ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 660 อาชิงน้อย ไตข้าหายไป!
บทที่ 660 อาชิงน้อย ไตข้าหายไป!
สายลมสีเทาหวีดหวิว หอบม้วนเม็ดทรายนับไม่ถ้วน พัดผ่านเรือเหาะแต่ละลำระหว่างฟ้าดิน
แม้จะมีการป้องกัน แต่ก็ยังมีเสียงเม็ดทรายกระทบกับม่านป้องกันดังขึ้นคลอกับเสียงพูดของรองเจ้าตำหนักสี่และปรมาจารย์เซิ่งลั่วเข้ามาในหูสวี่ชิง
และขณะเดียวกัน ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นๆ ของรองเจ้าตำหนักสี่บนเรือเหาะนี้ก็ทยอยลืมตาขึ้นจากการรักษา มองมาทางสวี่ชิง
สวี่ชิงมองรองเจ้าตำหนักสี่
ก่อนหน้านี้ที่ชายแดนทะเลทราย ตอนที่เขาเห็นอีกฝ่ายครั้งแรก ก็เกิดความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างขึ้นมา
ความรู้สึกนี้ไม่ใช่เพราะต่างเคยพบเจอกับรูปสลักของแต่ละคนในตำหนักขบถจันทร์
รูปสลักของทุกคนแตกต่างกัน กระทั่งเพศและเผ่าก็ซ่อนเร้นใต้รูปสลัก เว้นเสียแต่จะมีอำนาจในตำหนักเทพสูงมาก เช่นนั้นไม่มีทางดูออก
ดังนั้นสวี่ชิงจึงสงบปากสงบคำอยู่บนเรือเหาะตลอดทาง ในใจขบคิดที่มาของความคุ้นเคยนี้
กระทั่งยามนี้ เขาเจอแล้ว
ลักษณะพิเศษที่เด่นชัดที่สุดของรองเจ้าตำหนักสี่ คือความคร่ำเคร่งหัวโบราณ เหมือนใบหน้ายิ้มแย้มเป็นสีหน้าที่ปรากฏออกมายากมาก และอักขระ川ที่หว่างคิ้วเขา ยิ่งทำให้ความคร่ำครึนี้เปลี่ยนเป็นรุนแรงมากขึ้นไปอีก
ใบหน้าเช่นนี้ สวี่ชิงเคยเห็นจากข่งเลี่ยงซิวเจ้าวังครองกระบี่เขตปกครองผนึกสมุทร
เมื่อนึกถึงเจ้าวัง ต่อให้ผ่านมาแล้วหลายปี แต่ในใจเขายังโหมระลอกคลื่นขึ้นมา ร่างของอีกฝ่ายที่ยืนตระหง่านอยู่นอกค่ายกลต้องห้าม ขวางกองทัพใหญ่ของเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ ท่ามกลางการต่อสู้ที่คาดเดาไม่ได้ คงอยู่ในสมองสวี่ชิงชั่วนิรันดร์
“สถานที่ที่เจ้าเหนือหัวประหารเทพเจ้า เป็นแผนที่ศิษย์พี่ใหญ่ของข้าวางไว้”
สวี่ชิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา
เขาไม่ได้โกหก แรกเริ่มเป็นเฉินเอ้อร์หนิวจริงๆ ตอนสุดท้ายก็เป็นเฉินเอ้อร์หนิวที่ทำให้เกิดขึ้น เพียงแต่ระหว่างนั้นเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเท่านั้น
ส่วนหน้าตาที่แท้จริงเป็นอย่างไร สวี่ชิงคิดว่าตนไม่จำเป็นต้องบอกกับคนอื่น
“ร้านยาเป็นร้านที่ข้าเปิดเอง เรื่องการหลอมยา ข้าก็พอรู้บ้างขอรับ”
สวี่ชิงกล่าวจบ สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ปรมาจารย์เซิ่งลั่ว จากนั้นก็หลับตาลง นั่งขัดสมาธิอยู่ที่เดิม จมจ่อมอยู่ในความทรงจำเขตปกครองผนึกสมุทรเนื่องจากความคุ้นเคยก่อนหน้านี้
