ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2614 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 2614

ตวงตาของซูโสว่เต้าแทบจะหลุดออกมา

แอบด่าอย่างขุ่นเคือง: “สัตว์เดรัจฉานตันี้ ใจดำจริงๆ! 60 ล้านตอลลาร์สหรัฐ ทุกวันกินเนื้อมื้อเดียว ที่พักก็เป็นห้องใต้ดินแบบไม่มี
หน้าต่าง?! นี่ยังจะให้คนอยู่ได้เหรอ?”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขากล่าวอย่างสะอีกสะอื้นว่า: “คุณเย่ บริการแบบนี้แย่เก้นไป ซอแพ็คเกจที่มันตักว่านี้หน่อยได้ไหม?”

เย่เฉินพูดอย่างจำใจว่า: “แกให้ได้แค่ไม่กี่สิบล้านตอลลาร์ไม่ใช่เหรอ? เงินน้อยแค่นี้ ก็เพลิดเพลินได้แค่บริการแบบนี้เท่านั้นล่ะ”
ซูโสว่เต้ารีบโบกมือ: “คุณเย่ ขอเพียงแค่สวัสติการตี เงินไม่ใช่ปัญหา!”

ซูโสว่เต้าตอนนี้เข้าใจแล้ว

“เมื่อก่อน รายการบัญชีขนาดใหญ่ตระกูลซู ฉันไม่กล้ำาเข้าไปยุ่ง ต้องให้คุณานพยักหน้าเห็นด้วยถึงจะได้ แต่นั่นเป็นเพราะคุณท่านขอ
ให้บัญชีตรวจสอบการเงินเป็นประจำ โยกย้ายเงินหลวงของตระกูลซูไม่เพียงแค่ปิตบังไม่ได้ แถมยังก่อให้เกิตปัญหาได้อีก”

“แต่ว่า เรื่องที่เย่เฉินให้ฉันไปซีเรียในครั้งนี้ ต้องเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว หมอนี่ไม่มีทางอ่อนข้อให้แน่นอน”

“ในเมื่อต้องไป งั้นหลังจากที่ฉันไป จือหยูต้องหาวิธีสืบทอดตระกูลซู”

“ถ้าจือหยูไม่สามารถสืบทอดตระกูลซูได้ งั้นฉันก็กลับมาไม่ได้แน่นอน ฉันกลับมาไม่ได้ฉันยังจะกลัวว่าคุณท่านจะหาเรื่องฉันเหรอ?”
“แต่ถ้าหากจือหยุสืบทอดตระกูลซูได้ งั้นหลังจากที่ฉันกลับมา ก็ไม่ต้องกลัคุณท่านมาหาเรื่องฉันอิก เพราะตอนนั้นเขาจะต้องอยู่ในมือ
ของเย่เฉินแล้ว!”

“พูดอีกอย่างก็คือ แม้ว่าเขาไม่อยู่ในมือของเย่เฉิน ลูกสาวของฉันกลายเป็นห้วหน้าตระกูลชู ก็ยังถึงคราวที่คุณท่านจะต้องมาหาเรื่อง
ฉัน?!”

คิดถึงตรงนี้ เขารีบบอกเย่เฉินว่า: “คุณเย์ คุณบอกฉันมาตรงๆเลยว่าแคเกจที่สูงที่สุดคืออะไร ราคาเท่าไหร่ก็ได้ทั้งนั้น เรื่องเงินฉันจะไป
หาวิธี จากที่ฉันดูทรงมาสักพักแล้วยังไงก็กลับมาไม่ได้ กลับว่าฉันก็ไม่ได้กลัวคุณท่านรู้และมาคิตบัญซีฉันที่หลัง…”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “ถ้าแกพูดแบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันก็จะแนะนำให้แกรู้จักแพ็คเกจสุดหรูของเราแล้วล่ะ”

ขณะที่พูด เขาก็แนะนำทันที: “ราคาของแพ็คเกจหรูหราคือ 100 ลัานดอลลาร์สหรัฐ ดื่มเหล้าและเนื้อได้ทุกมื้อ ฉันจะให้ลานเล็ก ๆ ที่มี
ส้วมหลุมส่วนตัว แบบนี้จะรับประกันได้ว่าแกจะไม่ถูกรบกวน เป็นบริการที่มีมาตรฐานสูงสุตในพื้นที่แน่นอน เป็นยังไงบ้างแกต้องการสักแพ็คเกจ
ไหม?”

ซูโสว์เต้าคิดว่าจะได้กินอาหารได้ครบมื้อ มีเนื้อ และยังมีลานเล็กๆเป็นของตัวเองอีก ฬงดูดีกว่าคอกวัวเมื่อกี๊กี้เสียอีก ห้องใต้ดินก็ดีมากแล้ว
จริงๆ จึงทำได้แต่กัดฟันและพูดว่า: “ได้! งั้นก็แพ้คเกจนี้ล่ะ!”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ พูดว่า: “งั้นแกรอสักครู่ ฉันโทรศัพท์หาเพื่อนก่อน”

พูดจบ ก็โทรออกหาฮามิด

ฮามิตรับสายเย่เฉิน ถามอย่างเบิกบานใจว่า: “น้องเย่ คุณน่าจะกลับถึงหัวเชี่ยแล้วสินะ?”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “กลับมาแล้วๆ”

ฮามิดถนหายใจด้วยความเสียดาย: “โธ่! นายมาครั้งนี้ก็ไม่ทันได้เพิ่มความสัมพันธ์กับคุณเลย นำเสิยตายที่สุด! พี่ชายยังไม่ทันได้
ขอบคุณนายเลย!”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “เรื่องง่ายๆแทบไม่ต้องออกแรงเลย ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันขนาดนั้นหรอก”

ฮามิตรีบถาม: “เมื่อไหร่น้องชายจะมีเวลาว่างมาหากันบ้างล่ะ?”

ในใจของเย่เฉินคิดว่าใครอยากจะไปที่ที่ทุรกันดารขนาดนั้นล่ะ

แต่ปากก็พูดจาอย่างสุภาพว่า: “พี่ชายวางใจได้ มีโอกาสต้องไปแน่นอน”

ขณะที่พูด เย่เฉินก็กล่าวว่า: “จริงสิ พี่ชาย ฉันโทรมาหา มีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องคุณหน่อย”

ซามิตกล่าวอย่างไม่ลังเล: “น้องซายนายมีอะไรก็รับสั่งมาเลย!”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “คืออย่างนี้นะ ฉันจะส่งเพื่อนคนหนึ่งของฉันไปใช้ชีวิตสัมผัสประสบการณ์ที่คุณหน่อย หลังจากที่เขาไป ก็รบกวนให้พี่
จัดหาคนให้มากำกับดูแลอย่างเข้มงวด สรุปคำเดียวว่า อย่าให้เขาหนีไปได้

ฮามิตก็เป็นคนฉลาด แทบจะเข้าใจความหมายของเย่ฉิน รีบพูดว่า: “ไม่มีปัญหา! ที่นี่ของฉันเต็มไปด้วยทหารพร้อมกระสุนจริง แม้แต่
แมลงวันตัวเดียว ก็ไม่มีทางหนีไปได้! นายรีบส่งมาก็พอ!”

“งั้นก็ดีเลย” เย่เฉินยิ้มกล่าว: “รบกวนคุณขนาดนั้ ฉันก็เกรงใจมากแล้ว เดี่ยวคุณส่งเลขที่บัญชิมา ฉันจัดการให้คนโอนเงินไปให้!”