ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 75 ผู้กล้าคนก่อนกับคำขอท้าประลองอีกครั้ง

และแล้วเวลาในเมืองก็ผ่านไปจนเริ่มมืด มันเป็นเวลาของช่วงยามเย็น เหล่าลูกค้าจำนวนมากกำลังรวมตัวกันอยู่ที่กิลด์ของ Be Io ในบาร์

ตามปกติ ผู้คนที่แวะมาส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับการซื้อขายเครื่องดื่มมึนเมา แต่ว่าวันนี้ ที่เป็นวันประลองรอบคัดเลือกของงานแสดงศิลปะการต่อสู้เวทย์มนตร์ ลูกค้าส่วนใหญ่ในที่นี้เป็นเหล่าผู้เข้าแข่งกันและเหล่าผู้ชมที่ได้ชมการประลอง

ส่วนเหตุผลที่ทำให้พวกเขามารวมตัวกัน นั้นก็เพื่อมาพูดคุยกันเกี่ยวกับงานประลองศิลปะการต่อสู้เวทย์มนตร์ ที่ซึ่งเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือดนั้นเอง

และชัยชนะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก เด็กหนุ่มจากตระกูลเฮรีอ็อต คุออน เฮรีอ็อด ถึงกระนั้นผู้คนก็ยังพูดถึง ชายหนุ่มอัศวินผู้จงรักภักดีแก่อาณาจักรซาซีแลนด์ [ อัศวินสูงวัย ] ฟาลฮาร์ด เอ็นแฮนด์ หรือนักบวชที่แสดงให้หลายอาณาจักรได้ประจักษ์ถึงพลังกายของตน [ นักบวชจอมหมัด ] อูลแกน แต่ไม่เพียงแค่นั้นที่พวกเขาพูดคุยกัน ? นั้นเพราะเด็กหนุมที่สามารถเอาชนะทั้ง 2 คนที่กล่าวมาข้างต้น

อย่างไรก็ตาม เด็กชายคนนั้นกลับออกจากเวทีไปเองทำให้พวกเราได้ผู้ชนะ

ถึงแม้งานแสดงศิลปะการต่อสู้เวทย์มนตร์จะถูกตัดสินจากผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรนั้น แน่นอนว่าจะไม่มีใครคาดคิดว่า มันจะมีการล้มมวยเกิดขึ้น

ในท้ายที่สุด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในการแข่งขันนั้น ทำให้ผู้คนต่างพากันคิดว่าชัยชนะที่ คุออน เฮรีอ็อดได้รับมานั้นคือสิ่งที่ถูกเตี้ยมกันมาตั้งแต่แรกแล้ว

เกี่ยวกับเด็กชายผู้ที่ทิ้งชัยชนะไป ข้อมูลเพียงน้อยนิดที่พวกเขามีคือสิ่งที่ได้พบเห็นมากับตา

-ผมดำ

-เก็บอาวุธตามพื้นมาต่อสู้

-จัดการฟาลฮาร์ทและอูลแกน

ทุกสิ่งที่กล่าวมาทำให้เกิดความคิดธรรมดาๆหนึ่ง ที่ทำให้เหล่าผู้คนต่างพูดกันออกมาว่า

*เขากวัดแกว่งดาบและเคลื่อนไหวราวกับเป็นปีศาจเลย*

และอีกคนกล่าวว่า

*เขาเป็นเบอร์เซิกเกอร์ผู้คลั่งในการต่อสู้และสำราญไปกับเลือดที่สาดกระจายจนอาบตัวเขา*

คำซุบซิบที่พูดเกินจริงเหล่านั้นต่างกล่าวออกมาเป็นครั้งคราว นั้นเพราะหากใครซักคนเป็นคนพูดขึ้นพวกเขาจะหันกันมาชุมนุมกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันยิ่งทำให้บรรยากาศภายในนี้ยิ่งดุเดือดขึ้นไปอีก

