ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 606
บทที่ 606
ในตอนนี้เซียวฉางควนก็ตัวสั่น พอเห็นสวี่เหวินหย่วนลังเลตัดสินใจไม่ได้ ก็เลยรีบพูดว่า “สวี่เหวินหย่วนรีบไปเถอะ เดี๋ยวไอ้คนพวกนี้มันลงมือกับคุณ เดี๋ยวผมจะอธิบายกับที่บ้านคุณไม่ได้！”
จางจื่อโจวก็ตวาดว่า “ถ้าไม่อยากไป ก็อยู่ที่นี่แหละ”
สวี่เหวินหย่วนก็กัดฟัน แล้วก็ไม่รอช้า รีบวิ่งออกห้องอาหารออกไป
ในใจเซียวฉางควนสิ้นหวัง แต่ยังดีที่หงห้ายังอยู่ในห้องอาหาร ดังนั้นเขาก็ได้แต่ภาวนาว่าหงห้าจะสามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ แต่ว่า ในตอนนี้ หงห้าเองก็ไร้กำลังเช่นกัน
คนพวกนี้ถีบประตูห้องเพชรเข้ามา ทำเอาเรื่องใหญ่เช่นนี้ ถ้าคนของตนเองไม่เป็นอะไรล่ะก็ ก็คงจะปรากฏตัวแล้ว
แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครเข้ามาเลย แสดงว่าคนพวกนี้นั้นน่าจะเคราะห์ร้ายมากกว่าดี
หลิวกว่างกัดฟันมองหงห้า แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “ไอ้หงห้า วันนี้เป็นวันตายของมึงแล้ว！”
พูดจบ เขาก็หันหน้า แล้วพูดกับจางจื่อโจวอย่างเคารพว่า “คุณจื่อโจว ลงมือเลยครับ！”
จางจื่อโจวก็พยักหน้า แล้วก้าวขึ้นหน้าไป พร้อมพูดว่า “ไอ้หงห้า เข้ามาตายเลยมา！”
สมัยหนุ่มๆ หงห้าเองก็เคยฝึกวิชามาบ้าง เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาก็ไม่ยอมตายเฉยๆ แต่ก็ได้เตรียมตั้งท่าตั้งรับต่อสู้ แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “อยากได้ชีวิตกู ก็ต้องดูกันหน่อยแล้วว่ามึงจะมีปัญญาเอาไปได้ไหม！”
จางจื่อโจวก็ยิ้มเย็น แล้วพูดว่า “ในสายตากู มึงก็เป็นแค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น！”
พูดจบ เขาก็ก้าวขาเดินไปยังหงห้า
หงห้าก็มีใบหน้าเคร่งขรึม แต่รู้ว่าตอนนี้ไม่อาจถอยได้ ก็เลยลงมือออกหมัดไปทางจางจื่อโจวก่อน
จางจื่อโจวก็ยิ้มร้าย แล้วก็ต่อยออกไปเบาๆ
แต่กำปั้นทั้งสองชนกันนั้น ท่านหงห้าก็รู้สึกว่าทั้งร่างกายเหมือนถูกหินก้อนใหญ่กระแทกใส่ ดังตูม แล้วรู้สึกว่ามีพลังบางอย่างพุ่งใส่
ทั้งร่างรับเอาไว้ไม่อยู่ แล้วก็กระเด็นลอยออกไป ตกลงที่พื้น
ท่านหงห้าที่นอนฟุบอยู่ที่พื้น สีหน้าก็เปลี่ยน แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พลังของไอ้คนนี้ มันจะบ้าถึงเพียงนี้ เหมือนกับจะบดขยี้ตนเองเลย！
หลิวหมิงเห็นดังนั้น ก็ตาเป็นประกาย ในใจก็สะใจอย่างมาก！
ส่วนหลิวกว่าง พ่อของเขา ในใจก็ตื่นเต้นเช่นกัน！
คนที่นอนฟุบที่พื้น เป็นถึงราชาใต้ดินของจินหลิงเชียวนะ！
แต่ว่า หลังจากวันนี้ ตำแหน่งของมัน ก็จะถูกตนเองแทนที่แล้ว！
ส่วนมัน ก็จะกลายเป็นศพ！
พอคิดถึงจุดนี้ หลิวกว่างก็รีบหัวเราะเย็นๆ พูดว่า “หงห้า มึงโอหังมากไม่ใช่หรือ เก่งนักไม่ใช่หรือ? ตนนี้มึงรู้หรือยังว่าอะไรเรียกว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า? ”
พูดจบ หลิวกว่างก็เดินมาตรงหน้าหงห้า แล้วกัดฟันพูดว่า “ก่อนที่จะฆ่ามึง กูจะให้มึงลิ้มรสชาติ ว่าอะไรที่เรียกว่าถูกเหยียดหยาม！”
ทันใดนั้น เขาก็รีบพูดกับจางจื่อโจวว่า “คุณจื่อโจว ช่วยจับตัวมันไว้ ผมจะสลักคำว่า ตกอับ บนหน้าผากมัน แก้แค้นให้ลูกชายผม！”
จางจื่อโจวก็พูดนิ่งๆ ว่า “วันนี้ผมมาฆ่ามัน ไม่ใช่มาให้คุณสลักหน้าผากมัน ถ้าคุณอยากจะสลัก ก็รอผมฆ่ามันก่อน แล้วค่อยสลัก！”
หลิวกว่างรีบพูดว่า “คุณจื่อโจว ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็ไม่ได้ลิ้มรสการถูกเหยียดหยามแล้วตายไปน่ะสิ！”
จางจื่อโจวก็มองเขา แล้วพูดว่า “ไอ้คนแซ่เซียวทางนั้น คุณไปสลักได้ตามใจเลย ส่วนไอ้หงห้า ผมจะฆ่ามันก่อน！”
พูดจบ จางจื่อโจวก็บีบคอของท่านหงห้าด้วยมือเดียว จนทำให้เท้าของเขาเลยขึ้นจากพื้น！
มือของจางจื่อโจวก็ออกแรงทีละน้อย หงห้าก็รู้สึกว่า คอของตนเองเริ่มเจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด หายใจไม่ออก รู้สึกว่าเจ็บปวดมากกว่าผูกคอตาย ลูกกระเดือกก็เหมือนจะถูกเขาใช้แรงบีบจนแหละสลาย！
ในตอนนี้ หงห้าก็หน้าเขียว แล้วในใจเขาก็คิดได้ว่า วันนี้ตนเอง ต้องตายแน่ๆ ！
YOU MAY ALSO LIKE
