ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 57 ผู้กล้าคนก่อนกับเช้าวันใหม่ได้มาเยือน

*เขย่า เขย่า*

แม้ว่านี่จะกะทันหันซักหน่อย แต่ว่าคุณคงจะเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ทุกๆค่ำคืนอันมืดมิดสุดท้ายก็จะสิ้นสุด”

ยิ่งถ้าหากเป็นพวกเหล่าผู้กล้าเป็นคนพูดแล้วล่ะก็ มันจะเป็นประโยคที่ฟังดูดีทีเดียว

และมันจะเท่มากถ้าหากตอนนั้นคุณพูดว่า “เพราะผมอยู่นี่แล้ว” ด้วย

มันเป็น 1 ใน 5 อันดับแรกของ”ประโยคที่ผมอยากจะพูดซักครั้ง” (อันดับทั้งหมดถูกเลือกขึ้นด้วยตัวของยู ยาชิโระ)

*เขย่า เขย่า*

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมยังคงใช้วิถีชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป ดังนั้นผมจึงขอดื่มด่ำกับชีวิตอันเกียจคร้านของผมซักหน่อย ถึงกระนั้น ผมก็ไม่คิดที่จะพูดว่า “ผมเกลียดประโยคที่ว่านั้น“หรอกนะ แต่ว่าผมก็ไม่ชอบมันเท่าไรเหมือนกัน

นั้นเพราะ สิ่งที่ประโยคนั้นต้องการจะสื่อคือ ขอต้อนรับสู่ความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับ เอาเถอะถึงแม้เรื่องร้ายๆสุดท้ายมันก็จะจบลงเมื่อถึงเวลา และถ้าหากสิ่งที่กำลังจะเผชิญนั้นเป็นเรื่องดี ก็ขอให้คุณทำให้เต็มที่ อย่ายอมแพ้ !!

มันคือประโยคที่มีความหมายลึกซึ่ง มันคือประโยคที่ดีที่คุณสามารถรู้สึกได้

แต่ว่า สำหรับผม ที่ตอนนี้หัวของผมยังไม่ยอมสั่งการให้ตัวเองตื่นขึ้นและมัวแต่คิดนู่นคิดนี้เรื่อยเปื่อยอยู่เนี้ย “เรื่องดีๆกำลังจะมาเหมือนกันนะ เร็วเข้ารีบตื่น ไม่งั้นจะพลาดโอกาส ” นั้นคือสิ่งที่หัวผมกำลังสั่งการอยู่

[ ยาชิโระซังคะ ยาชิโระซาง กรุณาตื่นสักที มันเช้าแล้วนะคะ~ ]

เห็นปะ ดูเหมือนว่ายัยนี่จะชอบมาตอนที่ผมกำลังนอนคิดเรื่องต่างๆเสียจริง

ยัยชีนี่มารบกวนการนอนของผมอีกแล้ว !

[ งืมๆ . . . . 5นาที ]

[ ผะ- , แผนเดิมใช้ไม่ได้ผลกับดิฉันอีกแล้วค่ะ !! เมื่อวานคุณก็พูดแบบนี้ สุดท้ายแล้ว คุณก็ไม่ได้ตื่นจนกระทั้งเที่ยง !! ]

บ้าจริง ยัยนี่รู้จักเรียนรู้แหะ

…. ยัยซิสเตอร์ป่วงนมยัก- ไม่ใช่ว่าเธอเริ่มจะพัฒนาตัวเองขึ้นทุกๆวันงั้นเรอะ ? ]

[ คุณกำลังพยายามจะบอกอะไรกันคะ ! หาว่าดิฉันไม่เต็มหรือคะ ! หรือไม่รู้จักเรียนรู้อะไรเลยหรือคะ ! ที่สำคัญ คุณเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาอีกแล้วนะคะ ! ยาชิโระซัง ! ]

ฮึ? หลงพูดไปเองอีกแล้วเรอะ

[ ก็ได้ๆ ถ้าเธอให้ผมนวดหน้าอกนั้น ผมจะยอมตื่น ]

หลังจากยื่นข้อเสนอนั้นออกไป ไม่ว่าผมจะได้นวดมันหรือไม่ก็ตาม สุดท้ายก็มีแต่ผมที่ได้กับได้ ดูเหมือนว่ากระบวนการทางความคิดของผมจะยังตื่นตัวอยู่ แต่ว่า ถ้าหากผมยังนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงแบบนี้ สุดท้ายผมก็คงจะหลับต่อเป็นแน่

[ หว๋า นะ-, นั้นมัน ไม่ยุติธรรมเลยค่ะ ! ]

เยี่ยม เยี่ยม ด้วยนี่ เวลาที่ผมจะหลับต่อก็ได้ถูกเพิ่มขึ้นแล้ว โอ้ว?  ดูเหมือนเปลือกตาของผมมันจะเริ่มหนักขึ้นอีกแล-. . . 