แต่พวกเขากับไม่รู้เลยเด็กชายผู้เป็นต้นเหตุแห่งข่าวลือนี้กำลังฟรุบหน้าลงบนโต๊ะในบาร์เดียวกัน ในคืนที่ผู้ชื่นชอบข่าวลือต่างพากันพูดคุยกันอย่างดุเด็ดเผ็ดมันตลอดคืน

◇

[. . . . ผมอยากจะตายจัง ]

[. . . . ทางนี้ก็เช่นเดียวกันค่ะ ]

หลังจากกลับมารวามตัวกันที่กิลด์ในบาร์ตามที่เคยนัดแนะกันไว้ “พวกเรา” ต่างฟรุบหน้าลงที่มุมหนึ่งบนโต๊ะภายในร้าน

สำหรับเหตุผลที่ทำให้ผมจิตตกอยู่แบบนี้ มันก็เพราะ 2 คนจากพวกเราปล่อยให้ชัยชนะหลุดลอยไป นั้นก็หมายถึงปล่อยให้โอกาสที่จะได้เข้าพบโวแดนชิหายไปนั้นเอง และผมดันเปิดเผยตัวเอง ปล่อยให้อารมณ์ของตัวเองนำพามากไปหน่อยและปล่อยให้สัญชาตญาณครอบงำโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี

พวกแกหมายความว่ายังไงกันนะกับคำว่าปีศาจนั้น ผมไม่ได้สาดเลือดกระจายไปทั่วซักหน่อยนะเห้ย บ้าเอ้ย

[ งุน ดิฉันขอโทษจริงๆค่ะ ]

และ เบอร์นาเดส ผู้ที่ฟรุบหน้าเช่นเดียวกับผม เธอกำลังจิตตกเพราะคิดว่าเต้นเหตุเป็นเพราะเธอ

อันที่จริง เบอร์นาเดสนั้น หมดหวังอย่างรุนแรงในฐานะนักว่ายน้ำ ดังนั้นผมจำเป็นจะต้องช่วยเธอจากการจมน้ำ

เพราะผมกระโดดลงไปในทะเลเพื่อที่จะช่วยเธอ และทำให้ผมถูกปรับแพ้ ดังนั้นเธอก็เลยรู้สึกหดหู่เมื่อคิดว่านั้นคือความผิดของเธอ

[ ขอโทษที่ทำให้พวกนายต้องรอ เป็นไรบ้างล่ะ ? ]

อีกคนที่ปรากฎตัวขึ้นนั้นก็คือ คูเช่ ที่เป็นเซ็นทอร์ ตลอดเวลาที่พวกเรา(ตอนแรกมีเพียงแค่เบอร์นาเดส)กำลังอยู่ในการประลอง คูเช่ก็ออกไปรวบรวมข้อมูลในเมือง

[ ขอโทษด้วยครับ พวกเราแพ้ แล้วทางเธอล่ะ ? ]

[ . . .  ดูเหมือนว่าที่เมืองนี้จะมีเหตุการณ์ถูกลักพาตัวเกิดขึ้นเช่นเดียวกัน ]

หลังจากถอนออกใจเล็กๆเมื่อทราบว่าพวกเราแพ้ คูเช่ก็นั่งลงบนก้าวอี้ทั้ง 2 ตัว

[ แม้กระทั้งเมืองนี้? นี่มันบ้าเกินไปแล้ว . . . ]

[ นั้นคือเหตุผล ที่ข้าฝากความหวังที่จะสามารถขอความร่วมมือกับทางโวแดนชิได้ในตอนที่พวกเราได้รับอนุญาติให้เข้าพบ แต่ . . .  ]

[ ผมละอายใจเหลือเกิน ]

[ ดิฉันละอายใจเหลือเกิน ]

ทันทีที่ผมและเบอร์นาเดสแสดงความขอโทษออกมาพร้อมกับ คูเช่ก็ถอนหายใจออกมาเล็กๆอีกครั้งและ

[ เห้อ . . . ช่วยไม่ได้ พวกเราคงต้องเลือกวิธีสุดท้าย นั้นก็คือฝ่ามันเข้าไปจากทางประตูหน้า . . . ]

ขณะที่ผมกำลังลังเลที่จะข้ามสะพาน(เส้นทางนี้)ที่ผมไม่เคยข้ามนี้ดีหรือไม่ ผมก็ได้ยินเสียงรอบๆเอะอะดังขึ้น

[ เห้ย 2 คนนั้นมัน . . . ]

[ นั้นมัน ฟาลฮาร์ท เอ็นแฮนด์ และ อูลแกน นี่ ! ทำไมคนอย่างพวกเขาถึงมาสถานที่เช่นนี้ . . . ]

คงเพราะหวาดกลัวว่าเหตุการณ์บางอย่างอาจจะเกิดขึ้น เหล่าลูกค้าตาพากันลุกออกจากเก้าอี้ และเหล่าฝูงชนที่มากมายราวกับหนูต่างหลีกทางให้กับ ชาย 2 คนที่ปรากฎเข้ามาในสายตาของผม

[ ไง พวกเราพบกันอีกแล้ว ยาชิโระคุง ]

[ ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่างสินะ ถ้าหากพวกนายไม่มีปัญหาอะไร สามารถให้พวกข้าเป็นที่ปรึกษาได้นะ ? ]

[ ฟาลฮาร์ท . . .ซัง และ ตาลุงนักบวช !? ]

ชาย 2 คน ที่ต่างมีผ้าพันแผลพันอยู่หลายๆจุดตามร่างกาย พวกเขาคือคนที่ผมได้ต่อสู้ด้วยเมื่อก่อนหน้านี้

◇

[ อืม การลักพาตัวสินะ . . . เรื่องนี้มันอภัยให้ไม่ได้ . . .  พวกนายให้ข้ามีส่วนร่วมด้วยจะได้รึปล่าว ? ]

[ เช่นเดียวกัน ถ้าพวกนายไม่มีปัญหาอะไรกับอูลแกนคนนี้ ขอให้ข้ามีเอี่ยวด้วยเถิด ]

เมื่อผมได้เล่าเรื่องการลักพาตัวออกมา ทั้ง 2 คนที่นั่งฟังอยู่ต่างเสนอตัวเข้าช่วยเหลือทันที

[ ผมดีใจจริงๆที่พวกนายอยากจะช่วยแต่ . . . ทำไมพวกนายถึงอยากจะช่วยกันล่ะ ? ]

เมื่อผมถามออกไป ฟาลฮาร์ทและอูลแกนต่างผยักหน้าเล็กๆ

[ เริ่มแรก ข้าเพิ่งได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นบักบวชประจำเมืองคนใหม่แทนนักบวชคนเก่าที่เป็นชายที่อายุเลย 70 ไปแล้ว ถึงแม้ข้าจะยังไม่มีประสบการณ์อะไร แต่ ข้านั้นมีความตั้งใจที่จะขอมีส่วนร่วมในการสร้างความสงบสุขแก่เมืองนี้ด้วยพลังของตนเอง ]

หลังจากจบการแถลงการณ์อย่างเร้าร้อน อูลแกนก็ดื่มน้ำเย็นที่ถูกเทอยู่ในแก้วบนโต๊ะ ซึ่งมันเป็นแก้วของผม

[ ถึงข้าจะอายุมากแล้ว แต่ข้าเป็นอัศวิน บนเส้นทางของอัศวินก้าวเดินนั้นจะต้องไม่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เด็ดขาดในยามที่เหล่าผู้คนเดือดร้อน ]

ถึงแม้เขาจะกล่าวออกมาอย่างยิ้ม แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่มีต้องเหตุการณ์ลักพาตัว ผมสังเกตุเห็นฟาลฮาร์ทที่พยายามซ่อนมือขวาที่อยู่ใต้โต๊ะ ที่มันถูกกำจนแน่น

[ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือครับ ]

[ แล้ว มีอะไรให้พวกเราทำบ้าง ? ]

[ อ่า~ . . อันที่จริง พวกเรากำลังถึงทางตันพอดี พวกนายซักคนใครสามารถติดต่อกับโวแดนชิได้บ้างรึปล่าว ? ]

