ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 11 ผู้กล้าคนก่อนโมโห
“เขย่า เขย่า”
[ เอิ้ก . . . ขออีก 5 นาที . . . คร๊อกก ฟี๋— ]
“เขย่า เขย่า”
[ งืมๆ . . . ขอ10 นาที. . —- ]
“ผลั้ว”
“ตุ๊บ”
[ อุว้า . . กะ ก-เกิดอะไรขึ้น !! ]
ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น
ความเจ็บก็เริ่มปรากฎขึ้นบนใบหน้า
คงเป็นเพราะผมตกลงมาจากเตียงสินะ อูยยย. .
เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? . . .
รึว่า ผมไปต่างโลกอีกแล้ว . .
ขณะที่ผมกำลัง งงๆ จากการตื่นนอน เธอก็ปรากฎตัวตรงหน้าผม
[ ยู,อรุณสวัสดิ์!. มาเร็ว ไปล้างหน้าได้แล้ว ]
มันดูเหมือนว่าจะต้องขอบคุณลิลลิรูริสำหรับวิธีปลุกยามเช้าแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมคิดถึงวิธีที่แม่ของผมปลุกผมให้ตื่นแบบนี้ในทุกๆเช้า
ขณะที่ผมลุกขึ้นจากเตียง ตาของผมก็เริ่มชัดขึ้น มันทำให้เห็นรูปร่างของเด็กคนหนึ่ง
มันเป็นภาพของลิลลิรูริที่กำลังสวมชุดนักผจญภัยที่พวกเราซื้อมากันเมื่อวานนี้
ชุดนี้มีข้อดีตรงที่ทนทานและเคลื่อนไหวได้คล่องตัว ถึงจะมีคุณสมบัติแบบนั้นแต่ชุดกระโปรงชุดนี้ก็ไม่ได้ทำมาจากวัสดุที่แพงมากนัก และเธอยังสวมถุงเท้าสีดำยาวขึ้นมาถึงเข่า นั้นมันทำให้เธอดูน่ารักเอามากๆเลย
และเธอยังสะพายกระเป๋าเล็กๆที่ดูทันสมัยที่หลังของเธอ
หึๆ ดูเหมือนว่าการให้ลิลลิรูริแต่งตัวแบบนี้มันช่างดูสมบูรณ์แบบจริงๆ . .
[ อรุณสวัสดิ์ครับ ]
หลังจากเช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนูที่ลิลลิรูรินำมาให้แล้ว
ผมก็รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างเต็มตัว
[ ขอบคุณที่ปลุกผมนะครับ ]
[ ม-.มะ ไม่เป๋นไร . . กะ . ก็เพราะ ลิลลิรูริเป็นคู่หูของยูอยู่แล้ว ]
ผมได้ยื่นมือไปลูบหัวลิลลิรูริเบาๆ เธอถึงกับยิ้มออกมาเลย เอาล่ะเหมือนร่างกลายผมยังหนักๆอยู่แหะ . .
[ โย้ส . . เอาล่ะผมตื่นแล้ว . . คุณผู้ดูแลได้บอกอะไรเกี่ยวกับอาหารเช้ารึปล่าวครับ ]
ขณะที่ผมลุกขึ้น ผมได้บิดขี้เกียจเพื่อไล่ความง่วงออกไป ตอนยืดตัวเสียงของกระดูกถึงกับลั่น กร๊อบๆ เลย
[ เห็นคุณผู้ดูแลบอกว่า อาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้ว ]
[ ดีจัง ถ้าอย่างงั้นรบกวนฝากไปบอกคุณผู้ดูแลหน่อยนะครับว่า ผมขอยืมสนามหลังบ้านสำหรับฝึกเหวี่ยงดาบหน่อยนะครับ ]
โรงแรมนี้พวกเราพักอยู่ได้ 2 วันแล้วครับ รู้สึกจะชื่อโรงแรมว่า “ลูกหมา บ๊อกๆ” มันเป็นที่พักที่ราคาทั่วๆไปที่หาได้ในเมืองหลวงแห่งนี้
แม้ที่พักจะไม่ได้หรูอะไรมาก แต่สิ่งที่แลกเปลี่ยนจากความหรูหราคืออาหารที่นี่อร่อยและมีให้เติมได้เยอะ . . ถูกและอร่อย ความรู้สึกที่เยี่ยมยอดแบบนี้ จะโลกปัจจุบันหรือต่างโลกนี้ไม่แตกต่างกันเลย
ดูเหมือนว่า ลิลลิรูริจะกลายเป็นที่ชื่นชอบของคุณผู้ดูแล เพราะ คุณลุงที่ขนาดใจแข็งเป็นเหล็กเมื่อเจอกับความอัธยาศัยดีของลิลลิรูริ ยังต้องขอให้เธอมาช่วยงานที่ร้านเลย
[ เดียว ชั้นจะทำอาหารอร่อยๆให้ยูเอง ]
[ ผมจะรอนะครับ ]
ลิลลิรูริออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
หลังจากที่มองเธอเดินออกจากห้องไป ผมก็หันไปมองหอกสั้นที่พิงอยู่ที่กำแพง
หอกสั้นที่ผมได้รับมาจาก ปู่ซัง เมื่อวาน หอกที่ปู่ซังจะทำให้ผมร้องโอ้วทันทีที่เห็นมัน . .
