ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 53
Ch.53 – ปราบโจร ①
Translator : Reheikichi / Author
ทันทีที่แยกกับพวกเอลิเซีย ผมก็ใช้《เสริมพลัง》และวิ่งไปในป่าทันที
และพบกับจุดชมวิวระหว่างทางและไปให้ใกล้ที่สุด โดยไม่สนใจสัตว์หรือมอนสเตอร์ที่แอบซุ่มอยู่ในป่า
จากนั้นจึงวาง―― ‘กระดาษสื่อสาร’ แนบไว้ข้างหู
[ คริสเหรอ? …แย่เลยล่ะ ที่รับสายไม่ได้เพราะอยู่ใกล้เป้าหมายคุ้มกันนะ ]
[ ก็คิดอยู่แล้วล่ะ ขอโทษที่รบกวนตอนกำลังยุ่ง แต่ตอนนี้มีกลุ่มคนมากกว่าสิบคนกำลังมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงและไปยังป่าที่พวกนายอยู่ ไม่สามารถยืนยันได้เพราะยังไม่มีข้อมูลมากนัก แต่คนกลุ่มนั้นมีอุปกรณ์บางอย่างคล้ายกับพวกโจร เป็นไปได้ว่าจะเป็นศัตรู… ]
[ อา … รับทราบ ]
ผมตัดสายจากคริสและใส่ ‘กระดาษสื่อสาร’ ไว้ในกระเป๋า
[ นี่มัน… ตั้งใจจะลงมือจริงๆ แล้วสินะ? ]
สงสัยเพราะพวกมันเห็นว่ามิเซ่ออกมาจากเมือง
ผมซ่อนร่างในพุ่มไม้และมองศัตรูจากระหว่างใบไม้
ข้างหน้าประมาณ 100 เมตร เห็นกลุ่มคนมากกว่า 10 คนสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลแดง
ศัตรูที่แอบซ่อนตัวในเมืองหลวงจะมีอุปกรณ์สำหรับการลอบสังหาร แต่กลุ่มนี้แตกต่างกันเล็กน้อย ภายในเสื้อคลุมมีดาบขนาดใหญ่ที่แข็งและยังมีเกราะป้องกันแขนขา ไม่ว่าจะมองยังไงก็เป็นสภาพพร้อมต่อสู้ ถ้าเลวร้ายสุดๆ พวกนี้คงคิดจะต่อสู้แบบซึ่งหน้า
นอกเหนือจากนี้ในป่ายังไม่เหมือนในเมือง แม้จะต่อสู้ดุเดือดขนาดไหนก็ไม่ตกเป็นจุดสนใจ แน่นอนเป็นโอกาสดีที่จะตั้งรับด้วย
[ …ตรวจสอบอุปกรณ์เรียบร้อย ]
ผมสวมเสื้อคลุมแบบเดียวกับโจร ถึงจะเป็นศัตรู แต่บางทีก็ต้องตรวจสอบให้ละเอียดก่อน
ผมส่งพลังเวทผ่านสร้อยข้อมือสีดำ
ในภารกิจคุ้มกัน ผมไม่ได้ใช้มันเลย สุดท้ายก็ถึงเวลาต้องใช้จนได้
―― BF28
ไม้เท้าสำหรับซุ่มยิง
อุปกรณ์เวทไม้เท้าสีดำติดไกปืนและมี [ กระจกมองไกล ] ติดตั้งอยู่ ปลายไม้เท้ามีหนามรูปร่างคล้ายปีกที่บิดเบี้ยวสามอันยื่นออกมาในรูปแบบเกลียวและมีคริสตัลสีดำยาวอยู่ตรงกลาง ตรงกลางของคริสตัลส่องแสงสีเขียวเข้มจางๆ
ผมปรับ [ กระจกมองไกล ] ให้สามารถมองศัตรูได้ชัดเจน
ด้านในของเสื้อคลุมของผมมีทั้งมีดสั้น ยาพิษที่เหมือนกับพวกโจร ยาพิษที่ทำมาจากวัตถุดิบพิเศษไม่สามารถหาได้ทั่วไปและสีสันสลับซับซ้อน
[ …ศัตรูอยู่นั่นเองสินะ ]
การต่อสู้ในเมือง พวกโจรมีจำนวนคนไม่มากเพราะต้องแอบซุ่ม ดังนั้นผมจึงจัดการพวกมันได้ก่อนที่พวกมันจะรวมกลุ่มกัน แต่คราวนี้ต้องจัดการหลายคนพร้อมกัน
――คงจะเสียเวลาไปสักหน่อยล่ะนะ
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะจัดการโจรทั้งหมดด้วยการซุ่มยิงเพียงอย่างเดียว
ผมนึกถึงแผนการมากมายในหัว แต่ไม่มีแผนไหนเลยที่จะให้อัตราสำเร็จสูงเท่ากับที่แล้วมา
มิเซ่อยู่ในตำแหน่งด้านหลังไปประมาณ 800 เมตร
หากศัตรูมีคนที่ยิงระยะไกลได้แนวป้องกันสุดท้ายก็จะประมาณ 500 เมตร เพราะดูเหมือนผมจะเห็นบางคนในกลุ่มโจรมีไม้เท้าเวทอยู่ด้วย แต่ไม่มีใครมีไม้เท้าสไนเปอร์ จึงไม่ต้องกังวลเรื่องการซุ่มยิง
――มีแต่ต้องทำสินะ
จะทำได้เหรอ? ยอมแพ้ดีกว่ามั้ย?
