ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 21 ท่านผู้กล้าปรากฎตัว

 

ทุกๆคนคงจะมีความทรงจำหนึ่ง 

ที่เป็นความทรงจำที่ทุกคนไม่อยากจะนึกถึง

และในตอนนี้ 

ความทรงจำนั้นของผมมันได้ผุดขึ้นมา . . .

 

ผมน่ะ . . 

เมื่อ 3 ปีก่อน 

ก่อนที่ผมจะถูกอัญเชิญมาที่โลกแห่งนี้ . . 

ผมเคย— 

 

ในตอนนั้นผมได้เข้าร่วมกลุ่มต่อต้านที่มีชื่อว่า “ดาบสนธยา”

มันเป็นกลุ่มที่ลุกขึ้นต่อสู้กับ “องค์กร” ที่พยายามจะควบคุมโลกด้วยอำนาจของพวกเขา

ในตอนนั้น องค์กรกำลังจะได้ชีวิตของผม 

มันทำให้พลังในตัวของผมได้ตื่นขึ้น . . 

พลังนั้นมันทำให้ผมสามารถดึง “ดาบแห่งแดนสนธยา” ออกมาได้ . . 

หลังจากนั้น ผมก็ได้ต่อสู้กับ องค์กร อีกหลายต่อหลายครั้งในฐานะสมาชิกของ “ดาบสนธยา” 

และในตอนนั้นเอง 

ที่เขาได้ปรากฎตัว . . .

เขาสวมชุดคลุมสีดำที่มีฮูดอยู่ในตัว

ฮูดสีดำนั้นมันปิดบังดวงตาของเขา . . .

 

“Darkness Executioner” (เพชฌฆาตแห่งความมืด)

 

ผมได้ต่อสู้กับเขา ผู้ซึ่งถูกเรียกว่า “นักฆ่าทีแข็งแกร่งที่สุดขององค์กร”

ในท้ายที่สุดผมก็จัดการเขาลงได้ 

ก็เรียกได้ว่าเท้าของผมเองก็ก้าวไปยังโลกแห่งความตายไปแล้วครึ่งหนึ่งเหมือนกัน . . 

เมื่อการต่อสู้ที่ยาวนานของพวกเราได้จบลง 

ในที่สุดผลสรุปก็ออกมา . . 

ผมได้รักษาชีวิตของผมเอาไว้ได้

และนั้นมันทำให้ผมค้นพบตัวตนของเขา . . 

คนคนนั้น 

เขามีใบหน้าที่เหมือนกับผม. .

เขาเป็นน้องชายฝาแฝดของผมที่พลัดพากจากกันตั้งแต่ยังเด็ก . . 

ผมและเขาคือครอบครัวเดียวกัน 

แต่กับต้องมาห่ำหั่นกันเอง . .

และมันสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตเขาแล้ว

เพราะว่าการต่อสู้อันยาวนานกับผม

ความสามารถของเขามันยังไม่เพียงพอ 

จึงจำเป็นที่เขาจะต้องใช้เพิ่มพลังด้วยการใช้ยา . .

แม้แต่เทคโนโลยีตอนนี้ก็ไม่อาจช่วยเขา . . 

ไม่สิ

ไม่สามารถช่วยชีวิตน้องชายของผมเอาไว้ได้

ถึงกระนั้น 

ในห้วงลมหายใจสุดท้ายของเขา

น้องชายของผมได้มอบพลังทั้งหมดให้กับผม . .  

 

[ แบบนี้ . . ผมสามารถอยู่กับท่านพี่ได้ . . ตลอดไป. .  ]

 

น้องชายของผมพูดออกมาก่อนที่จะหมดลมหายใจลงในอ้อมแขนของผม . . 

ผมสาบานกับตัวเอง

ผมจะไม่มีวันยกโทษให้กับองค์กร 

ที่มันทำให้เกิดโศกนาฎกรรมนี้ . . 

 

——————

 

และนั้นคือเรื่องทั้งหมดที่ผมแต่งขึ้นมาครับ

ถ้าผมสามารถกลับไปยังในวันนั้นได้ล่ะก็ 

ผมคงแต่งเรื่องออกมาได้ดีกว่านี้แน่นอน

แต่สำหรับผมในตอนนี้ 

พวกมันเป็นเพียงความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับผม. . 

