ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 582 กระตุกหนวดเสือ ล้วงคองูเห่า (1)

บ

ทที่ 582 กระตุกหนวดเสือ ล้วงคองูเห่า (1)

สวี่ชิงคิดเช่นนี้ก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าตัวเองนั้นมีเหตุผล อย่างไรเสียนี่ก็คือสิ่งที่อาจารย์สอนสั่งตน และสิ่งที่อาจารย์สอนไม่มีทางผิด

สวี่ชิงโล่งอก ในใจไม่นานนักก็สงบเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง สายตายิ่งเป็นประกายแจ่มชัด

เขาเผชิญหน้ากับเจตจำนงตั้งมั่นยิ่งใหญ่ที่แผ่ซ่านออกมาจากกระจกอย่างไม่มีสิ่งใดต้องละอาย

ในใจสงบนิ่ง

กระจกบานนั้นกะพริบแสงเบาบางข้างหน้าเขา ท่ามกลางความรางเลือนยังมีพลังคำสาปจำนวนหนึ่งแผ่ซ่านออกมาจากผิวกระจก คล้ายว่าถูกขับออกมา

สวี่ชิงกวาดตามอง ยังคงสุขุมเยือกเย็น

ไม่นานนัก หลังจากกระจกขับคำสาปออกไปเสร็จแล้ว ประกายแสงก็หมองลงเล็กน้อย แต่เจตจำนงมุ่งมั่นในนั้นยังคงแผ่ออกมา บอกสวี่ชิงถึงเนื้อหาการทดสอบเรื่องที่สอง

“ศรัทธา”

สวี่ชิงพึมพำ ก่อนหน้านี้จากการศึกษาค้นคว้าการทดสอบตำหนักขบถจันทร์ของเขาก่อนหน้านี้ก็รู้ถึงเนื้อหาหัวข้อที่สอง

การทดสอบศรัทธาหัวข้อที่สอง สำหรับผู้บำเพ็ญแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราแล้ว แทบจะทั้งร้อยส่วนล้วนไม่มีปัญหาเท่าใด ประเด็นสำคัญของการทดสอบข้อนี้คือการแยกแยะผู้บำเพ็ญตำหนักเทพพระจันทร์สีชาดที่แฝงตัวเข้ามา

ขอเพียงศรัทธาพระจันทร์สีชาด ในกายมีคำอวยพรจากพระจันทร์สีชาด เช่นนั้นด่านนี้ไม่มีทางผ่านแน่นอน

สวี่ชิงถอนหายใจ

เขารู้ดีว่าหากผ่านการทดสอบหัวข้อแรกได้โดยการใช้วิธีของตัวเอง เช่นนั้นก็หมายความว่าหัวข้อที่สองระดับความยากจะต้องมากจนเกินสมควรอย่างแน่นอน

“นี่หมายถึงตำหนักขบถจันทร์แยกพระจันทร์สีม่วงกับพระจันทร์สีชาดไม่ออก…”

นี่ก็สามารถเข้าใจได้ อย่างไรเสีย จะพระจันทร์สีม่วงก็ดี พระจันทร์สีชาดก็ช่าง ต่างมีพลังอำนาจเดียวกัน เพียงแต่เจ้าของต่างกันก็เท่านั้น แต่สำหรับสวี่ชิงแล้วนี่เป็นตรรกะที่พายเรือในอ่างชวนให้ปวดหัว

ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ศรัทธาอะไรพระจันทร์สีชาดชื่อหมู่ แต่ในร่างของตัวเองมีพลังพระจันทร์สีม่วง จะต้องถูกมองว่าเป็นผู้บำเพ็ญของพระจันทร์สีชาดอย่างแน่นอน กระทั่งว่าเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นบุตรเทวะก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

“การทดสอบนี้ต้องหาวิธีอื่นสอบให้ผ่าน”

สวี่ชิงไม่กล้าบุ่มบ่ามลอง แต่ก็ไม่ได้ยอมแพ้ การศึกษาค้นคว้าก่อนหน้านี้ เขานึกย้อนถึงรูปแบบการลงมือของอาจารย์อยู่หลายครั้ง ในใจมีวิธีบางอย่างแล้ว แต่ว่าต้องวิเคราะห์ให้ละเอียดถึงจะได้

