ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 13 นักรบหญิงผู้ตกอยู่ภายใต้ความกลัว

ยูยะ ชิโระ

 

เด็กชายผมดำที่วันหนึ่งจู่ๆก็ปรากฎขึ้นที่กิลด์

ถ้าชั้นจำไม่ผิด เขาเคยบอกว่าเขาอายุ 16 ปี

ถึงเขาดูจะเตี้ยไปหน่อยสำหรับอายุเท่านี้ และเขาเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาบ้านๆทั่วไป

มันก็ไม่ได้ดูแย่หรอกนะ . 

.แต่ก็ไม่ได้ดูดีด้วยเช่นกัน

และนั้นทำให้ชั้นสนใจในความเป็นธรรมดาของเขามากกว่าส่วนอื่นๆของเขา. .

 

เขาเป็นเด็กผู้ชายธรรมดา

 

เขาหาสมุนไพรระดับสูง มันเป็นสมุนไพรที่ได้รับพรจากเหล่าภูติ และเขาเก็บมันมาเป็นจำนวนมากในการส่งภาระกิจเก็บสมุนไพร นั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย 

และชั้นได้สืบข้อมูลมาจากกิลด์จึงได้รู้ว่าเขาถล่มรังของพวกออร์คด้วยตัวคนเดียว 

ชั้นคิดว่าเขาไม่ใช้ผู้ชายทั่วๆไปแล้วล่ะตอนนี้ . . .

แต่สำหรับชั้นแล้ว เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งที่คิดแต่เรื่องลามกได้ตลอดเวลา

แต่ถึงอย่างงั้น ชั้นก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ กับยอมรับมันด้วยซ้ำ ทั้งๆที่จุดยืนของเขาเป็นไอ้บ้าที่มีแต่เรื่องลามกในหัว

พอมาคิดถึงตอนนั้น ชั้นคิดว่าชั้นเหนือกว่ายูอยู่มาก และมันอาจจะดูทุเรศถ้าปล่อยเขามาทำภารกิจที่นี้ด้วยตัวคนเดียว ชั้นเลยพยายามจะช่วยเหลือเขาในหลายๆอย่างในการทำภารกิจปราบบาซิลิสก์

ถึงตอนนี้ ชั้นกลับคิดว่าไม่น่าคิดอย่างงั้นเลย เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันดูคับขันมาก

คลื่นแห่งความสิ้นหวังถาโถมในใจชั้น 

มันกลับถูกยูยะ ทำลายมันด้วยเพียงหอกสั้น. .

ชั้นในตอนนั้นคิดว่ายังไงก็ไม่รอดจากการถูกพวกบาซิลิสก์ล้อมรอบแน่นอน ในใจคิดแค่ว่าจะต้องหนีจากที่นี่ 

ทิ้งยูยะและเด็กสาวเอลฟ์ 

ชั้นจะต้องหนีเท่านั้น . . .

ถึงมันจะน่าอับอายก็เถอะ . . .

ในตอนนั้น ตอนที่ชั้นกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง มีเสียงหนึ่ง เสียงที่อ่อนโยนกำลังปลอบโยนชั้นคนนี้

ในอ้อมแขนของยูยะ ลิลลิรูริกำลังสลบ เขาส่งเธอมาให้กับชั้น 

กับชั้นที่สิ้นสภาพ

ชั้นพยายามจะปฎิเสธ

แต่หลังจากนั้นแปปเดียว . . .

ชั้นก็ได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อนในชีวิต . . 

มันเป็นการเหยียบย่ำอยู่ฝ่ายเดียว

ยูยะ . . .

ผู้ซึ่งกำลังยำบาซิลิสก์อยู่ฝ่ายเดียว 

ชายผู้ซึ่งดูธรรมดาแต่ตอนนี้ช่างแตกต่างโดยสิ้นเชิง 

แค่หอกเพียง 7 อัน  

พวกมอนเตอร์ถูกกำจัดจนหมด . . . 

มันแทบจะในทันที . . .

เขาจัดการมันในทันทีเลย

ชั้นคิดว่าตอนนี้ชั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

รึว่าตอนนี้ชั้นเห็นภาพลวงตา

ชั้นถึงกับเข่าอ่อนหลังจากที่ได้เห็นการต่อสู้นั้น . . 