ขณะที่ผมสวมชุดคลุมสีดำที่ทำขึ้นมาเอง

แล้วก็กำลังจินตนาการว่าตัวเองคือ เพชฌฆาตแห่งความมืด

ในตอนนั้นเอง 

ผมก็ถูกอัญเชิญมาที่ต่างโลก 

มันเป็นความทรงจำที่ผมไม่อยากจะนึกถึงเลย. . .

ถูกแล้วครับ 

สำหรับผม เพชฌฆาตแห่งความมืด มันคือสัญลักษณ์ของโรคป่วยม.2 ของผม

ประวัติศาสตร์ลับอันดำมืดที่เจ็บปวดของผมในอดีต

และยายแก่บ้านั้น . . 

ดันทำให้ผมนึกมันขึ้นมาจนได้

สำหรับชุดคลุมสีดำ . . 

มันมีลายเป็นไฟสีแดงอยู่หลายจุด

แน่นอน ลายเหล่านี้ผมเป็นคนวาดขึ้นเอง 

เพราะมันจะได้ดูเหมือนว่าผมใช้ไฟได้

แต่ช่างน่าเศร้านัก 

ตอนนี้ ผมกับคิดว่าไฟพวกนั้นมันช่างดูน่าสมเพชเหลือเกิน

เมื่อรวมกับฮูดที่เหมือนกับนักฆ่า ในอดีตผมกลับคิดว่ามันเท่ไปได้ยังไงกัน . . .

 

บ้าเอ้ย 

 

ทุกอย่างที่ผ่านตอนนี้มันกำลังทำลายจิตใจของผมอย่างรุนแรง

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมอยากที่จะกลับไปฆ่าตัวเองในอดีตขนาดใหน . .

ถ้าคุณสงสัยว่าทำไมผมถึงสวมชุดแบบนั้นกันตอนนี้ 

นั้นก็เพราะผมจำเป็นต้องปิดบังตัวจริงของผมจากเหล่า 6 ดาบขุนพล 

และคนพวกที่คิดจะใช้ประโยชน์จากผู้กล้าคนก่อน

แม้ชุดนี้ดูจะบดบังการรับรู้ต่างๆของผู้ใส่ 

แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

เพราะไม่มีใครที่จะหลุดรอดจากการรับรู้ของผมได้อยู่แล้ว . . 

และนั้นคือเหตุผลทั้งหมด . . 

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนจะมีชายที่น่าสนใจโผล่ออกมาแล้ว ไหนดูซิ แกน่ะอยากจะสู้กับข้าโดยมีชิวิตเป็นเดิมพันรึปล่าว ]

 

ตาลุงเทราคิโอจำผมไม่ได้แหะว่าผมเป็นใคร . .

ขอบคุณพระเจ้า 

ผมไม่อยากจะถูกเปิดเผยตัวทั้งๆที่อยู่ในชุดแบบนี้หรอกนะ 

และที่สำคัญที่สุด

เพราะฮูดที่คลุมอยู่ มันทำให้คนอื่นไม่สามารถเห็นสีผมที่ต่างจากคนปกติในโลกนี้

ผมจึงไม่ถูกจับได้ว่าเป็นใคร

และด้วยเหตุผลดังกล่าว 

ผมจึงไม่สามารถทำเรื่องโง่เช่นการใช้พลังดาบศักดิ์สิทธิ์ในการต่อสู้ได้

เพราะไม่งั้นความแตกแน่ . .

แต่

 

[ . . . .]

 

เจ้าหญิงคนนี้

เธอกำลังน้ำตาคลอเบ้า 

มันแทบจะเหมือนว่าเธอพร้อมที่จะร้องไห้ออกมาตลอดเวลา . . 

หรือว่าเธอจำผมได้งั้นหรอ ? 

ไม่จริงมั้ง

 

[ ท ทำไม . . เป็น นายกัน ]

[ ผู้กล้าน่ะ จะต้องมาตอนที่เจ้าหญิงกำลังตกอยู่ในวิกฤติไม่ใช่หรือครับ ]

 

ผมหันไปทางซิลเวีย 

และได้เผยฮูดขึ้นมากพอที่เธอจะมองเห็นหน้าของผม

รู้สึกอายๆยังไงพิกลแหะ . .

