ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2615
บทที่ 2615
ฮามิตได้ยินที่เย่เฉินพูดว่าจะโอนเงินมาให้ตน หันใดนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้ว่า: “โธ่เอ่ยน้องชายไม่ได้หรอก นายรักษาขาของฉันหาย นี่ก็
เป็นบุญคุณล้นฟ้าแล้ว ทำไมฉันจะต้องเอาเงินจากนายอีกล่ะ…”
เย่ฉินยิ้มกล่าว: “คุณขาดแคลนเงินอยู่ไม่ใช่เหรอ? ค่าช้จ่ายชีวิตประจำวันในกองทัพ ขืนและกระสุนต้องใช้เงิน ฉันจะช่วยเท่าที่ฉันจะ
ทำได้ พี่ชายคุณไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก”
ฮามิดยังต้องการบอกปัดอีก น้ำเสียงของเย่เฉินกล่าวอย่างหนักแน่น: “พี่ชาย เงินนี้ถ้าคุณไม่รับไป ก็ไม่ถือว่าเห็นฉันเป็นเพื่อน งั้นต่อไป
เราก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก!”
ฮามิดได้ยินดังนี้ รีบพูดโดยไมลังเลทันที: “น้องชาย! ในเมื่อเป็นอย่างนั้ งั้นการเคารพเทียบไม่ได้กับตามคำสั่งแล้วล่ะ! หลังจากที่เพื่อน
นายมาแล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด จะต้อนรับเป็นอย่างดี!”
ซูโสว่เต้าที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินเรื่องนี้ หัวใจของเขาก็หดหู่แทบตาย
“เย่เฉินคนเลวนี้ เอาเงินของฉันไปสร้างมิตรไมตรีกับคนอื่นงั้นเหรอ?! หนึ่งร้อยลัานดอลลาร์สหรัฐ! แต่มันก็ไม่น้อยเลยนะ! เงินหนึ่งร้อย
ล้านตอลลาร์สหรัฐของฉันที่ให้ไป สุตท้ายแพ้แต่น้ำใจของคนก็แลกไม่ได้?”
กลัดกล้มใจ ในใจของซูโสว่เต้าอดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ: “เย่เฉินคนนี้แม้ว่าลักษณะเหมือนเย่ฉางอิงพ่อของเซา แต่ส่ไตล์การทำงานต่างกัน
มาก เย่นางอิงป็นสุภพบุรุษที่ชื่อสัตย์ แม้ว่าคนอื่นแอบกระเขาอยู่เบื้องหลังเล็กๆน้อยๆ เขาไม่เคยใช้วิธีเดียวกันนี้ในการโต้กลับ แต่ซื่อตรง
เสมอ ไม่รู้สึกละอายใจในการตรวจสอบตนเอง แต่เย่เฉินคนนี้ สไตล์การทำงานแหวกแนวและไม่เล่นไปตามเกม!”
“หากต้องการปลิดชีวิตผู้คนเหมือนตระกูลซูทำ แม้จะโหดร้าย แต่ก็ถือว่าตรงไปตรงมา”
“แต่เขาไม่ใช่เลย ขอบส่งคนเข้าไปในฟาร์มสุนัข เหมืองถ่านหินดำ กูเขาฉางไม ซีเรีย วิธีการเล่นงานแบบนี้ เกือบจะไม่เคยได้ยินมาก่อน
ในชนชั้นสูงของเย่นจิง
“แต่…โชคดีที่เด็กคนนี้มีรสนิยมที่แปลกๆ มิฉะนั้นยิงปีนแค่นัดเดียวก็ทำฉันล้มลงได้ นั่นคงเป็นความว่างเปล่าจริงๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น…”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจเขาก็รู้สึกสบายใจเลักน้อย
ขจือหยู ชูรั่วหลีมองหน้ากัน แม้ว่าในใจจะทนไม่ได้ที่พ่อจะไปไกลถึงซีเรีย แต่รู้ดี ว่านี่ก็เป็นความเมตตาที่สุดของเย่เฉินแล้ว
ในตอนนี้ เย่เฉินมองไปที่ตู้ให่ชิง ถามอย่างเคารพเล็กน้อย: “นำาตู้ ไม่รู้ว่าฉันจัดการแบบนี้ ท่านจะพอใจไหม?”
เหตุผลที่เย่เฉินถามตู้ให่ชิง เป็นเพราะรู้ดีว่าตู้ใหชิงรักพอมาหลายปีแส้ว ถึงขั้นไม่มีความสุขไปทั้งชีวิต ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเห็นใจตู่ไห่ซิงอยู่
บ้าง แถมเธอยังเป็นคนรุ่นเดียวกับฟอ และก็เป็นผู้อาวุโสของตน ก็ต้องให้ความเคารพกันบ้างเป็นธรรมดา
ตู่ไห่ชิงรีบพูด: “ผู้มิพระคุณในเมื่อตัดสินใจแล้ว ฉันก้ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง: “น้ำตู้ ท่านกับฟอของฉันก็เป็นเพื่อนกัน อย่าเรียกฉันแบบนั้นเลย เรียกฉันว่าเปเฉินก็ได้”
ตู้ไห่ซิงพยักหน้าขอบคุณ
เย่เฉินกล่าวอีกว่า: “นำาตู้เมื่อสักครู่บอกว่าเรื่องที่หย่ากัน ก็ขอให้ท่านไม่ต้องร้อนใจ เทศกาลเซงเม้งในเดือน 4 พิธีบรรพบุรุษตระกูลเย่ ฉัน
สัญญาว่าจะกลับไปร่วมด้วย ถึงตอนนั้น ฉันจะให้คนพาคุณซูมาจากซีเรียและพาตัวไปด้วย คุกเข่าลงที่หลุมศพของพ่อแม่และยอมรับความผิด
พลาด ถึงตอนนั้น ฉันจะให้คนเตรียมเอกสารการหย่าล่วงหน้า ให้เขาเซ็นเอง จากนั้นค่อยส่งเขาไปซีเรีย”
ตู้ให่ชิงได้ยินดังนั้น ก็รีบกล่าวขอบคุณ: “งั้นก็ขอบคุณจริงๆ!”
เย่เฉินยิ้มเบาๆ: “เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว”
ซูโสว่เต้าได้ยิน เดือน 4 ยังต้องพาตัวเองมาจากซีเรียเพื่อไปยังเนจิ่ง ไปที่หลุมฝังศพของเย่ฉางอิงเพื่อยอมรับความผิดพลาด ในใจหดหู่
อย่างมาก
YOU MAY ALSO LIKE
