ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 318 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 318

พูดจบ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอำมหิต ด่าเย่เฉินว่า “ไอ้หนู ทางที่ดี ก็รีบชดใช้เงินมา แล้วก็ขับรถไสหัวออกไป อย่ามาทำให้เสียเวลาที่กูกับแฟนจะไปแช่น้ำออนเซ็น”

เย่เฉินถามด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ถ้าหากผมไม่ชดใช้ล่ะ? ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าวว่า “ไอ้ยาจก แม่งชอบเสแสร้งฉิบหาย แกรอดู กูจะให้แกเห็นว่าการไม่ชดใช้เงินมีจุดจบยังไง”

เมื่อพูดจบ ก็ล้วงโทรศัพท์ และกดโทรออก

หลังจากนั้นไม่นาน ฝ่ายโน้นรับสาย ชายหนุ่มก็กล่าวว่า “ผู้จัดการเจิง ฉันมาเที่ยวที่นี่ รถเพิ่งจะถึงที่จอดรถก็ถูกพวกยาจกขูดเป็นรอย ไอ้พวกโง่ไม่อยากจะชดใช้เงินให้ผม แม่งฉิบหายยังเอะอะโวยวายกับผมอีก คุณรีบพาคนมาด้วย”

หลังจากกดวางสาย ชายหนุ่มมองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาเย้ยหยันและกล่าวว่า “ไอ้ยาจก ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ชดใช้เงิน แล้วขอโทษกู มิฉะนั้น เมื่อผู้จัดการเจิงมาแล้ว แกจะได้เห็นดีกัน! ”

เมื่อต่งรั่งหลินเห็นฝ่ายตรงข้ามเรียกคนมา เธอกลัวว่าเย่เฉินจะต้องบาดเจ็บ ก็รีบกล่าว่า “ได้ ๆ ๆ ถือว่าฉันยอมรับ แกบอกมาเลยว่าจะให้ชดใช้เป็นเงินเท่าไหร่? ”

ชายหนุ่มกล่าวเยาะเย้ยว่า “รถของฉันถูกคุณขุดเป็นรอย ถ้าจะพ่นให้เป็นสีเดิมมันเป็นไปไม่ได้ นี่คือความเจ็บในชั่วชีวิตของกู ยังไงแกก็ต้องจ่ายครึ่งหนึ่ง! กูจะลดให้แกหน่อย ก็คิดราคาเป็นแปดแสนก็แล้วกัน! ”

อะไรนะ? แปดแสน!? ต่งรั่งลินกล่าวอย่างโมโห “แกนี่มันพูดพล่อย ๆ! รถของแก แม้ว่าจะไปที่โชว์รูมมาเซราติ 4S พ่นสีใหม่อย่างดีรอบคันก็ไม่น่าเกินสองสามพัน แล้วก็บวกแผ่นโลหะ แผ่นละสองพัน ฉันให้แกหนึ่งหมื่นก็ถือว่ามากพอแล้ว! ”

“หนึ่งหมื่น!” ชายหนุ่มถุยเสมหะลงบนพื้น เกือบจะถุยลงบนเท้าของต่งรั่งหลิน และตะโกนด่าว่า “แกกล้าหาเรื่องกู? รู้ไหมว่ากูทำอาชีพอะไร? อยากให้เรื่องจบด้วยเงินแค่หมื่นเดียว? กูจะบอกแก วันนี้ถ้าไม่ได้แปดแสนเรื่องไม่จบแน่นอน ถ้าหากเงินไม่พอ ก็เอาบัตรประจำตัวไว้เป็นประกัน แล้วก็ให้เขียนสัญญากู้ยืมเงิน ดอกเบี้ยวันล่ะแปดหมื่น ดอกทบดอก !”

“แก……มันขู่กรรโชกทรัพย์ชัด ๆ! ”

เซียวชูหรันก็ไม่สามารถทนดูต่อไปได้ แล้วกล่าวอย่างโมโหว่า “ถ้าแกยังเอะอะโวยวาย พวกเราจะโทรแจ้งตำรวจ!”

“แจ้งตำรวจ งั้นก็แจ้งตามสบาย” ชายหนุ่มพูดอย่างถากถาง “ถ้ากูกลัวแกก็ถือว่ากูแพ้! อย่ามาเล่นไม้นี้กับกู? กูจะบอกแก คนอย่างกูทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะถูกกฎหมายหรือผิดกฎหมาย ! ”

ต่งรั่งหรันยอมรับว่าซวย เธอไม่แคร์เงินแปดแสน แปดแสนไม่ทำให้ขนหน้าแข้งของเธอร่วง เพราะเธอไม่อยากให้เย่เฉินเดือดร้อน

เนื่องจากตนเองเป็นคนเชิญชวนสองสามีภรรยามา เพียงเพราะอยากเห็นหน้าเย่เฉิน จะได้มีโอกาสใกล้ชิดมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม หนึ่งเธอไม่ต้องการให้เย่เฉินมีปัญหาเพราะตัวเธอเอง และสองเธอไม่ต้องการให้เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเย่เฉิน

แล้วเธอก็กัดฟันกล่าวว่า “ได้ แปดแสน แจ้งเลขที่บัญชีมา จะโอนให้แกตอนนี้เลย”

“โอ้สุดยอด สิ่งที่แกพูดเป็นเรื่องจริง? ! ” ชายหนุ่มคนนี้คาดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายจะยินยอมให้เงินแปดแสน!

เดิมเขาคิดว่า หากฝ่ายตรงข้ามต่อราคา ตนเองก็จะถอยให้ สุดท้ายถ้ากรรโชกได้เงินมาหนึ่งแสนก็ถือว่าได้กำไรมากแล้ว

ไม่คาดคิดว่า เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ยินยอมจ่ายเงินให้แปดแสน!

ตอนนี้แม่งฉิบได้กำไรเยอะขนาดนี้!

แต่ในตอนนี้นี่เอง เย่เฉินก็มาขัดขวางต่งรั่งหลินและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “อย่าให้เงินเขาแม้แต่แดงเดียว ผมจะคอยดูว่า วันนี้จะลงเอยยังไง! ”

————