ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 58 ผู้กล้าคนก่อนกับแผนการเครื่องแบบนักเรียน

มันเป็นช่วงบ่ายของวันถัดมาที่ผมกำลังสลึมเสลือพลางคิดว่า”ที่ผมปวดหัวอยู่แบบนี้นั้นเพราะอาการเมาค้างที่ตอนนี้เริ่มออกอาการ และผมคิดไว้ว่า ตอนนี้คงเป็นตอนที่อาการเริ่มจะแสดงผลออกมาอย่างรุนแรงที่สุด”

[ ข้าได้ยินว่า ยู อยู่ที่นี่ ข้าก็รีบมาหานายเลยนะ เร็วเข้า ! รีบๆออกมาได้แล้ว ! ]

สำหรับผมที่ตอนนี้กำลังเมาค้าง เสียงนั้นที่มาจากชั้นข้างล่างมันเป็นเสียงแหลมสูงและเอะอะโวยวาย ได้เข้ามายังที่หูของผม

เห้ย เห้ย ในทางเทคนิคแล้วมันจะต้องเรียกผมที่นอกประตูห้องของผมไม่ใช่เรอะ แต่สิ่งที่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับแหล่งที่ทำให้เกิดเสียงนั้น มันอาจมาจากชั้น 1 หรือห้องอาหารที่อยู่ข้างล่างห้องผม 2 ชั้น แต่ว่า ด้วยเสียงที่ดังขนาดทำให้ผมได้ยินได้ชัดขนาดนี้ นั้นใครกันนะ ?

[ อ่ะ ? . . . . เดียวว , เหว๋ออ !!? ]

สิ่งที่มาพร้อมกับความคิดของผม มันคือเส้นใยแมงมุม(ขนาดใหญ่) ที่ยืดยาวเข้ามาจากทางหน้าต่างที่ผมเปิดทิ้งไว้ มันเข้ามาผัวพันที่แขนขวาของผม แรงดึงของมันมากมายจนน่าตกตะลึง ด้วยแรงนั้นมันลากผมออกไปด้านนอก

โอเค สำหรับตอนนี้ ด้วยใยแมงมุมที่มันมาพันอยู่รอบแขนขวาของผมก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงการคงอยู่ของมันที่นอกหน้าต่างที่ผมเปิดทิ้งไว้ และดึงผมออกไปนอกห้องในที่สุด. . และคำถามคือ อะไรจะเกิดขึ้นกับผมกันล่ะ ?

[ นี่มันชั้น 3 เลยนะ !! รู้บ้างไหมเนี้ย ]

คำตอบก็คือ ผมที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอน ถูกโยนออกมาลอยอยู่ในอากาศที่ชั้น 3 ไง

คุณคงคิดว่า มันจะไม่เป็นอะไรรึ ทั้งๆที่ถูกโยนออกมาจากชั้น 3

ใช่แล้ว ด้วยความสูงแค่นี้ผมไม่เป็นอะไรหรอก ต่อให้ความสูงเท่าตึก 3 ชั้นหรือ โตเกียวทาวเวอร์ ผมตกลงมาก็ไม่เป็นอะไรหรอก

แต่ว่าคุณจะต้องรู้ไว้ก่อน จู่ๆถูกโยนออกมาในอากาศแบบนี้มันน่ะน่ากลัวนะ อันนี้พูดจริงๆ

แต่ว่า ก็อีกครั้ง ที่มันรวดเร็วเกินกว่าผมจะคิดตามได้ทัน ดูเหมือนว่าในตอนนี้ผมจะลอยตกลงมาบนเตียงอะไรซักอย่าง ผมรู้สึกราวกับว่ามันกำลังโยกขึ้นๆลงๆอยู่

[ โรคจิตซัง ยินดีตอนรับ . . .  อะล้อเล่นน่ะ! ]

[ ผมรู้อยู่แล้วครับ ว่าคืออาเรียสเน่ซัง ]

รู้สึกว่าผมจะตกลงมาบนใยแมงมุมที่ถูกถักทออยู่ในอากาศ เมื่อผมมองไปรอบๆ ซึ่งมันก็มีใยพวกนี้อยู่เต็มไปหมดจนดูน่ากลัว พร้อมกับอารัคเน่ที่ชอบแกล้งพูดเป็นภาษาคันไซ

[ อืมม ขอโทษครับ แล้วคุณต้องการอะไรจากผมหรอ ? ]

ด้วยหัวของผมที่ตอนนี้กำลับปวดตุบๆ ผมจึงถามออกไปโดยที่หงุดหงิดนิดหน่อย แต่ดูเหมือนว่านี้จะไม่มีผลอะไรกับอาเรียสเน่ซัง ที่ตอนนี้เธอยิ่งทำเสียงตื่นเต้นหนักขึ้นไปอีก

[ นายพูดอะไรออกมากันห๊ะ ยู ! ข้าทำเสื้อนักเรียนพวกนั้นและเครื่องแบบพละแล้วนะ รวมไปถึงชุดว่ายน้ำโรงเรียนสำหรับทางสถาบันที่ใช้วัตถุดิบที่นายให้มาจนหมดแล้วนะ รู้รึปล่าว ? ]

เดี่ยวๆ . . . อะไรนะ ?

