ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 40

วันต่อมา

เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะปกป้องมิเซ่ ก่อนอื่นผมจึงตรวจสอบตารางเวลาพื้นฐานของเธอ

ผมเป็นเพื่อนมิเซ่ แต่ใช่ว่าจะรู้วงจรชีวิตของเธอ

ตอนเช้าตื่นกี่โมง เข้าเรียนกี่โมง หลังเลิกเรียนจะตรงกลับเลยรึเปล่า หลังกลับถึงหอพักจะออกมาข้างนอกไหม … นี่เป็นข้อมูลที่อย่างน้อยต้องรู้ให้ได้

หกโมงเช้า

ผมสังเกตหน้าหอพักหญิงขณะที่ยืนกอดอก

[ …ระบบรักษาความปลอดภัยดีกว่าที่คิด ]

อย่างที่คาดไว้หอพักนักเรียนของโรงเรียนราชวงศ์ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนาเพราะเป็นโรงเรียนของลูกเหล่าชนชั้นสูงด้วยล่ะนะ รอบหอพักจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนหรือมากกว่าสองคนเดินรอบหอพักเสมอ

――ถ้าเกิดผมเป็นศัตรูจะเคลื่อนไหวยังไงกันนะ?

หากคิดพิจารณาว่ามิเซ่อาศัยในหอพักหญิงแห่งนี้ ผมก็พลางคิด

อย่างห้องของผมก็ดูเหมือนระบบรักษาความปลอดจะแน่นหนา แต่ความจริงก็ง่ายต่อการตกเป็นเป้า การจะหลีกเลี่ยงสายตาของบุคคลที่สามได้อย่างสมบูรณ์ได้ก็เพียงเข้ามาในห้องพักเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่ตกเป็นเป้าเท่ากับการออกไปข้างนอก

ที่จริงจะปลอมตัวหรือบุกเข้าไปแล้วจัดการกับคนในหอพักได้อาจจะทำได้――

ถ้าศัตรูใช้วิธีแบบนั้นที่หอพักหญิงก็ไม่ปลอดภัย

แน่นอนว่าหน่วยข้อมูลป้องกันราชอาณาจักรมอบภารกิจนี้ให้ผมเพื่อป้องกันสถานการณ์แบบนั้น… เอาล่ะผมควรมาคิดต่อว่าจะทำยังไงหากศัตรูบุกเข้าไปในหอพักหญิง จะดีที่สุดหากวางแผนไว้ล่วงหน้า หากมาคิดตอนเกิดเรื่องมันก็สายเกินไป

หากศัตรูบุกเข้าไปในหอพักก็ต้องต่อสู้กับเวลา

เวลาแบบนั้นผมไม่มีทางปลอมตัวได้ทัน จะแอบเข้าไปทางหน้าต่าง? หรือด้านหน้าตรงๆ ดี?

[ โย่ว ทรูเอท ]

ขณะที่ผมกำลังวางมือบนคางและยืนคิดอยู่ก็โดนทักจากข้างหลัง

เมื่อหันกลับไปก็เห็นเพื่อนของผมคนหนึ่งกำลังยืนเหงื่อแตกตรงนั้น

[ กุเร็นเหรอ ]

[ วันนี้ไม่วิ่งเหรอ? ]

[ อา วันนี้มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ ]

มีนักเรียนของโรงเรียนราชวงศ์ไม่กี่คนหรอกที่วิ่งเป็นกิจวัตรทุกเช้า ในหมู่คนเหล่านั้น ผมและกุเร็นมีชื่อเสียงในหมู่นักวิ่ง บางคนก็บอกว่าพวกผมเป็นพวกที่จริงจังกับการวิ่งบ้าง … แต่พักนี้ที่ผมไม่ได้วิ่งเพราะได้รับภารกิจคุ้มกันมา

ที่จริงวันนี้คิดจะวิ่งระยะไกลน่ะนะ

กุเร็นหยุดพักและถามผม

[ กุเร็น หอพักหญิงที่นี่ห้ามผู้ชายเข้าสินะ? ]

[ หืม? ก็ใช่หรอก ]

[ มีทางไหนที่ผู้ชายจะเข้าไปในหอพักหญิงได้ไหม? ]

[ นี่นาย… กระปรี้กระเปร่าแต่เช้าเลยเรอะ…!! ]

กุเร็นทำท่าทางเอือมระอา

แต่เข้าใจผิดแล้ว

[ มันไม่ดีหรอกน้า หยุดเถอะ การรักษาความปลอดภัยของโรงเรียนเรานี้หนาแน่นสุดๆ เลยนะขอบอก ต้องขอบคุณวีรบุรุษหลายคนที่เสียสละไปล่ะนะ… ไปดีเถอะพวก ]

กุเร็นพูดเสียใจทั้งน้ำตา

ไม่รู้เพราะอะไร ผมกลับคิดว่าเสียงนั้นดูจะเสียใจอยู่จริงๆ

[ หอพักหญิงน่ะดูเหมือนจะมีบาเรียที่มองไม่เห็นอยู่ล่ะ ]

[ บาเรีย? ]

[ หากมีคนพยายามเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตสัญญาณจะดังขึ้นทีเลยล่ะ ]

[ งั้นเองเหรอ… ]

ดูจะเป็นบาเรียที่น่ารำคาญมากด้วยสิ

[ แล้วพอรู้ไหมว่าจะได้รับอนุญาตได้ยังไง? ]

[ ไม่รู้สิ ฉันเองก็กำลังหาวิธีอยู่เหมือนกัน …ไม่ชอบเลยน้าของที่มองไม่เห็นแบบนี้ แต่ก็ถือเป็นกับดักที่ดีก็ว่าได้ …นายเองก็ระวังด้วยล่ะทรูเอท! ถ้าเจอวิธีก็อย่าลืมมาบอกกันด้วยล่ะ! ]

จากนั้นกุเร็นก็เริ่มวิ่งอีกครั้ง

หอพักไม่ได้ถูกสร้างบริเวณโรงเรียนแต่ห่างออกไปเล็กน้อย อีกไม่นานกุเร็นก็คงจะเลิกวิ่งและไปอาบน้ำแล้วล่ะ ไม่งั้นคงเข้าเรียนไม่ทัน

ทั้งหอพักนักเรียนและโรงเรียนมีระบบการป้องกันระดับสูง

หากเป็นแบบนี้สถานที่ที่ศัตรูจะเคลื่อนไหวได้ก็ถูกจำกัดลง

ตัวอย่างเช่นเส้นทางระหว่างหอพักไปที่โรงเรียน

[ …เอาล่ะ ]

ตอนนี้ยังมีเวลา แต่ก่อนอื่นมีเรื่องให้ต้องจัดการก่อน