มันเป็นหอกสั้นทั้งหมด 7 อัน แต่ละอันยาว 120 cm
เรื่องของเรื่องก็คือ ปู่ซังยื่นใส่มือผมแล้วบอกกับผมว่า “มันไม่ใช่ของดีอะไรหรอกรับไปเถอะ” แต่. .สำหรับหอกพวกนี้ ในสายตาผม มันบอกได้เลยว่าหอกนี้มันหอกชั้น1จนหาที่ติไม่ได้เลย
น้ำหนักของมันถือว่าพอดี และจุดศูนย์ถ่วงสำหรับขว้างนั้นถือว่าทำออกมาได้เยี่ยม
หอกพวกนี้มันไม่สามารถงอได้สักนิดเดียว แสดงว่าวิธีการสร้างมันต้องยากอย่างแน่นอน
ด้วยความแข็งแรงของหอกนี้มันทำให้ผมพึงพอใจเป็นอย่างมาก
แม้หอกพวกนี้จะไม่ใช่หอกเวทย์มนต์ แต่ถือได้ว่าหอกนี้ถือเป็นของชั้นหนึ่งอย่างแน่นอน
ไม่ผิดจริงๆที่ผมเชื่อใจ คุณไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาจริงๆ ปู่ซัง
ผมหยิบหอกออกมาอันหนึ่ง แล้วออกจากห้องพักไป . .
ขณะที่ผมกำลังเดินลงบันไดจากชั้น 2 ดูเหมือนว่าโรงแรมแห่งนี้ ชั้น 2 จะมีคนพักอยู่เยอะที่สุดจากทั้งหมด 3 ชั้น ระหว่างลงบันไดไม้เสียงไม้ได้ลั่นดัง เอี๊ยดอ๊าด และผมได้พบกับคุณผู้ดูแลของโรงแรม (ลูกหมา บ๊อกๆ) ทั้ง 2 คน
[ อรุณสวัสดิ์ครับ ขอโทษด้วยครับ ที่พวกคุณต้องมาดูแลลิลลิรูริแทนผม ]
[ อะไรกัน เราต่างหากที่จะต้องขอบคุณ เด็กสาวที่นิสัยดีแบบเธอไม่ได้พบได้บ่อยๆหรอกนะ จริงมั้ยจ้ะ ดาร์ลิ้ง ]
[ . . . .อืม ]
คุณผู้หญิงหุ่นดีช่างพูดกับคุณผู้ชายร่างบึ๊กเคร่งขรึม ดูยังไงๆก็ไม่เห็นจะเข้ากัน แต่เชื่อเถอะพวกเขาดูเหมาะสมกันมากเลยล่ะ
[ ลิลลิรูริได้บอกผมแล้วว่าอาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ จะเป็นอะไรรึปล่าวครับถ้าหากผมจะยืมใช้สนามหลังบ้านซักหน่อย ]
] ได้สิ นายสามารถใช้ได้ตามเท่าที่ต้องการได้เลย แต่จะดีมากเลยถ้านายช่วยตัดพวกวัชพืชให้ด้วยนะ ]
[ คุณจะบอกว่าให้ผมตัดพวกมันด้วยหอกสั้นเนี้ยนะ!! แต่ก็นะ ไว้ใจได้เลยครับคุณป้า แต่คุณต้องทำอาหารอร่อยๆเป็นการแลกเปลี่ยนนะครับ ]
ขณะที่ผมหันหลังเพื่อเดินไปที่สนามหลังโรงแรม
คุณป้าได้ส่งเสียงร้องออกมา ”โอ้ว” เลยทีเดียว
ถึงแม้สนามหลังโรงแรมจะไม่ได้ใหญ่มากขนาด กวัดแกว่งดาบหรือหอกได้ดีนัก
แต่มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรถ้าแค่เหวี่ยงมันเพื่อออกกำลังกาย
ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่เพราะพระอาทิตย์ยังเพิ่งเริ่มขึ้นที่ขอบฟ้า
ซูดดดด . . ฮ่าาาาาา
เอาล่ะเริ่มเหวี่ยงหอกกันดีกว่า
—————————
สวัสดีครับ นี่ผมเอง
ผู้กล้าในฝันของทุกๆคน ยู ยาชิโระ ครับ
ก็ผ่านมา 2 วันแล้วหลังจากผ่านการต่อสู้อันดุเดือด(ทางคำพูดนะ)กับมหาศัตรู
แต่สุดท้ายดูเหมือนว่าจะกลายมาเป็น คู่แข่งที่คู่ควร ปู่ซัง นั้นเอง
