ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 98 พวกมองการณ์ไม่ไกล
บทที่ 98 พวกมองการณ์ไม่ไกล
เซียวไห่หลงดูถูกเย่เฉิน เป็นอย่างที่สุดอยู่แล้ว
และเขาก็เกลียดแค้นเซียวชูหรัน ที่เป็นผู้อำนวยการบริษัท
เมื่อเห็นพวกเขาสองสามีภรรยาก็มาดูบ้านในTomson Riviera ก็รีบถือโอกาส ดูถูกเหยียดหยามพวกเขา
เย่เฉินได้ยินเซียวไห่หลงกล้าพูดใส่อารมณ์กับภรรยาของตนเอง จึงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ทำไม? คนอย่างพวกคุณมาดูบ้านในTomson Rivieraได้ แล้วทำไมผมจะมาไม่ได้?”
เซียวไห่หลง พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “ผมมาได้เพราะครอบครัวของพวกเรามีปัญญาซื้อ คนจนอย่างคุณ มีปัญญาซื้อบ้านที่นี่ได้ไหม?”
เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมไม่มีปัญญาซื้อ?”
เซียวไห่หลง พูดขึ้นอย่างดูถูกว่า “ถ้าคุณมีปัญญาซื้อได้ก็บ้าไปแล้ว รู้มั้ยว่าบ้านที่นี่หลังหนึ่งราคาเท่าไหร่?”
บ้านหลังเล็กที่สุดก็120 ตารางเมตร ตารางเมตรละ 80,000 กว่าบาท เท่ากับหลักสิบล้าน คุณมีสิบล้านไหม?”
เย่เฉินหัวเราะ พร้อมพูดว่า “ผมไม่สนใจที่จะซื้อบ้านหลังที่เล็กที่สุด จะซื้อก็ต้องซื้อที่ใหญ่ที่สุด”
“ถุย” เซียวไห่หลง พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “ใหญ่ที่สุดสองร้อยสี่สิบตารางเมตร อย่างคุณน่ะหรือ?”
เซียวเวยเวย พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “ใช่เย่เฉิน คุณจะมีปัญญาซื้อบ้าน 240 ตารางเมตรได้หรือ? บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่ครอบครัวของพวกเรายังไม่สามารถพูดได้ว่ามีปัญญาซื้อ คุณจะเอาอะไรมาซื้อ?”
เย่เฉินมองเธอ พร้อมหัวเราะพูดขึ้นมาว่า “ใครบอกคุณ ว่าผมจะซื้อบ้าน 240 ตารางเมตร?”
เซียวเวยเวย พูดขึ้นอย่างดูถูกว่า “ทำไม? คุณบอกเองว่าจะซื้อบ้านหลังที่ใหญ่ที่สุดไม่ใช่หรือ? คราวนี้ยังจะทำเป็นหน้าด้านได้อีกไหม?”
เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดว่า “เวยเวย คุณช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ คุณไม่เห็นว่าบนกระบะทรายนี้ยังมีเขตคฤหาสน์ที่มีพื้นที่กว้างใหญ่หรือ? คฤหาสน์ในนี้ต่างหากที่เป็นบ้านที่มีพื้นที่ใหญ่ที่สุด”
“ถุย” เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างดูถูกว่า “ยังจะบอกว่าคฤหาสน์ คฤหาสน์ที่นี่อย่างน้อยก็เริ่มต้นที่หลายสิบล้าน แพงที่สุดก็เป็นพันล้าน คนจนอย่างคุณ เกิดอีกกี่ชาติก็คงไม่มีปัญญาซื้อ”
เย่เฉิน หัวเราะพร้อมพูดว่า “บังเอิญจริงๆ ผมมีหลังหนึ่งพอดี และก็เป็นหลังที่ใหญ่ที่สุดด้วย”
“ฮ่าๆๆ” เซียวไห่หลงและทุกคนในครอบครัวต่างก็หัวเราะกันอย่างไม่หยุด ชี้หน้าเย่เฉิน พร้อมพูดอย่างดูถูกว่า “อย่างคุณคิดจะซื้อคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดหรือ? โอ้พระเจ้า คุณจะให้พวกเราขำตายหรือ?”
แขกด้านข้างที่มาดูบ้านต่างก็ได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ต่างก็หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ดูคนจนคนนี้สิ ยังคิดจะซื้อคฤหาสน์หรือ?”