[ โวแดนชิงั้นรึ ? น่าเสียดาย อาจเพราะทั้งชีวิตของข้าที่ใช้ไปนั้นเอาไปลงกับการกวัดแกว่งดาบ ข้าจึงมีคนที่พวกนายเรียกว่าคนรู้จักน้อยนิดเหลือเกิน . . . ไม่สิ ถ้าหากข้าเอาเรื่องนี้ไปรายงานต่อองค์หญิง . . . ไม่สิ ไม่ได้เด็ดขาด แบบนั้นองค์หญิงจะต้องมามีเอี่ยวด้วยแน่ แล้วทุกอย่างมันจะยิ่งเลวร้ายลง . . . ]

อาจเพราะภาพของใครสักคนแว๊บเข้ามาในความคิดของเขา ฟาลฮาร์ทเริ่มที่จะพึมพัมกับตัวเองและแสดงใบหน้าแหย่ๆที่ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี

[ ข้าก็ไม่ค่อยมีปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นมากนัก แต่ว่า ข้าได้กลายเป็นอีกคนหนึ่งที่จะได้รับความไว้วางใจจากทางโบถส์ของเมืองนี้ ดังนั้นข้าจึงคิดขึ้นได้ว่า ข้าควรที่จะไปพบโวแดนชิสักครั้งหนึ่งก็ดีเหมือนกัน ]

[ โอ้ว ! ถ้างั้นพวกเราก็ไปพร้อมกับนายตอนที่นายไปเข้าพบกับ– ] 

ผมเผลอดีใจออกมาให้กับคำพูดของอูลแกน แต่ดูเหมือนว่าอูลแกนจะทำใบหน้าปั้นยากออกมา ผมสังเกตุเห็นสิ่งที่เขาอยากจะสื่อออกมา

[ คุณไม่สะดวกหรือคะ ? ]

[ ถูกแล้ว ]

เมื่อเบอร์นาเดส ที่สังเกตุเห็นเช่นกันถามออกมา อูลแกนก็พยักหน้าตอบ

[ มันดูเหมือนว่า จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับทางโวแดนชิ เพราะดูจากการเฝ้าระวังที่มากเหลือเกิน บรรยากาศมันกดดันจนทำให้รู้สึกเหมือนถูกเข็มแทงตามผิวหนังได้เลย ]

ผมเข้าใจดี มันไม่ใช่อย่างที่เขาเคยบอกไว้ว่าโวแดนชินั้งยุ่งมาก มันเหมือนกับว่าโวแดนชิ ได้รับบาดเจ็บหรือเกิดเหตุอะไรสักอย่าง โดยฝีมือใครสักคน

ผมไม่รู้ว่าพวกเรามีปัญหาอะไรกับตระกูลอื่นๆรึปล่าว แต่ดูเหมือนว่าทางโวแดนชิจะกำลังเฝ้าระวังนักฆ่าจากตระกูลอื่นๆอยู่ตอนนี้

[ ใช่แล้ว พวกเขาถูกลอบสังหารโดยทางหัวหน้าของกลุ่มโจรลักพาตัวที่พวกนายตามหาตัวกันอยู่ แต่ช่างโชคดี ที่การลอบสังหารนั้นล้มเหลว โวแดนชิได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่เพราะกระนั้น เหล่าสมาชิกในกลุ่มต่างคลุ้มคลั่ง ]

อ่า~ อย่างที่ผมคิดไว้เลย ถ้าหากเป็นเช่นนี้ มันคงไม่ง่ายแน่ที่จะเข้าพบกับโวแดนชิตอนนี้

[ ยังไงซะ ลูกของโวแดนชิ คุออน เฮรีอ็อต ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการดวลกับนายใหม่อีกครั้งนะ ยู ]

[ เอ๋ ? ลูกของโวแดน . . . นายหมายถึงนายหูจิ้งจอกนั้น ? ]

[ ใช่ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจที่เขาไม่ได้สู้กับนาย นายไม่คิดว่านี้คือสิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้หรอกรึ ? ถ้านายได้ประลองกับเขาสักครั้ง แบบนี้นายจะต้องมีโอกาสได้เข้าพบกันโวแดนชิแน่ๆ ]

