ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 35 ผู้กล้าคนก่อนคือศัตรูของผู้หญิง

[ คะ-, ,เครื่องแบบที่ว่า นายกำลังพูดถึงผ้าคลุม ?? ]

[ สิ่งที่ผมต้องการจะบอกก็คือ ไอ้ผ้าคลุมไร้ประโยชน์นั้นน่ะไม่มีทางที่จะเป็นเครื่องแบบนักเรียนไปได้เด็ดขาดด ฮือ ฮือๆ ]

ภาพของ ยู ตอนนี้ที่กำลังคุกเข่ามือทุบพื้นพร้อมกับร้องไห้นั้น ทำให้ท่านอาจารย์ใหญ่และอาจารย์เซลก้าเข้าใจถึงเหตุผลที่เขาพังหน้าต่างเข้ามา แต่ ,

[ สำหรับความหมายของผ้าคลุมของโรงเรียนเรา แสดงถึงว่าพวกเรานั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทั้งองค์กร ในอีกความหมายนั้น มันทำให้เหล่านักเรียนตะหนักว่าพวกเขานั้นคือสหายแห่ง Lizwadia และยังช่วยดึงความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ที่สำคัญ ผ้าคลุมที่ทางโรงเรียนให้นั้น มันลงสุดยอดเวทย์มนตร์ป้องกันในการ—- ]

[ ถ้าหากโจมตีด้วยเวทย์มนตร์ประเภทเสียบแทงแล้วล่ะก็ บาเรียนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากกระดาษไม่ใช่หรือไง ]

สำหรับ ยู หัวใจของเขาได้ตัดสินแล้วว่าผ้าคลุมนั้นมันไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว ดังนั้นไม่ว่ามีเหตุผลอะไรมาอ้างเขาก็แย้งกลับไปได้เสมอ

[ และที่สำคัญ ที่คุณบอกว่ามันนั้นช่วยให้ดึงความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันนั้น แต่สิ่งที่ผมคิด จุดนั้นและคือข้อผิดพลาด ]

[ มันผิดพลาดตรงใหน? ]

[ ผ้าคลุมนั้นคือสิ่งที่เราจะต้องสวมทับเสื้อผ้าของเราใช่รึปล่าวครับ แล้วเสื้อผ้าที่อยู่ใต้ผ้าคลุมล่ะ ? ]

[ ! ]

สีหน้าของอาจารย์เซลก้านั้นเปลี่ยนแปลงเพียงแว๊บเดียวเท่านั้น แต่นั้นก็เพียงพอให้ ยูสังเกตเห็นและตอกย้ำลงไป

[ แน่นอนว่าเสื้อผ้าภายใต้ผ้าคลุมของเหล่านักเรียนนั้นจะต้องแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะ เหล่าขุนนางและสามัญชน และความแตกต่างที่ว่านี้จะทำให้เกิดการแบ่งชนชั้น ]

เหล่าขุนนางนั้นพวกเขาจะสวมเสื้อผ้าที่หรูหราและงดงาม เพราะของพวกนี้นั้นจะแสดงถึงเกียรติและหน้าตาทางสังคมของพวกเขา ส่วนเหล่าสามัญชนนั้นพวกเขาไม่ได้มีฐานะการเงินที่ดีเท่าไรนัก เพราะงั้นชุดของพวกเขาจึงเป็นแบบธรรมดาทั่วไป การที่ทางโรงเรียนรับขุนนางและสามัญชนอยู่ร่วมกันนั้น แสดงถึงว่าทั้ง 2 นั้นเท่าเทียมกัน แต่ความเป็นจริงนั้นกลับไม่ใช่ เพราะเหล่านักเรียนนั้นก็ยังดูถูกเหล่านักเรียนที่ชนชั้นต่ำกว่าอยู่ดี ถึงแม้นั้นมันจะไม่ใช่ปัญหาอะไรใหญ่นัก แต่นั้นก็คือปัญหาอยู่ดี

[ แต่ถ้าพวกเรานั้นเปลี่ยนจากผ้าคลุมเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียนแล้วล่ะก็ ปัญหา เรื่องชาติกำเนิดที่ทำให้เกิดการแบ่งชนชั้นก็จะหมดไป !! ]

ยู ประกาศออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนพร้อมชูกำปั้นขึ้นเหนือหัว ดวงตาของเขานั้นเปร่งประกายระยิบระยับแห่งความหวัง

[ อืมๆ ]