มันดูเหมือนกับการต่อสู้ของผู้กล้าในตำนานผู้ลึกลับคนนั้น. . .

และ เขาคนนั้น . . .

คนที่ทำเรื่องเหลือเชื่อ

เขาหันมาทางชั้น และพูดบางอย่าง

 

[ บูชาผมสิครับ ชมผมสิครับ ]

 

มันเหมือนกับคำพูดของเด็กๆ. . 

ใช่แล้ว มันเท่มากเลย. . .

ในตอนนั้นชั้นอมยิ้มในใจและกำลังจะพูดแบบนั้นออกไปแต่ . . .

มันไม่มีเสียงของชั้นออกมา

ความรู้สึกถึงความตายกำลังปกคลุมชั้น

หลังจากชั้นถูกจ้องโดยสิ่งนั้น ชั้นรู้ได้ทันทีชั้นตายแน่นอน

สีของมันไม่เหมือนทั่วๆไป มันเป็นบาซิลิสก์ตัวใหญ่กว่าปกติมาก

มันเป็นจ่าฝูงของกลุ่ม. . .

คริสตัลสีแดงที่ร่างกายของมันเข้มข้นราวกับสีของเลือด สัตว์ประหลาดของแท้

มันอยู่นั้น . . 

ข้างหลังยูยะ

มันเปิดดวงตาสีทองของมัน ” ดวงตาคำสาป ”

แย่แล้ว ชั้นหลบไม่ทันแล้ว

ถึงร่างกายของชั้นยังไม่แข็งเพราะมัน . . 

แต่เพราะชั้นกลัวสุดขีดจึงขยับไม่ได้

แต่ในตอนนั้นมันกลับไม่ได้พุ่งมาโจมตีที่ชั้น . . . 

มันกำลังเข้าใกล้ยูยะ

อย่างช้าๆ 

อย่างช้าๆ . . 

มันน่าตกใจมาก กับร่างกายอันใหญ่โตของมัน 

ของแบบนี้มันมีอยู่ได้ยังไงกัน

ตอนนั้นคำถามได้ผุดขึ้นมาในหัวชั้น มันเป็นไปได้ยังไงที่มันตัวใหญ่กว่าบาซิลิสก์ธรรมดาขนาดนี้ มันใหญ่กว่า 2-3 เท่าตัวเลยนะ แต่ชั้นก็ไม่สามารถพูดในสิ่งที่คิดนั้นออกมาได้

เพราะดวงตานั้นมันทำให้ชั้นจมดิ่งอยู่ในความกลัว. . .

ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย เพราะมันจ้องอยู่

ถ้าชั้นขยับ ชั้นมั่นใจเลยว่าจะตายในทันที

เรื่องในหัวของชั้นวิ่งกันวุ่น . . .

ร่างของชั้นสั่นราวกับว่ามันกำลังจะพัง. . 

ปากของชั้นสั่นเป็นเจ้าเข้า 

ชั้นควบคุมตัวเองอะไรไม่ได้เลย. . .

แม้ตอนนั้นชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะความกลัว แต่มีเสียงดังขึ้นในหัวของชั้น

 

“มันจะต้องไม่เป็นไร คอยดูนะ ยูยะเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น เขาฆ่ามันได้สบายๆแน่นอน เธอจะถูกมันฆ่าหรอ อย่าโง่ไปหน่อยเลย เธอกังวลจนเกินเหตุแล้วนะ”

 

จากเสียงนั้น . . 

ชั้นรู้สึกถึงหนทางที่จะรอดไปได้ . . 

ใช่แล้ว 

เขาแข็งแกร่งมาก 

จากท่าทีของเขาในตอนนี้เขาคงกำลังคิดเรื่องลามกเหมือนพวกโง่ 

และภาพลักษณ์นั้นมันก็หลอกพวกที่ล้อมเขาไว้เมื่อตะกี้สะสนิท 

ใช่แล้วตอนนี้ชั้นกำลังจะถูกหลอกเหมือนเดิมอีกแล้ว . . . 