คำถามพวกนั้นไม่มีอยู่ในหัวของผม
อย่ามาดูถูกกัน
ผมน่ะ―――― เป็นคนที่ฆ่าจอมมารเชียวนะ
◆
ชายสิบสี่คนกำลังเดินอยู่ในที่ราบโดยที่ใบหน้าและร่างกายถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลแดง
เสียงของเกราะถูดังกึกกัก แต่เพราะพวกเขามีภารกิจที่หนักหน่วงจึงไม่บ่นระหว่างอยู่ในภารกิจ
[ เป้าหมายอยู่ในป่าแห่งนั้นสินะ ]
[ น่าจะเช่นนั้น ]
ผืนป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลที่แผ่ขยายพ้นสายตา
จับตัวของเป้าหมาย นั่นคือภารกิจที่ถูกมอบให้กับพวกเขา
จนถึงตอนนี้เป้าหมายอยู่ในเมืองเท่านั้น จึงต้องใช้คนไม่มากในการทำภารกิจเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของบุคคลที่สาม แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป หากอยู่ในป่าที่ห่างจากตัวเมือง แม้จะมีเสียงเอะอะก็ไม่มีใครสังเกต
[ ทุกคนอย่ารีรอ อาจมีหน่วยคุ้มกันใกล้ตัวเป้าหมายก็ได้ ]
เพียงคำพูดประโยคเดียว ชายสองสามคนก็ถืออาวุธยืนยัน
พวกเขารู้ว่ามีคนคุ้มกันใกล้ตัวเป้าหมาย แต่ไม่รู้ทั้งหน้าตาหรือชื่อ
คราวนี้พวกเขาระวังตัวเต็มที่ไม่เหมือนในเมือง―― มีอุปกรณ์ครบครันและมีจำนวนถึงสองหลัก
พวกเขาต่างเห็นว่าพวกตนไม่มีแพ้
พวกเขาเดินไปอย่างเงียบๆ ในทางราบ
ในตอนนั้นเอง―― ก็มีเสียงประหลาด ‘พริ๊วว’ ผสมกับสายลมและเสียงนกร้อง
พริบตาต่อมาชายคนหนึ่งก็เสียชีวิต
[ อะไรกัน!? ]
จู่ๆ ชายคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาก็ถูกเป่าสมองจนกระจุย
เมื่อเห็นพรรคพวกคนหนึ่งล้มลง ทุกคนก็ต่างคุกเข่าลงและส่งเสียงเอะอะ
[ มีคนซุ่มยิง!! ]
[ บ้าเอ้ย ไม่มีโล่ที่ไหนเลยรึไงกัน!? ]
ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทางอารมณ์เสีย
ทันทีหลังจากนั้นก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นอีกครั้ง
[ ฮะ!? ]
มีอีกคนหนึ่งล้มลงบนพื้นไปอีกคน
เหมือนกับคนแรก มีรูเจาะกระโหลกอันสวยงามบนหัวเขาอยู่ด้วย
[ วิ่ง! หนีเข้าไปในป่า! ]
พวกเขาวิ่งเข้าไปในป่าและมุ่งหน้าไปยังป่าข้างหน้า
ในเวลาเดียวกันก็มีเหยื่อรายที่หนึ่งและรายที่สองจากมือปืนปรากฏขึ้นอีก เขาไม่มีเวลามาอาลัยอาวรณ์ ไม่งั้นเขาอาจจะเป็นคนที่ตายรายต่อไปก็เป็นได้
[ คำนวณตำแหน่งของคนซุ่มยิงจากตำแหน่งเมื่อกี้ซะ! ]
ชายคนหนึ่งที่วิ่งอยู่ข้างหน้าข้างตะโกนตอบ
