่ในเมืองเดียวกัน แต่เขามีภรรยาแล้ว ปกติจะเจอเขา ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอถอนหายใจออกมา และพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า “ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอเย่เฉินเลย ครั้งก่อนที่เจอ ก็คืองานเลี้ยงทานอาหาร
เย็นที่บ้านฉินเอ้าเสวี่ยน”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างผิดหวัง เธอถอนหายใจ แล้วพูดว่า “โอเค ไม่รู้ฉันมาครั้งนี้ จะมีโอกาสเจอเย่เฉินซังบ่อยๆ หรือเปล่า…
ซ่งหวั่นถึงถามอย่างแปลกใจ “เธอมาครั้งนี้ ไม่ได้บอกเขาเหรอ”

อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่ได้บอกเขา”

ซ่งหวั่นถึงพูดว่า “ทำไมไม่บอกเขาล่วงหน้าล่ะ ให้ฉันโทรหาเขาตอนนี้ไหม ชวนเขามาทานข้าวด้วยกันคืนนี้”
อิโตะ นานโกะพูดอย่างเยินอาย “ฉัน…ฮันที่จริงฉันอยากเซอร์ไพรส์เย่เฉินซัง…”

พูดจบ เธอหันมองซ่งหวั่นถึง และถามด้วยใบหน้าคาดหวัง “พี่หวั่นถึง รบกวนพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม”

ซ่งหวั่นถึงยิ้มบางๆ แล้วถามว่า “เธอจะบอกให้ฉันโทรหาเย่เฉิน ชวนเขามาทานข้าวที่บ้าน ในขณะเดี่ยวกันก็ห้ามบอกเขา เรื่องที่เธอมา
เมืองจินหลิงใช่ไหม”

“ถูกต้อง!” อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นได้ “พี่หวั่นถึงช่วยฉันได้ไหม”

อันที่จริง เธอไม่ต่างอะไรกับอิโตะ นานาโกะ ที่เทใจให้เย่เฉินมาเนิ่นนาน

จะพูดก็พูดเถอะ แท้จริงแล้วทั้งสองคนเป็นศัตรูหัวใจ

แต่อิโตะ นานโกะอายุน้อยกว่ซ่งหวั่นถิง แถมยั่งสวยและน่รัก ตอนนี้เธอมองซ่งหวั่นถิง ด้วยสีหน้คาดหวัง แววตาเปล่งประกาย ทำให้
ซ่งหวั่นถิงอตเอ็นดูไม่ได้

เห็นสาวน้อยอย่างเธอ ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก ซ่งหวั่นถึงทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธ จึงจำใจพูดว่า “ได้ ในเมื่อเธออยากเซอร์ไพรส์เขา งั้นฉัน
จะหลอกเขามาที่บ้านเอง”

“ดีจังเลย!” อิโตะ นานาโกะดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณนะคะพี่หวั่นถึง! ขอบคุณพี่จริงๆ!”

ซ่งหวั่นถึงส่ายหน้าหัวอย่างเหนื่อยใจ เธอยอมรับจริงๆ เมื่อสาวญี่ปุ่นออดอ้อนขึ้นมา ผู้หญิงอย่างเธอยังต้านทานไม่ไหว
ดังนั้น เธอจึงหยิบมือถือออกมาโทรหาเย่เฉิน

ตอนนี้เย่เฉินกำลังยุ่งอยู่กับผัก ที่ปลูกอยู่ในเรือนกระจก

ปุ๋ยหมักที่เซียวชูหรันทำเอาไว้เมื่อปีก่อน เริ่มย่อยสลายพอสมควรแล้ว ปุ๋ยอินทริย์ที่ทำจากใบไม้ ผัก และพวกเศษอาหารในครัว
ปลอดภัยและปลอดมลภาวะ เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการปลูกดอกไม้และผักที่บ้าน

เดิมทีเรือนกระจกในบ้าน เป็นหน้าที่ของเย่เฉินกับเชียวชูหรัน แต่ตอนนี้เชียวชูหรัน รับงานริโนเวทตี้เหากรัป เธอยุ่งจนไม่มีเวลาปลีกตัว
ดังนั้นเย่เฉินจึงรับหน้าที่ดูแลเรื่องนี้เอง

ตอนกำลังใส่ปุ๋ย มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นไม่หยุด เย่เฉิควักมีอถือออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นซ่งหวั่นถึง จึงกดรับสาย “หวั่นถึง มีเรื่องอะไร
หรือเปล่า”

“อาจารย์เ….” ซ่งหวั่นถึงมองอิโตะ นานาโกะแวบหนึ่ง จากนั้นจึงรีบพูดว่า “ฉันอยากถามว่าคืนนี้ คุณพอมีเวลาว่าง มาทานข้าวที่บ้านฉัน
เย่เฉินรู้ข่าวจากเฉิจื่อข่ายแล้ว คืนนี้นางาชิโกะ อิโตะ จะเข้าพักที่โรงแรมป้ายจินช่านกง เขาจึงเดาได้ว่าอิโตะ นานโกะต้องไปที่บ้านช่ง
หวั่นถึง เธอโทรมาชวนเขาไปทานข้าว มีความเป็นไปได้ว่า เธอน่าจะอยู่กับอิโตะ นานาโกะไหมคะ”