 

[ …ยู !!!!! ]

 

เมื่อผมทำเช่นนั้น 

ดวงตาที่สวยงามของเธอก็มีน้ำตาไหลออกมา

อ๊าาา 

เธอกำลังร้องให้เพราะผม 

รู้มั้ยผมเขิลนะแบบนี้

แต่เดี่ยวนะ 

ตอนนี้เธอได้กลายเป็นหญิงสาวที่งดงามมากทีเดียว

ไม่สิ เธองดงามมาตั้งนานแล้ว

แต่สำหรับตอนนี้

ผมควรจะรับมันไว้ดีมั้ยนะ  ดอกเบี้ยที่เรียกว่าการเติบโต !!

เธอกลายมาเป็นผู้หญิงที่งดงามมากจริงๆ

……. และด้วยเหตุผลนี้มันจึงทำให้แรงจูงใจของผมมันพุ่งขึ้นทันที

 

[ ขุนพลสงครามค้อนหิน เทราคิโอ . . . ]

 

ผมดึงดาบเวทย์มนต์ของผมออกมาจากเอว . . 

ถ้าหากผมใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ มันจะเป็นการเปิดเผยตัวตนในทันที

ดังนั้นดาบที่ผมใช้แทนดาบศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นดาบที่ถูกสร้างขึ้นโดย ปู่ซัง

โดยใช้วัตถุดิบที่ได้จาก บาซิลิสก์

 

[ ข้าจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ ]

 

ชุดคลุมที่ดูน่าสมเพชของผมกำลังปลิวไสว 

เพชฌฆาตแห่งความมืด 

หรือคือผม 

และแล้ว

การต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้น . . 

 

———————

 

สวัสดีครับทุกๆคน 

จุนนิเบียวที่น่าปวดหัวของทุกๆคนเอง

ผู้ได้รับพลังแห่งไฟ

ดาบแห่งความตาย

เพชฌฆาตแห่งความมืด ,

 ยาชิโร ยู เองครับผม

 

[ แกไอ้ลูกกระ—-[เซนเซอร์] ]

[ อย่าหยาบคายนักสิ ]

 

ผมได้โจมตีอย่างต่อเนื่องด้วยดาบคู่ของผม

ดาบของมันถูกสร้างมาจากการแปรสภาพคริสตัลสีเขียวมรกตและคริสตัลสีฟ้าครามให้ออกมาในรูปแบบของดาบยาว

แม้การโจมตีของเทราคิโอจะรุนแรงก็จริง 

แต่มันก็ช้าเป็นอย่างมาก

อาจเพราะเขาสนแต่พลังโจมตีและพลังป้องกันเพียงอย่างเดียว 

ดังนั้น ถ้าหากไม่โดนโจมตีซะอย่าง 

มันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก

ด้วยเหตุนี้ 

ผมจึงไม่เปิดโอกาสให้เขาโจมตีได้

ในขณะที่เขาทำท่าเหมือนกำลังจะโจมตีออกมา 

ผมจะชิงโจมตีไปทีจุดสำคัญเสมอ

มันทำให้เขาต้องหันมาป้องกันตัว

 

(ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ผมจะต้องชนะการต่อสู้ครั้งนี้แน่นอน—-)

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม นายมีความคิดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ในท้ายที่สุด มันก็มีแค่ความเร็วเท่านั้น ]

แคล้ง

 

เมื่อผมฟันลงไปที่เทราคิโอ ดาบของผมมันก็เด้งออกมาราวกับผมกำลังฟันใส่ท่อนเหล็ก

แต่เดียวนะ ผมน่ะต่อให้เป็นเหล็กก็สามารถฟันให้ขาดเป็น2ท่อนได้แม้จะไม่ได้ถือดาบศักดิ์สิทธิ์ แสดงว่าร่างกายของเขาแข็งกว่าเหล็กอีกหรือเนี้ย

 

[ แข็งจังวุ้ย!! ]

 

เขาแข็งเหมือนหินอย่างแท้จริง 

ดังนั้น ตอนนี้การโจมตีด้วยดาบของผมเลยไร้ประโยชน์ 

แม้ว่าการเพิ่มพลังการตัดด้วยเวทย์มนต์จะเหมาะในขณะนี้ 

แต่ผมไม่เคยมีพลังมานาเลยตั้งแต่ต้น 

ดังนั้นผมจึงโจมตีด้วยเวทย์มนต์ไม่ได้ 

เห้อ . . 