รองเจ้าตำหนักสี่สายตาล้ำลึก ไม่ถามอะไรอีก ส่วนปรมาจารย์เซิ่งลั่วก็ถอนหายใจในใจ เขาไม่คิดว่าความสามารถด้านวิถีลูกกลอนของสวี่ชิงจะสูงนัก จึงไม่ได้เชื่อมโยงไปถึงลูกกลอนเก้า
เพราะในความคิดเขา ผู้ที่พูดสิ่งที่อยู่ในใจของตนกับความฝันของผู้บำเพ็ญวิถีลูกกลอนในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราออกมาได้หลังจากการประลองลูกกลอนตอนนั้น จะต้องเป็นคนประเภทเดียวกัน เป็นผู้ที่เสาะแสวงในวิถีลูกกลอน จดจ่ออยู่ท่ามกลางกาลเวลาที่ไหลผ่านไป
ไม่ใช่คนหนุ่มเช่นนี้
จากการเงียบนิ่งของสวี่ชิง เวลาก็ไหลผ่านไปเช่นนี้ เรือเหาะเหล่านี้แล่นผ่านลมทราย วันต่อมาก็มาถึงเทือกเขาทนทุกข์
ด้วยการจัดการของบรรพจารย์โม่กุย มอบสิทธิในการเข้าพักที่ยอดเขาสิบกว่าแห่งให้กับรองเจ้าตำหนักสี่ ที่นั่นจะเป็นบ้านใหม่ของผู้บำเพ็ญฝ่ายรองเจ้าตำหนักสี่
ส่วนสวี่ชิง เมื่อเสร็จภารกิจก็กลับไปที่ร้านยา พาเหล่าลูกเจี๊ยบไปขังไว้ที่ลานด้านหลัง นั่งลงตรงหน้ารัฐทายาท หยิบแผ่นหยกพลังเตรียมสู่เทวะที่ไม่ได้ใช้ออกมาวางข้างๆ
องค์หญิงหมิงเหมยไม่อยู่
รัฐทายาทดื่มชาพลางเหลือบกวาดตามองแผ่นหยก เอ่ยด้วยเสียงเรียบ
“เก็บเอาไว้เถอะ ถือเป็นการให้ของปกป้องชีวิตเจ้าชิ้นหนึ่งแล้วกัน”
สวี่ชิงได้ยินก็มองรัฐทายาท
“ผู้อาวุโส จะไปแดนไกลหรือขอรับ”
“ผ่านช่วงนี้ไป ข้ากับพี่หญิงสามจะออกไปข้างนอกเสียหน่อยเพื่อไปปลดผนึกเจ้าเก้า ครั้งนี้ไม่ต้องให้เจ้าช่วย พวกเรามั่นใจมาก แค่กำลังรอเวลาเท่านั้น”
สวี่ชิงพยักหน้า เก็บแผ่นหยกกลับไป
“นอกจากนี้การฝึกบำเพ็ญของเจ้าจะชักช้าไม่ได้ ส่วนเรื่องติงหนึ่งสามสองที่เจ้าเคยถามก่อนหน้านี้ ตอนนี้ข้าบอกเจ้าได้แล้ว”
สายตารัฐทายาทล้ำลึก มองไปที่ร่างสวี่ชิง
สวี่ชิงกระตือรือร้น ตั้งใจฟังทันที
เห็นสวี่ชิงเป็นเช่นนี้ รัฐทายาทก็รู้สึกสบายใจ เขาใช้สมองส่วนหนึ่งขบคิดเรื่องติงหนึ่งสามสอง ยามนี้วางจอกชาลง เอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า
“ติงหนึ่งสามสองของเจ้า เป็นทั้งคุก และเป็นทั้งดวงชะตา ยิ่งแฝงนิ้วเทพเจ้านิ้วหนึ่งไว้ด้วย
“แม้นิ้วเทพเจ้านี้จะไม่นับเป็นอะไร มองออกว่าเป็นนิ้วร่างแยกของเทพชั้นล่างตนหนึ่ง แต่กลับเป็นเป็นเทพเจ้าแต่กำเนิด จุดนี้หาได้ยากยิ่ง
“แต่ด้วยเหตุนี้ทำให้ติงหนึ่งสามสองของเจ้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน ข้ามองออกว่านิ้วนี้ก็มีอำนาจ นั่นคือพลังเคราะห์หายนะ!
