ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 23
Ch.23 – ปีศาจแห่งการแก้แค้น
Translator : Reheikichi / Author
[ เอลิเซีย ขอคุยด้วยหน่อยสิ ]
ก่อนวันฝึกร่วม
ผมทักเอลิเซียซึ่งกำลังจะกลับไปหอพักนักเรียนหลังจากเธอเพิ่งเข้าประชุมคณะกรรมการเสร็จ
[ มีอะไรล่ะ? ฉันไม่ว่างหรอกนะ เพราะดูเหมือนต้องไปฝึกพิเศษเพิ่มด้วย ]
[ ฝึกพิเศษ ที่อยากพูดคือ―― สิ่งที่เอลิเซียตั้งใจจะทำในการฝึกร่วมในวันพรุ่งนี้ต่างหาก ]
เมื่อผมพูดเช่นนั้นออกไป เอลิเซียก็มองผมด้วยสายตาสงสัย
[ …แม้จะพูดแบบนั้น แต่ที่ฉันทำก็แค่งานคณะกรรมการตามปกติ ]
[ ยังมีอีกเรื่อง ]
[ เรื่องอะไรล่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ]
เอลิเซียตอบด้วยสีหน้าตามปกติของเธอ
ก่อนที่เธอจะกลับส้นเท้าและเดินจากไป ผมจึงพูดไปอีกครั้ง
[ เอลิเซีย เอสเพอแรนด์… ]
เมื่อได้ยินชื่อนั้น เธอก็หยุดทันที
[ ขอพูดอีกครั้ง มาคุยกันหน่อยสิ ]
[ …เปลี่ยนที่คุยกันเถอะ ]
สถานที่ที่เอลิเซียมุ่งหน้าไปคือลานกว้าง สถานที่ที่ผมได้คุยกับเอลิเซียเรื่องข้อดีและข้อเสียของการแก้แค้นเมื่อไม่นานนี้
ขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงบนม้านั่งที่เดิมนั่น เอลิเซียก็พูด
[ ทำไมถึงรู้จักชื่อของฉัน? ]
[ มีร้านขายข่าวที่พอรู้จักน่ะนะ ]
[ สุดท้ายก็ไม่ปกปิดความน่าสงสัยของตัวเองแล้วสินะ ]
เอลิเซียจ้องมองผมและหลับตาลง
คงกำลังกังวลว่าจะถูกติดตามตัวเจอจากแหล่งข่าว แต่… ตอนนี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมจะคุยกับเธอ
[ เธอตั้งใจจะแก้แค้นโรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ ]
[ ….ใช่ ]
น่าแปลกที่เอลิเซียยอมรับแบบง่ายๆ
[ …ในตอนที่เห็นซิคเข้าท้าดวลผมและเห็นด้วยกับการดวล เพราะรู้ถึงความรู้สึกอยากแก้แค้น ]
[ ใช่ ]
ผมจำได้ เอลิเซียเปลี่ยนไปทันทีหลังจากได้ยินคำว่า ‘แก้แค้น’ เดิมทีคิดว่าเอลิเซียคงเห็นด้วยกับการดวลเพราะอยากเห็นฝีมือของผม แต่มันไม่ใช่ มันเป็นเหตุผลที่ง่ายกว่านั้นและเป็นเหตุผลด้านอารมณ์ความรู้สึก
[ หยุดแผนการซะ ]
ผมพูดไปด้วยคำพูดประโยคสั้นๆ
[ สิ่งที่เธอพยายามทำมันคือการแก้แค้นแห่งหายนะ แม้จะแก้แค้นสำเร็จ โอกาสรอดชีวิตก็เป็นศูนย์ คงถูกอัศวินแห่งเซย์รินไม่ก็กลุ่มพันธมิตรของโรเบิร์ตฆ่าตายแน่ ]
[ มันไม่ถึงขนาดเป็นแผนการหรอก ดังนั้นฉันเลยบอกว่าไม่รู้เลยแผนเลยจริงๆ ]
[ ใช้โอกาสในการฝึกร่วมกันลอบสังหาร เหตุผลที่เข้าร่วมเป็นตัวแทนห้องก็เพราะต้องการจะเข้าไปใกล้โรเบิร์ตให้ได้ในวันนั้น ]
เอลิเซียเงียบ ดูเหมือนจะถูกต้องสินะ
อย่างไรก็ตาม นี่มันคาดเดาได้ง่ายนิดเดียว ถ้าดูจากพฤติกรรมช่วงนี้ของเธอ
[ ผมไม่รู้เรื่องรายละเอียดของแผนการหรอกนะ แต่ที่รู้คือไม่ใช่ว่ายังไม่พร้อมหรอกเหรอ? ก่อนหน้านี้ยังขอให้ผมเป็นคู่ฝึกซ้อมพิเศษให้… หลังจากฝึกพิเศษไปก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย ก็แค่―― ไม่สิ อยากให้ความกังวลในใจมันหายไปมากกว่า ]
พูดง่ายๆ ก็คือการหนีความจริง
ถ้าเธอมั่นใจว่าแผนจะสำเร็จ คงจะไม่หนีความจริงหรอก
[ … มันทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ เพราะโอกาสของฉันมีแค่คราวนี้เท่านั้น โรเบิร์ตไม่เคยออกจากดินแดนเลยและยังมีคนคุ้มกันรอบตัวเสมอ ไม่ค่อยมีหรอกที่ชายคนนั้นจะโผล่ออกมาที่สาธารณะ … แต่ฉันอยากแก้แค้น หลังจากฝึกฝนมาที่โรงเรียนนี้ อย่างน้อยก็คิดว่าฉันน่าจะแข็งแกร่งพอจะสู้สูสีกับอัศวินแห่งเซย์รินได้แล้ว ]
[ สูสีกับอัศวินแห่งเซย์รินเหรอ … แล้วเธอคำนวณว่าจะคิดว่าจะสู้กับอัศวินได้ต้องใช้เวลาฝึกกี่ปีกันล่ะ ]
[ หนึ่งปี ]
เป็นดั่งที่คาดไว้ ทำเอาซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่ พลันเสียงของผมหายไป
ตั้งใจจะแข็งแกร่งขนาดสู้กับอัศวินแห่งเซย์รินได้ในเวลาเพียงแค่ปีเดียว?
เข้าใจล่ะ พอเห็นตัวเธอที่อยากแข็งแกร่งก็พอเข้าใจเหตุผลได้ทันที
[ แต่นี่เพิ่งเข้าเรียนไปได้เดือนเดียว… นี่มันย่อเวลาจากหนึ่งปีเหลือหนึ่งเดือนเลยนะ ]
[ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำเท่านั้น แม้ต้องตายก็ตาม ]
[ อย่างที่ผมเคยพูดไปแล้ว วิธีแบบนี้มันไม่เหลืออะไรหรอกนะ ]
[ ไม่ใช่ว่าฉันลืมคำพูดนั้น … ฉันยังจำทุกอย่างที่นายพูดได้ดี แต่ทนกับความรู้สึกนี้ไม่ได้อีกแล้ว ]
เอลิเซียกำหมัดแน่นเพื่อทนต่อความเกลียดชัง
อย่างไรก็ตาม ไม่ควรให้ความเกลียดชังมาครอบงำ
[ อาจจะไม่ได้ตายแบบสบายๆ แต่ตายอย่างทรมานก็ได้นะ ]
[ เตรียมใจไว้แล้วล่ะ ถ้าแก้แค้นสำเร็จ ฉันก็ยอมรับผลที่จะตามมาไว้แล้ว ]
[ แล้วคนที่อยู่ข้างหลังจะทำยังไงล่ะ? ทั้งกุเร็นและยังมิเซ่อีก? พวกเขาคงเสียใจมากแน่ถ้ารู้ว่าเอลิเซียตายแล้วน่ะ ]
[ เราเพิ่งพบกันแค่เดือนเดียว ไม่นานพวกเขาก็คงลืมฉันแล้ว ]
[ …นั่นเธอพูดจากใจจริงเหรอ? ]
นี่เธอให้ความเป็นเพื่อนกับเรื่องจำนวนวันที่พบงั้นเหรอ?