ท่านอาจารย์ใหญ่นั้นพยักหน้าเห็นด้วยกับเหตุผลที่ ยู กล่าวออกมา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นความจริงบางอย่างในดวงตาของ ยู ท่านอาจารย์ใหญ่จึงเปิดปากของเขา

[ แล้วอะไรคือความตั้งใจจริงๆของเธอกัน ]

[ ผมอยากเห็นสาวๆสวมชุดน่ารักๆครับ ]

เหตุผลที่แท้จริงที่ยูกล่าวออกมานั้นทำให้บรรยากาศการสนทนาที่ตึงเครียดเมื่อสักครู่ถูกเป่ากระจายหายไป แต่รูการอน เมื่อเขาทราบเหตุผลที่แท้จริงเขาถึงกับหัวเราะออกมา

[ โฮะ โฮะ ๆ เยี่ยมมาก ยู ยาชิโระ ระบบเครื่องแบบนักเรียนสินะ พวกเรามาหาลือเพื่อสร้างมันกันเถิด ]

[ แต่ว่า !! ท่านอาจารย์ใหญ่คะ ]

พอมาคิดๆดูแล้ว ไอเดียที่จะสร้างเครื่องแบบนักเรียนนั้น มันเหมือนกับการลบล้างประเพณีของทางโรงเรียนที่สืบทอกกันมาอย่างยาวนาน อีกทั้งตัวของอาจารย์เซลก้าเอง ก็ถือได้ว่าเป็นอาจารย์ที่เข้มงวดที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะฉนั้น การตัดสินใจของท่านอาจารย์ใหญ่จึงทำให้เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอจึงพยายามจะหยุดอาจารย์ใหญ่

[ ได้โปรดทบทวนอีกครั้งเถิดค่ะ ท่ายอาจารย์ใหญ่  โรงเรียน Lizwadia ของพวกเรานั้น คือสถานศึกษาเวทย์มนตร์เก่าแก่มานับพันปี และท่านกำลังจะบอกว่าจะยกเลิกผ้าคลุมของทางโรงเรียน ที่เปรียบเสมือนประเพณีเก่าแก่ที่มีมาตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนนะคะ !! ]

[ อืมๆ ประเพณีสินะ ที่เธอพูดมาก็ถูก แต่สำหรับข้านั้น ข้าคิดว่าประเพณีที่ว่านั้นเป็นดังประเพณีของมารร้าย ]

[ !!!!! ]

การที่ประเพณีของทางโรงเรียนถูกเรียกว่า มารร้ายนั้น ทำให้เซลก้าตกใจถึงกับพูดไม่ออก

[ และสิ่งที่ ยาชิโระ พูดนั้นก็คือความจริงของปัญหา และที่เขาเสนอมาถ้าหากมันสามารถช่วยลดปัญหาที่ว่าลงได้ ไม่ว่าจะมากหรือน้อยนั้น มันไม่คุ้มที่จะลองดูงั้นรึ ]

[ ตะ- , แต่ว่า ท่านอาจารย์ใหญ่ค่ะ หมอนี่จริงๆแล้วมีความคิดชั่วร้ายเพียงแค่ต้องการเห็นเด็กผู้หญิงของทางโรงเรียนสวมชุดเครื่องแบบพวกนั้—- ]

[ ข้าเองก็ต้องการเห็นเด็กสาวในชุดเครื่องแบบนักเรียนน่ารักๆเหมือนกัน ]

ดวงตาของอาจารย์เซลก้าได้กลายเป็นดั่งสายตาของปลาตาย เมื่อค้นพบเหตุผลที่แท้จริงของทั้ง 2 คน 

—————–

[ เอาล่ะ เรามาพูดเรื่องเกี่ยวกับเครื่องแบบที่เธอจะสร้างมันขึ้นมาก่อน ข้าขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่า ถ้าเป็นชุดที่แบบว่าโชหน้าอกแบบชัดเจน หรือคล้ายๆกับนักบวช อะไรประมาณนี้ ทางเราคงไม่สามารถอนุมัติได้หรอกนะ ]

[ ใครจะไปออกแบบเป็นแบบนั้นกันเล่า !! ]

ถ้าเป็นความคิดแบบนั้นคงจะมาจากตาแก่สวะคนเดียวนั้นแหละ(ตาแก่โกล์) อย่างไรก็ตาม มันก็จริงอย่างที่ท่านอาจารย์ใหญ่กล่าวไว้ เพราะว่าที่แห่งนี้คือสถานศึกษา ดังนั้นสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับโรงเรียน จึงไม่สามารถอนุญาติได้