“หากเขามีปัญญาซื้อคฤหาสน์ที่นี่ งั้นผมก็สามารถซื้อTomson Rivieraได้ทั้งหมดแล้ว”
“ช่างเป็นการโม้ที่ไม่ได้ร่างบทก่อนเลยจริงๆ”
เซียวชูหรันค่อนข้างหน้าเสีย กระซิบพูดตำหนิเย่เฉินว่า “เย่เฉิน พูดไปเรื่อยทำไม? พูดไปเรื่อยไม่กลัวอับอายหรือ?”
เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดว่า “พูดความจริงมีอะไรน่าอับอาย?”
เซียวไห่หลงหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง พร้อมพูดว่า “ได้ยินไหม ภรรยาของเขาเองยังไม่เชื่อเขาเลย สายตาของทุกคนไม่ได้บอด คนอย่างคุณ แม้แต่เข้ามาในตึกสำนักงานขายนี้ก็ยังไม่คู่ควร”
พูดจบ เขาก็พูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยมว่า “รอก่อน ผมจะไปเรียกพนักงานขายมาไล่คุณออกไป”
จากนั้น เซียวไห่หลงก็รีบเรียกพนักงานขายคนหนึ่งมาก แล้วก็ชี้ไปที่เย่เฉินพร้อมพูดว่า “คนสวย พวกคุณทำงานกันยังไง ทำไมถึงได้ปล่อยคนจนแบบนี้เข้ามา? คนนี้ยังพูดจาเลอะเลือนบอกว่าจะซื้อคฤหาสน์ที่แพงที่สุดของพวกคุณที่นี่ มีคนแบบนี้อยู่ พวกเราที่มีกำลังซื้อล้วนต่างก็ไม่อยากซื้อกันแล้ว”
พนักงานขายมองดูเย่เฉิน ก็สามารถดูออก เย่เฉินแต่งตัวธรรมดามาก ดูแล้วก็ไม่ใช่คนที่มีเงินเหมือนคนร่ำรวย
อย่าว่าแต่ซื้อคฤหาสน์เลย แม้แต่ลูกค้าที่มาซื้อบ้านหลังเล็กที่มีเพียงสามห้องนอน ลักษณะการแต่งตัวก็ยังดูดีกว่านี้
ผู้คนรอบๆต่างก็พูดขึ้นมาว่า “รีบไล่คนคนนี้ออกไปเถอะ ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจพวกเรามากเลย”
พนักงานขายเดินมาตรงหน้าเย่เฉิน แล้วพูดขึ้นว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ หากท่านไม่พร้อมที่จะซื้อบ้าน ก็ขอเชิญท่านกลับไป อย่าได้ส่งผลกระทบต่อลูกค้าท่านอื่นที่กำลังดูบ้าน”
เซียวชูหรันถอนหายใจ ดึงแขนเสื้อเย่เฉิน พร้อมพูดว่า “ไปเถอะ เราไปดูที่อื่นกันเถอะ”
คนอื่นๆก็เริ่มพูดกันว่า “ไอ้ยาจกรีบออกไปเถอะ อย่าอับอายขายหน้าอยู่ที่นี่เลย”
เย่เฉินไม่ขยับ กลับยิ้มพูดขึ้นว่า “รู้ไหมว่าทำไมพวกคุณถึงไม่มีปัญญาได้อยู่คฤหาสน์? เพราะว่าพวกคุณแต่ละคนต่างก็ไม่ใช่คนที่มองการณ์ไกล สายตาอย่างพวกคุณ ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีทางได้อยู่คฤหาสน์”
เซียวไห่หลงพูดขึ้นว่า “ถุย เย่เฉิน คุณยังมีหน้ามาพูด จริงๆแล้วคนที่อยู่ที่นี่แต่ละคน มีใครบ้างที่ไม่รวยกว่าคุณ?”
เย่เฉินเลิกคิ้ว พร้อมหัวเราะพูดถามว่า “เซียวไห่หลง คุณพูดเต็มปากเต็มคำว่าผมไม่มีปัญญาซื้อคฤหาสน์ งั้นหากผมมีปัญญาซื้อได้จริง คุณจะทำยังไง?”