เพราะงั้น เขาถึงทำท่าราวกับไม่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังมาด้านหลังเขา. .

ขณะที่ในหัวของชั้นกำลังคิดถึงเรื่องพวกนี้อยู่. . .

มีอีกเสียงได้ดังขึ้นมา

 

“แล้วถ้า . .ถ้าเกิด ยูยะเขาไม่สังเกตุเห็นจริงๆละ ยูยะเขา . .เขากำลังจะถูกมันกินนะ!!”

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ใช่แล้ว

อะไรจะเกิดขึ้นถ้าหากเขาไม่สังเกตเห็นมันจริงๆ?

ถ้าร่างกายเขาไม่ได้แข็งแกร่ง? 

ถ้าเขาถูกกิน? . .

 

“เขาจะต้องตาย . .เหมือนกับตอนนั้น”

 

ชั้นจำมันได้ดี. . 

เมื่อ หลายปีก่อน ตอนที่ร่างของพี่ชายชั้นถูกกินโดยมอนเตอร์ . . 

เขามันบ้า . .

และเขาไม่ได้มองฉันเป็นน้องสาวแท้ๆแต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง 

แต่ก็นะ ชั้นไม่ได้เกลียดเขาหรอก และเขาบ้าๆบอๆ เหมือนกับ ยูยะเลย

อีกแล้ว . .

ชั้นกำลัง จะสูญเสียเขาไปอีกคนแล้ว

ขณะที่ชั้นกำลังคิดว่า 

ยูยะกำลังจะถูกฆ่า นั้น 

ในอกของชั้นรู้สึกราวกับใจสลาย

ชั้นกำลังจะกลายเป็นแบบนั้นอีกแล้ว . . 

กลายเป็นคนไร้ความรู้สึกเหมือนกับตอนนั้น?

ชั้นไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว !!

ชั้นพยายามลุกขึ้นอย่างโซเซ ชั้นต้องเตือนยูยะถึงอันตรายให้ได้

ยูยะ . .

ได้โปรดสังเกตเห็นสักที

คำพูดที่สั่นเครือของชั้น 

มันส่งไปไม่ถึงเขาเลยสักนิด

และตอนนั้นเองตอนที่คำพูดของชั้นส่งไปถึงเขา . .

ยูยะถูกทุบเป็นชิ้นๆ . . 

หลังจากถูกคำสาปนั้นจนกลายเป็นหิน ร่างของเขาถูกทำลายโดยเขี้ยวนั้น

ร่างของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นหินนั้น . . 

ตอนนี้เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียว. . 

ล้อชั้นเล่นรึปล่าว ?

ยูยะ เนี้ยนะตาย?

อิก !!!

มันมองมาทางนี้ !!

ดวงตานั้นไม่ได้ทำให้ชั้นกลายเป็นหิน 

เพราะยังไงซะชั้นก็ขยับไม่ได้อยู่แล้วเพราะความกลัว

และตอนนี้มันก็กำลังจะกินชั้นอีกคน . . .

แม้มันจะเปลี่ยนยูยะให้กลายเป็นหินและฆ่าเขาไปแล้ว . .

ตอนนี้มันคงคิดจะกินพวกชั้นต่อสินะ

พวกเราจะถูกเขี้ยวนั้นกัด 

และเคี้ยว และตายไประหว่างที่เจ็บปวดในปากของมัน

ประสบการณ์ของความกลัวในอดีตนั้น มันเทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้

ขาของชั้นที่พึ่งจะยืนขึ้นมาได้ตอนนี้ได้ อ่อนพับลงที่พื้น. .

ชั้นพยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อวิ่งหนี . .

แต่เอวของชั้นมันกับไม่ทำตามคำสั่ง

ในตอนนี้ 

เหมือนมันกำลังเล่นกับเหยื่อ 

มันค่อยๆคลานเข้ามา 

ช้าๆ 

อย่างช้าๆ . . .

 

[ ไม่ . . ไม่นะ !!! ]

 

ความกลัวของชั้นพุ่งขึ้นสูงถึงขีดสุด

ที่ระหว่างขาของชั้น . . 

มีบางอย่างที่อุ่นไหลออกมา

แต่ตอนนี้ไม่ใช้เวลาที่จะต้องมาละอายใจกับมัน . .