[ แต่ว่า ถ้าสิ่งนี้จะทำให้ยาชิโระซังยอมตื่นได้ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดิฉันจะทำไม่ได้ . . . ก็ได้ค่ะ แต่แค่ครั้งเดียวนะคะ ! ตกลงรึปล่าวคะ ! ]

. . . . ฝันดีจ้า . . . .  

[ เดี่ยวสิคะ เขาไม่ตื่น !! เอ๋ ไหงเป็นงั้นล่ะ ? ทำไมคุณช่างหยาบคายอะไรเช่นนี้ ฉากนี้มันควรที่จะเป็น คุณพุ่งใส่หน้าอกของดิฉันไม่ใช่หรือคะ !? ]

[ คร๊อกก . . ฟี๋ . . ]

[ . . . ฮื่ม ! ดิฉันเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วค่ะยาชิโระซัง ดิฉันก็ไม่อยากจะใช้วิธีนี้เลย แต่ว่า มันคงไม่มีทางอื่นอีกแล้ว . . ]

[ คร๊อกกก . . . ฟี๋ . . ]

[ เอาล่ะ . . . *ซูดด* (เสียงสูดหายใจ) . . . . อร่า ~! คุณมารีด้าซังคะ! คุณไม่ควรที่จะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในสถานที่แบบนี้นะค่าาาา ~ ]

[ ไหน ไหน ไหน ไหน — !! ]

[ ชิ คุณนี่มันช่างหยาบคายจริงๆนะคะ ยาชิโระซัง ]

ผมที่ถีบฟูกออกแล้วดีดตัวขึ้นในทันที แต่ว่า . .  มารีด้าซังกับไม่ได้อยู่ที่นี่ มันมีเพียงร่างของยัยซิสเตอร์นมยักที่บนหัวของเธอกำลังสวมชุดแปลกๆยาวจนถึงเท้า

[ นะ- , นี่คือหน้าที่ของคนที่รับใช้พระเจ้างั้นรึ? เบอร์นาเดสซัง ยัยโหดร้ายจอมทำลายความฝันของชายหนุ่ม ? ]

[ ไม่ค่ะ ไม่ ! ยาชิโระซังเป็นคนผิดเองที่ไม่ยอมตื่นนิคะ แล้วนี่มันถึงเวลาทานมื้อเช้าแล้วนะคะ ! รู้รึปล่าว ? ]

ชิ สมแล้ว ใครมันจะไปนอนต่อได้หลังจากนี้ได้กันล่ะ ไม่เพียงแค่หัวของผม ร่างกายของผมก็ตื่นขึ้นเต็มที่เหมือนกัน โดยเฉพาะครึ่งท่อนล่าง-. . .

[ ก็ได้ มันช่วยไม่ได้แฮะ ผมจะตื่นเดี่ยวนี้แหละ ]

ก็เป็นอย่างงั้น วันแรกของผมก็ได้เริ่มต้นขึ้น

———-

มันก็ผ่านไปแล้ว 3 วันตั้งแต่ ดยุคคนที่ 7 อัมบร้าโจมตี

ตลอด 3 วันที่ว่ามานี้ ผมก็ไม่ได้หาโอกาสไปพบสุดหล่อคุงและพักพวกหรอกนะ โดยผมอ้างว่ากับตัวเองว่าผมจะต้องทำงานพาสทาร์มที่ร้านครัวลูกหมาและใช้เวลาไปอย่างเรื่อยเปื่อย

ผมค่อนข้างเหนื่อยสักหน่อยที่ต้องมาคอยดูแลแขกเหล่าลุงๆที่มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลการฟื้นฟูเมือง แต่ก็ จริงๆแล้วผมว่ามันก็สนุกดีอยู่เหมือนกันนะ

[ เห้ย ไอ้หนู เหล้าข้าล่ะ เตรียมเสร็จยัง ? ]

[ ไม่ใช่ผมเคยบอกลุงไปแล้วรึไงว่าห้ามดื้มเหล้าในระหว่างทำงานห่ะ ! ]

[ วะ ฮ่า ฮ่า และข้าก็บอกแกไปแล้วว่ามันไม่มีทางที่ข้าจะสามารถทำงานได้โดยขาดเหล้าไง!! ]

[ ก็เพราะแบบนั้น เมื่อวาน ลุงถึงเกือบถูกฆ่าตายเพราะเมาโซเซแล้วมาเกาะแกะกับมารีด้าซัง รู้รึปล่าว ถ้าหากตาลุงมาช้ากว่านี้ซัก 2-3 วิ ผมคงฆ่าลุงไปแล้ว ? ]

[ โอ้ว น่ากลัวจัง ! ]

อุว่ะ ฮ่า ฮ่า !!