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกฟันข้าไม่เข้าหรอก มีเพียงคนเดียวที่เคยฟันข้าขาดเป็นสองท่อน มันคือไอ้ผู้กล้าคนก่อนเท่านั้น อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ]

 

เขาเหมือนจะมั่นใจในพลังของตัวเองมากเลยนะ 

ถึงได้ยืนกอดอกหัวเราะอย่างมั่นใจแบบนั้น 

เขายังหัวเราะไม่หยุด 

หยุดได้แล้ว

หยุดสักทีสิเห้ย!!

คนเดียวที่ตัดเขาเป็น2ท่อนได้คือ . . .

ผมงั้นรึ . .  

หือ 5 5 5  

โทษทีนะเทราคิโอ

ดาบแห่งความตายคนนี้ คือ ผม 

และผมคือผู้กล้าคนก่อน

เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ตัวผมในอดี สามารถตัดทุกอย่างให้ขาดเป็น2ท่อนได้ 

เพราะงั้นวันนี้ ผมจะแสดงดู !!!!

 

[ ในดาบคู่ของข้าอันนี้ มันมี “คริสตัลพิษ” ฝังอยู่ในตัวดาบ . . . ]

 

คิคิคิคิคิ ต้มสำเร็จแล้ว ต้มมันซะเปื่อยเลย 

แต่ในท้ายที่สุดไม่ว่าผลมันจะออกมาในรูปแบบใหน 

เหมือนผมจะกลายเป็นของเล่นสำหรับยายแก่ไปแล้ว 

บ้าเอ้ย . . .

 

[ หึ ที่ข้าโจมตีด้วยดาบคู่ นั้นเพราะว่าข้าต้องการความเร็ว . . . . แต่ถ้าต้องการให้ข้าฟันเจ้าในฉับเดียวล่ะก็ . . .ย่อมได้ . . . จงยืดออกดาบข้า!! ]

 

เมื่อเอาดาบทั้ง2สีมาเชื่อมต่อกันตรงรอยต่อแล้วบิดมัน “คลิ๊ก” 

ดาบจะถูกประกอบกันกลายเป็นดาบเพียงเล่มเดียว 

และสีของดาบเมื่อนำมารวมกันแล้ว 

มันกลายเป็นดาบสีเลือด . . 

 

[ ข้าเคยคิดไว้ว่าจะไม่ใช้มันอีก . . แต่ตอนนี้มันจำเป็นต้องใช้มันอีกครั้ง ดาบคู่อสรพิษรวมเป็น 1 ชื่อของมัน–”คาบันคูลัส” ] 

 

ดาบคริสตัลตอนนี้ได้กลายเป็นสีแดงราวกับทับทิม 

อัญมณีที่2อันที่ฝังอยู่ในตัวดาบมันดูราวกับถูกจ้องด้วยดวงตาของบาซิลิสก์

 

[ เมื่อดาบคู่ของข้าได้รวมเป็นหนึ่ง . .ด้วยความคมของมัน ไม่ว่าสิ่งได้ก็สามารถตัดไ—- ]

 

ถึงผมจะพูดไปอย่างงั้นก็เถอะ 

ตั้งแต่ผมได้ดาบนี้มา 

ผมก็ยังไม่เคยทดสอบพลังของมันจริงๆจังๆสักทีเลย

ผมเคยเอามันรวมกันครั้งเดียวเองตั้งแต่ได้มาจาก ปู่ซัง 

เมื่อผมลองเหวี่ยงดาบดู2-3ครั้ง

ผมก็เข้าใจได้เลย สมแล้วที่ผมคาดหวังเอาไว้ครับ คุณปุ่ 

คุณช่างสุดยอดจริงๆ

—- แต่ก็ ดาบคู่น่ะ มันเท่กว่านะ  . . . 

จริงไหม

ห๊า

อะไรนะ เมื่อกี้ผมหลงพูดออกไปเองอีกแล้วหรอ  . .  

