ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 27

ผมรีบดึงมือเอลิเซียหลบการโจมตีทีเผลอ

[ ก กะ เกิดอะไรขึ้น? ]

[ หนีเร็ว! ]

ผมตะโกนบอก

กุเร็นและมิเซ่ตกใจ แต่ก็รีบหนีตามผมและเอลิเซียมาทันที

ดาบเปื้อนเลือดที่ผู้โจมตีหยิบออกมา เหมือนกับดาบที่เอลิเซียใช้ตอนสอบเข้าไม่มีผิด

เอลิเซียคงใช้ดาบเล่มนั้นฆ่าโรเบิร์ต

อย่างไรก็ตาม เอลิเซียที่คิดว่าตัวเองคงหนีมาไม่รอด จึงทิ้งดาบไว้ในที่เกิดเหตุ

จะพูดว่าโง่ก็โง่

แต่มันเลี่ยงไม่ได้

เพราะเอลิเซียไม่ได้คิดเรื่องหลังจากการแก้แค้นตั้งแต่แรกแล้ว

[ ไม่ปล่อยให้หนีไปหรอก ]

ผู้โจมตีกระโดดมาดักหน้าทางที่พวกเราจะหนีไปอีกครั้ง

เขาใช้ 《เรจ》ขั้นสูง เตะพื้นและกระโดด

กุเร็นจึงกำหมัดแน่นและพุ่งเข้าหาผู้โจมตี

[ หยุดนะกุเร็น! ]

[ โอ่ร๊าาาาาา!!! ]

เขาลากเสียงตะโกนและออกแรงเต็มที่

ไม่คิดว่าเป็นเทคนิคกายภาพอะไรหรอก ――แต่เสียงคำรามเหมือนปืนใหญ่ที่ยิงออกไปของกุเร็นมีพลังขนาดนั้น

แต่ทว่าผู้โจมตีสามารถรับการโจมตีของเขาด้วยเพียงมือเดียว

[ อะไรกัน!? ]

[ ขอพูดอีกครั้ง ฉันต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ]

ผู้โจมตีพูดโดยไม่สนใจกุเร็นที่กำลังสับสน

กุเร็นมีเหงื่อเย็นๆ ไหลผ่านหน้าผาก

[ กุเร็นรีบพามิเซ่หนีไปที่ไหนสักแห่งเร็ว ]

ผมแอบๆ บอกเขา

[ …คิดจะทำอะไรกันล่ะ ]

[ รีบหนีไปเร็วทั้งสองคน … ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ]

ผู้โจมตีออกปากว่าจะไม่ทำร้ายคนอื่นนอกจากเอลิเซีย ――ซึ่งโดยปกติแล้วไม่ควรไปเชื่อคำพูดของศัตรู

แต่ก็เป็นไปได้ว่าศัตรูจะให้ลำดับความสำคัญกับแต่ละคนต่างกันและตามจับเป็นลำดับก็เป็นได้

กุเร็นที่เคยผ่านการต่อสู้มาก่อน ในช่วงเวลานั้นเขารู้ว่าไม่ควรขัดและเริ่มเคลื่อนไหวทันที

[ แม้ฉันจะไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่ฉันเชื่อใจนายนะเพื่อน ฝากด้วยทรูเอท!! ]

กุเร็นหนีไปพร้อมกับมิเซ่

ผู้โจมตีจ้องมองทั้งสองคนหนีไปอย่างเงียบๆ พลันหันหน้าจ้องมาทางผม

[ เจ้าเองจะหนีไปด้วยก็ได้นะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงคนนั้น ]

[ …ถ้าไม่ยอม ก็จะลงมือสินะ ]

[ ถูกต้อง ――――ถูกแล้ว ]

ผู้โจมตีหันหน้าไปด้านข้างและใช้แฟลชตรงหน้า

ดาบสั้นที่ถูกสร้างจาก 《ฟิคเซชั่น(สร้างสิ่งของ)》ตัดเฉือนเข้ามาในเนื้อ

ฝีมือของศัตรูสูงมาก การต่อสู้จากด้านหน้ามันเสียเปรียบอย่างชัดเจน

ผมใช้เวท 《ร่างแกร่ง》ทันทีเพื่อป้องกันการโจมตีครั้งที่สองของผู้โจมตี ขณะเดียวกันก็หันหาเอลิเซีย

[ เอลิเซีย! ]

[ ….! ]

ผมเรียกให้เอลิเซียยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี

ต้องหาจังหวะและไปที่ถนนข้างๆ สุดท้ายคือระวังการติดตามมาเจอของผู้โจมตี

[ ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่าข้าไม่ปล่อยให้หนี ]

ขณะเดียวกัน ก็มีการฟันรูปแบบเสี้ยวพระจันทร์มาจากข้างหลัง

ป้องกันไว้ ――ไม่ทัน

ผมรีบเอาตัวปกป้องเอลิเซีย โดยรับการโจมตีนั้นแทน

[ อึก!? ]

[ ทรูเอท!? ]

เอลิเซียที่กำลังวิ่งหนีพลันตะโกนและหยุดกระทันหัน

และผยุงร่างของผมที่กำลังทรุดลงและกำลังจะล้มลง

ไม่ใช่บาดแผลร้ายแรงอะไร

อย่างไรก็ตาม ขาก็หยุดลง

ผู้โจมตีใช้โอกาสนั้นมุ่งเป้ามายังผม

[ เคลื่อนไหวได้ดี ――แต่สุดท้ายก็ยังเป็นนักเรียน ]

วินาทีต่อมา หลังผู้โจมตีประกาศออกมา

ใบมีดก็ทะลุที่ท้องของผม

[ ――ค คั๊กกก ]

เพราะโดนแทงท้องจนทะลุ ทำให้ผมตะโกนเสียงเจ็บปวดออกมา

ผู้โจมตีดึงดาบออกจากท้องผมอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกัน ดาบที่ถูกดึงออกมาก็มีเลือดสีแดงจำนวนมากล้นทะลักออกมาจากช่องท้องที่ถูกแทงและทางปาก

แต่เพราะ 《ร่างแกร่ง》ที่เสริมพลังร่างกายทั้งร่างก็ไม่อาจห้ามเลือดได้

จากนั้นผมก็ทรุดตัวลงไปและนอนลงบนพื้นถนนเย็นๆ อย่างช้าๆ

[ โกหก… ทรูเอท… ? ]

เอลิเซียมองมาที่ผมราวกับมองสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตา

ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงอะไร นี่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำเอง แต่ผมกลับขยับริมฝีปากเพื่อบอกเธอไม่ได้

[ เอลิเซีย … รีบหนีไป … ]

ผมเอ่ยคำพูดนั้นขณะที่บ้วนเลือดสีแดงสดออกมาจากปาก

ไม่สำคัญว่านี่จะเป็นคำพูดสุดท้ายหรือไม่ แต่นั้นคือความรู้สึกที่ผมอยากบอกออกไป

ในที่สุดเธอก็ตระหนักแล้วว่า อนาคตนั้นสำคัญแค่ไหน

ผมไม่อยากให้เธอมาโดนฆ่าตายตรงนี้

แม้ว่าผมจะต้องตายที่นี่ก็ตาม

[ หนี… ไปให้เร็วที่สุด… !! ]

[ ――เอท！！]

ไม่ว่าจะเพราะคำพูดที่สิ้นหวังทำให้ดูมีพลังหรือยังไงก็ช่าง จากนั้นเอลิเซียก็วิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง