ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 54

――หลังจากนั้นทั้งสองคน

ผมฆ่าโจรไปได้ 12 คนใน 14 คน

พลาดไปสองคน

เพราะผมแสดงไพ่ให้เห็นว่ามีแค่ผมที่เป็นคนซุ่มยิงอยู่ที่นี่คนเดียวและพยายามจะจัดการพวกมันให้มากที่สุด มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกนั้นจะไปบอกข้อมูลของผมกับเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

――แต่ต้องกำลังมุ่งหน้าไปหาพวกมิเซ่

ตอนนี้โชคไม่ดีแล้ว เพราะพวกนั้นจะเน้นการหนีผมแทนและที่สำคัญทิศที่ที่พวกมันหนีไปก็ยังเป็นที่ที่พวกมิเซ่อยู่

จะให้ไปติดต่อคนอื่นๆ ก็ลำบากซะด้วย

ผมเข้าไปใกล้พวกโจรในระยะประชิดโดยใช้《เสริมพลัง》

[ แก อย่ามาดูถูกกันนะ!! ]

ชายคนหนึ่งในกลุ่มโจรเลิกหนีและตอบโต้

ชายคนนั้นใช้《เสริมพลัง》และฟันมาอย่างแรง หลังเลี่ยงการฟันจากด้านซ้ายโดยเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด ต่อมาก็ผลักตัวเองออกมา

ไม่เหมือนนักเรียน ผมเคยชินกับการต่อสู้

ผมถอยห่างโดยอ่านการโจมตีไว้

ในตอนนั้นเองก็รู้สึกเหมือนเหยียบดินนูนๆ

――กับดัก?

เพราะลางสังหรณ์ไม่ดีจึงกลับส้นเท้าและกระโดดไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้

หลังจากนั้นก็เกิดฟ้าผ่าลงในจุดที่ผมเคยอยู่

[ ชิ หลบได้เรอะ ]

โจรอีกคนทิ้งระยะ

ดูเหมือนว่าเขาจะติดตั้งระเบิดไว้ขณะที่วิ่งอยู่

อาจเป็นเวทประเภทเดียวกับ《กับดักระเบิด》ที่ผมใช้ก่อนหน้านี้

เวทมนตร์เฉพาะจุดมักจะใช้ในกับดัก การจะระบุตำแหน่งของเวทมนตร์ประเภทนี้สามารถทำได้โดยจับเศษเสี้ยวของเวทมนตร์ แม้จะไม่มองเห็นด้วยตาก็ตาม

อย่างไรก็ตามเศษเสี้ยวเวทมนตร์ไม่ใช่สิ่งที่จะรู้ได้โดยไม่ทันรู้ตัว

แต่หากเพิ่มความเข้มข้นของเวทมนตร์รอบตัวก็จะรู้สึกได้

ผมหายใจออกสั้นๆ และเพิ่มการพลังเวทใน《เสริมพลัง》

ขณะเดียวกันก็ทำให้ประสาทสัมผัสเฉียบคมขึ้นและสัมผัสได้ถึงกับดักที่ติดตั้งไว้ในจุดอื่นๆ

――《กระสุนเวท》

ผมชี้ปลายนิ้วไปยังศัตรูและปล่อยเวทออกมา

โจรพยายามหลบแบบเต็มที่ แต่เขาก็เสียหลักเพราะขาข้างหนึ่งติดกับรากไม้และล้มลงไปชั่วขณะ

ได้โอกาสล่ะ―― ผมเตะพื้นอย่างแรงเข้าพุ่งเข้าหาชายที่เสียหลักล้มลงไป

แต่ว่าในตอนนั้น

โจรอีกคนก็โจมตีเข้ามาจากด้านข้าง

ดาบเร็วมาก ดูเหมือนโจรคนนี้จะเก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด

เป็นวิชาดาบที่เชี่ยวชาญและยังมีกลอุบายที่ผสมผสานหลายอย่าง เขาสามารถใช้มันได้ทั้งที่กริซนั้นมีรูปทรงโครง

รู้สึกชื่นชมอยู่เล็กน้อย ผมจึงถอยออกมาก่อน

[ รีบร้อนทีเดียวนะ งั้นรึ? เข้าใจล่ะ เธออยู่แถวนี้สินะ? ]

โจรถามขณะถือดาบ

เขาคงจะหมายถึงเจ้าหญิงมิเชเลียสินะ? ―― แต่ยังไงซะ ผมก็ไม่ได้คิดจะตอบคำถามนั้นอยู่แล้ว

ขณะที่มองหน้ากัน ผมสร้างกริซด้วย《ฟิคเซชั่น》และขวางไปยังต้นไม้ที่ห่างออกไป 5 เมตร

ทันทีที่กริซปักลงที่ต้นไม้ มันก็ระเบิดทันที

[ ระเบิด!? ]

[ ให้ตายสิ ยังมีลูกเล่นอีกเรอะ!? ]

เป็นกับดักอย่างหนึ่งที่ผมติดตั้งไว้ตั้งแต่แยกกับพวกมิเซ่ ก่อนจะไปจุดซุ่มยิงซะอีก

แม้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเสียงระเบิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงทำให้พวกมิเซ่ได้ยินเสียงและแรงสั่นสะเทือนนี้แน่ ผมจะต้องจัดการพวกโจรก่อนที่พวกเธอจะมาตรวจสอบที่นี่เพราะความอยากรู้อยากเห็น

รู้สึกเศร้าที่ตอนนี้เธอไม่มีคนคุ้มกันข้างตัว เพราะผมต้องรับมือกับคนกลุ่มใหญ่

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้น

ต้นไม้กระจัดกระจายเป็นฝุ่นและฝุ่นควันก็คลุ้ง

ผมจึงค่อยๆ หายเข้าไปในควัน

[ อีกแล้วเรอะ! ――ใช้สายลมเป่ามันไปซะ! ]

[ อา! ]

ฝุ่นคลุ้งถูกพัดหายไปด้วยแรงลมอย่างกระทันหัน

ไม่รู้ประเภทหรอกนะ แต่ดูเหมือนจะเป็นเวทลม

แต่ยังไงก็ช้าเกินไป

ผมได้ไปถึง ――ต้นไม้ด้านหลังโจรแล้ว

―― 《ใบมีด》

โดยเล็งไปที่คอของชายคนนั้น เขาสับสนและหันไปมองรอบๆ

และแล้วใบมีดโปร่งใสที่มองเห็นได้ยากก็ตัดคอชายคนนั้นไปพร้อมกับลำต้นของต้นไม้

[ อ―― ]

ชายที่ถูกตัดหัวส่งเสียงอย่างแผ่วเบา

จากนั้นหัวก็กลิ้งตกลงบนพื้น

[ ดีล่ะ ]

ผมเตะต้นไม้ให้ล้มลงใส่โจรอีกคน

เขาพยายามหลบต้นไม้ที่ล้มลงมาประมาณ 3 เมตรด้วยใบหน้าดูสิ้นหวัง

――ตรงนั้น

เขาหนีไปในจุดที่เหมาะพอดี

ผมสร้างกริซขึ้นมาใหม่ด้วย《ฟิคเซชั่น》จากนั้นจึงโยนไปที่พุ่มไม้เป็นแนวแทยงจากด้านซ้าย

กริซได้ไปตัดด้ายที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้และกับดักก็ทำงาน

[ ฮะ!? ]

ด้ายมัดขาชายคนนั้น

ชายคนนั้นพยายามใจเย็นขณะแกะด้ายออก แต่มันก็สายเกินไป ชายคนนั้นถูกแขวนไปอยู่บนต้นไม้แล้ว

นี่ล่ะคือกับดัก

เทคนิคใช้ในการล่าสัตว์แต่ก็สามารถใช้กับมนุษย์ได้เช่นกัน

[ บ บ้าน่า!? ทั้งที่ข้าสัมผัสถึงพลังเวทอะไรไม่ได้เลยแท้ๆ ]

[ ก็มันแค่ด้ายล่ะนะ ]

ผมเป็นคนที่ชอบใช้กับดักแบบตายตัว

ชายคนนี้คงจะระวังเรื่องกับดักเวทเป็นพิเศษ แต่นอกเหนือจากกับดักที่ทำจากเวทก็ไม่รู้ตัวเลย

[ นี่ก็เพราะเอาแต่พึ่งพาเวทมนตร์ไงล่ะ ]

[ บ บ้าเอ้ย!! ]

แล้วจากนั้นกระสุนก็เจาะทะลุสมองของชายคนนั้น

◆

หลังจากจัดการโจรได้จนหมด ผมก็นั่งลงบนพื้นและถอนหายใจ

――เหนื่อยไปหมดเลย

ความแตกต่างของจำนวนคนมีมากเกินไป สำหรับผมที่เก่งด้านการลอบสังหารและโจมตีทีเผลอ การต่อสู้กับกลุ่มคนนี้ไม่ถนัดเอาซะเลย ผมยังขาดพลังในทำลายวงกว้าง แถมการต่อสู้แบบตัวต่อสู้ก็ยากด้วย

หลังจากเช็ตเหงื่อและสงบอารมณ์ ผมก็ย่อขนาดเสื้อคลุมและเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ

ผ่านไป 30 นาทีหลังจากแยกกับพวกมิเซ่ ผมก็กลับไปรวมกับพวกเขา

ผมค้นหาทั้งสามขณะที่เรียกไปด้วย

[ แย่ล่ะ นายนี่ช้าไปแล้ว―― ]

[ ทรูเอท! รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ! ]

กุเร็นมองมาทางผมและท่าทางบอกว่าไม่ทนแล้ว

ผมสงสัยว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร จึงมองไปที่เอลิเซียและมิเซ่ที่ยืนอยู่ข้างเขา พวกเธอพยายามอธิบายด้วยท่าทางแปลกๆ

[ ไม่นานนี้มีการระเบิดขึ้นแถวนี้ บางทีแถวนี้อาจมีมอนสเตอร์ระดับสูงกำลังอาละวาดอยู่ก็ได้ ]

[ ถ้าถูกมันจับได้เราลำบากแน่ รีบหนีกันเถอะ! ]

ตีความกันไปว่าแบบนั้นเหรอ?

ก็ดีแล้วล่ะ ผมเองก็เหนื่อยกับการต่อสู้เกินคาด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากรีบกลับเข้าเมืองและสงบสติอารมณ์สักหน่อย

[ จะกลับก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่เรื่องคำขอล่ะ? ]

[ เกรงว่าต้องยอมแพ้แล้วล่ะ ถ้าเราล่าได้อีกสักนิดก็คงจะทำคำขอสำเร็จแล้ว แต่ว่า… ]

เอลิเซียพูด

ดูเหมือนว่าจะรวบรวมกรงเล็บของกระต่ายแหลมคมไม่ได้ตามเป้าหมาย

[ เอ้า มีของฝาก ]

คงจะดีหากมันช่วยได้

ผมคิดอย่างนั้นและหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

[ กรงเล็บของกระต่ายแหลมคมสามอันพอไหม? ]

ก่อนที่จะมารวมกับทุกคน เผอิญไปเจอกับกระต่ายแหลมคมเข้าจึงแวะจัดการมันสักสามตัวด้วย

แต่เดิมถ้าพวกเขาไม่ต้องใช้ ผมก็จะเอาไปแลกเงินทีหลัง… แต่ดูเหมือนจะไม่ได้แลกแล้วล่ะ ทั้งสามคนมองไปที่กรงเล็บของกระต่ายแหลมคม ครึ่งนึงมีสีหน้าของความประหลาดใจอีกครึ่งนึงมีสีหน้าของความดีใจ

[ เยี่ยมมากทรูเอท!! ]

[ สมแล้วล่ะ รอดแล้ว ]

[ ขะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ!! ]

ทั้งสามคนขอบคุณพร้อมกัน

ผมก็ดีใจนะที่มีส่วนรวมในการทำคำขอให้สำเร็จ แต่… ก็เศร้าใจไปด้วย เพราะหากไม่เกิดการระเบิดขึ้น ทั้งสามคนก็คงรวบรวมกรงเล็บของกระต่ายแหลมคมได้ไปแล้ว

ทั้งสามคนจ้องเขม็งมาที่ผมด้วยสายตาลึกลับราวกับผมจะโดนจับกิน

[ ในเมื่อคำขอสำเร็จแล้วก็กลับกันเถอะ ]

[ อา … แม้จะไม่ดีกับทรูเอทที่เพิ่งกลับมา แต่เรากลับกันเถอะ ]

[ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ]

เรายังเป็นมือใหม่

ดังนั้นต้องระวังตัวไว้ด้วย

ผมพลางนึกถึงการต่อสู้เมื่อครู่ขณะที่เดินกลับเมืองพร้อมกันสี่คน

กลุ่มโจรอาจเป็นองค์กรใหญ่กว่าที่ผมคิด การต่อสู้ระดับนี้อาจจะเกิดขึ้นอีกก็เป็นได้

――มันยากที่จะคุ้มกันได้ด้วยตัวคนเดียว

แม้จะกังวลมาสักพักแล้ว แต่การต่อสู้ครั้งนี้ก็ยิ่งทำให้มั่นใจ

――ต้องขอกำลังเสริมแล้วสิ