[ ผมเข้าใจแล้ว. . .  ]

ถึงมันจะยังมีอีกหลายๆเรื่องที่ผมอยากจะลืมๆไปซะ แต่ความตึงเครียดของผมที่เคยตรึงเครียดก็เริ่มผ่อนคลายลง แต่ว่า การที่ผมจะสามารถเข้าพบโวแดนชิได้ ผมจะต้อง

[ จีน ! อย่าจู่ๆก็พูดขึ้นมาในการสนทนาโดยที่ไม่กล่าวนำซะก่อนเซ่ ! ] 

นั้นมันทำให้ผู้อ่านแยกยากว่าใครเป็นคนพูดนะ ! 

*Bang* หลังจากทุบลงที่โต๊ะ ผมจ้องไปที่จีน ผู้เพิ่งจะเดินเข้ามานั่งลงที่ก้าวอี้อย่างหน้าตาเฉย

[ โอ้ กระผมคงจะเสียมารยาทไปหน่อย กระผมชื่อ จีน แจ็ค ยูซตาส ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกท่านขอรับ ]

ดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้ถึงบรรยากาศรอบตัวนี้เลย *บุร๋องๆ* จีนประกาศชื่อของตนออกมาพลางเล่นกีต้าร์ของเขาไปด้วย . . . ไอ้หมอนี่เป็นตัวของตัวเองเสียจริง

[ นะ–, ในกรณีนี้ ให้ดิฉันเป็นคนสู้เองค่ะ ดิฉันจะไม่สร้างความอับอายให้อีกแล้วค่ะ ! ]

*ผ่าง* คนที่พลันลุกขึ้นจนเกิดเสียงดังนั้นก็คือ เบอร์นาเดส

หลังจากพ่ายแพ้ให้กับนายหูจิ้งจอก เธอได้แต่โทษตัวเองที่ทำให้สถานการณ์กลับกลายเป็นเช่นนี้ อืม ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเบอร์นาเดสหรอกนะ แต่ว่า . . 

[ ไม่ เธอไม่ได้หรอกนะ ]

[ อึก ดิฉันจะไม่แพ้แน่นอนค่ะในครั้งหน้า ! ]

[ อ่า~ ไม่สิ เธอกำลังเข้าใจผิดนะ มันไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในตัวเธอหรืออะไรหรอกนะเอบร์นาเดส . . .  แค่ ผมกำลังสงสัยว่าทำไมเขาถึงเจาะจงมาที่ผม ]

ใช่แล้ว นายหูจิ้งจอกนั้นอยากที่จะสู้กับผม ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่มันคงจะคุ้มแค่แน่ๆที่จะได้ประลองกับผม

[ . . . ดิฉัน , เข้าใจแล้วค่ะ ]

เบอร์นาเดส ผู้ที่หดหู่อยู่แล้ว เธอนั่งลงที่เก้าอี้และเหมือนจะหดหู่กว่าเดิม

[ ดูเหมือนจะตกลงกันได้เสียทีนะ ถ้ากระนั้น พวกเรามารวมตัวกันอีกครั้งในตอนเที่ยงวันพรุ่งนี้นะ แล้วพวกเราค่อยไปพบ ทายาทของตระกูลเฮรีอ็อดกัน ! ]

ในจังหวะที่เขากล่าวออกมา จีนสบัดผ้าคุมของเขาในขณะที่ลุกขึ้น และ แก้วที่เต็มไปด้วยนมของผมถูกเขาดื่มจนหมดตอนไหนก็ไม่รู้ และเขาก็จากไป

จู่ๆก็โผล่มา และจู่ๆก็จากไป ไอ้หมอนี่มันเหมือนกันลม ….. เดี่ยวสิเห้ย !

[ ตังที่แกทิ้งไว้มันไม่พอ จีน ~~ ! ]

เงินที่เขาทิ้งเอาไว้มันพอจ่ายแค่ค่าน้ำปล่าวแก้วเดียว ! 

ผมตะโกนไล่หลังจีนไปผู้ที่ไปไกลเกินกว่าผมจะมองเห็นได้อีกแล้ว