และวันนี้คือวันที่พวกเราจะออกเดินทางเพื่อไปจัดการกับบาซิลิสก์แล้วสิ
ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นอีก1วันที่ดี เพราะผมเพิ่งจะเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายไปเพียงนิดหน่อย ตอนนี้ตัวผมเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ถึงจะบอกว่าเคลื่อนไหวร่างกลายแบบปกติก็เถอะนะ แต่ถ้าคนอื่นมาเห็นคงบอกว่ามันไม่ใช่การเคลื่อนใหวแบบปกติแล้ว
การเคลื่อนไหวร่างกายของผมคือการยืดข้อต่อ และกล้ามเนื้อแบบช้าๆ มันจำเป็นต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากในการเคลื่อนไหวให้ช้าที่สุด ถ้าคุณเห็นคุณคงจะบอกว่า ผมกำลังเรียกร้องความสนใจอยู่ใช่มั้ย เพราะมันดูไม่เหมือนการออกกำลังกายเลยสักนิด
แต่ต้องขอบคุณการออกกำลังกลายในแบบของผมเพราะ มันสามารถเรียกเหงื่อให้มากพอกับการวิ่งเลยทีเดียว
ที่จริงผมก็ไม่ชอบที่เสื้อผ้าของผมต้องชุ่มไปด้วยเหงื่อหรอกนะ
แต่ดูเหมือนถ้าหากผมไม่ได้ทำแบบนี้ซักครั้งใน 1 วัน
ผมจะรู้สึกกระสับกระส่าย
เหมือนผมจะโชคดีที่ผมมีนิสัยแบบนี้จริงๆ . .
ผมได้แทงหอกของผมลงที่พื้นและถอดเสื้อออกเพื่อแขวนไว้ที่มัน
ตอนนี้ผมกำลังมองดูวัชพืชที่ผมได้ตัดไป . .
ผมได้มองลงไปเหล่าวัชพืชที่ผมตัดมันแม้กระทั้งรากในดินก็ไม่เว้น ผมเข้าใจดีถ้าทำแบบนี้ อีก 2-3 ปี ผืนดินแห่งนี้จะใช้การไม่ได้ (แต่มันก็ดีนะสำหรับชาวบ้านทั่วไป)
หลังจากที่ผมเสร็จงานที่คุณผู้ดูแลขอร้องให้ผมทำ หวังว่าผมจะได้รับอาหารอร่อยๆนะ
ขณะที่ผมคิดอยู่อย่างงั้น ผมก็ได้ยินเสียงเดินที่ด้านหลังผม
[ ยู,อาหารเสร็จแล้ว! ]
ลิลลิรูริกำลังถือถังที่มีน้ำเต็มอยู่ด้านในกำลังเดินมาที่ผม . . .
อย่าเข้าใจผิดล่ะว่าน้ำพวกนี้คืออาหารนะ
น้ำพวกนี้ใช้สำหรับให้ผมล้างตัวต่างหาก . .
[ โอ้ว ขอบคุณครับ ]
ขณะที่ผมขอบคุณเธอ ผมก็รับผ้าขนหนูมาชุบน้ำและเริ่มเช็ดร่างกาย
[ อูววว น้ำเย็นดีจัง ]
[ อ้า. .บอกชั้นด้วยนะถ้านายเช็ดตัวเสร็จแล้ว โอเคมั้ย ]
[ ไม่จำเป็นไม่ใช่หรอครับ ในเมื่อเธอกำลังจ้องมองผมอยู่ไม่ใช่หรอ ]
[ อุกก . .ไม่ซักหน่อย ยู บ้าาาาาาา ]
แม้เธอจะปิดหน้าของเธอขณะที่ผมกำลังเช็ดตัวก็เถอะ แต่ลิลลิรูริก็ยังแอบมองผ่านนิ้วมือของเธออยู่ดี เมื่อผมบอกสิ่งที่สังเกตุเห็นไปอย่างงั้น น้ำในถังก็ถูกเทมาใส่ผมทันที
ถึงโดนเทน้ำราดมันจะรุ้สึกดีก็เถอะ . .
แต่ผมสงสัยจริงๆผมทำอะไรผิดกันนะ . .
หือ คุณจะบอกว่าผมตอนเทน้ำราดตัวดูเหมือนหนุ่มหล่อเซ็กซี่นะหรอ . . .
ผมว่าผมเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า. .