[ ตรงนั้น! มันอยู่ตรงเนิน 100 เมตรข้างหน้าทาง 2 นาฬิกา ]
[ ใกล้กว่าที่คิด… งั้นก็ดี! เป็นไปได้ว่าเป้าหมายอาจจะอยู่แถวนี้ด้วยก็เป็นได้! ]
พวกเขามุ่งหน้าไปยังเนินเขาทั้งหมด
ข้างหน้ามีชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมสีดำอยู่―― เขาคือทรูเอท
[ มาแล้วเหรอ ]
เหลืออยู่อีกเก้าคน ห้าคนโดนยิงตายไปแล้ว
ทรูเอทพึมพำเสียงเบาๆ ขณะที่ถือไม้เท้าสไนเปอร์สีดำในมือขวา สายตาของคนเหล่านั้นจ้องมองไปที่อุปกรณ์เวทอยู่แวบหนึ่ง ในเวลาต่อมาก็ได้สติกลับมา
[ เป้าหมายของแกคืออะไร!? ]
[ ถ้าอยากรู้ก็ฆ่าผมให้ได้สิ! ]
ผู้ชายกลุ่มนั้นจึงวิ่งเข้ามา ทรูเอทยิ้มใหญ่ขณะที่ทำให้ไม้เท้าเล็กลง
ชายสวมเสื้อคลุมแดงใช้《เสริมพลัง》และชักดาบออกมาทันที
ดาบนั้นสะท้อนสีเขียวขจีของต้นไม้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ดาบจะมาถึงตัวของทรูเอทก็เกิดระเบิดขึ้น
[ อะไรกัน!? ]
ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆ ตัวของทรูเอทก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง
ชายสามคนตายในการระเบิดทันที
[ ระเบิด… กับดักงั้นเรอะ!? ]
[ หรือว่าแกตั้งใจจะล่อพวกเรามาที่นี่ตั้งแต่แรก――――ก!? ]
ผมกดจุดชนวน《กับดักระเบิด》ที่ติดตั้งไว้ทันที พื้นที่รอบๆ จึงถูกระเบิดจนกระจุย
นอกจากนี้ชายสองคนก็หายไปพร้อมกับแรงระเบิด
ตั้งแต่เริ่มที่ทรูเอทซุ่มยิงเป็นการล่อศัตรูมายังเนินแห่งนี้ต่างหาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ที่นี่ก็คือสนามรบที่ทรูเอทจัดเตรียมไว้ ชายกลุ่มนั้นรู้สึกตัวว่าเหตุการณ์อยู่ในจุดเลวร้าย
[ จะจัดการทีเดียวล่ะ! ]
ฝุ่นควันที่เกิดจากแรงระเบิดปกคลุมร่างของพวกเขา
เงาสีดำที่วิ่งไปมาระหว่างควัน
[ ถ ถอยกันก่อนดีมั้ อ๊าก――กก!? ]
[ ไม่เป็นไรกันใช่มั้ย!? เฮ้ย ช่วยตอบที! ข้ามองไม่เห็นอะไร! ――อ๊ากกก!? ]
ทรูเอทกลมกลืนไปกับฝุ่นควันและจัดการกลุ่มโจรที่เหลืออย่างรวดเร็ว
สำหรับคนที่คิดจะหนี เขาใช้《เสริมพลัง》ปาดคอด้วยใบมีดที่สร้างขึ้นด้วย《ฟิคเซชั่น》ทันที
[ อยู่ที่นี่ไปก็ไร้ความหมาย! ที่นี่ไม่มีเป้าหมายอยู่! ]
เสียงตะโกนจากคนในฝุ่นควัน
เพราะเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะคุ้มกันเป้าหมายท่ามกลางกับระเบิด
ชายสองคนที่หนีรอดออกมาจากควันได้ รีบหนีจากทรูเอททันที
[ ใครจะยอมปล่อยให้รอดกัน ]
ทรูเอทไล่ตามทั้งสองที่วิ่งหนีไป