เวลาผ่านไปแต่ละวันเช่นนี้เอง

เจ้าเงายังคงออกไปล่าให้สวี่ชิงบ้างเป็นบางครั้ง บรรพจารย์สำนักวัชระก็ทุ่มสุดตัวเช่นกัน ลอยอยู่บนคานคอยจ้องแขกทุกคนที่เข้ามาในร้าน

ส่วนต้นอ่อนน้อยยิ่งเติบโตดี ขยับไหวทุกวัน ราวกับว่ากำลังเต้นระบำ

ส่วนหลิงเอ๋อร์ อารมณ์ของนางดีมากขึ้นทุกวันๆ เพราะเวลาจดบัญชีนานขึ้นแล้ว

ร้านยาเล็กๆ ของพวกเขาร้านนี้ จากเวลาที่เปิดมาได้นาน จากการขายลูกกลอนขาวครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ค่อยๆ บอกต่อกันไป ดังนั้นลูกค้าที่เดินทางมาซื้อยาย่อมมากขึ้นไปตามธรรมชาติ

นี่ทำให้ความระแวดระวังของบรรพจารย์สำนักวัชระยิ่งสูงขึ้น แต่ว่าเขาก็ไม่ได้แสดงความสามารถอะไร ผู้บำเพ็ญที่มาซื้อยาส่วนมากล้วนเป็นระดับรวมปราณ ระดับสร้างฐานมีให้เห็นน้อย

อย่างไรเสีย ลูกกลอนขาวยาประเภทนี้ ผู้บำเพ็ญระดับรวมปราณต้องการมากที่สุด และในเมืองเล็กๆ แม้จะมีผู้บำเพ็ญระดับสูงปรากฏ แต่ก็มีก็มีผู้บำเพ็ญไร้สังกัดอาศัยอยู่เพียงลำพังในเทือกเขาทนทุกข์มาซื้อบ้างเป็นบางครั้ง

สำหรับความต้องการลูกกลอนขาว พวกเขามีทางซื้อจากที่อื่น ไม่สนใจร้านยาเล็กๆ ธรรมดาๆ เช่นนี้

ส่วนขั้วอำนาจ ในเทือกเขาทนทุกข์ค่อนข้างวุ่นวาย ขั้วอำนาจเล็กใหญ่มากมาย ล้วนรวมตัวกันตามเผ่าพันธุ์หรือจับกันเป็นกลุ่ม ผู้บำเพ็ญระดับต่ำในขั้วอำนาจเหล่านี้และประชาชนในเมืองเล็กๆ ถึงจะเป็นกลุ่มผู้ซื้อสำคัญของร้านยาเล็กๆ

ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ก็มีเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์คนหนึ่งเดินมาในร้านยา

เด็กหนุ่มคนนี้สวมชุดคลุมยาวตัวกว้าง พลังบำเพ็ญประมาณรวมปราณขั้นห้า เขามาจากขั้วอำนาจระดับกลางแถวๆ นี้ เพราะมีสหายข้างกายเคยซื้อยาที่นี่ ดังนั้นเมื่อได้รู้ก็เลือกที่จะมาซื้อยาที่นี่เช่นกัน

ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านยา เขากวาดตามองรอบๆ อย่างระมัดระวัง สิ่งที่ได้เห็นในพริบตาแรกคือเด็กสาวหน้าตาอัปลักษณ์ที่ก้มหน้าจดบัญชีข้างหลังโต๊ะรับลูกค้า หลังจากมั่นใจว่าไม่มีอันตราย เขาก็ก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะรับลูกค้าอย่างรวดเร็ว

“ข้าเอาลูกกลอนขาวสิบเม็ด!”

หลิงเอ๋อร์ตาเป็นประกาย คว้าเหรียญวิญญาณมาอย่างรวดเร็ว หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดทีละเหรียญๆ แล้ว ก็เก็บลงไปอย่างดีด้วยความพอใจ เอาถุงออกมาใบหนึ่งแล้วยื่นไป

“ครั้งหน้ามาอีกนะ” หลิงเอ๋อร์ยิ้มพลางเอ่ย

เด็กหนุ่มรับถุงมา เปิดออกตรวจสอบดูอย่างละเอียด พบว่าลูกกลอนขาวที่นี่เหมือนกับที่สหายบอกจริงๆ ไม่เหมือนกับที่อื่นๆ ไม่มีสิ่งแปลกปลอมใดๆ

เขาจึงเอาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วกลืนลงไป หลังจากสิบกว่าอึดใจ ในยามที่ลืมตาขึ้น เขาเหงื่อออกทั่วทั้งร่าง สีหน้าค่อนข้างตื่นเต้น

“ฤทธิ์ยาดีขนาดนี้เชียวหรือ” เด็กหนุ่มตะลึง ถอยหลังไปหลายก้าว ในตอนที่กำลังจะจากไปเขาลังเลขึ้นมาเล็กน้อย หันไปมองทางหลิงเอ๋อร์

หลิงเอ๋อร์ยิ้มพลางมองไป

“ท่านลูกค้าผู้นี้ยังมีอะไรต้องการอีกหรือไม่”

เด็กหนุ่มลังเลเล็กน้อย ท่าทางเนื่องจากฤทธิ์ยาของลูกกลอนขาวจึงเปลี่ยนมาเคารพนอบน้อมขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงต่ำทุ้มออกไป

“ที่เจ้าที่นี่มียาแก้พิษหรือไม่

“ช่วงนี้ทุกครั้งที่ข้าฝึกบำเพ็ญล้วนสะกดกลั้นไม่ไหวกระอักเอาเลือดสีดำเหม็นคาวออกมา อีกทั้งบริเวณหัวใจยังเกิดอาการเจ็บแปลบๆ บางครั้งนั่งสมาธิก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาจนหลุดจากสมาธิ

“ข้าสงสัยว่าตัวเองจะถูกพิษ”

หลิงเอ๋อร์สายตากวาดไป กำลังจะเอ่ยปาก เด็กหนุ่มรีบพูดขึ้นมา

“ข้ายังมีหินวิญญาณอีกก้อน!”

หลิงเอ๋อร์กะพริบตาปริบๆ หันไปมองข้างหลัง

“พี่ชาย มีลูกค้ารายใหญ่มา!”

ในห้องด้านหลัง สวี่ชิงลืมตา

ความซุกซนของหลิงเอ๋อร์ทำให้เขาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เขารู้ว่าหลิงเอ๋อร์เกิดความสงสาร จึงลุกขึ้นเดินออกไป

ในพริบตาที่เห็นสวี่ชิง เด็กหนุ่มคนนั้นถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ สีหน้าเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

เขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ทำให้คนตัวสั่นนิดๆ แต่ก็บอกสาเหตุของความกลัวไม่ถูก บนร่างอีกฝ่ายไม่มีระลอกคลื่นพลังบำเพ็ญใดๆ ทั้งสิ้น ดูแล้วเหมือนคนธรรมดา

แต่สามารถเปิดร้านที่นี่ได้ คุณสมบัติของลูกกลอนยังน่าตื่นตะลึงปานนี้ ความเป็นไปได้ว่าเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่ากับศูนย์

สวี่ชิงไม่สนใจความระแวงระวังของเด็กหนุ่ม เขาเพียงแค่กวาดสายตามองไปก็เห็นปัญหาในตัวเด็กหนุ่ม

อีกฝ่ายถูกพิษจริงๆ อีกทั้งพิษนี้…สวี่ชิงเคยเห็นมาก่อน

เป็นพิษของผู้บำเพ็ญตาเดียวคนนั้น เพียงแต่ถูกทำให้เจือจางลงไปมาก อีกทั้งยังไม่ถูกทำให้ปะทุ

แต่เนื่องจากคุณสมบัติกายของเด็กหนุ่มอ่อนแอ จึงเกิดปฏิกิริยาขึ้นก่อนกำหนด

สำหรับการหนีไปของผู้บำเพ็ญตาเดียว สวี่ชิงจำเอาไว้ในใจมาโดยตลอด ตอนนี้สังเกตเห็นพิษชนิดนี้ เขาก็เกิดความสนใจขึ้นมานิดๆ จึงยกมือโยนยาแก้พิษไป

“กลับไปเตรียมถังไม้ใบหนึ่ง เอาน้ำใส่แล้วเติมน้ำค้างยามรุ่งอรุณเก้าหยดลงไปด้วย จากนั้นกินยาลูกกลอนเม็ดนี้ ดำดิ่งลงไปทำการกำหนดลมหายใจในนั้นหนึ่งชั่วยาม

“เมื่อสีของน้ำกลายเป็นสีดำสนิทโดยสมบูรณ์ ก็แก้พิษของเจ้าได้แล้ว”

เด็กหนุ่มรับลูกกลอนมา เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ยังมอบหินวิญญาณให้หลิงเอ๋อร์ก้อนหนึ่ง ก่อนจะหันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว

หลิงเอ๋อร์เก็บหินวิญญาณลงไป ยิ้มหวานให้สวี่ชิง

สวี่ชิงส่ายหน้า กลับไปยังห้องด้านหลังทำการผ่าชำแหละอสูรร้ายที่มีคำสาปในตัวต่อ ขณะที่ศึกษาค้นคว้าคำสาปก็ทำการวิเคราะห์วิธีการเข้าร่วมตำหนักขบถจันทร์

ทว่าจิตเทพกลุ่มหนึ่งของเขาทิ้งไว้บนร่างของเด็กหนุ่มยังไม่แสดงผล แต่ขอเพียงผู้บำเพ็ญตาเดียวปรากฏตัวข้างกายอีกฝ่าย สวี่ชิงก็จะสัมผัสได้ทันที

ท่ามกลางการค้นคว้าและศึกษาของสวี่ชิงเวลาครึ่งเดือนก็ผ่านไปเช่นนี้เอง

ร้านยาเล็กๆ ของสวี่ชิงกับหลิงเอ๋อร์เปิดมาที่นี่เกือบสองเดือนแล้ว จากฤทธิ์ยาและราคาที่ถูกของลูกกลอนขาวทำให้โถงวิญญาณทมิฬมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง

ดังนั้นแขกที่มาซื้อยาก็มากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งว่ามีบางวันที่ลูกค้ามากันหลายสิบคน ทำให้คนในเมืองเล็กจำนวนไม่น้อยให้ความสำคัญ ขณะเดียวกันก็ทำให้ขั้วอำนาจเล็กบางขั้วในละแวกใกล้เคียงจับตาดู

บางครั้งต้นไม้ใคร่ยืนนิ่ง ทว่าลมไม่หยุดพัด เรื่องใดก็ตามหากมีชื่อขึ้นมาก็จะเกิดเรื่องยุ่งยากตามมา

เหตุผลนี้ไม่ว่าอยู่ที่ใดล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งนั้น

โดยเฉพาะในดินแดนวุ่นวายขั้วอำนาจมากมายเช่นนี้ ก็ยิ่งเป็นเช่นนั้น วันนี้เที่ยงตรง ร้านยาก็มีแขกที่ไม่ได้เชิญมาหา

นี่เป็นผู้บำเพ็ญต่างเผ่าระดับรวมปราณบริบูรณ์คนหนึ่ง สวมชุดคลุมดำ ที่หน้าอกมีกระดูกชิ้นหนึ่งแขวนเอาไว้ ท่าทางเกินสมควรไปมาก

ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านยา พลังบำเพ็ญก็แผ่ออก เกิดเป็นระลอกพลังกลุ่มหนึ่งปกคลุมร้านยา ยิ่งเตะเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าตัวหนึ่งกระเด็น

ท่ามกลางเสียงโครมคราม เก้าอี้กระแทกไปยังโต๊ะรับลูกค้า กระจายเป็นเสี่ยงๆ แหลกละเอียดร่วงลงพื้นไปทั่ว

โต๊ะรับลูกค้าก็เสียหายไปมุมหนึ่ง หลิงเอ๋อร์ที่จดบัญชีอยู่ข้างหลังเงยหน้าขึ้น คิ้วงามขมวดเล็กน้อย

“พวกเจ้าที่นี่นับจากวันนี้เป็นต้นไปทุกเดือนต้องจ่ายลูกกลอนขาวสามร้อยเม็ดให้กับพวกเราพันธมิตรโครงกระดูก ฟังเข้าใจหรือไม่ ข้าจะพูดแค่รอบเดียวเท่านั้น!” ผู้บำเพ็ญระดับรวมปราณบริบูรณ์คนนี้ตบโต๊ะดังปัง เอ่ยเสียงเย็น

เขาไม่ได้ตัวคนเดียว ข้างหลังยังมีอีกสี่คนยืนคุ้มกันอยู่ข้างนอกร้านยา ท่าทางแบบเดียวกัน

คนบนถนนเมื่อเห็นภาพนี้ สังเกตเห็นเอกลักษณ์เฉพาะของเสื้อผ้าคนเหล่านี้ก็ต่างหลบหลีกไป

“เป็นพันธมิตรโครงกระดูก!”

“คนพวกนี้โหดเหี้ยมอำมหิต ก่อนหน้านี้ได้ยินว่ามีร้านค้าที่เมืองเล็กร้านหนึ่งล่วงเกินพวกเขา ถูกพวกเขาบุกไปฆ่าล้างตระกูลในตอนกลางคืน”

“โดยเฉพาะหัวหน้าของพวกเขาเป็นระดับสร้างฐานบริบูรณ์เชียวนะ เฮ้อ คนแข็งแกร่งพวกเขาไม่กล้าหาเรื่อง ก็มาหาเรื่องแต่พวกเราคนอาภัพเหล่านี้”

หลิงเอ๋อร์ไม่พูดอะไร บรรพจารย์สำนักวัชระที่อยู่บนคานตอนนี้สั่นสะท้านไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

นานขนาดนี้แล้ว ในที่สุดเขาก็รอคนที่เดินมาหาที่ตายได้เสียที และทำให้เขาได้โอกาสที่จะแสดงความสามารถของตัวเอง

ดังนั้น กำลังจะทะยานทะลุร่างอีกฝ่ายไปมาให้พรุน ทำให้เป็นรูสักหน่อย แต่เสี้ยวขณะต่อมาเขาก็จำต้องหยุด เพราะหลิงเอ๋อร์ไม่อนุญาต

ใบหน้าเล็กๆ ของหลิงเอ๋อร์ขาวซีด คล้ายว่าตกใจกลัว รีบเอาถุงใบหนึ่งออกมาวางไว้ข้างหน้า พยักหน้าหงึกๆ

“ได้ๆ พวกเราจ่าย”

เห็นว่าราบรื่นเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญระดับรวมปราณบริบูรณ์คนนั้นแค่นเสียงขึ้นจมูกขึ้นมาทีหนึ่ง เรื่องแบบนี้พวกเขาทำเป็นประจำ อีกทั้งทุกครั้งยังทำการสำรวจล่วงหน้า มั่นใจว่าไม่เจอตอถึงจะมาทำการรีดไถ

ร้านยาร้านนี้พวกเขาจับตามองมาครึ่งเดือนแล้ว วันนี้มาที่นี่หลักๆ ก็เพื่อหยั่งเชิง แต่คิดไม่ถึงว่าจะสำเร็จแบบนี้ ดังนั้นจึงถลึงตาใส่หลิงเอ๋อร์ เขายกมือคว้าเอาถุงไป เดาะในมือเอ่ยราบเรียบขึ้นมาว่า

“นับว่าเจ้าฉลาด!”

พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างหยิ่งยโส

หลังจากที่พวกเขาจากไป ความตื่นตระหนกหวาดกลัวบนใบหน้าหลิงเอ๋อร์หายไป นางทำบัญชีพลางเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ

“โหยวหลิงจื่อ”

“ขอรับ นายหญิงโปรดสั่งการมาได้เลย” บรรพจารย์สำนักวัชระที่ลอยอยู่บนคานรีบขานตอบ

“ฆ่าคนที่นี่ไม่ดี จะส่งผลกระทบถึงการค้า วันนี้ตอนกลางคืนไปหาพวกมันอย่างเงียบเชียบแล้วฆ่าให้หมดก็แล้วกัน จำไว้ว่าตอนกลับเอาลูกกลอนกลับมาด้วย แม้แต่เม็ดเดียวก็หายไปไม่ได้ นอกจากนี้หากมีอะไรที่มีค่าก็เอากลับมาด้วยเลย

“น่าเสียดายเจ้าเงายังไม่กลับมา เรื่องนี้ต้องให้เจ้าไปจัดการแล้ว”

หลิงเอ๋อร์เอ่ยราบเรียบ

บรรพจารย์สำนักวัชระกวาดตามองไปห้องด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วมองมาทางหลิงเอ๋อร์ ในใจยิ่งมีความเข้าใจในตัวสาวน้อยคนนี้มากขึ้น

แอบพูดในใจว่านายหญิงคนนี้ไม่ได้ใส่ซื่อไม่เป็นพิษเป็นภัยแบบที่เห็นภายนอกเลย ตอนเผชิญหน้ากับผู้บำเพ็ญตาเดียวคนนั้น นางใช้สีหน้าท่าทางใจอ่อน บอกให้มอบความตายอย่างไม่ทรมานให้กับอีกฝ่าย ตอนนั้นก็ทำให้เขาอึ้งไปเล็กน้อยแล้ว