ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 33
Ch.33 – บทส่งท้าย: สถานที่ที่ต้องกลับไป
Translator : Reheikichi / Author
วันต่อมา
ผมเข้าเรียนตามปกติและเห็นว่าห้องเรียนเสียงดังเอะอะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับปกติ
ผมเมินเสียงเอะอะและเดินไปยังที่นั่ง ในเสียงเอะอะมีทั้งความตกใจและสับสนอย่าง [ โกหกน่า ] และ [ ไม่อยากเชื่อ ]
[ มาสักทีทรูเอท ]
เอลิเซียเข้ามาทักผมด้วยท่าทางแปลกๆ
ขณะที่ผมเอียงหัวและเดินตามเอลิเซียไปตามลานสนามหญ้า
เอลิเซียมองย้อนกลับมาในสวนอันเงียบสงบที่ลมหนาวพัดผ่าน
[ นี่… นายทำไปแล้วเหรอ? ]
ขณะเดียวกันเอลิเซียก็ยื่นกระดาษห่อใหญ่ให้
ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์ในเมืองหลวงเมื่อเช้านี้
ในหนังสือพิมพ์ที่หน้าหนึ่งมีความจริงที่น่าตกใจเขียนไว้
『 โรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ถูกลอบสังหาร』
『 การสมรู้ร่วมคิด?』
หนังสือพิมพ์ระบุไว้ว่าโรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ ลูกคนที่สองของดยุคเทอร์แกรนด์ถูกลอบสังหารเมื่อคืน ดูเหมือนจะถูกลอบสังหารขณะที่พักอยู่ในบ้านพักตากอากาศในเมืองหลวง
ยังหาตัวคนร้ายไม่พบ
จากการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่พบบัญชีสำรองซึ่งดูเหมือนจะเป็นของโรเบิร์ต ซึ่งบ่งบอกถึงการทุจริตของโรเบิร์ตจนถึงตอนนี้ ตลอดจนรายละเอียดคู่ค้าผิดกฏหมายของโรเบิร์ต จึงสงสัยว่าคนร้ายอาจจะเป็นมือสังหารที่ส่งมาจากคู่ค้า
[ โลกนี้นี่มันวุ่นวายจังเนอะ ]
[ ไม่ต้องมาไขสือ นายใช่มั้ยล่ะ? ]
[ หมายถึงอะไร? ]
แน่นอนว่าฝีมือผมเอง
แต่ยังไงก็ไม่มีหลักฐาน
เนื้อหาในหนังสือพิมพ์ก็เป็นผลมาจากที่องค์กรอำพรางคดีไว้หมดแล้ว
ป่านนี้หนังสือพิมพ์คงถูกส่งไปทั่วประเทศแล้ว ตอนนี้คู่ค้าของโรเบิร์ตที่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนี้คงกำลังเหงื่อตกอยู่แน่ เพราะรู้ว่าถูกกุมจุดอ่อนและไม่สามารถต่อต้านองค์กรได้อีกแล้ว
[ อา… ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ ว่าตัวจริงของนายเป็นใคร ]
[ พูดจริงเหรอ? ]
[ ครั้งนึงพ่อเคยบอกฉัน ไม่ใช่เพียงแค่อัศวินที่คอยปกป้องประเทศนี้อยู่ แม้จะไม่เป็นที่รู้จักกับคนทั่วไป แต่มีคนบางกลุ่มคอยปกป้องประเทศนี้จากเงามืดโดยใช้วิธีต่างจากอัศวินอยู่ ]
ไม่ใช่คนที่ดีอะไรขนาดนั้นหรอก
อย่างเรื่องเมื่อคืน สิ่งที่พวกเราทำจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมเลย
ความจริงแล้วคู่ค้าของโรเบิร์ตที่ส่งไปก็แค่คำขู่ ไม่ใช่ว่าจะจับ เป็นการตัดสินว่าหากทำผิดกฏหมายแต่หากทำเพื่อประเทศก็จะปล่อยไว้
หน่วยข้อมูลป้องกันราชอาณาจักรมีไว้เพื่อประโยชน์ของประเทศ
