ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2575
บทที่ 2575
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เฮ่อจื่อซิวไม่รู้จะทำยังไง
เธอดูออกว่าเปเฉินไม่ได้ล้อเล่น
ดังนั้นเธอไม่รู้ ถ้าเยเฉินไม่ยอมพาเพื่อนเธอไปด้วยจริงๆ เธอควรจะทำยังไง
เธอก็คิดไม่ถึง ว่าเพื่อนตัวเองจะไร้เหตุผลเช่นนี้ ก่อนเย่เฉินจะเปิดเผยตัวตน ก็ล่วงเกินเขาเอาไว้มาก ตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาอ้อนวอนเย่เฉิน
ยังไง เย่เฉินไม่ช่วยพวกเขา ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล
ถึงแม่ใจหนึ่งอยากออกจากที่นี่ เพื่อกลับไปหาพ่อที่เมืองจินหลิง แต่ถ้าต้องให้เธอทิ้งเพื่อน แล้วหนีไปคนเดียว เธอทำใจไม่ได้จริงๆ
เธอมีความคิดชั่ววูบ ที่จะไม่ไป และอยู่ร่วมเป็นร่วมตายกับเพื่อน ถึงนี่จะเป็นจุดจบที่เลวร้ายที่สุด แต่ทำให้เธอไม่รู้สึกละอายใจ
มิฉะนั้น ถ้าเธอหนีออกไปคนเดียว แล้วอีกเจ็ดคนตายที่นี่ เธอคงไม่มีวันหลุดพันความรู้สึกผิดในใจไปตลอดชีวิต
เย่เฉินคิตไม่ถึง คนไร้เหตุผลที่การศึกษาสูงพวกนี้ ตอนนี้ต่างพากันยื้อเช่อจือชิวอย่างสุดชีวิต
พวกเขาใช้ธีต่างๆ นานา ใช่ทั้งวิธีตูถูก ประณาม อ้อนวอน และทำตัวนำสงสาร เพื่อทำลายจิตใจของเช่อจือซิวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเพื่อ
เป้าหมายสองอย่าง
ให้เฮ่อจือซิวช่วยพวกเขาออกไปด้วย
หรือไม่ ก็ให้เฮ่อจือชิวตายด้วยกันกับพวกเขาที่นี่!
เย่เฉินอดมองเฮ่อจือชิวไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าเธอสับสนมาก ถึงขนาดที่มีความคิดเด๊ดขาด เขาคิดในใจว่าไม่ดีแล้ว!
คนหนุ่มสาวมักจะขาดสติ เพราะความชอบธรรมและความผูกพันทางจิตใจ เหมือนที่ยอมแบกรับความผิดเพื่อเพื่อน พวกนักโทษประหาร
ที่ยอมตาย แต่ไม่ยอมขายเพื่อน ตอนตายคิดว่าตัวเองทำเพื่อความซอบธรรม แต่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ้ายเห็นเขาเป็นเพียงแพะรับบาป
ดังนั้น เย่เฉินไม่รอให้เช่อจื่อชิวได้โอกาสตอบโต้กลับ เขาเปิดประตู และพูดกับไฟชาลข้างนอก “เข้ามาพาคุณเฮ่อออกไป!”
“ครับ!”
ไฟซาลที่เพิ่งพาอีกสี่คน คุมตัวทหารองครักษ์ของคามมิตเอาว้ทั้งสองคน เขาตอมรัมอย่างไม่ลังเล จากนั้นเขาเดินมาหน้าเฮ่อจื่อชิว และ
พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณเฮ่อ เชิญมากับผมครับ!”
ตอนแรกเฮอจือซิวยังสองจิตสองใจ แต่เมื่อเย่เฉินสั่งให้ไฟซาลมาบังคับเธอออกไป ทำให้เธอรู้สึกต่อต้าน เธอริบพูดว่า “ฉันไม่ไป! ฉันไม่
ไปแล้ว! ฉันจะอยู่ที่นี่กับเพื่อน!”
เมื่อเช่อจือซิวพูดออกมา ที่เหลืออีกเจืดคน ถึงกับมีสีหน้าผ่อนคลาย บางคนถึงกับดีใจอย่างไม่รู้ตัว
เย่เฉินเห็นท่าทีของคนพวกนั้น ในใจเขาสิ้นหวังกับความเป็นคนและสันตานของคนพวกนี้
ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ตัวเองไม่มีโอกาสหนี ก็ไม่ให้เพื่อนตัวเองได้หนีไป อยากให้เพื่อนตายกับตัวเอง นี่คือด้านที่สกปรกที่สุดของ
ความเป็นมนุษย์
ดังนั้น เยเฉินรีบพูดกับไฟซาลว่า “ปิดปากเธอไว้ แล้วพาเธอออกไป!
เมื่อเฮ่อจือซิวได้ยิน เธอยิ่งสะเท้อนใจ และพูดโพล่งออกมาว่า “อย่ามาแตะต้องฉัน! ฉันไม่ไป!”
พูดจบ เธอมองเย่เฉิน และตะโกนว่า “คุณเย รบกนบอกพ่อฉันด้วย บอกว่าฉันไม่สามารถกตัญญูต่อเขาได้ อย่าตำหนิฉัน! ฉันมาซีเรียกับ
เพื่อนฉัน ถ้าฉันหนีไปคนเดียว ฉันไม่มีทางอภัยให้ตัวเองไปตลอดชีวิต”
เย่เฉินขมวดคิ้วมองเธอ แล้วย้อนถามว่า “สมองคุณติดเชื้อมาจากเจ็ดคนนั้นเหรอ!”
“ไม่ใซ่!” เฮ่อจื่อซิวพูดเสียงสูง “ฉันคิดอย่างตีแล้ว! ฉันยอมรับผลทั้งหมด และไม่มีทางเสียใจด้วย!”
เย่เฉินโกรธจนปวดหัว เขาชี้เธอแล้วพูดเสียงดัง “หุบปาก! ก่อนที่ผมยังไม่มา คุณจะอยู่หรือตาย ไม่เกี่ยวกับผม แต่ในเมื่อผมมาที่นี่แล้ว
คุณต้องรอดเท่านั้น! ถึงคุณอยากตาย ผมก็ไม่ให้คุณตาย!”
YOU MAY ALSO LIKE