“แต่เคราะห์หายนะนี้ไม่ใช่ของเจ้า สิ่งที่เป็นของเจ้าจริงๆ คือการผสานกันของดวงชะตากับเคราะห์หายนะของติงหนึ่งสามสอง จนกลายเป็นพลังแห่งการลืมเลือนที่คุกนี้สร้างขึ้นมา!
“การผนวกกันของดวงชะตาและเคราะห์หายนะนี้มหัศจรรย์ยิ่งนัก ข้าเห็นร่องรอยของผนึกต้องห้ามเผ่ามนุษย์มากมายบนตัวมัน ยิ่งมีลายมือจากวังเซียนครองกระบี่ด้วย หากข้าเดาไม่ผิด รูปร่างเดิมของมันน่าจะเป็นกรมราชทัณฑ์ของวังครองกระบี่!
“เป็นสิ่งที่คนรุ่นหลังใช้บันทึกในอดีต เพิ่มการสรรค์สร้าง สุดท้ายก็สร้างมันออกมา”
เสียงทุ้มต่ำของรัฐทายาทก้องอยู่ข้างหูสวี่ชิง สวี่ชิงร่างสะท้านเฮือก เกิดความรู้สึกเคารพขึ้นมา
เขาไม่ได้พูดเรื่องเกี่ยวกับติงหนึ่งสามสองกับรัฐทายาทมากนัก แต่อีกฝ่ายกลับมองคุณสมบัติออกได้โดยตรง สิ่งนี้ทำให้สวี่ชิงลุกขึ้นคารวะเขา
“โปรดผู้อาวุโสชี้แนะด้วยขอรับ”
รัฐทายาทยิ้ม
“สัมผัสพลังการลืมเลือนด้านใน นี่เป็นพลังอำนาจใหม่อย่างหนึ่ง…และเป็นแนวทางหนึ่งที่วังเซียนครองกระบี่ศึกษาในยุคจักรพรรดิโบราณเสวียนโยว
“แนวทางที่ว่านั่น ตอนนั้นมีคนเรียกว่าเขตแดนจิต”
สวี่ชิงใจสั่น เขานึกถึงสำนักเซียนล้ำบารมีในเขตปกครองผนึกสมุทร
หลี่จื่อเหมยเคยบอกเขาว่า เมื่อบันเพ็ญวิชาของสำนักเซียนล้ำบารมาถึงตอนสุดท้าย เส้นทางที่เดินก็คือวิถีของเขตแดนจิต
นอกจากนี้ ผู้นำเผ่าสิงซากสมุทรเองก็เดินตามวิถีนี้ด้วย
อีกทั้งตอนที่ตนอยู่ใต้เสามรรคาสวรรค์พ้นพันธะนั่น ที่ได้พบกับผู้บำเพ็ญสำนักเซียนล้ำบารมี การลงมือของอีกฝ่าย ก็แฝงเขตแดนจิตเช่นนี้เอาไว้
ยังมีชิงชิว ตอนที่อีกฝ่ายสำแดงท่าไม้ตายออกมา ก็เป็นพลังของเขตแดนจิตเช่นเดียวกัน
สวี่ชิงคิดไม่ถึงว่าหลังจากอ้อมไปรอบใหญ่ ที่แท้ในติงหนึ่งสามสองของตนก็แฝงความสามารถเช่นนี้ไว้ด้วย
สังเกตเห็นสีหน้าสวี่ชิง รัฐทายาทก็กระจ่างแจ้งขึ้นเล็กน้อย
“ท่าทางเจ้าน่าจะเคยพบกับพลังบำเพ็ญประเภทที่คล้ายกันมาก็ นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ถึงอย่างไรในตอนที่จักรพรรดิโบราณเสวียนโยวยังอยู่ วังครองกระบี่ก็ได้เชิญฝ่ายต่างๆ มากมายเข้าร่วมเพื่อศึกษาค้นคว้าให้ดียิ่งขึ้น
“แต่เขตแดนจิตลืมเลือนของเจ้านั้นแตกต่างจากปกติ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นจากการผสานดวงชะตาและเคราะห์หายนะของสรรพชีวิต คุ้มค่าให้เจ้าไปตั้งใจศึกษาค้นค้น
