ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 680 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 680

เมื่อพูดจบ เขาขี้เกียจที่จะคุยกับเซียวฉางควน และพูดกับเถ้าแก่ว่า: “คุณตามผมไปดูสินค้าเถอะ!”

“ได้!” เถ้าแก่พยักหน้า และเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเซียวฉางเฉียน

ในขณะนี้ นายหญิงใหญ่เซียวขมวดคิ้วและมองไปที่เซียวฉางควน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “พวกแกมาทำอะไรกันเหรอ?”

แม้ว่าเซียวฉางควนจะตัดความสัมพันธ์กับนายหญิงใหญ่เซียว แต่ยังไงก็เป็นแม่ของตัวเองอยู่ดี ไม่ว่าจะเจอกี่ครั้งก็ยังมีความเคารพและเกรงกลัวกันบ้าง

ดังนั้น เขาก็ตอบกลับด้วยความเคารพว่า ： “แม่ คฤหาสน์ของเย่เฉินตกแต่งเสร็จแล้ว พวกเรากำลังคิดที่จะซื้อเฟอร์นิเจอร์สักหน่อยเพื่อที่จะได้ย้ายเข้าไปอยู่”

เซียวฉางควนบอกความจริงทั้งหมด แต่เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวที่ได้ยินเข้าไปในรูหู กลับทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าตบหน้าเธอเสียอีก!

มองดูตัวเอง ก็เกือบจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์แล้ว เขาเริ่มขายของบางอย่างที่ตาแก่ทิ้งไว้ แต่ครอบครัวของเซียวฉางควนที่ถูกเธอไล่ออกจากบ้าน คิดไม่ถึงว่าจะได้ย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์หรูหราของTomson Riviera นี่ไม่เป็นการเอาคำพูดมาตบหน้าตัวเองเหรอ?!

เมื่อคิดว่า Tomson Rivieraเป็นคฤหาสน์ที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิง นายหญิงใหญ่รู้สึกแย่ไปหมด กัดฟันและพูดว่า: “นี่แกตั้งใจมาอวดฉันสินะ อยากเห็นเรื่องน่าอายของฉันล่ะสิ?”

“ไม่ใช่สักหน่อย!” เซียวฉางควนตะโกนเสียงดังที่ถูกปรักปรำ และรีบอธิบายว่า: “แม่ ผมไม่ได้มีเจตนาอย่างนี้เลยนะ แม่เป็นคนถามผมเองว่ามาทำอะไรที่นี่ ผมก็เลยบอกความจริงไป”

หม่าหลันเห็นการแสดงออกที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเซียวฉางควนต่อหน้านายหญิงใหญ่เซียว ในใจก็รู้สึกไม่สบอารมณ์นัก

นายหญิงใหญ่เซียวคนนี้รังแกตัวเองมาตั้งหลายปี ตอนนี้ตกต่ำจนต้องมาขายเฟอร์นิเจอร์มือสองเสียแล้ว ยังจะมาเถียงกันอยู่ตรงนี้อีกเหรอ? ชักสีหน้าแก่ๆให้ใครดูล่ะ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หม่าหลันเดินก้าวไปข้างหน้าทันที และพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า: “โธ่เอ๋ย แม่เจ้าโว้ย ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? จะขายเฟอร์นิเจอร์ที่คุณพ่อทิ้งไว้งั้นเหรอ? ตระกูลเซียวยากจนถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

นายหญิงใหญ่เซียวมองดูหม่าหลันที่กำลังเยาะเย้ย ท่าทางที่ขบคิด ก็โกรธขึ้นมาทันที และเอ่ยปากพูดว่า: “หม่าหลัน กล้าดียังไงมาพูดกับฉันอย่างนี้?!”

“โธ่เอ๋ย!” หม่าหลันแบะปาก และพูดว่า: “อวดเก่งอะไรกันล่ะ? กำลังจะล้มละลายกันหมดแล้ว ยังจะเป็นคนดูแลตระกูลอยู่เหรอ? ไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ?””

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินหม่าหลินล้อเลียนตัวเอง พูดโพล่งออกมาทันทีว่า: “หม่าหลัน แกคุยกับฉันอย่างนี้ได้ไง ในสายตายังเห็นฉันเป็นแม่สามีอยู่บ้างไหม?”