[ น่าจะบอกผมไวกว่านี้นะ อาเรียสเน่ซัง อุฮิฮิ !! ด้วยนี้ ผมก็จะสามารถเปลี่ยนสถาบันแห่งนี้เป็นสวนสวรรค์แห่งชุดนักเรียนได้แล้ว !! ]

[ “ถึงนั้น” จะเป็นความตั้งใจจริงๆของยูเอง แต่ว่า ข้าก็ไม่ได้รังเกียจมันหรอกนะ ! ]

ผมลงมาจากใยแมงมุมที่มันถูกถักทอขึ้นมาโดยอาเรียสเน่ซัง

[ แล้ว ? ของพวกนั้นอยู่ไหน ? ]

[ พวกมันอยู่ในกระเป๋าบนรถม้านั้นไง ]

เมื่อผมถามออกมาอย่างนั้น อาเรียสเน่ซังก็ชายตาไปมองที่รถม้าที่มันจอดอยู่ที่ด้านหน้าของร้านครัวลูกหมา

[ งั้น พวกเราอย่าได้ช้าเลย ]

[ ปะ พวกเราไปกันเถอะ อย่างแรกเลย นี่คือเสื้อนักเรียน ]

พลางกล่าวออกมาอย่างนั้น อาเรียสเน่ซังได้ดึงเอาเสื้อนักเรียนที่มีพื้นสีน้ำตามสด และกระโปงลายตารางหมากรุกสีแดง

มันดูคล้ายๆกับชุดของไอดอลกรุ๊ป 48 คนใส่อยู่

. . อุมุ มันน่ารักมาก !!

[ พวกนี้มี 2 ทักษะคือ “ซ่อมแซมอัตโนมัติ”และ”บาเรียอัตโนมัติ” ]

[ ถ้าหากมองในมุมของเครื่องป้องกัน ถึงมันจะยังไม่ดีเทียบเท่า”ชุดว่ายน้ำโรงเรียน” แต่ว่า มันก็ดีพอที่จะเก็บไว้ในคลอเล็คชั่น ]

ในตอนที่ผมกำลังลูบไปยังเนื้อผ้าของชุด ผมก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมมัน

[ ข้าได้ลองออกแบบสำหรับผู้ชายด้วย โดยใช้ชุดของผู้หญิงเป็นพื้นฐาน นายอยากจะดูรึปล่าว ? ]

[ มันไร้ค่าสำหรับผมที่จะให้ผมไปดูชุดยูนิฟอร์มสำหรับผู้ชาย เแต่เอาเถอะ ต่อไปเลย เอาเป็นชุดบูมเมอร์นะ ! ]

เมื่อผมพูดออกมา อาเรียสเน่ซังได้เอาชุดพละออกมาและกางเกงบูมเมอร์สีน้ำเงินเข้ม

[ ทักษะของมันคือ “ซ่อมแซมอัตโนมัติ”กับ”ลดแรงปะทะ” และ “เพิ่มพลังทางกายภาพ” ]

[ นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ทำออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม ถ้าจะให้พูดล่ะก็ มันคงจะบอกว่าชุดบูมเมอร์นี่มันออกจะรัดรูปไปหน่อย แต่ว่า ถ้าหากในมุมมองของเด็กผู้ชายแล้ว พวกเขาคงจะถูกว่า “จัดไปเลย!!” แน่นอน ]

[ ข้าได้ทำสำหรับผู้ชายไว้ในรูปแบบกางเกงขาสั้นไว้ด้วย เป็นไง ? ]

[ อย่างที่ผมเคยพูดเอาไว้ อะไรก็ช่างที่เป็นเครื่องแบบของพวกผู้ชายน่ะช่างมันเถอะ เอาล่ะต่อไป ชุดว่ายน้ำโรงเรียน ! ]