“อีกทั้งเป้าหมายในการศึกษาค้นคว้าเขตแดนจิตตอนนั้นของวังครองกระบี่ ก็เพื่อสร้างความสามารถที่ทำให้เทพเจ้าต้องก้มหน้าลงได้”
กล่าวจบ รัฐทายาทก็หยิบจอกชาขึ้น ตอนนี้เขาหาเคล็ดลับว่าจะสอนสวี่ชิงอย่างไรเจอแล้ว นั่นก็คือสิ่งที่ตนรู้เท่าไร ต้องพูดให้ละเอียดเท่านั้น ห้ามเปิดช่องให้สวี่ชิงได้แสดงศักยภาพของสติปัญญา
และสำหรับสิ่งที่ตนรู้เพียงครึ่งเดียว เช่นนั้นลึกลับมากเพียงใดก็กล่าวให้ลึกลับเท่านั้น กำหนดแนวทางให้ก็พอ เช่นนี้ก็จะเหมาะสมกับสติปัญญาของสวี่ชิง
และแนวทางที่ว่ายังต้องชี้ให้กว้างมากพอด้วย ส่วนทำได้หรือไม่ได้ค่อยว่ากันภายหลัง
สวี่ชิงสูดลมหายใจลึก คำพูดของรัฐทายาท ทำให้เขากระจ่างแจ้งเรื่องติงหนึ่งสามสองและมีแนวทางแล้ว หลังจากประสานหมัดคารวะก็กลับไปที่ห้องด้านหลังทันที นั่งลงทำสมาธิ เริ่มขบคิดพิจารณา
และปราณก่อกำเนิดในติงหนึ่งสามสอง เวลานี้ก็ลืมตาขึ้น เปล่งแสงสีดำออกมา
นิ้วเทพเจ้าที่ถูกมันจับจ้องก็พลิกตัวตามสัญชาตญาณ แกล้งหลับต่อ แต่ใจกลับกำลังสั่น
นักโทษคนอื่นก็เป็นเช่นนี้
จะเจ้าศีรษะก็ดี หรือจะเจ้าสิงโตหินก็ดี ตอนนี้พวกมันรู้สึกยำเกรงสวี่ชิงอย่างยิ่ง หลังจากที่มาถึงแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา พวกมันรู้สึกว่าสวี่ชิงไม่ใช่คนขึ้นทุกทีจริงๆ เปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
กระทั่งชายชราเผ่าจิตรกรรมก็สั่นเทา ยามนี้ให้ความกล้าเขาสักร้อยเท่า เขาก็ไม่กล้าเหิมเกริมใส่สวี่ชิงแม้แต่น้อย
สำหรับนักโทษเหล่านี้ สวี่ชิงไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก จิตเทพของเขากับปราณก่อกำเนิดของตนในติงหนึ่งสามสองซ้อนทับกัน กวาดตามองพวกมันทีละตน
มาพร้อมกับแนวทางที่รัฐทายาทชี้นำ สวี่ชิงคิดว่านิ้วเทพเจ้าเป็นต้นกำเนิดเคราะห์หายนะที่นั่น ปราณก่อกำเนิดของตนเป็นดวงชะตาที่รวมตัวกัน เช่นนั้นผลลัพธ์ของพลังแห่งการลืมเลือนที่เห็นเด่นชัดที่สุด อันที่จริงก็คือนักโทษพวกนี้
ดังนั้นในที่สุด สายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ทชายชราเผ่าจิตรกรรม
ชายชราหน้าขาวซีด รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี รีบเอ่ยขึ้นว่า
“ใต้เท้า ข้ารู้สึกว่าติงหนึ่งสามสองของพวกเรายังไม่สมบูรณ์แบบ ยังขาดคน…ขาดโอ่งน้ำกับหุ่นไล่กาขอรับ!”
“ใช่เลย ลูกพี่ พวกมันทั้งสองจะต้องก่อกรรมทำเข็ญอยู่ข้างนอกแน่ๆ พวกเราที่รักความยุติธรรม ไม่มีทางปล่อยพวกมันไปเช่นนี้!”
