ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 637
บทที่637
อู๋ตงไห่ทรุดแล้ว!
เขารู้ว่า เขาหมดหนทางแล้ว และการมาที่จินหลิงในครั้งนี้ แทนที่จะสามารถตรวจจับฆาตกรของลูกชายคนเล็กได้ เขากลับให้ขาลูกชายคนโตและของตนหลงเข้ามาได้……
ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายเดินสองสามก้าวมาถึงตรงหน้า จับขาขวาของเขา ชูกำปั้นขึ้นและทุบลงมา……
อู๋ตงไห่รู้สึกเจ็บเข่าอย่างมาก และความเจ็บปวดนี้เกือบจะทำให้เขาเป็นลม
เขากัดฟันและพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้อง แต่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนี้ทำให้เขาอดทนได้เพียงไม่ถึงสิบวินาที จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา!
เฉินจื๋อข่ายมองดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา และพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า:”ตระกูลอู๋ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ก็กล้ามาเหลิงในที่ของตระกูลเย่ นี่เป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับพวกนาย ถ้ายังกล้าแตะต้องความโกรธของตระกูลเย่อีก ตระกูลจะทำลายตระกูลอู๋นายอย่างแน่นอน!”
คำพูดของเฉินจื๋อข่าย ดังลั่น!
โดยเฉพาะหกคำสุดท้าย ทำลายตระกูลอู๋นาย!
มันทำให้อู๋ตงไห่กลัวจนตัวสั่นกระตุกอย่างรุนแรง!
อะไร……
นี่มันอะไรกันแน่……
ทำไมตระกูลเย่ถึงเจาะจงกับตนขนาดนี้?
ตนอยากประจบตระกูลเย่ยังไม่มีโอกาสเลย ทำไมตระกูลเย่ถึงเกลียดตนเข้าไส้ แล้วลงโทษตนแบบนี้?
เขาคิดไม่ออก คิดไม่ออกเลย!
เขาได้แต่อ้างว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะจางจื่อโจวทั้งห้าคน ที่ต่อสู้ในป่ายจินฮ่านกง!
ดูเหมือนว่าอำนาจของตระกูลเย่ไม่ยอมให้มีการเหยียบย่ำรูปแบบใดๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงการสร้างปัญหาในทรัพย์สินของตระกูลเย่ และอัดลูกน้องที่ไม่สำคัญของตระกูลเย่ ก็ยังคงถูกลงโทษโดยตระกูลเย่!
อู๋ตงไห่เกลียดไอ้จางจื่อโจวคนนี้เป็นบ้า!
เป็นเพราะเขา!
เพราะเขาหาเรื่อง! ทำให้ตนกับลูกชายมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย! ในตอนนี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพุ่งเข้าไป แล้วบีบคอจางจื่อโจวเป็นๆเลย!
ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของเขาก็มีเจตนาฆ่าแล้วจริงๆ!
เขารู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าคนในดินแดนของเฉินจื๋อข่ายได้ แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว หลังจากออกจากป่ายจินฮ่านกง จะรีบโทรหาให้ตระกูลส่งยอดฝีมือหลายคนไปฆ่าจางจื่อโจวและพี่น้องทั้งสี่ของเขาโดยตรงเลย ให้พวกเขาตายไปเลย!
ในตอนนี้ เฉินจื๋อข่ายพูดอย่างเย็นชาว่า:”ให้เวลาพวกนายสิบนาทีไสหัวออกไปจากป่ายจินฮ่านกงซะ! หลังจากผ่านไปสิบนาทีถ้ายังอยู่ในป่านจินฮ่านกง ฉันจะหักขาอีกข้างของพวกนายซะ!”
อู๋ตงไห่สั่นสะท้านไปทั่ว และรีบพูดด้วยความกลัวและความเคารพ:”ประธานเฉิน พวกเราไปเดี๋ยวนี้! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
พูดจบ ก็กระโดดไปหาลูกชาย ยื่นมือไปพยุงเขา ร้องไห้น้ำตาไหลไป ปลอบไปว่า:”ลูก เรากลับซูหางโจวกันเถอะ พ่อจะหาหมอกระดูกที่ดีที่สุดเพื่อรักษาขาของลูกให้ได้!”
อู๋ซินก็ร้องไห้หนักมาก ในความช่วยเหลือจากพ่อเขาจึงลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และร้องพูดว่า:”พ่อ……ขาของผมจะหายได้ไหม?”
“ได้ ต้องได้แน่นอน!”อู๋ตงไห่ก็รู้ว่า หัวเข่าแตกจนหมด และแทบไม่มีทางรักษาได้ แม้ว่าจะเปลี่ยนข้อเทียมทั้งหมดแล้วก็ตาม แต่ก็จะมีผลสืบเนื่องที่ร้ายแรงในอนาคต แม้ว่าจะเป็น ไม่ใช่คนง่อย แต่ก็คงเป็นคนพิการเช่นกัน มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะฟื้นฟูรูปลักษณ์ของคนปกติ
แต่ว่า เขาห้ามทำร้ายลูกชายด้วยวิธีนั้น
เขายังเด็กอยู่เลย!
ดังนั้น เขาจึงไม่กล้าไปเก็บข้าวของ และพยุงกันกับลูกชายของเขา แล้วเดินไปที่ประตูห้องชุดเพรส ซิเดนเชียล
ในตอนนี้เอง เฉินจื๋อข่ายยิ้มอย่างขี้เล่นและพูดว่า:”เดี๋ยวก่อน!”
YOU MAY ALSO LIKE