ไม่หรอก เอลิเซียเองก็รู้ดีถึงความเป็นเพื่อนกับทั้งสองคน
น่าเศร้ามากในตอนนั้น
ก่อนหน้านี้ที่เธอพูดถึงเรื่องการแก้แค้น ผมน่าจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ
เอลิเซียเพิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะแก้แค้นได้เพียงไม่กี่วัน เพลิงแค้นมันลุกไหม้จนยากจะควบคุมแม้จะเป็นตัวเอลิเซียเอง
[ ฉันจะไม่ยอมทิ้งครอบครัวหรือคนที่รัก ดังนั้นถึงนิ่งดูดายเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้ แล้วก็―― ]
เอลิเซียเดินเข้ามาใกล้ผม
[ มาเป็นคนรักของฉันได้มั้ย? ]
เอลิเซียพูดในระยะที่จมูกแทบจะจรดกัน
ตรงหน้า ดวงตาของเอลิเซียที่กำลังบิดเบี้ยวและผมมองเห็นความแค้นที่อยู่ในดวงตานั้น
[ หยุดมันเพียงเท่านี้เถอะเอลิเซีย ]
เธอค่อยๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ และจูบ
แม้จะจูบแต่ทั้งผมและเอลิเซียก็ไม่ได้หลับตา
หลังจากที่ริมฝีปากแตะกันประมาณ 30 วินาที เอลิเซียก็ค่อยๆ ผละใบหน้าของเธอออกไป
[ นั่นคือท่าทีของเธอที่มีต่อคนรักงั้นเหรอ? ]
[ อะไรล่ะ? ]
[ ถึงจะจูบแต่ก็ไม่ประมาทแม้แต่นิดเดียว ]
[ ก็แค่ฉันประหม่าเท่านั้นเอง ]
[ ….เรื่องที่เหลือ ฉันฝากด้วย ]
เอลิเซียทำหน้าเศร้าและเดินออกห่าง
――ถ้าผมเผยช่องว่างจะต้องโดนโจมตีอย่างแน่นอน
ถึงได้ถามว่า ’นั่นคือท่าทีที่เธอมีต่อคนรักงั้นเหรอ’ ไป
[ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ]
จากนั้นเธอก็กลับส้นเท้า
แต่ก่อนจะเดินจากไป เธอพูดทิ้งท้ายไว้โดยไม่หันกลับมามอง
[ ถ้าเป็นไปได้อย่ามาหยุดฉันเลย ]
ประโยคเพียงสั้นๆ และเอลิเซียก็เดินออกจากลานสนามไป
[ ….ถ้าทำได้ก็ไม่ได้อยากห้ามหรอกนะ แต่แบบนั้นผมจะเดือดร้อนนะสิ ]
ผมพูดพลางถอนหายใจหลังจากเอลิเซียเดินลับสายตาไปแล้ว
ถึงจะเข้าใจเมื่อได้คุยกัน แต่ก็หยุดเธอไว้ไม่ได้ ไม่มีใครในโลกที่หยุดเอลิเซียได้อีกแล้ว
แม้จะขวางเธอไว้ไม่ให้เธอแก้แค้นในคราวนี้ มันก็เป็นเพียงการแก้ปัญหาเพียงชั่วครู่ ความแค้นของเอลิเซียไม่มีวันหายไปจนกว่าโรเบิร์ตจะตาย
[ ไม่ไหวเหรอ ]
อา―― ช่วยไม่ได้
ผมรู้สึกถึงความหนักอึ้งของปัญหา พลางเอามือล้วงกระเป๋า