เจ้าศีรษะก็รีบเอ่ยออกมา
สวี่ชิงสีหน้าไร้อารมณ์ ยกมือขวาขึ้นคล้า ชายชราเผ่าจิตรกรรมก็พลันลอยมาอยู่กลางฝ่ามือปราณก่อกำเนิดของสวี่ชิง ชายชราทำหน้าประจบประแจงเต็มที่ กำลังจะพูด
‘หุบปาก’
สวี่ชิงแผ่จิตเทพออกมา
ชายชราหยิบพู่กันเล่มหนึ่งออกมาทันที วาดผนึกลงไปที่ปากของตัวเอง จากนั้นก็ทำหน้าประจบเอาใจ
สวี่ชิงพยักหน้า ยกมือแตะที่หน้าผากของชายชราจิตรกรรม สัมผัสอย่างละเอียด ไม่นานก็คว้าเจ้าศีรษะกับสิงโตหินมา แล้วสัมผัสอย่างละเอียดเช่นกัน
กระทั่งเพื่อให้ศึกษาได้ดียิ่งขึ้น เขาก็โบกมือตบทั้งสามให้กลายเป็นเศษเนื้อ จ้องไม่วางตา สังเกตการฟื้นคืนชีพของพวกมัน
หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมา ภายใต้การขอร้องอ้อนวอนของนักโทษทั้งสาม ขณะที่นิ้วเทพเจ้าเองก็สั่นเทาขึ้นเรื่อย สวี่ชิงก็หยุดศึกษาค้นคว้า
ในห้องด้านหลัง สวี่ชิงลืมตาขึ้น ฉายแววกระจ่างแจ้งออกมา
‘ผู้ที่เคยดูแลติงหนึ่งสามสองตอนนั้น ส่วนใหญ่ตายไปด้วยเคราะห์หายนะ ส่วนข้าก็ผ่านการลืมเลือนหลายครั้ง…
‘นักโทษเหล่านี้ ตัวพวกเขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งของเคราะห์หายนะ ในระดับหนึ่งจึงไม่ตายไม่สลายหายไป
‘ส่วนสาเหตุที่ข้าลืมเลือน เป็นเพราะตอนนั้นข้าก็แปดเปื้อนเคราะห์หายนะ อีกทั้งผสานดวงชะตาไว้ ทำให้เกิดการลืมเลือน
‘ใช้การลืมเลือน ตัดขาดผลกรรม นี่คือหัวใจสำคัญของติงหนึ่งสามสอง
‘เช่นนั้นการลืมเลือน…ต้องให้เคราะห์หายนะกับดวงชะตาบนตัวข้าผสานในเวลาเดียวกัน ระเบิดออกมาพร้อมกัน’
เจ้านิ้วไม่ยินยอม แต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน และพริบตาที่ปราณก่อกำเนิดติงหนึ่งสามสองสัมผัสกับนิ้ว ดวงตาสวี่ชิงที่นั่งอยู่ในห้องด้านหลังก็ฉายแววตื่นตะลึง
ความตื่นตะลึงนี้อยู่ต่อไปสักพัก กระทั่งเขาสัมผัสคลื่นพลังที่ส่งมาจากตำหนักขบถจันทร์ได้ตามสัญชาตญาณ จึงหยิบกระจกที่รัฐทายาทให้ออกมา แล้วเข้าไปในโถงตำหนักสูงสุด
เสี้ยวขณะที่เข้าไป ประตูใหญ่ก็ปรากฏสัญลักษณ์ขนาดเล็กของนายกองที่กำลังส่งเสียงคร่ำครวญ
‘อาชิงน้อย ไม่ชอบมาพากล ครั้งนี้ไม่ชอบมาพากลจริงๆ แม้ข้าจะไม่แน่ใจนัก แต่ก็สัมผัสร่องรอยการคงอยู่ของร่างกายตนช่วงนี้ผ่านตำหนักขบถจันทร์ได้ ว่าขาดไปเพียงชิ้นหนึ่งเท่านั้น!
‘ข้าๆๆ..ร่างกายชาติที่แล้วของข้า เหมือนไตจะหายไป ทำไมสัมผัสไม่ได้เลย!
‘ข้าลองหาอยู่หลายรอบก็หาไม่เจอเลย นี่เป็นไปไม่ได้ ต่อให้ถูกกินไปจะหลงเหลืออยู่ในสายโลหิต ข้าก็สัมผัสได้เช่นกัน
‘ตอนนี้ ทำไมถึงหายไป ไม่เหลือร่องรอยสักนิด ไตของข้า เกิดอะไรขึ้น…’