เซียวไห่หลงหัวเราะจนตัวโก่งอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ชี้ไปที่กระบะทรายตรงตึกชั้นที่สูงที่สุด พร้อมพูดขึ้นอย่างอวดดีว่า “หากคุณมีปัญญาซื้อคฤหาสน์ในนี้ได้ ผมเซียวไห่หลงจะโดดลงไปจากตรงนี้”
ผู้คนรอบๆไม่น้อยต่างก็พูดขึ้นอย่างอวดดีว่า “ไอ้ยาจก หากคุณมีปัญญาซื้อ ผมก็จะโดด”
“ใช่ จะโดดก็นับผมด้วย ไม่ชอบคนงี่เง่าที่อวดดีแบบนี้ที่สุด”
เซียวชูหรันไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน และก็รู้สึกโกรธเย่เฉิน จึงพูดตำหนิขึ้นว่า “เย่เฉิน ทำไมคุณจะต้องเอาชนะคนพวกนี้ให้ได้? จะต้องเงยหัวไม่ขึ้นขนาดนี้คุณถึงจะพอใจใช่ไหม?”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า “ที่รัก คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมจะเงยหัวไม่ขึ้น?”
พูดเสร็จ เย่เฉินล้วงกุญแจกับคีย์การ์ดของคฤหาสน์ออกมาจากในกระเป๋า และพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า “ดูสิ นี่เป็นกุญแจกับคีย์การ์ดของคฤหาสน์A05”
เซียวเวยเวยหัวเราะพูดขึ้นว่า “เย่เฉิน คุณคิดว่าเอากุญแจออกมาแล้วจะสามารถทำให้พวกเราเชื่อได้หรือ? คุณคิดว่าพวกเราโง่ หลอกง่ายมากหรือไง?”
เย่เฉิน เอากุญแจกับข้อมูลคีย์การ์ดโยนให้กับพนักงานขายคนนั้น พร้อมขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “มา คุณมาดูสิว่านี่เป็นของจริงหรือเปล่า”
พนักงานขายดูก็รู้แล้วว่ากุญแจกับคีย์การ์ดที่เย่เฉินเอาออกมา ดูก็รู้ว่าเป็นกุญแจกับคีย์การ์ดที่มีไว้ใช้สำหรับคฤหาสน์ในTomson Rivieraโดยเฉพาะ ในใจตกตะลึงขึ้นมาทันที
หรือว่า คนคนนี้จะเป็นเจ้าของคฤหาสน์จริงๆ เมื่อกี้ตอนเองเพิ่งอยากที่จะไล่เขาออกไป หากเขาเป็นเจ้าของจริง หากเขาโกรธขึ้นมา ตนเองจะต้องตกงานแน่….
คิดได้เช่นนี้แล้ว เธอจึงรีบรับเอาคีย์การ์ดของเย่เฉินมา แล้วเอาไปรูดในเครื่องอ่าน เครื่องอ่านส่งเสียงพูดออกมาว่า “สวัสดีคุณเย่เฉิน เจ้าของคฤหาสน์A05 ยินดีต้อนรับคุณกลับบ้าน”
พนักงานขายถามขึ้นอย่างตกใจว่า “ท่านคือคุณเย่เฉินหรือ?”
“ใช่” เย่เฉินพยักหัว เห็นทีคฤหาสน์หลังที่ตระกูลหวังยกให้กับตน ได้จดทะเบียนเป็นชื่อของตนเองแล้ว
พนักงานขายรีบยกมือทั้งคู่เอาบัตรคืนให้กับเย่เฉินอย่างเคารพ พร้อมพูดขึ้นอย่างหวาดกลัวว่า “คุณเย่ อภัยจริงๆ ดิฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นเจ้าของคฤหาสน์A05ผู้สูงศักดิ์ เรื่องเมื่อกี้ขอท่านให้อภัยด้วย”
ทุกคนที่อยู่ในนี้ ต่างก็ตกตะลึงตาค้างกับภาพตรงหน้า
เย่เฉินเป็นเจ้าของที่นี่จริง? ล้อเล่นอะไรกัน? คนแบบนี้มีปัญญาซื้อคฤหาสน์Tomson Rivieraได้ด้วยหรือ?
ท่าทีเซียวไห่หลงย่ำแย่อย่างที่สุด เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น เย่เฉินซื้อคฤหาสน์ของTomson Riviera? ตนเองยอมที่จะเชื่อว่าบนโลกนี้มีผี แต่ไม่ยอมเชื่อว่าเย่เฉินจะมีกำลังนี้
แต่ พนักงานขายคนนี้เป็นอะไรไป? ก็ไม่น่าที่จะพูดโกหก?
และเมื่อกี้เธอเพิ่งรูดการ์ดของเย่เฉิน แม้แต่เครื่องคอมก็บอกว่าเย่เฉินเป็นเจ้าของที่นี่
นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
YOU MAY ALSO LIKE