แต่อย่าลืมนะว่า ที่โลกแห่งนี้ พวกชุดป้องกันนั้นยังมีแบบพวกอีโรติกอีกเยอะ แต่ผู้คนนั้นต่างยอมรับได้เพราะรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ได้มีไว้เพื่ออนาจารแต่อย่างใด

แต่ในเมื่อสิ่งนี้คือเครื่องแบบนักเรียน สิ่งที่คำนึงถึงเหนือสิ่งอื่นใดนั้น คือ ว่าเราจะออกแบบมันยังไงให้มันดูอีโรติกเล็กน้อยจนไม่ทำให้คิดว่ามันดูโป้ เอาล่ะ พวกเราพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน พวกเราควรปล่อยให้พวกมืออาชีพเป็นคนจัดการ

[ คือว่าผมมีคนรู้จักที่เป็นอารัคเน่(Arachne) ผมว่าเราควรขอคำปรึกษาจากพวกเขานะ ถ้าหากว่าเราให้เวลาพวกเขาซักอาทิตย์ล่ะก็ ผมว่าพวกเขาคงสามารถสร้างได้สัก2-3ชุดเลยล่ะมั้ง ]

[ พระเจ้าา !!! เดียวนะ เธอจะบอกว่าเธอสามารถติดต่อกับเหล่าอารัคเน่ได้ !!  พอจะมีทางให้ข้าได้พบกับพวกอารัคเน่ได้บ้างรึปล่าว ]

พวกอารัคเน่นั้นครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตที่โหดร้ายเพราะว่าอยู่ในหมู่ชนชั้นทาส และนั้นมันทำให้พวกเขาหลายๆคนยังคงเกลียดมนุษย์ถึงเข้าขั้นกระดูกดำ 

อ้อแล้วก็ ไอ้ชุดนักบวชนั้น ผมขอไม่พูดถึงมันเลยล่ะกัน

[ มันไม่ใช่ว่าจะไม่ได้หรอกนะครับ แต่ว่า คุณไม่ควรออกจากเมืองแห่งการศึกษาแห่งนี้ไม่ใช่หรอครับ ]

[ ขะ- , ข้าเข้าใจแล้ว . . . มันช่างน่าเสียดายจริงๆ ]

ที่จริงแล้ว ในโรงเรียนนี้มีแค่คุณเท่านั้นและที่น่าเสียดาย ไม่ใช่ผมหรอกนะ

[ เอาล่ะ ถ้างั้นก็คงเหลือแค่ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเงิน ในปัจจุบันนั้นผ้าคลุมถือได้ว่าเป็นเครื่องแบบของโรงเรียน แม้ว่าเราจะสร้างเครื่องแบบนักเรียนมาใหม่และให้เหล่านักเรียนใส่ แต่ว่า สิ่งที่เรากำลังคุยกันอยู่ในตอนนี้คือเครื่องแบบที่มีความสามารถสูงกว่าผ้าคลุมในตอนนี้นะ นั้นก็หมายความว่า ราคาย่อมสูงกว่าเครื่องแบบเก่าแน่นอน แล้วเธอคิดว่าเราจะหาเงินทุนในการสร้างเครื่องแบบนี้จากไหนกั ยาชิโระคุง ]

มันก็จริง ที่ว่าเงินทุนนั้นคือหนึ่งในอุปสรรค์ที่ขวางทางเราอยู่ ณ ขณะนี้

[ ถ้าอย่างงั้นผมจะเป็นคนออกเงินทุนในการสร้างชุดต้นแบบให้ก่อนครับ เมื่อเราสร้างมันสำเร็จ พอถึงตอนนั้นค่อยเรียกเก็บจากทางโรงเรียน แบบนี้โอเคมั้ยครับ ]

[ อืม ถ้าอย่างงั้นตกลง ]

อืม ถึงแม้ทางโรงเรียนจะสนับสนุน แต่ในกรณีที่เห็นแล้วว่าเครื่องแบบนั้นมีค่าพอเท่านั้น นั้นก็หมายความว่า ถ้าเครื่องแบบที่สร้างออกมานั้นแพงจนเกินไป ทางโรงเรียนคงไม่อนุมัติได้

[ ถ้างั้น ผมจะนำชุดต้นแบบมาแสดงให้ดูใน 1 อาทิตย์หลังจากนี้นะครับ ]

