ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2556
บทที่ 2556
“เรื่องนี้…. คนนั้นลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “อันที่จริง…หนำาของนาย…คนอื่นมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนนอก ฉันไม่มีวิธีพานายเข้าไป
เหมือนกัน…”
เย่เฉินชี้ไปที่ทหารข้างเขา แล้วถามว่า “ถ้ฉันเปลี่ยนชุดของเขา แกพาฉันเข้าไปได้ไหม”
คนนั้นพูดติดๆ ขัดๆ “ถ้นายเปลี่ยนชุดของเขา และปกปิดใบหน้า น่จะเข้าไปได้…แต่เอลงไปที่ห้องใต้ดิน ยามต้องถามว่านายเป็นใคร
มาทำอะไร…เพราะผู้บัญชาการของเราเคยสั่งไว้ซัดเจน ต้องดูแลทั้งแปดคนอย่างเข้มงวด…ดังนั้น ถึงนายเข้าไป ก็ปีดบังได้ยาก….
พูดพลาง เขารีบพูดเสริมว่า “อีกอย่าง ถ้นายทำร้ายพวกเขา ต้องทำให้ยามข้างนอกรู้ ทางออกห้องใต้ดิน เป็นเพียงปั่นไดแคบๆ ถ้าข้าง
นอกรู้ นายหนีไม่รอดแน่ ยิ่งไปกว่านั้น แค่ข้างนอกโยนระเบิดมือ เข้ามาข้างในเพียงลูกเดียว คนข้างในไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน….
เย่เฉินพูดอย่างแน่วแน่ “เรื่องนี้แกไม่ต้องหนักใจ แกแค่พาฉันเข้าไปข้างในก็พอ”
คนนั้นทำได้เพียงพยักหน้า เขาพูดอย่างเคร่งเครียด “ฉัน…ฉันพานายเข้าไปได้ แต่….แต่ฉันต้องเตือนนายก่อน ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ฉัน
กับนาย รวมไปถึงแปดคนนั้น อาจตายอยู่ในนั้น….
เย่เฉินยิ้มบางๆ “ถ้าแกไม่ให้ความร่วมมือกับฉันโดยดี แกนั่นแหละที่จะตายอยู่ในนั้น”
คนนั้นพูดว่า “ฉันให้ความร่วมมือ…ให้ความร่วมมืออยู่แล้ว…
“โอเค” เย่เฉินพยักหนำาเบาๆ ด้วยความพอใจ จกนั้นจึงมองไปที่อิกคน และสั่งวยน้ำเสียงเย็นชา “ถอดเสื้อและกางเกงตัวนอก ออก
ทั้งหมด!”
คนนั้นรีบพูดว่า “นาย…นายบีบคอฉันแบบนี้ ฉันถอดไม่ได้…”
เย่เฉินหัวเราะ “โอเค งั้นฉันปล่อยแกแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็ปล่อยมือท้นที
คนนั้นดีใจหันที และทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อ เขาใช้หางตามองเย่เฉินอย่างประเมิน ขณะเดียวกันก็ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว
เขาเห็นว่าเย่เฉินมีแค่มือเปล่า ไม่เพียงแค่จะไม่มิอาวุธ ขนาดที่เอวยังไม่เห็นว่ามีอาวุธอะไร
ดังนั้นเขาจึงคิดในใจว่า “ถ้าฉันถอดเสื้อตามที่เขาบอก เขาอาจฆ่าปิดปากฉันตอนนี้ แต่ถ้าฉันหาโอกาสหนีตอนนี้ เขาอาจจะตามฉัน
ไม่ทัน!”
“ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อนร่วมงานฉันอยู่ในมือเขา ทำให้เขาทำอะไรยาก!”
“บวกกับการที่เขาไม่มีอาวุธ ไม่มีทางฆ่าฉันได้จากระยะไกล”
“ถึงเขามีปั่น หยิมปืนมายิงฉัน ก็มีโอกาสที่จะยิงไม่โดน ถึงยิงโดนฉัน ฉันก็มีโอกาสที่จะไม่ตาย!”
“อีกอย่าง แค่เขาลั่นไกปืน ทุกคนต้องให้ความสนใจที่นี่ เมื่อถึงตอนนั้น ถึงมีปีกก็รอดยาก!”
“เพราะเหตุนี้ ฉันคิดว่าโอกาสที่เขาจะยิงปีน จึงน้อยมาก!”
“เมื่อมองเช่นนี้ ไม่ว่ายังไง การหนิจึงคุ้มกว่า!”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาตั้งสมาธิ เพื่อฉวยโอกาสหนี
ดังนั้น เขาถอดเสื้อนอกออกมา ทำเหมือนจะยื่นให้เย่เฉิน ทันใดนั้นเขายนเสื้อใส่หน้าเย่เฉิน และหันหลังวิ่งหนีไปข้างหลัง
แต่ทว่า ตอนที่เขากำลังก้าวขาวิ่ง เขาพบว่า ขาของตัวเองเหมือนโดนพื้นดูดไว้ ไม่สามารถยกขาขึ้นได้แม้แต่น้อย
ตอนนี้ เขาคิดว่าตัวเองเจอปีศาจ มองเย่เฉินอย่างตกตะลึง ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง และสิ้นหวัง
เย่เฉินยิ้มบางๆ และพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันใช้ปราณพย์ สกัดกั้นเส้นประสาทส่วนกลางของแก ตอนนี้ตั้งแต่คอของ
แกลงไป ไม่สามารถขยับได้”
เมื่อพูดออกมา ไม่เพียงแค่ทหารที่ขยับไปไหนไม่ได้ เพื่อนของเขาที่โดนเย่เฉินบีบคอ ก็ตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง
พวกเขาไม่รู้ว่าปราณทิพย์คืออะไร แต่สิ่งนี้ทำให้คนป็นๆ ไม่สามารถขยับได้อย่างกะหันหัน ความสามารถเช่นนิ้ ห่างไกลจากความรู้ของ
คนปกติอย่างพวกเขา
เย่เฉินมองสีหน้าตกตะลึงของคนตรงหน้า เขาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “โฮ้ สหาย เดิมฉันอยากไว้ชีวิตแก แต่แกมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น
เพียงพริบตาก็จะทำลายความสัมพันธ์ของเรา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าหาว่าฉันไร้เยื่อใยก็แล้วกัน!”
YOU MAY ALSO LIKE