ขณะกำลังเก็บถาดปล่าวจากเหล่าชายวัยกลางคน ที่ตอนนี้กำลังพากันหัวเราะดังสนั่น . . ผมก็มุ่งหน้าไปยังห้องครัว

[ ตาลุง นี่รายการอาหาร! 8 อย่างจากรายการอาหารแนะนำพิเศษ ! ]

[ ชิ และข้าก็บอกพวกมันไปแล้วว่าควรไปที่อื่นซักที ]

ขณะที่ผัดๆทอดผักต่างๆบนแอ่งอะไรซักอย่างที่ดูเหมือนกระทะ ตาลุงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

มันดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีอะไรหรือขอบคุณที่มีลูกค้าเต็มร้าน

ยิ่งกว่านั้น เพราะรู้สึกว่าเขาจะต้องรับมือกับเหล่าลูกค้าตัวป่วนพวกนี้ที่แห่กันมาทุกๆวัน

และถ้าเบอร์นาเดสเข้ามาที่ร้านนี้อีกคนแล้วล่ะก็ เขาคงสติแตก

ดูเหมือนหลังจากที่ปลุกผมเมื่อเช้า เธอจะต้องไปทำรายงานเกี่ยวกับรายละเอียดเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้น ดังนั้น เบอร์นาเดสจึงมุ่งตรงไปยังโบสถ์ที่อยู่ใกล้ที่สุดในชุดที่เป็นทางการ

[ แล้ว มารีด้าอยู่ไหนหรอรึ ? ข้าไม่เห็นเธออยู่รอบๆนี้เลย ]

[ ถ้าคนที่ลุงมองหาอยู่คือมารีด้าซังแล้วล่ะก็ เธอไม่อยู่ที่นี่หรอก ผมขอร้องอะไรบางอย่างกับเธอ และคิดว่าเธอคงจะกลับมาเร็วๆนี้แหละ ]

[ อย่างหวังว่าข้าจะไม่รู้ทันแกนะ แกมันไอ้จอมเกเร อย่าทำเรื่องอะไรที่แกมักจะทำเชียวนะ! ]

[ อย่ากังวลน่า ตาลุง ! ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ความเครียดของผมคงพุ่งสูงทะลุหลังคาแน่ๆ ]

[ ข้าช่วยไม่ได้หรอกนะเรื่องความเครียดของนาย แต่นายควรจะกังวลเกี่ยวกับวิธีระบายความเครียดของตัวเองดีกว่า ]

ขณะที่กำลังใส่ซอสลับลงในผักที่กำลังผัดอยู่ ตาลุุงก็หันมามองผมด้วยสายตาเหยีดหยาม

มาคิดๆดูแล้ว ตาลุงรู้เรื่องที่ความเครียดของผมทะลุจุดเดือดตอนนั้นเหมือนกันนี้ ? นี้คงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมเชื่อใจผม

[ เอาน่าๆ ผมกำลังจะบอกว่า เวลานี้ยังไม่เป็นอะไรหรอก เดี่ยวนะ ดูเหมือนว่าเธอจะเสร็จพอดีเลยแหะ ]

[ อะไร ? เห้ยๆ มารีด้า เธอคงไม่ยอมทำตามในสิ่งที่เจ้าหมอนี้บอ-. . . อ่า ? ]

ขณะที่กำลังจะถอดชุดทำครัวออก จู่ๆตาลุงก็หยุดเคลื่อนไหว ไม่สิ เขาหยุดเคลื่อนไหวเพราะกำลังตะลึงอะไรซักอย่าง และทิศทางที่ดวงตาของตาลุงกำลังจับจ้องอยู่นั้น

[ เอ๋ ดูเหมือนว่ามันจะเล็กไปหน่อย . . แต่แบบนี้ได้รึปล่าวจ้ะ ? ]

มันเป็นร่างของมารีด้าซังที่ปรากฎตัวออกมาในชุดเครื่องแบบกะลาสี(ชุดนักเรียนหญิง)ที่สวมทับอยู่บนชุดว่ายน้ำโรงเรียน อ้อ แว่นตาด้วย

[ อุโหย่วว คุณเยี่ยมที่สุดเลยครับ ซูดดด มารีด้าซาาาา— ]

* ผลั๊ว!*

ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นอะไรบางอย่างบางสิ่งสีดำสนิทก็พุ่งเข้ามาบดบังดวงตาผมในทันที และขณะ ที่ผมกำลังหมุนเคว้งอยู่ในอากาศ 2-3 ตลบได้ ในที่สุดผมก็ลอยลงมาตกที่งกลางตรงของเหล่าชายวัยกลางคนที่สั่งเหล้าไปเมื่อซักครู่