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออกแล้ว ผมก็กลับเข้าไปยัง(ลูกหมา บ๊อกๆ
)
ที่โรงแรมลูกหมาบ๊อกๆ ดูเหมือนว่าช่วงเช้าและบ่าย ชั้น 1 จะเปิดเป็นร้านอาหารราคาย่อมเยา และในตอนกลางคืนจะเป็นเป็นบาร์ เรียกได้ว่าครบวงวรจริงๆโรงแรมนี้
ผมเคยพูดไปแล้วนี้ว่า อาหารของโรงแรมนี้มีคติประจำโรงแรมว่า ถูกและอร่อย และคำขวัญนั้นเองดูเหมือนจะล่อพวกขอทานมานะแต่ . .
[ ลิลลิรูริจัง หันมาทางนี้หน่อยคร๊าบบ ]
[ อ้าาา น่ารักจังเลยย ]
[ ลิลลิรูริจังช่างมีเสน่ห์จังเลย ฉันโดนขโมยหัวใจไปแล้วว ]
[ ลิ,ลิลลิรูริจังน่ารักที่สุดเลย. .ชั้นอยากจะลักพาตัวเธอกับบ้า—]
[ คิดเรอะว่าชั้นจะปล่อยให้แกทำได้ ไอ้บ้า!! ]
พวกเหล่าร้ายเหล่านี้กำลังคืบคลานเข้าใกล้ลิลลิรูริซะแล้ว . . .
[ อ้า . . ยู. .อาหารจ้ะ ]
ว่าก็ว่าเถอะผมเคยมีประสบการณ์ตัวสั่นเพราะถูกเหล่าผู้ชายล้อมรอบมาแล้ว ขณะที่ผมนั่งลงที่เค้าเตอร์ต้อนรับ ลิลลิรูริที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อน เดินตรงมาหาผมพร้อมกับอาหารที่ใส่มาในถาดของโรงแรมนี้ . .
[ โอ้ว มันดูน่าอร่อยจังเลยครับ ในนี้มีอันที่ลิลลิรูริทำด้วยใช่รึปล่าวครับ ]
เมื่อผมถามไปอย่างงั้น หน้าของลิลลิรูริก็กลายเป็นสีแดงพร้อมกับที่เธอชี้ไปยังหมูทอดกับขิงที่อยู่ที่ขอบจาน
[งั่มๆ โอ้ว นี้มันอร่อยมากเลยครับ ลิลลิรูริ มันทำยังไงครับลิลลิรูริ ภายในรสเปรี้ยวยังมีความหวานมัน แล้วนี้มันอะไรกัน อ้าา ช่างเถอะ มันอร่อยมากเลยครับ ขอบคุณมากนะ ลิลลิรูริ ]
ขณะที่ผมจิ้มเนื้อที่ลิลลิรูริเป็นคนทำ น้ำซอสที่ราดอยุ่นั้นมันช่างเข้ากับเนื้อจริงๆ มันเข้ากันมากจนทำให้รสชาติออกมาอร่อยเลยทีเดียว
เมื่อผมกล่าวขอบคุณออกไปอย่างงั้น ลิลลิรูริหน้าแดงขึ้นไปอีกและ . . .
[ เชิญทานต่อตามสบายเลยค่ะ ]
ดูเหมือนเธอจะกลับไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟต่อ
[ . . .หือ พวกนาย มีอะไรหรอครับ ]
ดูเหมือนพวกเหล่าร้ายทั้งหลายจะปล่อยจิตสังหารออกมาใส่ผม มันมากพอที่จะทำให้ผมรู้สึกได้ แต่ก็นะ ผมมีภูมิคุ้มกันต่อจิตสังหารอยู่แล้ว ผมจะแค่ผลักมันกลับไปเบาๆและทานอาหารที่ลิลลิรูริต่อ ดูเหมือนผมจะได้ยินเสียงพึมพำประมาณว่า “อภัยให้ไม่ได้ อภัยให้ไม่ได้ . .”
เอาล่ะดูเหมือนผมจะรอดพ้นอันตรายที่เกิดจากความนิยมในตัวลิลลิรูริมาหวุดหวิด . .
งั้นก็หม่ำอาหารที่ลิลลิรูริทำให้ต่อแล้วกัน . .
————————
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ และ ลิลลิรูริก็ช่วยงานช่วยงานเสร็จเหมือนกัน พวกเราก็ได้เดินทางออกมาจากที่พัก
ทางกิลด์ได้บอกกับผมว่าได้เช่ารถให้พวกเราคันหนึ่งจากสมาคมขนส่ง และยังบอกด้วยว่าให้พวกเราไปขึ้นรถที่ถนนหลักทางทิศตะวันตกของเมือง . . .
ถ้าคุณจะถามว่าทำไมพวกเราจะต้องใช้รถด้วยน่ะหรอ?
แน่นอนก็เพราะมีลิลลิรูริอยู่ด้วยไง
อ้าวแล้วทำไมไม่ใช่บริการฮีโร่เอ็กเพลสเหมือนเดิม
ไม่ใช่เพราะผมกลัวเธอเหนื่อยหรอกนะ
ผมแค่อยากจะใช้รถไว้เป็นที่สำหรับนอนเท่านั้นเอง . .
