ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 76 สิ่งที่ซิสเตอร์สาวเห็น

มันเป็นเวลาที่พระอาทิตย์เพิ่งจะเริ่มขึ้น และเป็นวันที่แจ่มใสอีกวันหนึ่ง

ดูเหมือนเพราะใกล้จะหมดช่วงหน้าร้อนแล้ว อากาศช่วงนี้จึงรู้สึกหนาวหน่อยๆปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง Be Io

มีคนเพียงบางส่วนเท่านั้นที่จะตื่นมาในช่วงนี้ แต่เบอร์นาเดสนั้นได้ตื่นขึ้นแล้ว

[ ห๊าวววว …. ]

เมื่อเธอได้ปล่อยห๊าวววคำใหญ่ออกมา เบอร์นาเดสก็เก็บที่นอนของเธอและลุกออกจากเตียง

“ถ้าหากเธอตื่นมาเช้าเกินไป เธอก็ควรกลับไปนอนต่อ”

ยูที่มักจะพูดอะไรคล้ายๆแบบนี้ แต่ว่า ที่โบสถ์นั้นได้สอนเธอให้อธิฐานต่อพระผู้เป็นเจ้าสัก 1 ครั้งก่อนทันทีที่พระอาทิตย์ขึ้น

เมื่อเธอได้แต่งชุดที่เธอมักจะสวมอยู่เป็นประจำเสร็จ เธอก็นำกางเขนเรียบๆที่ทำจากเงินออกมาจากที่เนินอก หันใบหน้าไปที่ดวงอาทิตย์ และคุกเข่าลง

ในทุกๆวันที่เริ่มต้นวันใหม่ เธอจะแสดงการขอบคุณต่อพระเจ้าผู้ปกปักรักษา

หลังจากเสร็จการภาวนาของเธอและลุกขึ้น ความง่วงนอนทั้งหลายก็ได้หายไปจากตัวของเบอร์นาเดส

◇

(มุมมองของเบอร์นาเดส)

วันนี้ดิฉันเสร็จสิ้นการภาวนาค่อนข้างเร็วกว่าทุกวันค่ะ คงเพราะที่ดิฉันตื่นเช้ากว่าปกติ และตอนนี้ดิฉันก็ไม่มีอะไรทำ พูดง่ายก็คือ เป็นเวลาว่างของดิฉันค่ะ

ดิฉันเคยมีความคิดที่โง่เขลาที่หลงคิดไปว่าดิฉันจะสามารถทำอะไรเพื่อยาชิโระซังได้ ซึ่งตอนนี้ต้องมาสู้เพราะดิฉัน จู่ๆยาชิโระซังก็มาพูดกับดิฉันว่า *ไม่ต้องทำอาหารแล้ว* ทั้งๆที่ตอนที่พวกเรามาถึงที่เมืองนี้ดิฉันจะเป็นคนเตรียมอาหารเช้าให้ตลอดแท้ๆ

….. แม้ว่าดิฉันจะแสดงท่าทางเย้ายวนซักหน่อย ยาชิโระซังก็ไม่มอง แม้ว่าดิฉันจะทำเป็นโกรธ+งอนสุดๆ ยาชิโระซังก็ไม่สนใจ ดูเหมือนว่ายาชิโระซังจะจดจ่ออยู่แต่กับเรื่องการประลอง เพราะเช่นนั้น สถานการณ์ในตอนนี้ดิฉันจึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ

ในขณะที่ดิฉันกำลังคิดว่าจะสามารถทำอะไรที่เป็นประโยชน์แก่ยาชิโระซังได้บ้าง ดิฉันก็ได้ยินเสียงประตูของห้องยาชิโระซังซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องดิฉันถูกเปิดออก

เสียงฝีเท้าที่ดังห่างไกลๆไปเรื่อยๆ และเหมือนจะกลายเป็นเสียงกำลังลงบันไดไป

ดูเหมือนว่ายาชิโระซังจะตื่นเช้ากว่าปกตินะคะ

มันเป็นเรื่องหาพบได้ยากมากสำหรับยาชิโระซังที่ปกติขี้เซาสุดๆจะยอมตื่นตั้งแต่ไก่โห่แบบนี้

รึว่า ? ที่เขาตื่นเช้าแบบนี้เป็นเพราะรู้สึกกังวล?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น อย่างน้อยดิฉันก็ควรที่จะให้กำลังใจเขา ดิฉันจึงไล่ตามหลังยาชิโระซังลงไป

[ เช่นเคย ผมขอยืมลานด้านหลังหน่อยนะครับ ? ]

[ อย่าทำเรื่องอะไรที่มันวุ่นวายล่ะ เข้าใจ? ]

[ อย่างที่ผมบอกคุณเมื่อวาน ผมแค่จะออกไปเคลื่อนไหวเบาๆเท่านั้นเอง ]

ในตอนที่ดิฉันจะเรียกยาชิโระซังทันที่ดิฉันเปิดประตู ดิฉันก็แอบได้ยินบทสนทนาระหว่างยาชิโระซังและคุณผู้ดูแล

สนามด้านหลัง ? ออกกำลังกาย ? … รึว่า !! นี่คือวิธีระบายความกังวลของเขา ? แต่ว่า ยาชิโระพูดว่าเหมือนกับเมื่อวาน ….

ขณะที่ดิฉันกำลังคิดเกี่ยวกับมันอยู่ก็ *ปั้ง* มันคือเสียงของประตูที่ไปสู่สนามด้านหลังถูกปิดลง

[ อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณผู้ดูแล ]

[ อ่า อรุณสวัสดิ์ เธอก็จะใช้สนามด้านหลังเหมือนกันเรอะ ? ]

「?」

ตอนที่ดิฉันลงมาจากบันไดชั้น 2 ดิฉันก็พบกับคุณผู้ดูแล และเขาก็ตอบกลับมาในคำถามที่ดิฉันไม่เข้าใจเลยซักนิด 

[ ถึงมันจะไม่ได้กว้างอะไรมาก แต่มันก็พอใช้ได้อยู่นะ ]

หลังจากกล่าวออกมาเช่นนั้น คุณผู้ดูแลก็เริ่มกวาดพื้นต่อ 

[ ออกกำลังกายหรือคะ ? . . .  วิดพื้น ? สก็อตจ้ำ ? งั้นรึคะ ? ]

ขณะที่คิดถึงวิธีออกกำลังกายในสนามที่ไม่ค่อยกว้างนัก สิ่งเหล่านี้ก็แว็บเข้ามาในความคิดดิฉัน แต่ว่าถ้าหากเป็นวิธีดังข้างต้น ดิฉันคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าหากทำในห้องของตัวเอง … ดิฉันรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่จึงคิดจะไปดูเพื่อยืนยันอะไรสักหน่อย 

และเมื่อดิฉันค่อยๆเปิดประตูสนามด้านหลังอย่างช้าๆ

[ เอาล่ะนะ ]

และแล้ว ดิฉันก็พบกับยาชิโระซังที่กำลังเปลือยร่างกายส่วนบนอยู่ !!

( วะ ! ว๊าา ! ทะ ทะ , ทำไมเขาถึงถอดชุดออกล่ะคะ !? ระ รึว่า ! เขาเป็นไอ้โรคจิตชอบโชว์ ! เขาเป็นไอ้โรคจิตชอบโชว์สินะคะ !? )

ถึงดิฉันจะรู้อยู่แล้วว่าเขานั้นเป็นไอ้โรคจิต แต่ดิฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีรสนิยมชอบโชว์ด้วยนี่สิ

ไม่สิ ดูเหมือนดิฉันจะเข้าใจอะไรขึ้นมาหน่อยๆแล้ว ? ยาชิโระซังนี้รูปร่างดีมากเลยแหะ มันเซ็กซี่มาก แต่ว่า ถึงจะมีร่างกายที่เซ็กซี่เช่นนั้น มันก็ไม่ควรที่จะชื่นชมร่างกายตัวเองด้วยการเปิดโชว์แบบนี้นะคะ !! นี่มันแย่มาก !

… เดี่ยวนะคะ ? ไม่ใช่ว่าที่เขามาทำอะไรแบบนี้ที่สนามด้านหลังแทนที่จะเป็นด้านนอก รึว่า ! เขายังคงอายอยู่ ?

ขณะที่ดิฉันกำลังจมกับความคิด ยาชิโระซังก็นำดาบเล่มหนึ่งออกมาจากระเป๋าที่ข้างเอว

มันคือดาบที่ใบดาบสีฟ้าโปร่งใสราวกับอัญมณี 

ในสิ่งดวงตาของดิฉันเห็น มันไม่ผิดแน่ !! มันคือ [ ดาบเวทย์มนตร์ ] และมันต้องเป็นดาบที่สุดยอดมากๆแน่ !

