ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 42 ผู้กล้าโรคจิตกับตัวแทนศาสนจักรสาวที่จะต้องสวมมัน
เมื่อพวกเรามาถึงที่อัลเทียร่า และได้เดินต่ออีกซักหน่อย จริงๆก็แค่ออกมานอกเมืองค่ะ ยาชิโระซังและดิฉันตอนนี้ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งค่ะ
[ อะไรนะ~!! ชุดว่ายน้ำโรงเรียนกับถุงเท้ายาวจะได้อะไรงั้นเรอะ !!~ เสียเวลาจริงๆที่มาฟังคำถามไร้สาระแบบนี้ งี่เง่าา !!~ ]
ดูเหมือนว่าพวกเราจะได้ยินเสียงตะโกนออกมานะคะ ไม่สิ จุดๆนี้น่าจะเรียกว่าเสียงคำรามซะมากกว่า
[ นะ- , นั้นมันเป็นวิธีการพูดที่แปลกๆว่าไหมคะ เอ๊ะ รึว่าเสียงผู้หญิงคนนั้นคือคนรู้จักของยาชิโระซังที่พูดถึง? ]
[ อ่าครับ ไม่ผิดแน่ ไอ้วิธีการพูดเลียนแบบสำเนียงคันไซนั้น ]
ยาชิโระซังตอบให้กับคำถามของดิฉันและ . .
[[ พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ]]
(ผู้แปล/ในส่วนนี้ยูหมายถึงพื้นที่ระหว่างชุดว่ายน้ำโรงเรียนกับถุงเท้ายาวหรือก็คือตรงบริเวณต้นขานะครับ ใคร งงๆ ลองดู อนิเมะเรื่อง Outbreak company ตอนที่4 นาทีที่ 6.14 นะครับ)
ดูเหมือนว่าเขาจะพึมพัมบางอย่างออกมา
มันดูราวกับว่าเป็นการร่ายมนตร์เลยค่ะ
เมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกไป เสียงภายในบ้านพลันเงียบลงในทันที และทันใดนั้น !!
ประตูบ้านได้เปิดกว้างออก และมีบางอย่างคล้ายกับด้ายพุ่งมาพันรอบตัวยาชิโระซังพร้อมกับดึงร่างของเขาหายเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว !!
[ . . ยะ , ยาชิโระซัง คะ ? ]
เพราะว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก จึงทำให้ดิฉันมึนงงไปชั่วขณะ แต่ !!
ดิฉันได้ชัก [ Misteltein ] และ [ Failnaught ] และพุ่งตามเข้าไปในทันที !!
[ ยาชิโระซังงงง !! ดิฉันกำลังไปช่วยแล้วค่ะอดท— ]
เมื่อดิฉันพุ่งเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับปืนเวทย์มนตร์ที่อยู่ในมือ . .
แต่นั้นมันอะไรกันคะ . .
[ นานแค่ไหนแล้วนะ ยู!! ในที่สุด นายก็กลับมา ฮึบ! ]
[ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ อาเรียสดิเน่ซัง . . ได้โปรดวางผมลงทีครับ ]
ในขณะที่มือและเท้าถูกพันไปด้วยใยแมงมุมและห้อยอยู่กลางอากาศ และตอนนี้ยาชิโระซังก็กำลังถูกอารัคเน่สาวกอดอยู่ค่ะ อ้ออีกอย่าง อารัคเน่คือเผ่าพันธุ์กึ่งมนุษย์ที่มีส่วนบนเป็นคนส่วนเอวลงมาเป็นแมงมุมค่ะ
เอ๊ะถ้าดิฉันบอกว่าเป็นเซนทอร์เวอร์ชั้นแมงมุมคุณจะเข้าใจมั้ยนะ ?