อ้าวแล้วผมจะพาเธอมาด้วยทำไม ?
คุณจะถามงี้ใช่รึปล่าว
เพราะว่าดูเหมือนเธอจะมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่สามารถบอกได้อยู่
ใช่ว่าผมจะปกป้องเธอไม่ได้หรอกนะ เพราะงั้นจะให้เธอไปด้วยก็ไม่ได้เสียหายอะไร
[ เอาล่ะ พวกเรามาถึงแล้ว ]
[ มีม้า. . .มากมายเลย,ยู ]
ที่ข้างหน้าพวกเรามีสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่และมันทีป้ายแขวนอยู่ เขียนว่า “ร้านให้เช่าพาหนะขนส่ง” ผมมั่นใจได้เลยว่านี้คือสถานที่ ที่กิลด์แนะนำมา
ที่นี่มีม้าให้เลือกมากมายหลายสายพันธุ์อยู่ในลานกว้างข้างๆสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่
ลิลลิรูริตอนนี้ดูเหมือนเด็กนักเรียนปฐมต้นกำลังมาเที่ยวสวนสัตว์เลย
แต่มันค่อนข้างต่างไปนิดหน่อย ตรงที่เธอไม่ได้สะพายกระเป๋านักเรียน แต่กำลังสะพายกระเป๋าผ้าแทน ที่จริงผมก็ไม่อยากให้เธอสะพายหรอกนะ
[ มาเถอะ. .พวกเราเข้าไปด้านในกัน ]
[ โอเค!! ]
เมื่อเร็วๆนี้ ดูเหมือนว่าลิลลิรูริจะผ่านหลักสูตรภาษาอิสเรียวขั้นต้นแล้วนะ
หึๆ ลองด่าเธอเป็นภาษาอิสเรียวดูมั้ยนะ . .
[ มาเถอะ..เข้าไป..ด้านใน! ]
[ อ้า โทษทีครับ ]
เอาละ หยุดคิดเรื่องไม่ดีเอาไว้ก่อน ดูเหมือนว่าลิลลิรูริจะเร่งแล้ว
ผมลูบหัวเธอเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปสถานที่ให้เช่าม้ากัน . .
………… เอ๊ะ เหมือนผมลืมบางอย่างทำสำคัญมากๆแหะ
[ สวัสดีครับพวกท่าน ยินดีต้อนรับสู่ร้านให้เช่าพาหนะขนส่ง ไม่ทราบว่าพวกท่านมีธุระอะไรครับวันนี้ . . . ]
เอ๋ มันต้องมีบางอย่างที่สำคัญมากแน่ๆผมจำได้ แต่ตอนนี้ผมกับลืมมันแหะ . .
[ อ่าา เอ่อ คืออ ]
โถ่อย่าว่าผมเลยที่ผมพูดไม่ออก มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมเป็นแบบนี้
ผมเคยมีประสบการณ์ช๊อคแบบนี้ครั้งแรกก็ตอนที่ถูกถีบมาต่างโลกนี้แหละ
[ อ้า คุณม้า ซัง? ]
ถูกต้องแล้วครับ ลิลลิรูริ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอขณะนี้ คือผู้ชายที่มีหน้าเป็นม้า
แต่ว่านะ ลิลลิรูริ ทีหลังอย่าพูดไปพร้อมชี้หน้าเขาไปด้วยเซ่ สงสัยต้องต่อว่าเธอหลังจากนี้ซะแล้ว . .
[ อ้าา ถ้าเป็นเพราะหน้าของผม ไม่ต้องกังวลครับ เพราะผมถือว่ามันเป็นพรที่ได้รับมากกว่าที่คนๆหนึ่งจะได้รับมาจากคอกม้าครับ ]
ผมไม่เข้าใจว่า มันเป็นพรที่รับมากกว่าคนอื่นตรงไหน. .
แต่ช่างเถอะ ถ้าพี่ชายสบายใจกับมัน ผมก็สบายใจ . .