[ เห้ยๆ มันอันตรายนะ! ไอ้หนู ! รู้รึปล่าว เดียวขวดเหล้าก็แตกหรอก ! ]

[ อูยยย !! หุบปากน่า ! ผมคิดว่าหน้าของผมต้องมีส่วนไหนแตกแน่ๆ!! ]

ในตอนที่ผมลอยละลิ้วเอาหน้าลงโต๊ะก่อนเป็นอันดับแรก ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรผมถึงลอยมาแบบนี้ จึงได้แต่ดึงหัวตัวเองออกจากโต๊ะด้วยการใช้แขนดันตัวลุกขึ้นมา อาจเพราะผมโดนโจมตีหรืออะไรซักอย่าง เหล่าลุงๆต่างพากันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ใช่แล้ว ผมคิดว่าหัวของผมคงถูกกระแทก โดยกำปั้นอันแข็งแรงของตาลุงที่ชกมายังใบหน้าอันหล่อเหล่าของผม ( ซึ่งเป็นความเห็นของยูฝ่ายเดียว )

[ เอาล่ะๆ นี่มันอะไรกันห๊ะ ตาลุง ไม่ใช่ว่าไอ้งานอดิเรกสมัยที่ยังเป็นสโตร์กเกอร์ของลุงตื่นขึ้นงั้นเรอะ แล้วอะไร ลุงอยากจะมาสู้กับผม ? ]

เมื่อผมหันสายตาไปยังเขาพลางหักนิ้วมือตัวเอง ตาลุงที่ออกมาจากห้องครัวพร้อมกับโยนเศษผ้าที่มาจากชุดว่ายน้ำโรงเรียนและชุดกะลาสีของมารีด้าซัง บ้าเอ้ย ก็สวยเซ่งี้

[ ข้าคิดมาโดยตลอดว่าแกน่ะมันเป็นไอ้โรคจิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ว่านี่ !! มันเกินกว่าที่ข้าคาดไว้นัก! ]

ตาลุงก็เดินเข้ามาพลางหักนิ้วของตัวเองเหมือนกัน แต่ , ตะกี้ตาลุงก็ดูเหมือนจะชอบมันนิ ? 

[ ตาลุง คุณอย่าโง่ไปหน่อยเลย ผู้หญิงในโลกนี้น่ะควรที่จะได้สวมชุดที่มันดูสวยงามและน่ารัก และอุดมการณ์ของผมก็เหมาะสมกับโลกนี้ยิ่งนัก อย่าหาว่าโม้เลย แน่นอนเหล่าผู้ชายทุกๆคนจะต้องเห็นด้วยกับมันแน่ๆ ! ]

[ ไอ้ของพรรคนี้ แกก็แค่สร้างมันขึ้นเพื่อให้คนอื่นใช้มันเพื่อตัวแกเองไม่ใช่เรอะ ! ]

[ หุบปาก!! แต่ชุดที่เธอใส่เมื่อตะกี้มันก็เซ็กซี่ไม่ใช่เรอะ !! ]

[ อุก ! ]

[ หุหุ ~! หน้าแดงราวกับลูกแอปเปิ้ลเชียวนะ ทั้งๆที่ลุงก็อายุปูน– ]

เมื่อผมกำลังเริ่มกวนประสาทตาลุงอีกครั้ง ที่ตอนนี้ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง และพูดอะไรไม่ออก เขาจึงใช้กำปั้นของเขาหยุดคำพูดของผมโดยการเอามันต่อยมาที่หน้าของผม

และแล้ว ผมก็จำอะไรไม่ได้เลยหลังจากนั้น พอผมรู้สึกตัวอีกที ตาลุงก็กลายเป็นตาแก่ขี้เมาที่กำลังดื่มเหล้าปานเอาตัวลงไปอาบ ท่ามกลางเหล่าลุงๆกลุ่มนั้นพลางกำลังหัวเราะกันราวกับเป็นคนบ้า

และวันต่อมา ผมก็แฮ้งอีกแล้ว . . 

————————–

หลังจากบู้มายาวกว่า 10ตอน กลับมา สโลไลฟ์ กันอีกครั้ง

แมวผู้แปลอิ่ม=แมวหลับ
แมวหลับ=แมวไม่มากวนผู้แปล
แมวไม่กวนผู้แปล = มีเวลาเล่นเกม-เอ๊ยแปลตอนใหม่ไวขึ้น

สนับสนุนขนมแมวเลียผู้แปลได้ที่
ธนาคาร กสิกร
ชื่อ กิตติพิชญ์ นิธิพิพัฒพงค์
เลขบัญชี 0708329649