ดูเหมือนบางอย่างในตัวผมมันพยายามกู่ร้องออกมาเอง . .

 

[ ชั้นขี้เกียจรอนานกว่านี้อีกแล้ว พวกเรามารวมพลังกัน ดาร์กเนสแฟยอน! ]

[ อุกกก!! ]

 

ช่างรุนแรงจริงๆ . .

เป็นการโจมตีที่กระตุ้นความทรงจำนั้นให้ตื่นขึ้นจนได้ . .

ผมกำลังจะกลายเป็นผมคนเก่าอีกแล้ว 

แย่แน่ 

ก่อนที่ผมจะกลายเป็น “คนที่จมอยู่กับความบ้านั้น !!” 

ผมต้องจัดการเขาให้ได้ก่อน!!!

ขณะที่คำพูดของผมเริ่มที่จะกลายเป็นจุนจิเบียวไปทุกที 

ผมก็ถูกเรียกสติกลับมาโดย ลิลลิรูริที่อยู่บนหลังของผมตอนนี้ . .

 

[ ถึงมันจะช้าในตอนเริ่มนั้น แต่มันจะกลายเป็นรวดเร็วจนตามไม่ทัน !!

ชื่อท่าของมันคือ “Slow Starter” ]

 

ลิลลิรูริ ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดคลุมแบบเดียวกับผม เธอกำลังชูมือของเธอขึ้นไปบนฟ้า . . 

ที่จะพูดก็คือ สถานการณ์ตอนนี้ถูกช่วยไว้โดย ไอ้คำอธิบายที่เหมือน จูนิเบียว 

และมันจะเหมือนมันทำให้ ตาลุง เทราคิโอ งงๆไปชั่วขณะ

เอาก็เอาเถอะ  . .

 คงต้องจริงๆจังๆสักที

เอาละตอนนี้

การเตรียมการที่จะจัดการเขานั้น

เสร็จสมบูรณ์ . . 

[ มาเริ่ม , การต่อสู้กัน! — ]

 

———————–

 

ยาชิโระ ยู ตอนนี้เขาอยู่ในท่าพุ่งตัวเพื่อเข้าไปโจมตี และ เทราคิโอเองก็ได้ยกค้อนตรงมาที่ยู

ทั้ง 2 คนเรียกได้ว่าแทบจะพร้อมกันหลังจากสัญญาณการต่อสู้เริ่มขึ้น

ยูนั้นในตอนแรกเขาทำท่าทางเหมือนช้าๆ แต่ทันใดนั้นเองความเร็วของเขาได้เพิ่มขึ้น

ถ้าคนธรรมดาได้ห็น คงคิดว่ายูนั้นวาปได้แน่นอน

แต่แทบจะในทันที เทราคิโอเองก็ได้หายไปจากในสายตาของเขา 

ทำให้ยูรู้ได้ทันทีว่าตนกำลังจะถูกทุบด้วยค้อนหิน

แต่ยูเอง เขาก็รับมือการโจมตีนั้นด้วยการลดความเร็วของตัวเองจนเชื่องช้า

มันช้าจนเร็วเท่าการโจมตีของเทราคิโอ

ค้อนหินที่พุ่งลงมาทียู ถูกหยุดไว้โดยการฟันสวนกับของเขา

แต่ค้อนหินกับไม่ถูกทำลายลงโดยการฟัน . .

ขณะที่รับการโจมตี ความเจ็บปวดปรากฎขึ้นทีแขนของเขา

เพราะยูรับการโจมตีที่สามารถทุบคนให้แหลกละเอียดได้โดย มือเพียงข้างเดียว

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกพูดไว้ว่า ฟันทุกอย่างเป็น2ท่อนงั้นรึ ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่พูดนี้  ]

[ ……….. ]

 

เทราคิโอตอนนี้ได้แต่หัวเราะออกมา 

เขาไม่ได้สังเกตุเห็นมันสักนิดเลย

ยูเองก็ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเทราคิโอเลยเหมือนกัน

เพราะเขาตอนนี้ เขากำลังสร้างโอกาสที่จะได้ใช้ดาบอันนี้ฟันไปทีเทราคิโออีกรอบ . .

