ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 78 เทคนิคของผู้กล้าคนก่อน
[ ท่ายืนแบบนั้น.. ถึงข้าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่นายมั่นใจแล้วนะ? ]
เพื่อเป็นการตอบรับกับคำพูดของคุออน ที่ถามออกมาเพื่อความแน่ใจ ผมได้กวักปลายดาบของผม
มันเป็นท่าทางที่แสดงให้เห็นว่า [ เข้ามา ]
[ งั้น,ลุยหละน๊าาาา~~~!! ]
เช่นนั้น คุออนก็เผยรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความกลัวออกมา มือที่เคยว่างเปล่าจู่ๆก็มีมีดโผล่ในมือ และวิ่งตรงเข้าหาผม
มันเกิดเสียง *ตุบตุบตุบตุบ* ที่มาจากการวิ่งของเขาบนพื้นไม้ และในวินาทีถัดมา *ฟรุ๊บ*เสียงฝีก้าวก็หายไป
「 !? 」
มันเป็นการเคลื่อนที่อย่างฉับพลัน แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังเห็นเงานั้นมาโผล่ที่มุมหนึ่งในการรับรู้ของผม และร่างผมก็ขยับออกไป
ผมลดตัวลงจนดูราวกับว่ากำลังขดตัว และแล้ว ลูกเตะของคุออนก็ฟาดผ่านหัวของผมไป
จากมุมมองของผม ลูกเตะนั้นถูกปล่อยมาจากทางขวา ดังนั้น คุออนต้องอยู่ทางนั้นแน่ๆ
ในจังหวะที่เขารับรู้ว่าผมนั้นสามารถหลบลูกเตะของเขาได้ คุออนจึงปามีดในมือออกมา
และเมื่อผมถอยหลังมานิดนึงเพื่อหลบมัน เขาก็พลันลดระยะห่างของพวกเราลงและก้าวเข้ามาในบริเวณอกราวกับการคลุกวงในของกีฬามวย
[ นายมัน …. ]
เมื่อผมเหวี่ยงหอกของผมเพื่อพยายามที่จะกดดันเขาถอยออกไป เขากลับป้องกันหอกนั้นด้วยแขนเพียงข้างเดียว และปามีดจากมืออีกข้างออกมา
ผมจึงโค้งร่างกายส่วนบนเพื่อหลบการโจมตีนั้นด้วยท่าที่ถูกเรียกว่า *การหลบแบบเดอะแมททริก* เขาก็หดมือที่ปามีดของเขาไปกลับมาและเหวี่ยงทุบลงมาที่ผมแทน
ถึงแม้ผมจะอยู่ในท่าโค้งตัวอยู่ ผมก็สามารถทิ้งระยะห่างออกมาได้ด้วยการใช้ก้าวพริบตา(ที่พื้นเกิดรูขนาดใหญ่เพราะผมต้องเตะไปที่พื้นเพื่อใช้ก้าวพริบตา) และหลบมันได้
[ โอ้ว? …. นั้นมัน ]
หลังจากที่ผมทิ้งระยะห่างออกมาได้ผมก็ปรับท่ายืนกลับมาดั่งเดิม ชุดของผมดูเหมือนจะมีรอยถูกตัดตั้งแต่หน้าอกถึงสะดือ
ดูเหมือนว่าผมคงจะเจ็บหนักแน่ๆถ้าหากเผลอคิดไปว่าเขาบุกเข้ามาเพียงแค่มือเปล่า
[ ไอ้เมื่อกี้หนะ ! คือก้าวพริบตาที่แท้จริง ? ]
ขณะที่ผมคิดว่าจะเป็นฝ่ายบุกบ้าง เขายังยืนอยู่ในจุดที่ปามีดตอนนั้น และจ้องเขม็งมาที่ผม
[ เอ๋ ? …. อ่า ใช่แล้ว ]
เมื่อผมตอบกลับไปเช่นนั้น คุออนก็ก้มโค้งไปด้านหน้าและในวินาทีถัดไป
[…. มันไม่ใช่ท่าที่นายจะเรียนรู้ได้เพียงแค่ดูเฉยๆหรอกน— ว๊าา !! ]
*แคล้ง*
แรงปะทะแล่นผ่านดาบที่ผมผลักดันเอาไปและเสียงของเหล็กที่ปะทะกันดังก้องขึ้น
การพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงนั้น มันคือก้าวพริบตา ผมจึงต้องป้องกันการโจมตีของคุออนที่เขาใส่พลังในแขนของเขาอย่างเต็มที่ราวกับต้องการจะตัดมันให้ได้
ในขณะที่ดาบของพวกเรายังคงดันติดกันผมพลักฝ่ายตรงข้ามออกไปด้วยมือปล่าว และในระหว่างที่เขากำลังถอยออกไป ผมได้แต่สาปแช่งจีน
( จีน ไอ้บ้าเอ้ย แกคงสอนไอ้หมอนี่ใช้ก้าวพริบตาสินะ ? )
ก้าวพริบตานั้นเป็นเทคนิคที่ซิลเวียปรับแต่งขึ้นมาจากการเลียนแบบเทคนิคของผมที่ใช้พลังลงในขาเพียงอย่างเดียว โดยเธอปรับเปลี่ยนใช้เวทย์มนตร์แทน อันที่จริง เทคนิคนี้มีเพียงแค่คนในกลุ่มปาร์ตี้ผู้กล้าเท่านั้นที่รู้
และนั้นคือเหตุผลว่าทำไมคุออนสามารถใช้มันได้ อาจเพราะ(ถึงแม้จะมั่นใจแล้วก็เถอะ) จีนเป็นคนสอนเขา
นั้นคือเหตุผลว่าทำไมจีนถึงให้ผมลงแข่งในงานประลองนั้น คงเพราะอยากจะให้ผมได้สู้กับหมอนี่ ที่เป็นลูกศิษย์ของจีน
เรื่องมันวุ่นวายไปหมด น่าปวดหัวฉิบ และสิ่งที่ผมทนไม่ได้ที่สุดคือ!