[ โฮะ โฮะ , ข้าจะตั้งตารอเลยล่ะ ยาชิโระ คุง ]

หลังจากโค้งคำนับท่านอาจารย์ใหญ่เพียงเล็กน้อย ผมก็กระโดดออกจากห้องทางหน้าต่างที่พังเข้ามา 

เยสสส แบบนี้ค่อยน่าสนุกขึ้นมาหน่อย

____________

[ . .  . . ฟี้~ . . .  . .ฟี้~ ]

เวลาในตอนนี้ผ่านไปจนท้องฟ้าเริ่มที่จะมืด 

ตอนนี้ผมมาถึงที่โรงแรมแล้ว และกำลังมองเบอร์นาเดสที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

[ . . . .ฟี้~ . . . ฟี้~ . . . .]

เสียงลมหายใจของเธอนั้นยังคงต่อเนื่องเป็นจังหวะ 

และทุกครั้งที่เธอหายใจเข้านั้น 

หนองโพของเธอจะขยับ 

และกระเพื่อม , , , 

กระเพื่อม , , , , 

กระเพื่อม , , , , 

[ ผ-, ผมจะทนไม่ไหวแล้ว ]

เธอนอนหลับสนิทโดยปราศจากการป้องกันตัวและไร้ซึ่งความรู้สึกกวนประสาทที่เธอมักจะทำอยู่บ่อยๆ ตอนนี้เหลือเพียงหญิงสาวที่งดงามเพียงคนหนึ่ง 

แม้ผมจะเคยคิดว่าเธอนั้นเป็นคนที่สวยคนหนึ่งนะถ้าหากเธออยู่เงียบๆซะบ้าง , , ,

ซึ่งในตอนนี้ผมก็ได้เข้าใจความหมายของมันแล้ว

เพราะว่าเบอร์นาเดสนั้นมักจะเจี้ยวจ้าวอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ผมไม่สนใจมองเธอในฐานะเพศตรงข้ามมากนัก แต่เมื่อได้มองดูเธอที่กำลังหลับอยู่บนเตียงขณะนี้ มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะสนใจเธอในฐานะเพศตรงข้าม เบอร์นาเดสนั้นเธอเป็นคนที่ทั้งสวยและน่ารัก และคนที่สวยขนาดนี้นันกำลังนอนหลับอยู่ต่อหน้าของผม

ม, ไม่ !! ไม่ได้ ไม่ได้นะ !!  ผู้หญิงคนนี้คือ เบอร์นาเดสนะ !! มันไม่สำคัญว่าหนองโพของเธอจะใหญ่ยักขนาดไหน แต่เพราะเธอคนนี้คือนักฆ่ากระหายเลือดที่ตามล่านายนะ ยู

เพราะว่าหมาป่าในตัวผมกำลังจะตื่นขึ้น ผมได้แต่เตือนสติตัวเองในสิ่งที่ไม่ควรจะทำ และปลุกเบอร์นาเดส

นั้นก็เพราะแม้ว่าเธอจะน่ารักเพียงไหน แต่ถ้าเธอตื่นนั้นผมก็รู้สึกว่าเธอน่ารำคาญอยู่ดี

เพราะผมคิดแบบนั้น ผมจึงเขย่าไปที่ไหล่ของเบอร์นาเดส

[ นี่ เบอร์นาเดส เธอยังคงรู้สึกแ—— !? ]

และการที่ผมเผลอไปเขย่าไหล่เธอนั้น 

คือสิ่งที่ผมเสียใจเป็นอย่างยิ่ง. . 

หรือจะให้พูดก็คือ พอผมเขย่าไหล่เธอ ส่วนอื่นๆในร่างการเธอก็สั่นไหวตาม และนั้นคือสิ่งที่ผมไม่ควรจะทำอย่างที่สุด

กระเพื่อม กระเพื่อม 

[ !!!??? ]

ภูเขาสองลูกกำลังเด้งดึงๆขึ้นลงๆ อยู่บนร่างที่หลับไหลของเธอ ณ ตอนนี้

[ มีสาวสวยมานอนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ถ้าไม่รับมันไว้ก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว , ,  ]

ไม่ !!! ไม่ได้นะ ถ้าหากนายทำเรื่องลามกที่นี่ล่ะก็ 

เรื่องมันจะต้องแดงออกมาแน่

ถ้าหากนายจับหน้าอกนั้นตอนนี้ เดี่ยวนี้แล้วล่ะก็ นายจะไม่สามารถใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ได้อีก แต่จะอยู่ในฐานะไอ้โรคจิตตลอดไปเลยนะ นายจะโอเคกับมันแน่หรือ !!

ฝ่ามือของผมที่กำลังจะจับหนองโพของเบอร์นาเดส ถูกห้ามและยกขึ้นเหนือหัวโดยหัวใจที่โลเลของผม

ที่จริงแล้วผมน่ะอยากจะเป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวๆ ผมอยากจะถูกพวกเธอเอาใจ และผมน่ะ อยากจะสร้างฮาเร็มที่มีไว้ทำเรื่องลามกเล็กๆน้อยๆ และถึงแม้สุดท้ายจะจบลงที่เรื่องลามกก็ตาม

ไม่เลยสักนิดที่ผมจะอยากถูกเหล่าผู้หญิงตราหน้าว่าเป็นไอ้โรคจิต

ผมยังจำมันได้ดี 

เมื่อตอนที่ผมถูกผู้หญิงตราหน้าว่าเป็นไอ้โรคจิต 

ตอนนั้น—-

เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนนั้นกำลังอยู่ในช่วงที่ผมกับซิลเวียและชาวคณะกำลังออกเดินทาง ในระหว่างทางนั้นมีเรื่องบังเอิญเผลอไปทำเรื่องลามกเข้า แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นสายตาของซิลเวียที่มองผมนั้นไม่ต่างอะไรกับกำลังจ้องมองขยะ และผมก็ถูกสวดจนยับ

ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี ที่จริงผมก็รู้สึกดีหน่อยๆนะ

———— เดี่ยวนะ รู้สึกดี งั้นรึ ? 

[ ผมเข้าใจล่ะ , , , ผมน่ะเป็นไอ้โรคจิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ]

ผมยังจำช่วงเวลานั้นได้ดี เพราะผมไม่เคยหรอกที่จะเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ แถมยังถูกพวกเธอด่า แต่ดันทะลึ่งไปรู้สึกดีกับคำด่าพวกนั้นอีก 

ผมน่ะ กลายเป็นไอ้โรคจิตตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เพราะผมถูกจับพลัดจับผลูจนกลายมาเป็นผู้กล้าและได้ช่วยโลกนี้เอาไว้ ทำให้ผมเผลอลืมมันไป 

ผมรู้สึกมันได้แล้ว

ผมจำมันได้แล้ว

ความโรคจิตของผมกลับมาแล้วว

[ ผมจะไม่โลเลอีกแล้ว !! ธรรมชาติของผมน่ะเป็นไอ้โรคจิตตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว นั้นก็หมายความว่า แม้จะใช้ชีวิตอยู่อย่างไอ้โรคจิตก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ]

มือที่เคยสั่นเพราะความโลเลได้หายไปแล้ว

[ โอ้วววววววววววววววววววววววว ]

แทบจะพร้อมกับเสียงร้องของผม 

มือของผมก้อพุ่งลงไปที่หนองโพของเบอร์นาเดส แล้วก้อ , , , , ,

มือของผมถูกปัดโดยมือของเธอ , ,

[ หืออ ?? ]

เพราะผมให้ความสนใจกับหนองโพของเธอมากเกินไป ทำให้ผมไม่ทันสังเกตุการป้องกันของเธอ และเมื่อสติของผมเริ่มจะกลับมา

ผมก็พบกับใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงของเบอร์นาเดสและน้ำตาตลอเบ้าตา กำลังจ้องมองมาที่ผม

[ ดิฉันเพิ่งจะเข้าใจเดียวนี้เองว่า คุ-ไม่สิ แกไม่ใช่ศัตรูของพระเจ้า ]

เบอร์นาเดสพาร่างของเธอที่กำลังสั่นไหวลุกขึ้นยืนบนเตียง

[ ห๊ะ อย่างงั้นหรอครับ เยี่ยมไป—— ]

แล้วเธอก็ดึงปืนของเธอออกมาจากภายในกระโปรงด้วยความเร็วที่ดวงตาไม่สามารถมองได้ทัน แต่ผมมองทัน ปากกระบอกปืนที่เล่งมานั้นมีเป้าหมายอยู่ที่ผม

[ แกมันคือ ศัตรูของผู้หญิง !!! ]

แทบจะพร้อมกับเสียงร้องของเธอ 

ที่ห้องๆหนึ่งในโรงแรมและผมนั้นก็ถูกเป่ากระจุย