ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 31 ตอนพิเศษ 2 เหตุผลที่เอื้อมไม่ถึง
[ ต้องการพบฝ่าบาท ? ]
[ ช-ชะ ใช่ครับ คือว่า . ผมอยากจะกล่าวขอบคุณ ที่ผมไม่ได้กล่าวก่อนหน้านี้ ]
เพราะว่าคำพูดนั้นออกมาจากคนผู้ซึ่งเป็น ท่านผู้กล้าคนปัจจุบัน ลีโอจึงมองมาที่ชั้นเพื่อต้องการคำแนะนำ และเพื่อการนั้น ชั้นจึงลุกขึ้น
[ ชั้นต้องขอโทษด้วย แม้ชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก ดังนั้นพวกเรามาพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดมันสักหน่อยดีกว่า ]
[ อ่าาา ]
เมื่อชั้นลุกขึ้น ลีโอได้ขยับออกด้านข้างและไปข้างหลังของชั้น ส่วนท่านผู้กล้านั้นได้มองมาที่ชั้นพร้อมอ้าปากค้าง . .
ทำไมกันนะ ?
[ มีอะไรแปลกๆที่ตัวชั้นหรอคะ ]
[ !! ป ปล่าว ครับ คะคือว่า คุณเป็นคนที่สวยมากๆเลยครับ มันทำให้ผมเขิลนิดหน่อย ]
เขาตอบกลับคำถามของชั้นพร้อมกับหน้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดง มันแดงมากจนชั้นคิดว่าเขาป่วยแน่ๆถ้าเขาไม่อธิบายมัน . .
[ !! ขอบคุณค่ะ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงคำเยินยอก็เถอะนะ แต่มันทำให้ชั้นมีความสุขมาก ]
อืม เขาคงประหม่าน่าดู นี่คงจะเป็นครั้งแรกของเขาในการพบปะกับผู้คนทางการเมือง ถึงแม้พวกเราจะชินกับมันแล้วก็เถอะ แต่เขาเองก็เป็นเพียงคนธรรมดา(โลกก่อน)เหมือนกับยู มันคงไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้ว
[ . . . มันไม่ใช่คำเยินยอสักหน่อย . . . ]
หลังจากชั้นกล่าวขอบคุณ หน้าของเขาแดงขึ้นกว่าเดิมและเหมือนว่าเขาพึมพัมบางอย่าง
ฮ่าฮ่า เขาช่างไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ ความเป็นสุภาพบุรุษของเขาที่มักแสดงต่อเหล่าหญิงสาวนั้นพอมาดูๆตอนนี้แล้วมันช่างน่ารักเสียจริง
ถ้าเป็น ยู ล่ะก็ หมอนั้นคงไม่สนใจพวกเราและคงมัวแต่จับจ้องอาหารบนโต๊ะในงานเลี้ยงเท่านั้น มันมีด้วยหรอ ที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกความอยากอาหารครอบงำจนไม่สนใจหญิงสาวที่เขาพามางานด้วย ชิ น่าโมโหจริงๆ
แต่เอ๊ะ ทำไมพอนึกถึงเรื่องนั้นทีไร ชั้นถึงโมโหทุกทีเลย?
[ สำหรับเรื่องการขอบคุณ คุณกำลังพูดถึงเรื่อง ลีออนฮาท ? ]
[ . . คะ ครับ ถ้าหากเขาไม่ได้อยู่ที่นั้นด้วยละก็ . . มันคงจะแย่มากๆแน่ ต้องขอบพระคุณมากครับ ]
เขาพยักหน้าเล็กๆพร้อมกล่าวขอบคุณชั้นอีกครั้ง
[ ฟุฟุ ไม่เป็นไรค่ะ ลีโอฮาทเขาใช้งานได้ดีเสมอค่ะ . ]
เกี่ยวกับคำขอบคุณ มันเป็นเรื่องที่ชั้นส่งอัศวินของชั้นไปปกป้องเขาใน สงคราม ณ ดิแดนที่สูญสิ้น
และลีโอเอง ก็มองมาที่ชั้นพร้อมรอยยิ้มที่ประมาณว่า( อย่าส่งผมไปทำงานแบบนี้อีกนะ )
[ . . . เอ่อ คือว่า ซิลเวียซัง ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะขอร้องคุณ ]
ท่านผู้กล้าคนปัจจุบันมองมาที่ชั้นด้วยสายตาจริงจัง
—– ขอร้องรึ ?
[ . . . คือ คุณจะขอร้องบางอย่างกับชั้น ผู้ซึ่งเป็นจักรพรรดินีของอาณาจักรลีซาเรี่ยน ซิลเวีย โลโต้ เชอรี่อ๊อตโต้ ลีซาเรี่ยน ผู้นี้หรือคะ ? ]
[ !!! นี่มัน เวทย์มนตร์ “เงียบ” ]
[ ถูกต้องค่ะ ]
เสียงชั้นและเขา ถูกทำให้เบาลงจนคนอื่นภายในงานไม่สามารถจะได้ยินได้
[ ที่สำคัญ ระยะของเวทย์มนตร์ไม่ได้กว้างนักหรอกค่ะ . . สำหรับบุคคลที่อยู่ในตำแหน่งเช่นเดียวกับดิชั้น เวทย์มนตร์ “เงียบ” และ “ค้นหา” นั้นเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ มันเป็นสิ่งแรกที่ท่านอาจารย์สอนดิชั้นเป็นอันดับแรก ดิชั้นต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ หากคำขอร้องของคุณนั้นมันอยู่นอกเหนือสิ่งที่ดิชั้นจะทำให้ได้ค่ะ ]
เมื่อชั้นมองไปรอบๆภายในงาน ดูเหมือนว่าจะมี “บางคน” ภายในงานสังเกตเห็น
แต่พวกเขาก็ไม่ได้พยายามที่จะแทรกแซงอะไรนัก มี ลีออนฮาท กลุ่มของท่านผู้กล้า และเจ้าชายลิปซาลที่สังเกตเห็นว่าชั้นใช้เวทย์มนตร์ “เงียบ” ณ ตอนนี้
ดูเหมือนว่าพวกเราคงมีเวลาคุยกันไม่มากนัก เพราะกลุ่มของท่านผู้กล้ากำลังเดินตรงมาที่พวกเรา
[ เรื่องเกี่ยวกับท่านผู้กล้าคนก่อน . . คงเกี่ยวกับเรื่องที่คุณต้องการจะขอร้องใช่มั้ยคะ ]
เพราะว่าสีหน้าของเขาแสดงถึงความประหลาดใจ นั้นยืนยันได้ว่าสิ่งที่ชั้นคิดนั้นถูกต้อง
[ คะ-. ครับ คือว่าผมต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น เพราะผมในตอนนี้นั้น ผมไม่มีทางที่จะปราบจอมมารได้ และท้ายที่สุดก็กลับกลายเป็นผมที่พ่ายแพ้ ดังนั้น เพื่อที่ผมจะแข็งแกร่งขึ้น ได้โปรด ให้ผมได้พบกับท่านผู้กล้าคนก่อน ด้วยเถอะครับ ! ]
ท่านผู้กล้าคนปัจจุบันก้มหัวลงขอร้องที่ชั้น
ดูเหมือนว่านี่คือความตั้งใจที่แน่วแน่ของเขา
[ . . . ถึงมันจะไม่ตรงตามความต้องการของคุณนัก แต่ดิชั้นสามารถส่งคุณไปหา “คนที่”เป็นคนฝึกท่านผู้กล้าคนก่อนให้ได้นะ ]
[ จริงหรอครับ !! ]
[ อย่างไรก็ตาม ดิชั้นขอเตือนอะไรคุณบางอย่าง เหมือนกับที่ดิชั้นเคยกล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้ คุณไม่มีทางที่จะปราบจอมมารลงได้หรอกค่ะ ]
[ เอ๊ะ ? ]
ในดวงตาของเขาผู้ซึ่งปรารถนาในความแข็งแกร่ง ชั้นเห็นไฟแห่งความเกียจชังต่อจอมมารลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา
[ ดูเหมือนว่าดิชั้นจะพูดผิดไปหน่อย ไม่ว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ใหนก็ช่าง “เรา”นั้นไม่สามารถจะเอาชนะจอมมารได้หรอกนะคะ เรานั้นผู้ที่เกลียดชังต่อพวกปีศาจและอยู่ภายใต้ความโกรธ เพราะความรู้สึกด้านลบของเรานั้นคือสิ่งที่สร้างจอมมารขึ้นมา และนั้นคือเหตุผลว่าทำไมเราไม่สามารถที่จะเอาชนะจอมมารได้ ]
ความกลัว โกรธ เกลียดชัง มันคือความรู้สึกด้านลบของ คนธรรมดา แบบพวกเราที่มาต่อพวกปีศาจ
[ ดิชั้นแน่ใจเรื่องนี้ในทันทีตั้งแต่เราได้พบกันครั้งแรก แต่สำหรับท่านผู้กล้าคนก่อนนั้น สิ่งที่เขารู้สึกต่อปีศาจนั้นช่างแตกต่างจากพวกเรามากนัก เขาน่ะ เคยต่อสู้เพื่อปีศาจเพราะเขาถูกขอให้ช่วยมาแล้ว และสิ่งเดียวที่เขาเสียใจต่อจอมมารคือ การที่ตัวตนของจอมมารนั้นถูกเกลียดชังแม้กระทั้งพระเจ้า นั้นมันทำให้เขาเห็นอกเห็นใจจอมมาร และนั้นคือเหตุผลทั้งหมด สำหรับคุณผู้มีความเกลียดชังต่อพวกปีศาจ ถึงแม้คุณจะไปถึงระดับท่านผู้กล้าคนก่อน แต่คุณไม่มีทางที่จะเป็นแบบเขาได้ นั้นคือสิ่งที่คุณจะต้องไม่ลืมเป็นอันขาด ]
ในโลกไร้เสียงที่ชั้นเป็นคนสร้างขึ้น ชั้นเห็นความสับสนภายในดวงตาของเขา . . .