 

[ . . . หือ? ]

 

ความรู้สึกไม่ชอบมาพากล มันทำให้เทราคิโอถึงกับขมวดคิ้ว . 

ดวงตาคู่นั้นที่มองออกมาจากในฮูด  

มันมองหาช่องว่างจากการเคลื่อนไหวของเทราคิโอ

ตาคู่นั้นมันเหมือนดวงตาของเหยี่ยวเวลามองเหยื่อ . .

2-3 นาทีก่อน ตอนที่ยูตั้งรับการโจมตีของเทราคิโอด้วยดาบคู่

ยูเขาไม่รับการโจมตีเลยสักครั้ง เขาเพียงแค่หลบมันอย่างเดียว

เมื่อเห็นยูหลบการโจมตีจากค้อนของเขาเพียงขยับตัวเพียงเล็กน้อย

มันทำให้เทราคิโอรู้สึกสนใจในตัวยู

 

[ แกสามารถรับการโจมตีของข้าได้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว . .และความสามารถในการหลบหลีก . .  แกช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวจริงๆ . . ]

 

ถ้าใครก็ตามที่รับการโจมตีของเทราคิโอแบบตรงๆ 

แน่นอนไม่มีใครเคยทนได้มาก่อน

หลังจากการโจมตีที่ถึงตายนั้นกับถูกรับไว้ได้

ในเวลาต่อมานั้นเอง 

เทราคิโอก็เห็นถึงความผิดปกตินี้ . .

 

[ ถึงเวลาเอาจริงกันได้แล้ว ทำไมแกไม่ลองมาทำให้ข้ารู้สึกสนุกมากกว่านี้ล่ะ ]

 

เทราคิโอเริ่มสนุกกับการต่อสู้ครั้งนี้ 

 การโจมตีของเขาตอนนี้มันดุร้ายราวกับพายุ

 

[ ……! ]

 

ถึงการเคลื่อนไหวของเทราคิโอตอนนี้จะดูแตกต่างกับเมื่อกี้อย่างชัดเจน

แต่ยูเองก็ไม่ได้มองข้ามมัน

เขายังหลบการโจมตีนั้นอย่างสบายๆ

และนั้นตอนนั้นเองเขาได้โจมตีสวนไป!!

 

[ หืมม? ]

 

ชายผู้สวมผ้าคลุมดำ 

ตอนนี้ได้หายไปจากสายตาของเทราคิโอ

ตุบ

ถ้าใครได้เห็นมันล่ะก็. . 

เขาจะเห็นเพียงยูเตะเท้าของเขาไปทีพื้น 

และยูก็ได้หายไปในที มันเร็วมากจนสามารถทำให้คิดได้เลยว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา

และทันใดนั้นเอง 

เทราคิโอได้กระเด็นออกไป . . 

 

[ โอ้วว? ]

 

แน่นอนเขาไม่ได้ตะโกนออกมาเพราะความเจ็บปวด

แต่เขาตกใจการประทะที่สามารถทำให้เขาปลิวออกไปได้

ดูเหมือนการตกใจยังไม่หมดเพียงแค่นี้

ตูม

เสียงนี้เกิดขึ้นพร้อมกับร่างของเทราคิโอที่โดนปะทะจนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

มันเป็นการโจมตีเกิดขึ้นที่แผ่นหลังของเทราคิโอ

และมันมากพอที่จะงัดเทราคิโอลอยขึ้นไปบนฟ้า

ยู ตอนนี้ได้ปรากฎขึ้นบนตำแหน่งที่สูงกว่าเทราคิโอลอยอยู่

 

[ อ่าข้าเห็นแล้ว มันเป็นเพราะไอ้นั้นนี่เอง ]

 

ยู ตอนนี้เขาได้ปาหอกสั้น 3 อันเข้าใส่เทราคิโอ 

หอกได้พุ่งเข้าใส่เทราคิโอ และมันทำให้ร่างของเทราคิโอตกลงไปที่พื้นแทบจะในทันที

 

[ . . ชิ ตัวหมอนี้มันแข็งจริงๆ ]

 