[ ผมมารับรถที่ทางกิลด์ได้เช่าไว้ให้พวกเราครับ ]
[ อืมมม ทางกิลด์. . อ้อ พวกเรากำลังรอคุณอยู่เลยครับ เชิญทางนี้ครับ ]
พี่ชายหัวม้า พยักหน้าให้พวกเราเล็กๆ ก่อนจะเปิดประตูเพื่อเชิญให้พวกเราออกไปยังด้านนอกอาคาร
[ สำหรับคุณลูกค้า ม้าที่พวกเราจะมอบให้คุณเป็นม้าหนุ่มเกรด A อายุ 3 ปีครับ เป็นพันธุ์ที่ชื่อว่า ลูสเตอรีออน ม้าพันธุ์นี้เป็นที่นิยมในอาณาจักรลัคซีเรียอย่างมาก ถึงอย่างงั้นม้าพันธุ์นี้ก็ถูกใช้อย่างแพร่หลาย ไม่ว่าจะเพื่อสงคราม หรือเพื่อ การเกษตร และถ้าหากคุณต้องการฝึกมันให้เป็นม้าเพื่อสงคราม ด้วยที่มันมีความอึดค่อนข้างสูง. . .— ]
[ ผมโอเคกับมันครับ. . .ผมจะมาฟังเรื่องราวของม้าพันธุ์นี้ทีหลังครับ ]
พี่ชายหัวม้าได้พาพวกเรามาที่ม้าสีน้ำตาลแก่ที่ดูสง่างามตัวนี้ หน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความยินดีและเขาได้เริ่มพูดเกี่ยวกับม้าอีกแล้ว . . .
[ เอ่อ . .ผมต้องทำยังไงต่อครับ ]
เมื่อผมได้หยุดเขาพูด ดูเหมือนว่าเขาจะถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่
มันหยุดแล้ว มันหยุดสักที เห้อ . .
ถ้าผมไม่หยุดพี่ชายคนนี้. . .
ผมมั้นใจได้เลยว่าพี่ชายจะต้องพูดเรื่องม้าไปตลอดกาลแน่นอน
[ สำหรับรถนะครับ ผมได้ทราบว่าคุณลูกค้าจะโดยสารทั้งหมด 3 คน ดังนั้นผมจะเตรียมรถที่มีห้องโดยสารขนาดพอเหมาะไว้ให้แล้วทางนี้ครับ ]
เดียวนะ พี่ชายหัวม้ากำลังชี้ไปยังรถสี่ล้อที่มีหลังคาทำจากผ้าลินินหุ้มอยู่ เอ่อถ้าผมเข้าใจไม่ผิด นี่มันรถในเกม ดราก้อนเควสไม่ใช่เรอะ !!
เอ๊ะ เดียวนะ เหมือนมีบางอย่างแปลกๆไปนิดหน่อย
[ เดียวนะ พี่ชายพูด ว่า(โดยสาร 3 คน) หรอครับ ]
ใช่แล้วละ พี่ชายพูดว่า3คนราวกับเป็นเรื่องปกติ
พอมาคิดดูแล้ว ก็มีแค่ลิลลิรูรินี้นา นับยังไงก็ได้แค่ 2 นะ
[ ครับ ทางกิลด์ได้แจ้งมากับผมว่าจะมีคนโดยสาร 3 คนครับแต่ . . ]
[ ใช่แล้ว ไม่ผิดหรอก 3 คนนั้นและถูกต้องแล้ว! ]
ขณะที่พี่ชายหัวม้ากำลังพูดอยู่นั้น ก็มีคนพูดขัดขึ้นมา
อ่าเสียงที่คิดถึง . .
มันเป็นเสียงที่ไพเราะจนอาจทำให้พวกผู้ชายตะลึงจนตาค้างเลยก็ว่าได้
[ ทรีซัง! ]
[ ทะ ทำไมนายหันหน้ามาใกล้ขนาดนี้กัน ไม่สิ นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะ ]
ขณะที่เธอพูดออกมาพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น . .
เหมือนเธอจะยิ้มเล็กๆด้วยแหะ
[ มันเป็นเพราะความรักไงครับ ! ]
[ ชั้นว่าแล้วเธอจะพูดแบบนั้น ยูยะ ชิโระ ชั้นมาที่นี้เพราะชั้นเป็นผู้คุมการสอบเควสเลื่อนระดับ ]
ทรีซังไม่สนใจต่อการสารภาพรักของผมอีกครั้งหนึ่งในชีวิต แถมยังพูดเรื่องของเธอต่อ .
[ ผู้คุมการสอบ? ]
[ ใช่แล้ว ชั้นบอกกับหัวหน้าว่า “อย่างน้อยที่สุด ได้โปรดให้ชั้นได้ดูการสอบครั้งนี้ด้วยเถอะ” ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอนุญาติอย่างง่ายๆเลย แต่ก็ช่างเถอะเราไม่ต้องไปสนใจเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นหรอก ชั้นขอร้องให้นายรับชั้นเป็นพักพวกด้วยคน ยูยะ ]
เธอยื่นมือออกมาเพื่อจับจับมือผม ผมที่ตอนนี้หัวใจกำลังเต้นรัวมากขนาดแทบจะระเบิดออกมาจากอกกันเลยทีเดียว ร่างกายและความคิดของผมกำลังจะระเบิดแล้ว. .
[ ได้รับผู้ดูแลสุดอีโรติก มาเป็นพวกแล้ว คุคุคุ ]
มันเป็นความรู้สึก เหมือนเด็ก 10 ขวบที่ปาโปเกบอลไปจับมอนเตอร์หายากได้ แล้วนำมาอวดกันในหมู่เพื่อนๆ . .