ในที่สุด ก็ถึงชิ้นที่ผมโปรดปรานที่สุด

[ จ้าๆ ทาด้า~~ ! นี่คือสิ่งที่ถูกสร้างตามคำขอของนาย ด้วยทักษะพื้นฐาน “ซ่อมแซมอัตโนมัติ”  “บาเรียอัตโนมัติ” “เพิ่มพลังเวทย์มนตร์” และ “ฟื้นฟูมานา” เหมือนดั่งชุดเดิม และยังเพิ่มความสามารถใหม่คือ “เพิ่มความสามารถในการหลบหลีก” ที่สามารถจะเปิดหรือปิดเองได้ตามใจชอบ ]

สิ่งที่อาเรียสเน่ซังดึงออกมาคือ สุดยอดงานศิลป์ที่ถูกถักทอออกมาในชุดสีขาวบริสุทธิ์

ชุดว่ายน้ำโรงเรียนสีขาวที่เปล่งประกายยามต้องแสงอาทิตย์ มันดูราวกับส่องสว่างออกมา

อย่างไรก็ตาม

[ เอาเถอะ ถึงมันจะฟังดูบ้าสักหน่อยที่มาพูดตอนนี้ แต่สิ่งที่คุณเอามาโชว์ให้ดูนั้น “มันก็แค่เสื้อผ้า” เท่านั้นเอง ]

ถูกแล้ว ชุดคลุมนั้นน่ารักและบูมเมอร์นั้นช่างดูอีโรติก ถึงขนาดมีรัศมีเปล่งประกายออกมาจากชุดว่ายน้ำนั้น แต่ว่า ช่างน่าเสียดาย ที่ผมไม่ใช่ผู้ชายที่เป็นพวกคลั่งไคล้หรือถูกกระตุ้นโดยเสื้อผ้าเหล่านั้น ผมน่ะ รักชุดว่ายน้ำโรงเรียน แต่ ผมไม่ใช่พวก “คลั่งชุดว่ายน้ำโรงเรียน” ผมน่ะ “คลั่งสาวสวยที่กำลังสวมชุดว่ายน้ำโรงเรียน “

นั้นคือเหตุผล แม้ว่าคุณจะเอามันออกมาโชว์แก่ผมด้วยเอฟเฟ็ก *ทาด้า~* มันก็ไม่สามารถกระตุ้นอะไรผมได้หรอก ยิ่งกว่านั้น เพราะผมพึ่งจะตื่น มันยิ่งทำให้ผมไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไรอีก ดังนั้นสิ่งที่ผมคิดจึงมีแค่พวกมันน่ารักดีเท่านั้นเอง

[ นายพูดอะไรออกมาน่ะ! สัดส่วนการโค้งว้าวที่แสดงออกมาให้เห็นได้นั้นคือเรื่องพื้นฐานของบูมเมอร์ ชุดนักเรียนนี้ ที่ส่วนบนมีคุณสมบัติที่ราวกับป้อมปราการที่ไม่อาจตีฝ่าเข้าไปได้ และส่วนล่างคือกระโปรงสั้นที่ปลิวไสวยอมต้องกับสายลม นี่มันคือสัดส่วนทองคำ!! ในระหว่างที่ข้ากำลังทอมันขึ้นมานั้น รู้รึปล่าวว่าข้าตื่นเต้น ตื่นเต้นกับมันมากขนาดไหน! และอีกครั้งที่มันทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้น มันเพราะข้าพยายามอย่างมากที่จะสร้างชุดว่ายน้ำโรงเรียนนี้ให้มันกลายเป็นผลงานสุดยอดของอาทิตย์นี้เลยเชียวนะ !! ]

อาเรียสเน่ซังเล่าออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ .. เอาจริงๆ ผมไม่รู้จริงๆว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไรกันแน่

[ ผมคิดว่า พวกเราต้องการนางแบบ และ ต้องนมใหญ่ เป็นสไตล์พี่สาวสุดสวย ]

[ เหมือนอย่างเคย ที่นายหัวเราะออกมาแปลกๆจนดูน่ากลัว เอาเถอะ ข้าก็สนับสนุนความคิดนั้นเหมือนกัน !! จริงของนาย ไอ้สิ่งของที่เรียกว่าเสื้อผ้านั้น มันก็มีไว้สำหรับสวมใส่อยู่แล้ว แล้ว? นายมีใครที่คิดว่ารึปล่าวที่จะให้มาเป็นนางแบบ ? ]

[ มันก็มีอยู่คนหนึ่ง แต่ว่าถ้าหากผมจะให้เธอมาเป็นนางแบบอีก ผมคงจะรอดไปได้ยาก ]

[ เกิดอะไรขึ้น? ]

[ อ่า ไม่มีอะไร ผมแค่พูดกับตัวเอง ]

ยังก่อน นี้มันหน้าหนักใจจริงๆ ถ้าหากเบอร์นาเดสอยู่นี้ ผมคงจะขอให้เธอมาแต่งคอสเพลย์อีกครั้งแต่ มันดูเหมือนว่าเธอยังไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อวานเลย . . 