เพราะตอนนี้มันกำลังใกล้เข้ามา . . 

ชั้นอยากจะหนีไปให้ไกลๆ

ทิ้งความสิ้นหวังนี้ไว้เบื้องหลัง  

อาจเพราะมันดูสนุกเมื่อเห็นสิ่งที่ชั้นทำ 

จากที่เคยเคลื่อนทีอย่างช้าๆ

ตอนนี้มันพุ่งมาด้วยความเร็วอย่างกะทันหันราวกับสนุกกับสถานการณ์ของชั้นในตอนนี้

และนั้น ปากขนาดใหญ่นั้น มันเปิดกว้างมาแล้วที่ชั้นแล้ว . . 

ชั้นไม่มีทางหนีไปใหนได้เลย . . 

ในตอนที่ชั้นกำลังคิดอย่างนั้น ชั้นได้ยินเด็กสาวที่สลบอยู่พูดขึ้นมา . . 

 

[ . .อือ . .ยู . .  ]

 

ใช่แล้ว 

ชั้นอุ้มเธออยู่ 

ลิลลิรูริ 

ในอ้อมกอดของชั้น . . 

เด็กสาวที่ตกอยู่ในฝันร้าย. . 

อย่างน้อยที่สุด . .ก็ขอให้เด็กสาวคนนี้ผ่านมันไปได้อย่างสงบ

ชั้นจำความรุ้สึกนั้นได้ดี  . . 

ความรู้สึกของกอดแม่

ความอบอุ่นและอ่อนโยนที่มาจากแม่ของชั้น

ในตอนนั้นชั้นได้ทำใจแล้ว . . 

พวกเรากำลังจะถูกกินโดยบาซิลิสก์

ชั้นได้หลับตาลง . . 

.

.

.

.

ความรู้สึกเจ็บ . . 

ทำไมยังมาไม่ถึง?

ไม่รุ้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน . . . 

ความเจ็บปวดนั้นมันไม่มีทีท่าว่าจะมา

มันเกิดอไรขึ้นกัน . . 

บาซิลิสก์มันเล่นกับพวกเราต่อหรอกหรือ? 

มันอยากจะเห็นชั้นทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอีกหรอ?

มันเป็นเพียงความคิดเดียวที่ชั้นคิดออกในขณะนี้ . . 

ความกลัวเริ่มปกคลุมภายในใจชั้น . . . 

เมื่อชั้นคิดถึงมัน

มันแปลกมาก ชั้นรู้สึกสั่นๆที่ใต้เท้าของชั้น

มันเป็นความรู้สึกของอะไรบางอย่างที่ใหญ่มากๆ ล้มลงมา  . . .

 

[ อ้า—- ]

 

สิ่งแรกที่ชั้นเห็นหลังจากที่ลืมตาขึ้นมันเป็นหัว . .

มันไม่เหมือนกับหัวทั่วๆไป

มันเป็นหัวของบาซิลิสก์ตัวสีแดง . .

และสิ่งที่ชั้นเห็นต่อมา . .  

ร่างที่ยืนอยู่บนร่างของบาซิลิสก์ที่ไร้หัวนั้น

กำลังถืออะไรบางอย่างที่เปล่งแสงอยู่ในมือ 

ร่างของเด็กชาย . . .

ดาบที่ส่องแสงนั้น มันราวกับแสงของดวงดาวที่ถูกรวบรวมไว้ที่ดาบ

และคนที่ถือมันไว้ ยูยะ. .

 

[ ยู ยะ . . ]

 

ชุดของเขาตอนนี้ขาดออกจากกัน . . 

ร่างที่เปลือยท่อนบน

เขาทำหน้าจริงจังที่สุดตั้งแต่เคยพบกับเขามา . . 

 

[ . . . . . . ผมขอโทษจริงๆครับ ทรีซัง ]

 

ยูยะ เหมือนเขากำลังขอโทษ มันเป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ

เหมือนเขาพร้อมจะร้องไห้ออกมา. . .

เหมือนเขากังวลอะไรบางอย่าง

และนั้นทำให้เขาขอโทษออกมา . . .