ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 543 ที่เก่า คนเดิม เรื่องในอดีต (1)

บทที่ 543 ที่เก่า คนเดิม เรื่องในอดีต (1)

นอกมณฑลรับเสด็จราชัน บนทะเลต้องห้ามสีดำ ระลอกคลื่นซัดขึ้นลง ไอพลังประหลาดเข้มข้นแปรเปลี่ยนเป็นพลังเย็นเยียบ กัดกินเผ่าพันธุ์ทั้งหลายบนทะเล ต่อให้แสงอาทิตย์ยามเที่ยงจะแผ่ความร้อนแผดเผา แต่ก็ไม่อาจหลอมละลายไอพลังประหลาดได้

ทั้งยิ่งสาดส่องลงไปไม่ถึงส่วนลึกของมหาสมุทรอันลึกลับ

เป็นเพราะเหตุนี้ ในเวลาหลายปีมานี้ ตำนานเกี่ยวกับทะเลต้องห้ามมีมากมาย โดยเฉพาะเรื่องสิ่งมีชีวิตคุณสมบัติเทพยิ่งมีมากมายมหาศาล

มีเพียงเผ่าใหญ่บนทะเลหรือผู้บำเพ็ญระดับระดับสูง พวกเขาถึงจะรู้ว่าสิ่งมีชีวิตคุณสมบัติเทพเหล่านั้นแม้จะแข็งแกร่ง แต่ความจริงแล้วใช่ว่าเอาชนะไม่ได้

และเทพเจ้าในฟ้าดินแห่งนี้ไม่ได้มีแค่เสี้ยวหน้าเทพเจ้าเท่านั้น ดังนั้น…ในส่วนลึกของทะเลต้องห้าม สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่สิ่งมีชีวิตคุณสมบัติเทพ แต่เป็นเทพเจ้าที่หลับใหล

เทพเจ้าหลับอยู่บนดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ได้ สามารถพักอาศัยในพระราชนิเวศน์แดนต้องห้ามเซียนได้ สามารถอยู่ในดินแดนกาฬกาลกิณีได้ เช่นนั้นทะเลต้องห้ามที่ล้อมรอบแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ผืนนี้ ย่อมเป็นตัวเลือกในการหลับใหลของเทพเจ้าเช่นกัน

โดยเฉพาะ…ทะเลต้องห้ามกว้างใหญ่นัก

ลำพังเพียงอาณาเขตทะเลระหว่างมณฑลรับเสด็จราชันและทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณก็กว้างใหญ่ไพศาลมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนอกทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณเลย

ความจริงต่อให้ผืนทะเลที่ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณตั้งอยู่ เทียบกับทั้งผืนทะเลต้องห้ามแล้ว ก็นับได้ว่าเป็นแค่ชายฝั่งเท่านั้น

ชื่อในอดีตของทะเลต้องห้ามชื่อว่าทะเลโอฬาร นี่ก็บ่งบอกถึงขอบเขตของมันแล้ว

เหมือนว่าเป็นโลกเองใบหนึ่ง ประจัญหน้ากับแผ่นดินใหญ่ ประจัญหน้ากับท้องฟ้า

ตอนนี้ นอกมณฑลรับเสด็จราชัน ท่ามกลางคลื่นทะเลที่ซัดโหมลูกแล้วลูกเล่า บนท้องฟ้า เรือศึกบรรพกาลสีดำลำหนึ่งกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

นี่คือเรือศึกบรรพกาลของนายท่านเจ็ด อนุญาตให้สวี่ชิงใช้ที่เขตปกครองผนึกสมุทร

และเรือศึกบรรพกาลมีจิตวิญญาณ ไม่ต้องบังคับเอง ขอเพียงแหล่งกำเนิดพลังเพียงพอ ภายใต้การเพิ่มพลังจากสิทธิ์อำนาจ ใครก็ล้วนควบคุมได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ได้ทั้งนั้น

คนที่ร่วมเดินทางมากับสวี่ชิงคือผู้ครองกระบี่พันคนจากเขตปกครองหลวงและนักพรตซือหนาน และยังมีชิงฉินที่สยายปีกบินอยู่บนท้องฟ้าที่สูงขึ้นไปอีก

ภายใต้เสียงแกว๊กๆ หมู่มวลวิหคที่อยู่บนท้องฟ้าก็ไม่กล้าบินบนท้องฟ้าในระดับความสูงที่สบายใจคุ้นเคย ทำได้แค่เลือกที่จะบินต่ำๆ ประเดี๋ยวๆ ก็พุ่งไปในทะเล จับเหยื่อแล้วรีบกลับไปอย่างรวดเร็ว

และก็เพราะเหตุนี้ จึงดึงดูดอสูรคอยาวบรรพกาลมามากมาย พวกมันมักจะแหวกผิวน้ำขึ้นมาในชั่วพริบตา กัดนกที่บินต่ำ แล้วทิ้งตัวลงไปยังผิวน้ำ เกิดเป็นคลื่นที่ลูกใหญ่ยิ่งกว่าเดิม

สวี่ชิงยืนอยู่บนหอคอยของเรือศึกบรรพกาล สายตาจับจ้องไปบนผิวน้ำ มองอสูรคอยาวบรรพกาลที่สร้างคลื่นลูกใหญ่ เขานึกถึงภาพแต่ละฉากๆ ที่ตัวเองออกเดินทางสู่ทะเลครั้งแรกในตอนนั้นขึ้นมา

นานหลังจากนั้น สวี่ชิงก็ดึงสายตากลับมา มองหนามก้างปลาที่ถืออยู่ในมือเล่มนี้

ภายใต้แสงอาทิตย์ หนามสีดำเล่มนี้ เหมือนเป็นหลุมดำ ขณะเดียวกับที่ดูดซับแสง ระลอกคลื่นที่แผ่ออกมาจากในนั้นยิ่งน่าครั่นคร้าม

นอกหอคอยมีผู้ครองกระบี่จำนวนไม่น้อย หลังจากสัมผัสรับรู้ล้วนสีหน้าเคร่งขรึม มีเพียงสวี่ชิงทางนี้ เนื่องจากกายเนื้อ ดังนั้นถืออยู่ในมือแม้จะมีความรู้สึกกดดัน แต่ที่มีมากกว่านั้นคือความรู้สึกที่มีแหล่งต้นกำเนิดพลังเดียวกัน

ตอนนี้จ้องเพ่งหนามเคราะห์หายนะ ดวงตาสวี่ชิงฉายแววขบคิด หลังจากนั้นเขาพลันเอ่ยขึ้นมา

“โหยวหลิงจื่อ”

ทันใดนั้น เหล็กแหลมสีดำก็พุ่งออกมาจากในถุงเก็บของของสวี่ชิง ลอยอยู่ข้างหน้าเขา ขณะที่สั่นเทา ก็ปรากฏเงาร่างบรรพจารย์สำนักวัชระออกมา ก่อนจะโค้งคารวะสวี่ชิง

“นายท่าน!”

ในใจของบรรพจารย์สำนักวัชระตอนนี้วิตกกังวลกระวนกระวายจนถึงขีดสูงสุด ความรู้สึกเหมือนเคราะห์มหันตภัยกำลังจะมาเยือนรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง เสียงก็สั่นสะท้าน ในใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เขารู้สึกว่าขอเพียงตัวเองไม่ขยันก็จะต้องถูกสวี่ชิงฆ่าตายแน่นอน ความคิดนี้มาจากนิสัยของเขาหยั่งรากฝังลึก ดังนั้นทุกครั้งที่สวี่ชิงพลังบำเพ็ญยกระดับขึ้น ความจริงเขาล้วนอกสั่นขวัญแขวน

และวันนี้ การปรากฏขึ้นของก้างปลา ทำให้เขารู้ว่าอะไรที่จะต้องเผชิญสุดท้ายก็มาเยือนจนได้

แม้ตัวเองจะทุ่มเทสุดกำลังหายใจ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจตามฝีเท้าของสวี่ชิงได้ทัน

ไม่ใช่เขาไม่ขยัน แต่อีกฝ่ายเดินเร็วเหลือเกิน

“นายท่าน ข้าเตรียมพร้อมแล้ว ในนิยายที่ข้าอ่านชั่วชีวิตนี้ ตัวละครหลักทุกตัวในนั้นล้วนหนึ่งวันพลังบำเพ็ญยกระดับพันลี้ คนธรรมดายากจะคอยติดตามไปชั่วชีวิต

“นี่ยิ่งเป็นการบอกว่านายท่านเป็นตัวตนที่เหมือนกับตัวละครหลักในนิยาย

“แต่ข้ารู้ ข้าจะเป็นตัวถ่วงของท่านไม่ได้ ข้าไม่ปรารถนาสิ่งอื่น ขอเพียงนายท่านเห็นแก่ความจริงจังตั้งใจของข้าในหลายปีที่ผ่านมานี้ ให้ข้าตายอย่างไม่ทรมาน

“หากมีชาติหน้า ข้าจะต้องติดตามนายท่านของข้าอีกแน่นอน คอยปรนนิบัติรับใช้ มองท่านเดินไปยังจุดสูงสุดของฟ้าดิน”

บรรพจารย์สำนักวัชระใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ต่อให้เป็นเวลานี้ สายตาที่เขามองไปทางสวี่ชิงก็ยังแฝงไว้ด้วยความจงรักภักดี นี่คือโอกาสเพียงหนึ่งเดียวที่เขาคิดว่าจะช่วยชีวิตตัวเองไว้ได้…

เขารู้ว่าตัวเองรู้ความลับมากมาย หากเปลี่ยนเขาเป็นสวี่ชิงก็จะต้องเกิดจิตคิดสังหารอย่างแน่นอน จึงพยายามทำให้สวี่ชิงประทับใจหวั่นไหว ให้สวี่ชิงเห็นแก่ความเหนื่อยยากลำบากที่ตนกระทำมาทั้งหลาย เก็บความคิดสังหารลงไป

หากภายใต้การทำให้ใจอ่อนได้สำเร็จ เกิดความคิดวู่วามปล่อยให้ตนเป็นอิสระ เช่นนั้นก็สมบูรณ์แบบยิ่ง

สวี่ชิงมองบรรพจารย์สำนักวัชระด้วยความหมายล้ำลึกผาดหนึ่ง

เขาสัมผัสไม่ได้ถึงความจงรักภักดีของอีกฝ่าย แต่เขาเห็นการกระทำที่เป็นจริงของบรรพจารย์สำนักวัชระในหลายปีมานี้ ช่วยเหลือสนับสนุนตนมามากมาย

บุญคุณความแค้นในตอนนั้นก็หักลบได้แล้ว

อย่างไรเสีย เหล็กแหลมก็ไม่พอที่จะทนรับพลังบำเพ็ญของตนได้ ต่อให้ทำการหลอมอีกครั้ง แต่เทียบกับก้างปลาแล้ว ระดับขั้นห่างกันไม่น้อยเลย

ดังนั้นวันนี้ เดิมสวี่ชิงคิดจะปลดผนึกให้อีกฝ่าย ปล่อยให้เป็นอิสระ ตัดสิ้นกรรมเวร ส่วนความลับ เขามีวิธีอื่นๆ ในการป้องกัน

แต่คำพูดของบรรพจารย์สำนักวัชระทำให้สวี่ชิงหลังจากที่คิดๆ แล้วก็เก็บคำพูดที่จะพูดออกไป ดวงตาฉายแววเคร่งขรึม เขาคิดว่าตัวเองบางทีอาจจะให้โอกาสอีกฝ่าย

ในขณะเดียวกับที่บรรพจารย์สำนักวัชระวิตกกังวล ก็แอบลอบถอนหายใจ

เขาคิดว่าคำพูดของตัวเองได้ผล ดาวพิฆาตดวงข้างหน้าดวงนี้หวั่นไหวแล้ว แววเคร่งขรึมในดวงตาตอนนี้ก็คือหลักฐาน อีกฝ่ายกำลังชั่งน้ำหนักคุณงามความชอบของตนว่าสามารถหักล้างกับความตายได้หรือไม่

‘ยากเหลือเกิน ข้าก็แค่อยากได้อิสระ อยากมีชีวิตรอดต่อไป ทำไมมันถึงได้ยากเช่นนี้’

ในยามที่ในใจของบรรพจารย์สำนักวัชระยิ่งโศกเศร้าโกรธแค้น ในดวงตาสวี่ชิงก็ฉายแววเด็ดเดี่ยว ขณะที่มือขวายกขึ้นประสานปางมือก็เกิดเปลวไฟพวยพุ่งขึ้นมา ปกคลุมไปบนเหล็กแหลมทันที

ทำการเผาเหล็กแหลม จะทำการหลอมมัน

บรรพจารย์สำนักวัชระสะดุ้ง

“นายท่าน ข้า…”

“ข้าจะให้โอกาสเจ้า เจ้าอดทนหน่อย” สวี่ชิงเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม สองมือประสาน ทันใดนั้นปราณทั้งสิบสองก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน ต่างพ่นไฟชีวิตออกมา

ยิ่งมีตะเกียงแห่งชีวิตห้าดวงปรากฏขึ้นมา เพิ่มพลังเปลวไฟ

เพียงพริบตา ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของบรรพจารรย์สำนักวัชระ เหล็กแหลมที่หลอมรวมกับร่างที่ผ่านเคราะห์อัสนีมาสองครั้งก็เริ่มละลาย ค่อยๆ กลายเป็นเหล็กหลอมเหลว

เหล็กหลอมเหลวนี่ความจริงก็คือร่างเดิมของบรรพจารย์สำนักวัชระ

เสียงร้องครวญครางน่าสังเวชของบรรพจารย์สำนักวัชระยิ่งน่าเวทน่าขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาเจ้าเงากลัวจนบิดเบี้ยวสั่นระริกไม่หยุด ประจบประแจงหลิงเอ๋อร์ที่มองภาพทุกอย่างนี้อย่างรวดเร็ว

เวลาไหลผ่านไปเช่นนี้เอง เสียงร้องครวญคร่ำของบรรพจารย์สำนักวัชระอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งในยามที่เกือบจะไม่ได้ยิน เหล็กแหลมหลอมละลายกลายเป็นเหล็กหลอมเหลวสีแดงก่ำโดยสมบูรณ์

สวี่ชิงประสานปางมือชี้ไป ทันใดนั้นเหล็กหลอมเหลวสีแดงก่ำเหล่านี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นเส้นๆ แล้วพุ่งเข้าไปในก้างปลา ไม่ได้ผสานเข้าไปข้างใน แต่ไหลวนอยู่ในลวดลายของก้างปลา

ขณะเดียวกัน สวี่ชิงปรับปราณเทพในร่าง ร่างแผ่ระลอกคลื่นพลังออกมา ใส่เข้าไปข้างในเพิ่มพลังให้กับมัน

ในที่สุด ทันทีที่อุณหภูมิของเหล็กหลอมเหลวลดลงแข็งตัว ก็ฝังติดไปบนก้างปลาโดยสมบูรณ์

รูปลักษณ์ของก้างปลาเปลี่ยนไปอย่างมหาศาล

พื้นสีดำ ลวดลายสีแดง กลิ่นอายสังหารทำลายล้างที่เข้มข้นยิ่งขึ้นไหลวนอยู่ข้างใน

และบรรพจารย์สำนักวัชระในฐานะที่เป็นวิญญาณศัสตรา ก็ผ่านจากวิธีนี้เป็นตัวกลางกึ่งผสานไปบนก้างปลา

ตัวตนของมันเมื่อเทียบกับก้างปลาแล้วห่างชั้นกันอย่างมาก ดังนั้นวิธีธรรมดาไม่สามารถเป็นวิญญาณศัสตราของหนามเคราะห์หายนะได้ มีเพียงวิธีฝังติดภายนอกแบบนี้เท่านั้น ถึงจะทำให้มันเป็นตัวกลางในการควบคุมหนามเคราะห์หายนะ

แม้จะไม่คล่องแคล่วแต่ภายใต้การสนับสนุนจากสวี่ชิงก็สามารถทำการสังหารศัตรูเองได้ และดีกว่าไม่มีวิญญาณศัสตราอย่างก่อนหน้านี้มาก

อีกทั้งได้รับอิทธิพลจากก้างปลาเทพเจ้าอยู่ตลอดเวลา สภาวะของบรรพจารย์สำนักวัชระก็จะค่อยๆ ถูกเปลี่ยนไป

เช่นนี้แล้วบางทีอาจจะมีสักวัน ไม่แน่นว่าบรรพจารย์สำนักวัชระก็อาจเปลี่ยนแปลงกลายเป็นวิญญาณศัสตราอาวุธเทพได้

เพียงแต่ขั้นตอนนี้ ระดับความเจ็บปวดรุนแรงกว่าในอดีตมากมายนัก อย่างไรเสียการเปลี่ยนแปลงนี้เท่ากับการเปลี่ยนเนื้อผลัดกระดูกอย่างช้าๆ ความทรมานเช่นนี้นี้ยากจะบรรยาย

อีกทั้งมันยังต้องทำให้ในอนาคตไม่ตาย และไม่ถูกกลืนกินอีกด้วย…

ทุกอย่างนี้ทำให้บรรพจารย์สำนักวัชระอึ้งตะลึงเล็กน้อย มันสัมผัสทุกอย่างนี้ได้ หลังจากในใจสับสนงุนงง ก็เกิดความปิติยินดี แม้ขั้นตอนจะเจ็บปวด อีกทั้งในอนาคตจะตายหรือเปล่าก็ยังไม่แน่ แต่อย่างน้อยเคราะห์ในวันนี้มันก็นับว่าผ่านมาได้แล้ว

‘ดีที่ข้าหัวไว ไม่เช่นนั้นวันนี้ก็ซี้แหงก๋ไปแล้ว!’

บรรพจารย์สำนักวัชระรู้สึกโชคดี ทอดถอนใจ กำลังจะเอ่ยปาก ในดวงตาสวี่ชิงก็ฉายแววให้กำลังใจ เอ่ยออกไปว่า

“โหยวหลิงจื่อ เดิมข้าคิดจะมอบอิสระให้กับเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าอยากติดตามไปตลอดกาล เช่นนั้นข้าก็จะช่วยเจ้าสักครั้ง”

“เอ๋”

บรรพจารย์สำนักวัชระได้ยินดังนั้นก็เบิกตาโต จากนั้นในใจก็เกิดคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ ร่างกายสั่นเทารุนแรง แต่เสี้ยวขณะต่อมา เขาก็พลันตั้งสติขึ้นมาได้

‘นี่เป็นการหยั่งเชิงข้า กำลังหลอกข้า ไม่ผิด ต้องเป็นเช่นนี้แน่ นี่คือการทดสอบความจงรักภักดีของข้า เจ้าเล่ห์นัก’

นึกถึงตรงนี้ บรรพจารย์สำนักวัชระก็เอ่ยขึ้นเสียงดัง

“นายท่าน ข้าโหยวหลิงจื่อผู้นี้หลังจากที่ติดตามท่าน ก็บรรลุสัจธรรมข้อหนึ่งได้ตั้งนานแล้ว สบายใจสำคัญกว่าอิสระภาพมากนัก!

“หลายปีมานี้ข้ามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตนี้ ความรู้สึกสบายใจแบบนั้น ข้าไม่อยากเสียมันไป หากไม่สามารถติดตามท่านได้ข้าจะต้องทุกข์ระทมใจแสนสาหัสแน่นอน กระทั่งว่าแค่ข้าคิดในตอนนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

“นายท่าน ข้าไม่ต้องการอิสระ ขอติดตามอยู่ข้างกายท่านเท่านั้น เพราะเทียบกับอิสระแล้ว ข้าปรารถนาในความสบายใจมากกว่า”

คำพูดของบรรพจารย์สำนักวัชระทำให้หลิงเอ๋อร์ประทับใจ นางมองบรรพจารย์สำนักวัชระพลางเอ่ยกระซิบกับสวี่ชิง

“พี่สวี่ชิง ตาแก่คนนี้เป็นคนดีเจ้าค่ะ”

สวี่ชิงสายตามีแววล้ำลึกแต่ไม่ได้อธิบาย หลังจากให้กำลังใจสองสามประโยคก็เก็บก้างปลาลงไป จากนั้นก็ก้มหน้ามองเจ้าเงาที่เท้า

เจ้าเงาตกใจตัวสั่น แผ่ระลอกคลื่นอารมณ์มาอย่างรวดเร็ว

“ทะลวงขั้น…ใกล้แล้ว…คารวะนายท่าน…นายหญิงแข็งแรงเร็ว…ข้าเก่งกาจ…มีประโยชน์!!”

เจ้าเงากลัวแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้มันเห็นการปะทุของผลึกวารีสีม่วง เห็นแม้แต่นิ้วเทพเจ้ายังหนีออกไปไม่ได้ จึงสิ้นหวังไปตั้งนานแล้ว ขอเพียงมีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น

ดังนั้นท่ามกลางความหวาดวิตก จึงพูดสิ่งที่พูดได้ออกมาทั้งหมด

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ในใจเขามีความคิดหนึ่ง บางทีอาจจะเร่งความเร็วการทะลวงขั้นของเจ้าเงาได้ ก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถทำได้ แต่ตอนนี้เขามีความมั่นใจ

ดังนั้นสวี่ชิงจึงไม่มองเจ้าเงาอีก ขัดสมาธินั่งลง เริ่มนั่งสมาธิ

วังสวรรค์ทั้งสิบสามของเขาในตอนนี้มีสิบสองวังที่เกิดเป็นปราณแล้ว อีกทั้งยังผ่านเคราะห์สวรรค์มาแล้วครั้งหนึ่ง

มีเพียงวังสวรรค์ที่แปรเปลี่ยนมาจากตะเกียงปีกโลหิตวิญญาณทมิฬที่ได้มาเป็นดวงสุดท้ายเท่านั้นที่ยังไม่มีปราณปรากฏขึ้น แต่ภายใต้การช่วยเหลือจากปราณอื่นๆ ก็มีท่าทีดูดซับอย่างมหาศาล ทำให้ปราณของตะเกียงดวงที่ห้า กำลังอยู่ในขั้นก่อเค้าร่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

‘ใกล้แล้ว’

สวี่ชิพึมพำในใจ หลับตาบำเพ็ญเพียร