[ แล้วจะให้ข้าทำอย่างไรกับพวกนี้ ? ]

อาเรียสเน่ซัง ชี้ไปยังเหล่าเครื่องแบบที่ซ้อนกันอยู่ในรถม้าพลางถอนหายใจออกมา

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อผมไม่สามารถใช้มารีด้าซังหรือเบอร์นาเดสได้ ในหมู่คนรู้จักของผม มันก็ไม่มีใครสวยพอที่จะเป็นนางแบบได้

[ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดี ]

ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้อีกแล้ว นอกเสียจาก ขับรถม้าที่บรรทุกภูเขาแห่งชุดยุนิฟอร์มเนี้ยไปหาผู้อำนวยการแห่งลิสวาเดีย . . 

แล้วก็ สำหรับผมนั้นที่เป็นคนวางแผนในเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะทำนี้มันจะไม่ขาดความรับผิดชอบไปหน่อยหรือ ?

ถึงผมจะส่งมอบสินค้าที่สมบูรณ์ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ยูนิฟอร์มตอนนี้มันก็ยังห่างไกลกับคำว่าผลิตภัณฑ์ที่สมบูรณ์ เหตุผลเพราะมันน่าจะได้ลองสวมใส่โดยผู้หญิงก่อนน่ะสิ มันควรจะมีร่างของหญิงสาวแสนสวยได้สวมมันก่อน ผะ- ผม , นั้นเพราะผมยังไม่ได้เห็นสิ่งนั้นเลยก่อนที่จะส่งมอบมัน !! 

อีกอย่าง ที่ผมวางแผนไว้เมื่อชุดพวกนี้เสร็จสิ้นแล้ว ผมต้องการจะให้เหล่าท่านพี่สาวต่างๆสวมมันและมีความสุขกับการมองดูพวกเธอด้วยสายตาที่โลมเลียพวกเธอไปทั้งตัวก็แค่นั้นเอง

ดังนั้น !! มันคือความรับผิดชอบของผม

ถึงผมจะยืนกรานอย่างนั้น แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีนางแบบ และแล้ว ? พวกเราควรจะทำไงดี

[ ยาชิโระซัง . . . ]

[ ครับ? ]

ขณะที่อาเรียสเน่ซังและผมกำลังเผชิญปัญหา ใครสักคนได้เรียกพวกเรา ยิ่งกว่านั้น เขาเรียกชื่อผม

เมื่อผมมาคิดๆดู เสียงนั้น “ผมเคยได้ยินมาก่อน” และในขณะที่ผมหันหัวกลับไป การเคลื่อนไหวของผมก็ถูกหยุดราวกับถูกแช่แข็ง

[ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ ยาชิโระซา—- ]

[ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก !! . . เอ๊ะ เดียวๆ นั้นมันท่านอาจารย์โดโต้ไม่ไช่เรอะ มีอะไรหรือครับ? ]

เพราะพบกับใบหน้าของอาจารย์โดโตเร็กเก้ในระยะประชิดเมื่อผมหันหลังกับไป ผมถึงกับกระโดดถอยหลังอย่างไม่รู้ตัวและร้องออกมา

[ ท่านอาจารณ์ใหญ่ตามหาคุณอยู่ครับ ยาชิโระซัง คุณพอจะมีเวลาว่างบ้างรึปล่าวครับตอนนี้? ]

โดโต้ซังกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มๆสุภาพที่ตรงกันข้ามใบหน้าอันน่าหวาดกลัวของเขา 

[ จริงๆตอนนี้ผมก็ไม่ได้มีอะไรหรอกนะ—. .. ไม่สิ เดี่ยวนะครับ ]

ในขณะที่มองไปยังใบหน้าของโดโต้ซัง ผมก็นึกขึ้นได้ ใช่แล้วล่ะ เขาเป็นอาจารย์ของสถาบันนิ !!

และที่นั้นยังมี อาจารย์สาวรูปร่างดี หุ่นเซ็กซี่ ที่มีสายตาเฉียบคมพราวเสน่ห์ 

ท่านอาจารย์หญิงคนนั้น !! 

———————

สนับสนุนขนมแมวเลียผู้แปลได้ที่
ธนาคาร กสิกร / 0708329649 / กิตติพิชญ์ นิธิพิพัฒพงค์