ทำไมแกเลือกไอ้หน้าหล่อนี่เป็นลูกศิษย์ ทำไมไม่หาลูกศิษย์เป็นพี่สาวสุดสวยหรือผู้หญิงแบบที่ผมชอบกันฟร่ะ
[ อุก !? ]
หลังจากผลักคุออนออกไปการกระแทก ผมก็สามารถสร้างระยะห่างได้อีกครั้ง
อาจเพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากการเกิดการต่อสู้ในระยะห่างเขาจะเสียเปรียบ เช่นนั้น เขาจึงพยายามลดระยะ และรวบรวมพลังเวทย์มนตร์ไปที่เท้าอีกครั้ง แต่ว่า …
[ ผมไม่ปล่อยให้ทำหรอกน่า !! ]
ผมบุกเข้าไปในระยะที่หอกสามารถโจมตีถึง และปรับเปลี่ยนการจับหอกให้มาอยู่ในทิศตรงข้ามและแทงออกไปด้วยความเร็วที่ตาปล่าวไม่สามารถมองได้ทัน
การโจมตีนั้นไม่มีส่วนมีคมของปลายหอก แต่เป็นส่วมด้ามหอกต่างหากแทน ถึงกระนั้น เขาก็สามารถหลบมันได้
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจ
ผมยังคงบุกเข้าไปโดยใช้ดาบฟันคุออนในแนวนอน ผู้ที่กำลังทรงตัวตั้งหลัก ผมจับไปที่ส่วนใกล้ๆของปลายหอก และแทงซ้ำไปอีกครั้ง
มันเป็นการโจมตีที่ดูธรรมดาๆ แต่ความเร็วของมันเร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำให้เร็วได้ มันเป็นการโจมตีที่ดีอจนทำให้ผมเผลอคิดไปว่า “จบเสียที”
อย่างไรก็ตาม
[ ลูกเตะกลืนฟ้า ! ]
เขากลับใช้ส่วนของปลายหอกเป็นจุดหยั่งเท้าเพื่อกระโดดขึ้น และปล่อยลูกเตะหมายมาที่หัวของผม!
[ คนอะไรว่องไวแท้ ! ]
สิ่งต่างๆที่เขาปล่อยออกมามันดูราวกับเป็นนักกายกรรมอย่างไรอย่างงั้น อืมก็นะ ถ้าดูจากทางร่ายกายของเขาแล้ว ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นนักสู้สายเพียวพลังอะไรได้หรอกนะ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ร่างกายนั้นที่ผอมเพรียว มันดูราวกับพวกเจ้าชายในกาตูนมังงะผู้หญิง
ผมรับลูกเตะนั้นด้วยหน้าผาก และ คุออนที่ปรับเปลี่ยนท่าทางของตนกลางอากาศ เขาปล่อยการโจมตีถัดไปด้วยลูกเตะตอกส้น
「っ,!」
เพียงผมเบี่ยงตัวนิดเดียวก็สามารถหลบมันได้ และตีเขาล่วงลงด้วยสันดาบ
คุออนถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และเสียงตอนหล่นตกพื้นไม้ก็ดังไม่แพ้กัน ยิ่งกว่านั้น ในขณะที่ผมเตรียมหอกสำหรับการโจมตีถัดไป คุออนก็รีบก้มหัวลงและอยู่ในท่าที่เรียกว่า degeza
[ ข้ายอมแพ้แล้ว ! ]
[ เห๊ะ ? ]
ผมหลงคิดไปว่าเขาเป็นพวกคลั่งการต่อสู้แบบอัคนีร่าเสียอีก แต่ว่า น่าประหลาดใจมาก ที่คุออน เขายอมรับความพ่ายแพ้อย่างง่ายดายแบบนี้
ผมกำลังจะใช้มือขวานี้เผด็จศึกอยู่แล้วแท้ๆ แบบนี้มันเรียกว่าทำลายฉากไคล์แม็กรึปล่าวนะ
อย่างไรก็ตาม อาจเพราะเขารู้สึกเต็มอิ่มจากการที่ได้ต่อสู้เมื่อสักครู่ เขาจึงไม่มีความโกรธหรือความผิดหวังใดๆเลยในน้ำเสียงของคำว่า “ข้ายอมแพ้แล้ว” เลยสักนิด ยิ่งกว่านั้น มันกลับเป็นเสียงที่ฟังดูราวกับว่าเขากำลังดีใจสุดๆ
[ เอ่อ ….. แค่นี้ถือว่าพอแล้วใช่มั้ย ? ]
[ ใช่ !!!!!! ]
มันเป็นการเงยหน้าขึ้นมาอย่างรุนแรง และดวงตาของคุออนที่จ้องกลับมานั่นมันเปร่งประกายอย่างสุดๆ
ผมรู้สึกไม่ดีสุดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ
[ ดะ ได้โปรดด … ได้โปรดรับข้าเป็นลูกศิษย์ด้วยขอรับ !! ]
…. ผมว่าแล้ว ผมกะไว้แล้วว่าสถานการณ์มันจะกลายเป็นแบบนี้ ขณะที่มองลงมาที่คุออนผู้ซึ่งกลับไปอยู่ในท่าหมอบกราบเดิมอีกครั้ง ผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