แต่พักเรื่องนั้นไว้ก่อนค่ะ ทำไมยาชิโระซังถึงมีของพรรคนี้ได้ล่ะคะ ? ยาชิโระซังที่ตอนนี้กำดาบเวทย์มนตร์ของเขาด้วย 2 มือ และเริ่มที่จะเคลื่อนไหวร่างกายของตนเองช้าๆ

[ นั้นมัน ? … ซ้อมเหวี่ยงดาบรึคะ ? ]

ยกดาบขึ้นเหนือยหัว และฟันลงมา ยกขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง และฟันมันลง

เขาทำมันอยู่ตลอด อย่างไม่หยุดหย่อน ทำมันอย่างตั้งใจกับแค่การฝึกเหวี่ยงดาบธรรมดา

อย่างไรก็ตาม ในตอนที่ดิฉันลองมองเขาอย่างชัดๆ ดิฉันก็เริ่มสังเกตเห็นหยดเหงื่อ ที่เริ่มจะไหลรินจากหน้าผากของยาชิโระซัง ทั้งๆที่เขาพึ่งจะเริ่มเหวี่ยงดาบเมื่อสักครู่เองนะคะ

[ ทำไมถึงเหงื่ออกล่ะ ? ทั้งๆที่เพิ่งจะทำเพียงแค่นั้น …. ]

[ เพราะสิ่งที่ยูกำลังทำนั้นคือการใช้กล้ามเนื้อทุกๆส่วนในร่างกายยังไงล่ะ มันคือท่าที่ยากกว่าการออกกำลังกายแบบทั่วๆไปหลายเท่าเลยนะ รู้รึปล่าว ? ]

[!? ยะ , ยูซตาสซัง ? ]

ดิฉันตกใจเป็นอย่างมากที่จู่ๆก็ถูกตอบกลับมาจากทางด้านหลัง และเมื่อดิฉันหันกลับไป ดิฉันก็พบกับ จีน แจ็ค ยูซตาส

[ เธอจะเรียกกระผมว่าจีนก็ได้นะ กระผมไม่คิดอะไรอยู่แล้ว อืม สำหรับวิธีที่เขากำลังทำนั้น ไม่สิ ที่ถูกต้องก็คือ เขากำลังตรวจเชคร่างกายของตนอยู่ เพื่อให้เข้าใจว่าร่างกายของตนสามารถเคลื่อนไหวได้เป็นอย่างไรบ้าง และ ยืนยันสภาพของมัน . . .  สิ่งนี้คือสิ่งที่เขาทำเป็นประจำในทุกๆวัน ]

ยูซตาสซังกล่าวออกมาในขณะที่เอานิ้วม้วนๆขนนกที่ติดอยู่บนหมวกของเขาเล่นไปด้วย

[ กิจวัตรประจำวัน ? แต่ว่า จนถึงตอนนี้ดิฉันไม่เคยเห็นยาชิโระซังทำอะไรแบบนี้เลยนะคะ ]

สักครั้งเดียว ดิฉันก็ไม่เคยเห็นเลย

[ นั้นก็เพราะเขาจะมาออกกำลังกายแบบนี้ทุกๆวันในช่วงเช้าตรู่เหมือนกับที่เขาทำวันนี้ แม้ว่าเขาจะดูเหมือนว่าเป็นพวกชอบอิสระ แต่ความจริง เขาเป็นคนขยันและฝึกหนัก เขาเป็นประเภทที่เคยทำอะไรเป็นประจำก็จะทำอยู่แบบนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ]

*เฮ้อ* เขาถอยหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง และ

*ปั้ง!*

[ ยู ! ซิสเตอร์ผู้รับใช้พระเจ้าผู้นี้กำลังแอบดูร่างเปลือยท่อนบนของนายและกำลังตื่นเต้นอยู่ รู้รึปล่าว !? นายคิดว่ามันผิดศีลธรรมมั้ย !? ]

[ ค ค, คะ, คะ คุณพูดบ้าอะไรคะเนี้ย !!!!!!!!!!!!!!!!! ] 

เขาเตะประตูจนสนามด้านหลังจนเปิดและตะโกนออกมา

มันเป็นตอนที่พระอาทิตย์เพิ่งจะขึ้นและเป็นอีก 1 วันที่อากาศแจ่มใส มันเป็นช่วงเวลาที่คนบางกลุ่มเท่านั้นที่จะตื่นขึ้นมาในช่วงนี้!

คุ , ภาพต่างๆในความทรงของดิฉันกำลังแตกสลายๆ ! ดิฉันลืมไปได้อย่างไร ไม่ว่าคนรู้จักของยาชิโระซังหลายๆคนจะเป็นคนดีเพียงใด สุดพวกเขาทั้งหมดก็ต้องมีนิสัยส่วนใดสวนหนึ่งมีความโรคจิตบ้างอยู่ดี …. !!

[ … ดะ,,ดิฉัน ]

หลังจากที่ เขาพูดกับยาชิโระซังด้วยคำถาม ยาชิโระซังก็ปกปิดร่างกายของตนเองด้วยท่าทางที่ดูราวกับสาวน้อยคนหนึ่งกำลังปิดบังร่างกายของตนอยู่