[ เอ่อ ผมหมายความว่า ยินดีต้อนรับครับ ]
ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้มีจุดหมายที่ภูเขาโคเทโอลูที่ๆพวกบาซิลิสก์อาศัยอยู่ การเดินทางโดยรถม้าในเวลาไป ถึง 3 วัน แสดงว่ามันเป็นเวลาทั้งหมด 6 วันที่จะเห็นภูเขาก้อนเนื้อนั้นเด้งดึ๋งๆตลอดเวลาในรถเลยเลยนะ รู้มั้ย มันดีกว่ามากที่จะไปกับเด็กแค่ 2 คน
เดียวนะแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้ !!
สำหรับผมผู้ที่ถึงวัยอย่างงั้น
แล้วให้มานั่งมองๆ หน้าอกดึ๋งๆ 6 วันเต็มโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว . .
นี้มันนรกสำหรับผมชัดๆ
และก็ยังมีอีกคนที่ไปด้วย . .
ถ้ามันมีแค่ทรีซัง . .
ไม่สิ ทรีซังต้องไปด้วยเท่านั้น . .
เพื่อประโยชน์ของเรา
[ เรื่องลามก . . ไม่อนุญาต ]
[ เจ้ยย ]
ขณะที่สายตาผมกำลังถูกเอวของทรีซังยั่วยวนอยู่ . .
ในตอนนั้นดูเหมือนหน้าผมที่แทบจะจมเข้าไปในเรียวขาของทรีซัง. .
คำพูดนั้นมันทำให้ผมร้องออกมาราวกับกบถูกเหยียบ
[ โอ้ยย . . ทำไมเธอฟืตจังวันนี้ ]
ลิลลิรูริกระโดดขึ้นมาอยู่บนไหล่ของผม และได้บิดจมูกของผม
แม้ตอนนั้นผมกำลังถูกดึงดูดความสนใจไปทำให้ลดการป้องกันลง แต่การที่จะโดดขึ้นไหล่ใครสักคนมันเป็นเรื่องยากมากนะรู้มั้ย
ทรีซังเมื่อได้เห็นอย่างงั้นถึงกับหัวเราะออกมาเล็กๆ . .
[ ฟุฟุ . . นี้ ลิลลิรูริการกระโดดขึ้นไหล่คนอื่นนั้น มันเป็นพฤติกรรมไม่เหมาะสมนะรู้มั้ย ]
[ แต่เรื่องลามกนั้น . . ไม่ดี ]
ในตอนนั้นดูเหมือนเธอจะปล่อยจมูกผมไปแล้ว . .
ตอนนี้กลับมาดึงผมของผมแทน—
[ โอ้ยๆๆ มันอาจจะถูกของลิลลิรูริ นะแต่ว่า ผู้ชายพอถึงวัยอย่างงั้นแล้วมันก็ต้องมีกันบ้างแหละ เดี่ยว โอ้ย อย่าดึงมันนนนน!!! ผมช้านนนนนน โอ้ยยย ]
———————————
มันอาจจะดูเหมือนเรื่องราวฮาเร็มที่ผมพาเธอทั้ง 2 มาด้วย โดยที่คนหนึ่ง คือผู้ที่ดูเหมือนจะดุร้ายกับผมอยู่ตลอดเวลา น้องเหมี่ยวจัง ลิลลิรูรินั้นเอง อีกคนสาวผิวสีแทนผู้สวมชุดสุดแสนจะอีโรติก ผู้ที่มาพร้อมกับโนตมอันงดงาม ทรีซัง
แต่ . . . .
ตลอดการเดินทางจนมาถึงภูเขาโกเทโอลู มันไม่มีอีเว้นท์ฮาเร็มเกิดขึ้นเลย
เห้อ. .
[ อุว้าา ดูสิ ภูเขาสีเทาลูกนั้นมันสุดยอดมากเลย แต่ทำไมมันไม่ค่อยมีต้นไม้เลย ]
ท้องฟ้าและภูเขาแห่งนี้ถูกย้อมไปด้วยสีเทา ถ้ามีคนบอกว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ติดกับป้อมปีศาจ เป็นที่ที่จอมมารอยู่ล่ะก็ ถ้าไม่ใช่ผมคงเชื่ออย่างแน่นอน
อันที่จริง ป้อมปีศาจมันไม่ได้เป็นสีเทาหรอก แต่มันเป็นสีดำสนิท รายล้อมไปด้วยกองทัพปีศาจมากมายจนสุดขอบฟ้า ถ้าคุณบอกว่าที่นี่คือนรก ผมบอกได้เลยป้อมปีศาจต่างหาก คือนรกที่แท้จริง. .