[ ฮึ ใบหน้านั้นข้าไม่เคยเห็นมาก่อน เจ้าคือคนรู้จักของยูงั้นรึ ? ]
เหมือนว่าจะสังเกตุเห็นดิฉันแล้วนะค่ะ อารัคเน่สาวได้จ้องมองมาทางดิฉันทั้งๆที่กำลังกอดยาชิโระซังอยู่
[ “ตัวแทน” จากศาสนจักรอุลเคียออร่าศักดิ์สิทธิ์ เป็นเพื่อนของยาชิโระซังค่ะ โปรดเรียกดิฉันว่า เบอร์นาเดสค่ะ ]
[ อืม เจ้าช่างเป็นคนที่สุภาพจริงๆ ข้ามีชื่อว่า อาเรียสดิเน่ ]
เมื่อดิฉันเสร็จการแนะนำตัวและโค้งตัวน้อบน้อมแล้ว อารัคเน่สาวคนนั้น , อาเรียสซังได้ตอบกลับมาพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อเชคแฮน
[ เอาละๆ ในเมื่อแนะนำตัวกันเสร็จแล้ว . . ยู รีบอธิบายเรื่องพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์เดี่ยวนี้เลยนะ ! ]
[ เอ่อคือ มันจะง่ายกว่านี้เยอะถ้าหากเธอวางผมลงก่อนนะ . . . ]
ยาชิโระซังถูกวางลงอย่างนุ่มนวล แต่เขาก็ไม่ได้ถูกแก้ใยแมงมุมที่พันออก
[ แล้ว? รายละเอียดล่ะ? ]
[ ชุดเมดฟูฟ่อง, ฟังดูเป็นไงบ้าง ]
[ นะ- นายพูดว่า ฟูฟ่องงั้นเรอะ !! ระ- , รีบอธิบายมาเดียวนี้นะ ]
ดิฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรค่ะ ว่าที่ยาชิโระซังพูดนั้นคืออะไร แต่มันทำให้คุณอาเรียสดิเน่ซังออกอาการขนาดนี้ มันคงเป็นสิ่งที่น่าสนใจมากที่เดียวละมั้งคะ
[ ก็ พักเรื่องชุดเมดเอาไว้ทีหลังนะ . . พอดีผมมีเรื่องอยากจะขอร้องอาเรียสดิเน่ซังสักหน่อย ]
*ปึด* นั้นตอนที่ดิฉันกำลังคิดว่าอะไรคือเจ้าของเสียงเหมือนบางอย่างขาดนั้น ดิฉันก็เห็นยาชิโระซังลุกขึ้นยืนพร้อมกับหมุนหัวไหล่อยู่ค่ะ
[ คะ-, คุณตัดใยของอารัคเน่ได้ !!!! ]
[ เอ่อ ถึงผมจะชอบมัดคนอื่น แต่ผมก็ไม่ชอบถูดมัดหรอกนะ ]
ได้โปรด หยุดตอบคำถามกับมาด้วยเรื่องแปลกๆทีค่ะ !!
[ สมแล้วที่เป็น ยู ผู้มีพลังกายอันน่าอัศจรรย์ . . แล้ว เรื่องที่เจ้าจะขอร้องข้าล่ะ ]
ยาชิโระซังตอบกับคำถามของอาเรียสดิเน่ซังด้วยรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว รอยยิ้มสุภาพที่ยาชิโระซังชอบจะทำอยู่เป็นประจำ และ ,
[ ซุบซิบ ซุบซิบ ]
เขาเข้าไปข้างๆหูขออาเรียสดิเน่ซัง แล้วกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา
[ อะ- , อะไรนะ !! แล้ว- แล้วไงต่อ !! ]
[ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ]
[ นั้นจริงๆรึ !! นั้นมันค่อนข้างโหดพอสมควรเลยนะ ! ]
[ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ]
[ โอ โฮะ นี่สินะเหตุผลที่นายมาพึ่งข้า ]
[ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ]
[ งั้นเรอะ ! , งั้นเรอะ ! ]
[ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ]
[ โอโฮะ มันก้อจริงที่—– ]
[ อุ ว๊า~ก !! ได้โปรดอย่าทิ้งดิฉันงงอยู่คนเดียวแบบนี้สิค๊าาาาาา ]
ทั้งคู่กับคุยซุบซิบๆกันอย่างออกรส นี่ !! ดิฉันก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วยนะ !!
ที่สำคัญ ทั้งคู่คุยกันพร้อมทั้งหัวเราะอย่างสนุกสนานเชียวนะคะ
[ เอ๋~ ถึงเธอจะพูดอย่างนั้น แต่ผมว่า. . สำหรับเบอร์นาเดส มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก, คิดว่านะ ]
ยาชิโระซังพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตาเฉือยชาราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังมองเด็กตัวเล็กร้องขอเลี้ยงสัตว์เลี้ยง
[ มันไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ค่ะ !! ถ้าหากคุณขาดความรู้ คุณก็แค่เรียนรู้เพิ่ม ถ้าคนขาดทักษะ ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่ใช้ร่างกายของคุณเรียนรู้มันซะ นั้นคือสิ่งที่ดิฉันได้เรียนรู้มาจากท่านซิสเตอร์ที่โบสถ์ค่ะ ถ้าหากดิฉันยังไม่ทันได้ลองทำอะไร ได้โปรดอย่าตัดสินเอาเองว่าดิฉันทำไม่ได้ค่ะ !! ]
[ . . อ่าผมเข้าใจแล้ว ขอโทษนะ . . . ถ้างั้น เธอลองสวมมันหน่อยสิ ]
ยาชิโระซังขอโทษดิฉัน พร้อมกับยื่นชุดสีน้ำเงินเข้มมาให้
[ นี่คือ ? ]
[ มันคืออุปกรณ์เวทย์มนตร์ที่จะทำให้หญิงสาวกลายเป็นสาวสวยมีเสน่ห์ ไงล่ะ จริงๆคือผมอยากให้เบอร์นาเดสสวมมันน่ะ ]
รู้สึกว่าที่นี่จะมีฉากกั้นสำหรับเปลี่ยนชุดอยู่ด้วยค่ะ ดีเลยจะได้ไม่โดนยาชิโระซังแอบดู
[ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะสวมมัน อาเรียสดิเน่ซังคะ ดิฉันขอยืมใช้นู่นได้มั้ยคะ ]
[ โอ้ว ใช้ได้ตามสบายเลยจ่ะ~ ]
อาเรียสดิเน่ซังตอบกับพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร
[ ขอบพระคุณค่ะ ถ้างั้น ดิฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ ]
ดิฉันโค้งตัวขอบคุณ พร้อมกับเดินตรงไปที่ฉากกั้นเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดสีน้ำเงินเข้มอันนี้
ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะแอบตบมือไฮไฟว์กัน แต่ในตอนนั้นดิฉันไม่ได้สังเกตเห็นมันเลยสักนิดว่าติดกับของพวกเขาทั้งสองให้แล้ว . .
———————
[ อุก ไอ้ชุดบ้านี้มันอะไรกันค๊าาาาาา~ ]
[ โอ้ว นั้นมัน ชุดสูทไม่ใช่รึ ]
สิ่งที่ปรากฎออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง คือเบอร์นาเดสที่กำลังหน้าแดง และกำลังสวมชุดว่ายน้ำโรงเรียนพร้อมกับถุงเท้ายาว . .
. . เอ่อ แม้ผมจะยื่นแค่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนให้กับยัยนี่ แต่ยัยนี่กับสวมมันออกมาพร้อมกับถุงเท้ายาว. .! ! ยัยนี่ !! ไม่สิ เธอมีความเข้าใจมันอย่างท่องแท้จริงๆ
[ อุก เป็นความผิดของผมเองครับ เบอร์นาเดส ผมประเมิณเธอต่ำไปจริงๆ ขอโทษด้วยนะ ]
[ ได้โปรด อย่ามาขอโทษหลังจากที่ทำมันลงไปแล้วสิคะ มันยิ่งทำให้รู้สึกคลั่งกว่าเดิมอีกนะ !! ]
ในขณะที่กำลังทำตัวงอ และสองมือปิดบังเลือนร่าง เบอร์นาเดสเธอพยายามที่จะซ่อนร่างกายของตัวเอง . . . ฟูมุว , สมแล้วที่คาดหวังกับเลือนร่างที่งดงามของเธอ ยิ่งเธอโพสอยู่ในท่านี้มันยิ่งได้อารมณ์ไปอีกแบบ
[ . . . ใช่แล้ว ผมคิดอะไรดีๆออกแล้ว ]
[ !? ]
ในขณะที่กำลังเห็นนางแบบ(จำเป็น)กำลังอยู่ในท่าโพสแบบนี้ มันทำให้ผมนึกถึงเครื่องแต่งกายหนึ่งออกมาได้
[ อาเรียสดิเน่ซังครับ ผมมีงานที่จะจ้างคุณซักหน่อย ผมสามารถฝากฝั่งให้คุณทำมันได้มั้ยครับ ]
[ โอ้วว ยู มีงานที่จะจ้างข้าคนนี้โดยตรงงั้นรึ คงไม่ใช้เรื่องทำให้ข้าลำบากใจหรอกนะ ]
มันไม่ใช่แค่ชุดว่ายน้ำโรงเรียน พวกเครื่องแต่งกายในญี่ปุ่นต่างๆเช่นชุดคอสเพลพยาบาล ด้วยเหตุผลบางอย่างมันทำให้โลกนี้ตกอยู่ในความวุ่นวายเพราะชุดพวกนี้อีกครั้ง และบางทีชุดพวกนั้นอาจจะถูกสร้างโดยอาเรียสดิเน่ซังคนนี้ก็เป็นได้
นั้นเพราะเธอมีพิมพ์เขียวที่ผมเคยออกแบบสร้างของพวกนี้เอาไว้เมื่อ 3 ปีก่อน
[ แล้ว มันคืออะไรล่ะ งานที่เจ้าจะจ้างข้าคนนี้~ ]
ในขณะที่อาเรียสดิเน่ซังเผยรอยยิ้มเหี้ยมออกมา ผมได้หยิบม้วนกระดาษออกมาจากกระเป๋ามิติที่4 ที่ติดอยู่ที่เอวผมอีกอันหนึ่ง มันคือกระเป๋าที่เก็บรวบรวมผลงานวิจัยของผมเอาไว้
[ มันคือการสร้างเครื่องแบบครับ !! เด็กๆพวกนี้มันจะกลายเป็นชุดอย่างเป็นทางการของโรงเรียนลิสวาเดีย !!! มันคือเสื้อสามารถและเครื่องแบบพละ และ . . . ชุดว่ายน้ำโรงเรียนสีขาว !!! ]
สิ่งที่ผมหยิบออกมา มันคือม้วนกระดาษของแบบแปลนเครื่องแบบนักเรียน ที่ผมใช้แรงกายของผมเองในการออกแบบสร้างมันขึ้นมา
———————–
ปล. เสียใจจังไม่มีรูปเบอร์นาเดสในชุดว่ายน้ำ+ถุงเท้ายาว