หม่าหลันกล่าวอย่างเหยียดหยาม: “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน คนที่คุณชอบก็คือเฉียนหงเย่นสะใภ้คนโตของคุณ แต่ลูกสะใภ้คนโตของคุณกตัญญูต่อคุณดีจริงๆเลยนะ ได้ยินมาว่าลูกชายของคุณโดนสวมเขา ฮุบเงินฝากของเขาไปทั้งหมดเลย”

พูดถึงตรงนี้ หม่าหลันถอนหายใจ ตั้งใจกล่าวตำหนิว่า: “พี่สะใภ้คนโตคนนี้โหดเหี้ยมจริงๆ ถ้าทิ้งเงินไว้ให้ครอบครัวพวกคุณสักล้านสองล้าน ตอนนี้พวกคุณก็คงไม่แย่จนถึงขั้นกับต้องขายเฟอร์นิเจอร์หรอกนะ！”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดด่าอย่างกระหืดกระหอบว่า: “หม่าหลัน! นังหญิงใจหยาบ ตอนนั้นฉันไม่น่าปล่อยให้แกเข้ามาอยู่ในตระกูลเซียวของฉันเลย!”

หม่าหลันพูดอย่างดูถูกว่า: “ขอโทษนะคะ ตอนนี้พวกเราก็ออกจากตระกูลเซียวกันแล้ว ไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลเซียวของพวกคุณแล้ว อีกอย่าง คฤหาสน์เน่าๆของตระกูลเซียวก็เก่าแก่เกินไปแล้ว เราไม่ได้เห็นมันอยู่ในสายตามานานแล้ว ฉันจะบอกคุณให้นะ วันนี้หลังจากที่ซื้อเฟอร์นิเจอร์เสร็จก็จะย้ายเข้าไปที่Tomson Riviera คฤหาสน์หลังใหญ่หลายพันตารางเมตร ตกแต่งหรูหรา ใช้ชีวิตเพลิดเพลินอยู่ในนั้นเป็นเหมือนไทฮองไทเฮา แต่ยัยแก่อย่างคุณ ชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้อยู่หรอก!”

ก่อนหน้านี้ หม่าหลันโกรธนายหญิงใหญ่เซียวไม่น้อย ไม่มีโอกาสที่จะได้ตอกกลับ

อีกอย่างเธอก็แค้นใจมาตลอด ไม่มีโอกาสได้แก้แค้นนายหญิงใหญ่เซียวเลย ตอนนี้เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่เซียวตกต่ำแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะถากถาง

ในขณะนี้ นายหญิงใหญ่เซียวตัวสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ กัดฟันพูดว่า: “หม่าหลัน อย่าทะนงตัวเกินไป คฤหาสน์ของแกนั่นก็พึ่งพาเย่เฉิน ไอ้สวะคนนั้นที่ไปหลอกคนอื่นมาไม่ใช่เหรอ? ไม่ช้าก็เร็วแกก็จะโดนไล่ออกมาอยู่ดี ถึงตอนนั้นฉันจะรอดูแกนอนอยู่ข้างถนนแล้วกัน!”

หม่าหลันเท้าสะเอวและพูดว่า: “รอดูฉันนอนอยู่ข้างถนนงั้นเหรอ? ฉันว่าไม่นานคุณก็คงจะได้นอนข้างถนนเร็วๆนี่นั่นแหละ? ฉันได้ยินว่า ไม่นานธนาคารก็จะยึดคฤหาสน์ของคุณ ถึงตอนนั้นฉันจะรอดูพวกคุณว่าจะทำยังไง！วันไหนที่คุณหิวโซอยู่ข้างทาง กระหายน้ำจนจะเป็นจะตาย เหน็บหนาวจนเกือบตาย งั้นก่อนที่คุณจะตายก็ต้องพิจารณาให้ดีๆนะ ว่าทำไมคุณถึงตกต่ำจนน่าสังเวชขนาดนี้ เป็นเพราะผลกรรมที่เคยทำชั่วไว้ตลอดชีวิตนี้หรือเปล่านะ!”