ขณะที่ผมมองไปที่ภูเขานั้นพลางคิดไปต่างๆนาๆ อีกคนนึงก็กำลังมองเหมือนกันผม ลิลลิรูรินั้นเอง เธอกำลังมองสำรวจโดยรอบภูเขา . .
หืม?
[ เกิดอะไรขึ้น? ]
อาจเพราะทรีซัง ผู้ที่เป็นผู้ดูแลพวกเราตลอดการเดินทาง 3 วันเธอสังเกตุเห็นสิ่งผิดปรกติ จาก ลิลลิรูริ เธอได้ลุกขึ้นพร้อมกับเรียกลิลลิรูริ
[ ลิลลิรูริ? ]
ไม่แต่เพียงเสียงของทรีซัง แม้แต่คำพูดของผมก็ถูกเมิน ลิลลิรูริขณะนี้กำลังมองออกไปนอกรถด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวถึงขีดสุด . .
[ อ้อ หรือว่าเธออยากเก็บดอกไม้ตรงนั้น หรือ อะไร— หืม . . . หือออออออออ ]
แม้ผมพยายามจะทำตลกใส่เธอ แต่ผิดคาด . .
ไม่มีการลงโทษใดๆมากจากเธอเลย
นี้มันผิดปกติแล้ว. .
เมื่อผมมองไปที่ใบหน้าลิลลิรูริ ใบหน้าของเธอนั้น กำลังกลายเป็นขาวซีด . .
[ อุก. . ลิลลิรูริ เกิดอะไรขึ้น? ]
ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำตลก . .
ผมจับใหล่ของเธอพร้อมกับยื่นหน้าไปถามเธอใกล้ๆ
ความรู้สึกของปัญหากำลังคืบคลานเข้ามา
มันเป็นความรู้สึกที่คุณบอกได้ว่ามีบางอย่างอยู่รอบๆตัวคุณตอนนี้
แน่นอนว่าอะไรบางอย่างนั้นคุณไม่ต้องการจะได้ยินเกี่ยวกับมันแน่นอน
ผมรู้สึกว่าตอนนี้ มันเป็นอยู่ในขณะนี้
แต่ว่าเหตุการณ์นี้มันต่างกันออกไป
เหมือนว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวนั้นอยู่รอบๆตัวเธอจนเธอไม่สามารถจะตั้งสติจนพูดมันออกมาได้. .
ลิลลิรูริตอนนี้กำลังเกาะติดกับผม มันไม่เหมือนกันการกอด เธอเกาะแน่นราวกับติดกาว ร่างกายที่อ่อนแอของเธอตอนนี้กำลังถูกครอบงำด้วยความกลัว. .
เพราะไหล่ของเธอที่สั่นไม่หยุด ทำให้ผมรู้ได้ว่า
ลิลลิรูริ คงจะสังเกตุเห็น “อะไรบางอย่าง”
และอะไรบางอย่างนี้มันมากพอที่จะทำให้เด็กสาวคนนี้ตกอยู่ในความกลัว
และมันตอนนี้อยู่ที่นี่ . .
รอบๆตัวตอนนี้ ?
คำตอบที่ออกมาจากปากเธอเป็นสิ่งที่ยืนยันความคิดของผมได้ชัดเจน . .
[ มันอยู่รอบๆตัว. . มันเยอะมาก น่ากลัว . .น่ากลัวมากๆ เลย ยู— ]
ลิลลิรูริเธอได้ร้องให้ออกมา ขวัญของเธอได้กระเจิงไปหมดแล้ว
การรับรู้ของผมไวกว่าที่ผมจะเข้าใจในคำพูดของเธอ ผม ยาชิโระ ยูได้ตอบสนองไปในทันที
[ ทรีซัง!!! ]
[ เอ๊ะ!! ]
ผมพุ่งเข้าไปกอดตัวเธอ เพื่อหลบบางอย่างที่พุ่งแทงทะลุหลังคาผ้าเข้ามาในตัวรถ และในตอนนั้นเองดูเหมือนว่ารถ จะชนเข้ากับอะไรสักอย่าง . .
[ . . .แกกล้ามากที่มาทำให้พวกเธอกลัว . .ไอ้พวกตะกวด ]
ตุบ
หลังจากกลิ้งลงมาจากรถ สิ่งที่พวกเราเจออยู่รายล้อมคือ เหล่าสัตว์ประหลาดหลายสิบตัว. .
[ เข้ามาเลย พวกแกบังอาจทำให้พวกเธอกลัวจนร้องให้ ไอ้พวกชาติชั่ว อย่าแม้แต่จะคิดว่าพวกแกจะรอดกลับบ้านโดยครบ 32 ]
ขณะที่เขากำลังอุ้ม 2 ชีวิตไว้ในอ้อมแขนของเขา
ผู้กล้าคนก่อนคำรามเสียงเหี้ยมออกมาแก่เหล่า ลิซาร์ด ที่อยู่รอบตัวเขา . . .