ไม่ได้มีไว้เพื่อช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ที่กำลังลำบาก
[ ไม่เห็นรู้เลยว่าพูดถึงเรื่องอะไร อย่างที่ผมบอกไปเมื่อวาน ผมเคยทำก็แค่งานกำจัดขยะเท่านั้นเอง ]
[ แล้วเมื่อวานหลังจากแยกจากพวกฉันไป นายก็ไปทำงานกำจัดขยะสินะ? ]
[ อา ขยะคราวนี้ไม่ได้ชิ้นใหญ่มากหรอก แต่รอบข้างขยะชิ้นนั้นออกจะพิเศษอยู่หน่อย เลยกำจัดยากนิดหน่อยนะ ]
[ …. เหรอ ]
เอลิเซียมองค้อนเล็กน้อยและก้มหน้าลง
[ อย่างน้อยก็ให้ฉันพูดอะไรสักอย่างแล้วกัน…. ขอบคุณนะ ]
เอลิเซียมองดูใบไม้ที่พริ้วไหวและพูด
[ ไง ทั้งสองคน มาทำอะไรตรงนี้กันนะ? ]
[ ชั้นเรียนจะเริ่มแล้วนะคะ ]
กุเร็นกับมิเซ่เข้ามาทัก
ทั้งสองคนดูเหมือนกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนขณะที่มือข้างนึงถือกระเป๋า
ผมกับเอลิเซียหันไปสบตากันนิดหน่อยจากนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
เรื่องพิลึกๆ จบลงแล้ว หลังตอบพวกกุเร็นว่า [ ไม่มีอะไร ] พวกเราก็มุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน
[ … นี่ ]
ทันทีที่เรากำลังจะไปที่ห้องเรียน เอลิเซียก็พูดขึ้น
[ จะว่าไป ไม่ใช่ว่าฉันกำลังคบอยู่กับทรูเอทหรอกเหรอ? ]
[ ห๊ะ? ]
[ เอ๋? ]
[ หือ? ]
ผม มิเซ่และกุเร็นต่างส่งเสียงประหลาดใจ
อย่างไรก็ตาม ในหมู่ทั้งสามคน ผมเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเอลิเซียกำลังพูดเรื่องอะไร
[ …. เกี่ยวกับเรื่องนั้น หมายถึงอะไรเหรอคะ? ]
[ ก็แค่สงสัยขึ้นมานะ ตอนนี้ก็เหมือนเป็นคนรักกันแล้ว เพราะจูบเขาไปแล้วนี่นา ]
ก่อนวันฝึกร่วมสองอัศวิน
เพื่อหยุดแก้แค้นของเอลิเซีย ผมจึงปล่อยให้เอลิเซียจูบ
[ ว วะ! ว่าไงนะ! พูดว่าจูบ! เมื่อกี้พูดว่าจูบใช่มั้ย? หา? ]
[ ขอคำอธิบายโดยด่วนคะ?!!! ]
กุเร็นดูท่าทางสิ้นหวังและส่วนทางมิเซ่ดูจะตื่นเต้นและสนุกกับสถานการณ์เป็นพิเศษ
ผมควรตอบว่ายังไงดี เพราะอะไรไม่รู้ ถึงได้อบอุ่นขึ้นมาแปลกๆ
――อ่อ เข้าใจล่ะ
ชีวิตประจำวัน
นี่คือชีวิตประจำวันแสนธรรมดา
ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าที่นี่คือสถานที่ที่ผมต้องกลับไป
กลับมาแล้ว
กลับมาจากโลกอันแสนโหดร้าย จากส่วนมืดมิดของประเทศ ผมกลับมาสู่ชีวิตประจำวันของผมแล้ว
ดีจัง ที่ปกป้องชีวิตประจำวันเอาไว้ได้
ได้สนุกกับชีวิตประจำวัน
หากถามว่าบรรลุเป้าหมายได้หรือยัง ผมก็ยังตอบได้แบบไม่มั่นใจ
อย่างน้อยก็ตระหนักว่าชีวิตตอนนี้คือสิ่งที่ควรค่าแก่การปกป้อง
ตระหนักว่าหากไม่ปกป้องไว้ มันจะพังทลายได้อย่างง่ายดาย
ที่แล้วมา ผมต้องต่อสู้และต่อสู้มาโดยตลอด
มันเปลี่ยนไปแล้ว
ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว
สิ่งที่ปกป้องไว้นั้นมีค่าอย่างแน่นอน