ยูได้แต่เม้มปากด้วยความเจ็บใจ เพราะถ้าหากเขายังโจมตีเทราคิโอด้วยระดับนี้อยู่

มันยากเกินที่จะทำความเสียหายให้เทราคิโอได้

นั้นมัน 11 หอกเลยนะที่ปาออกไป 

11 หอกนั้น มันมากเกินพอที่จะสังหารบาซิลิสก์ได้ทั้งกองทัพเลยนะ

และ เทราคิโอได้ลุกขึ้นยืนและหัวเราะออกมา

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นั้นเยี่ยมมาก แต่ว่านั้นคือทั้งหมดของแกแล้วรึ? ]

 

เทราคิโอยืนหัวเราะอยู่สบายๆอยู่บนพื้น

 

[ รับไปซะ!! ]

 

ที่บนฟ้า 

ยูดึงหอกของเขาออกมาจากกระเป๋ามิติ 

และได้เริ่มปามันอีกครั้ง

 

[ มันไม่ได้ผลหรอกน่า อย่าคิดว่าข้าจะโดนมันเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา ]

[ !? ]

 

เสียงของหอกประทะมันรุนแรงมากราวกับภูเขาระเบิด 

แต่จุดที่หอกโจมตี

ไม่มีร่างของเทราคิโออยู่ 

มันมีเพียงพื้นดิน . . 

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ใหนดูสิแกจะทนได้สักแค่ไหนกัน!! ]

 

เทราคิโอกระโดดขึ้นมาในอากาศและได้เหวี่ยงค้อนของเขาลงหมายจะทุบยูลงไปจมที่พื้น

อาจเพราะขณะลอยตัวอยู่ในอากาศ 

ยูไม่สามารถขยับตัวได้ 

เขาจึงถูกทุบราวกับลูกบอลและพุ่งลงไปที่พื้น . . 

 

[ หืออ? ]

 

แต่เมื่อเทราคิโอเหวี่ยงค้อนของเขา

อาจเป็นเพราะเสียงที่เขาทุบลงไปเมื่อกี้มันไม่ใช่เสียงที่ได้ยินเวลาทุบประจำ 

เอาเถอะ การโจมตีนั้น มันมากพอที่จะทำให้พุ่งกระแทกกับพื้นโลก

ยูไม่ได้ต่อต้านแรงที่ถูกส่งมาจากค้อนนั้นเลยสักนิด 

เขารับมันตรงๆ และหมุนตัวลงที่พื้น 

และลุกขึ้น

คงต้องบอกว่าเป็นการลงแบบ 4 ขา 

ใช่แล้ว คือการลงพื้นแบบ สัตว์ 4 ขา

ยูใช้เทคนิคนี้ในการลงพื้น”ที่จริงก็แค่3ขานะ เพราะอีกมือถือดาบ”

การร่วงลงมาโดยการถูกค้อนหินทุบด้วยวิธีลงแบบ 3 ขา

ยูเขาลอยตัวอยู่ในอากาศในท่าที่เหมาะสมก่อนที่ตัวจะลงถึงพื้น  . . 

[TL// ใครงงลองโยนแมวเล่นดูครับ ]

 

( ไปอยู่ในจุดๆที่โดนค้อนหินทุบ . .เราผิดพลาดถึงขนาดนี้เลยรึ แต่เดี่ยวนะ ด้วยระยะเท่านี้เราทำได้แน่ ตอนนี้แหละ! !)

 

ยูกำดาบคู่ในมือเขาแน่น และพุ่งไปโจมตีเทราคิโอที่กำลังตกลงมายืนที่พื้น 

มันรวดเร็วมากราวกับเฮอริเคน

ถ้าคุณลองฟังดูดีๆล่ะก็คุณจะได้ยินเสียง “กรึก” 

มันเป็นเสียงของหินที่ถูกตัดด้วยดาบ

 

[—หือ? ]

 

รู้ตัวอีกที เทราคิโอก็โดนฟันแล้ว

 

[ . . . รับไปอีกครั้งซะ! ]

 

ยูพึมพัมออกมาและฟันไปที่หลังของเทราคิโอ 

ดาบนั้นมันเร็วมากจนไม่สามารถมองเห็นได้ . . 

 

[ อ๊ากกกก ]

 

ตอนนี้ 

เทราคิโอได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวดเกินจะบรรยาย

และ. . 

 

กุระ กุระ

 

มันเป็นเสียงของหินที่กำลังถล่ม 

ร่างของเทราคิโอกำลังทลายลง

และในเวลาต่อมา

เทราคิโอก็ได้โผล่ขึ้นมาจากพื้น

 

[ ……………………. ]

 

เทราคิโอไม่ได้พูดอะไรออกมา . . 

มันเป็นเพราะเซ้นส์ของนักรบในตัวเขาได้กู่ร้องออกมา

ร่างกายที่มั่นใจของเขา 

ตอนนี้ได้ถูกดาบยาวนั้นตัดขาดออกจากกัน

นั้นมันหมายความว่า ศัตรู ได้ “ฆ่า” เขาไปแล้วครั้งหนึ่ง

 

[ โนววววววววววววววววววววววว!!! ]

 

สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงกู่ร้องนั้น 

คือการโจมตีที่ดุร้ายได้ระเบิดออกมา

แต่ยูก็ยังหลบมันได้อยู่ดี

 

(เร็วมาก!! มันเร็วซะจนความเร็วก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหกไปเลย)

 

ยู ผู้ที่เคยเคลื่อนไหวเชื่องช้ากว่าเทราคิโอ 

แต่ตอนนี้ การเคลื่อนไหวของยูเยี่ยมมากในสายตาของเทราคิโอ

และยูก็ไม่พลาดที่จะโจมตีสวนกลับไป

และในที่สุด 

ยูได้ฆ่าเขา อีกครั้ง . .

 

[ อุกก? ]

 

หัวของเขาถูกตัด ที่หัวใจก็ถูกแทง และที่สำคัญ เขาถูกหั่นเป็นชิ้นๆ

อีกครั้งหนึ่ง ที่เทราคิโอได้เสียท่าลง

 

[ . . . ยอดเยี่ยมจริงๆ  เทราคิโอคนนี้ . .ไม่สามารถเอาชนะนายได้ ]

 

เช่นเคย ที่เทราคิโอโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน แต่ครั้งนี้เขากับไม่มีค้อนหินอยู่ในมือ

เขาทำเพียงยืนกอดอกและพูดออกมา ถึงมันจะแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ ปีศาจจะมาพ่ายแพ้ให้กับมนุษย์ธรรมดา แต่ในฐานะนักรบแล้ว การยอมรับซึ่งกันและกันถือเป้นความภาคภูมิใจ

และเมื่อการต่อสู้ได้จบลง เทราคิโอะก็ได้ยอมรับทหารมนุษย์คนนี้ในฐานะนักรบที่ตนไม่สามารถจะเอาชนะได้

ที่จริงแล้ว ตั้งแต่เริ่มสู้กับยู เพียงแค่ผ่านไปได้เพียงนาทีเดียว เทราคิโอก็รู้ตัวเองดีว่าเขาไม่สามารถที่จะเอาชนะยูได้

 

[ ใช่ ดูเหมือนผมจะหาเหตุผลอะไรมาให้ตัวเองแพ้ไม่ได้ด้วย เพราะงั้นขอโทษด้วยนะ การต่อสู้ครั้งนี้ ผมเป็นฝ่ายชนะ ]

 

ยู ที่ตอนนี้ได้ลดดาบคู่ของเขาลง เขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะสู้อีกแล้ว

เทราคิโอจึงยิ้มกว้างออกมา

 

[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ พวกเราค่อยมาสู้กันแบบถึงตายใหม่ครั้งหน้า ข้าจะคอยคิดถึงการต่อสู้กับแกไปตลอดกาลเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ]

 

เทราคิโอพูดขึ้น พร้อมกับกระโดดขึ้นมังกรดินตัวยัก และพุ่งลงไปใต้พื้นดิน

ถึงกระนั้น ก็ไม่มีใครคิดไล่ตามเทราคิโอที่กำลังหนีไป

 

[ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลุงเทราคิโอ สำหรับผมในตอนนี้ ผมเก่งได้แค่ระดับนี้เท่านั้น ]

 

ขณะที่เขาหันไปมองเด็กสาวที่บนหลังเขา 

ยูได้เผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา . . 

 

——————————–

 

TL : ติดงานถึงสิ้นเดือน เจอกันต้นเดือนหน้านะ