ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 815 สายลมพัดผ่านใบหน้าเทพเจ้านภาคิมหันต์

บทที่ 815 สายลมพัดผ่านใบหน้าเทพเจ้านภาคิมหันต์

เมื่อราชเลขากล่าวออกมา ทั้งโถงตำหนักในวังหลวงเงียบสงัดไปในพริบตา ครู่ต่อมา บรรยากาศพลันหนักอึ้ง กลิ่นอายของขุนนางแต่ละฝ่ายก็ปะทุออกมาจากร่างเป็นสายๆ

เวลานี้อ๋องสวรรค์ทั้งสิบสามที่อยู่ในท้องพระโรง ลุกขึ้นยืนทีละคน โหวนภาด้านล่างก็เช่นกัน

ชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือสำคัญกับเผ่ามนุษย์อย่างยิ่ง ที่นั่นคือพื้นที่ที่ติดกับเผ่านภาคิมหันต์ เผชิญหน้าเผ่าที่แข็งแกร่งเช่นนี้ กล่าวได้ว่าดึงผมเส้นเดียวสะท้านไปทั้งสารพางค์

โดยเฉพาะเผ่าคุมหายนะที่เป็นหนึ่งในสามเผ่าใหญ่ใต้อาณัติของเผ่านภาคิมหันต์ หากกล่าวว่าพวกเขาลงมือโดยพลการซึ่งไม่ได้ผ่านการอนุมัติจากระดับสูงของเผ่านภาคิมหันต์นั้นไม่มีทางเป็นไปได้

ดังนั้นเรื่องนี้ หากพลาดพลั้งไปแม้เพียงนิด ได้พังพินาศย่อยยับเป็นแน่

นอกจากนี้…ในสงครามฟ้าทมิฬที่เดิมทีกองทัพเผ่ามนุษย์เป็นฝ่ายได้เปรียบมาตลอด แต่ตอนนี้มีเผ่าไป๋เจ๋อเข้ามา ทำให้สถานการณ์ที่นั่นหยุดชะงัก

กองทัพใหญ่เผ่ามนุษย์ถูกตรึงกำลังไว้ตรงนั้น จะรุกคืบหรือล่าถอยล้วนลำบากทั้งสิ้น

ด้วยเหตุนี้ เผ่ามนุษย์ในยามนี้นับว่าเผชิญกับวิกฤติครั้งใหญ่หลวง

ทันใดนั้น ขุนนางเผ่ามนุษย์ทุกคนในโถงตำหนัก อ๋องสวรรค์ด้านบนและเหล่าขุนนางด้านล่างต่างสบตากัน เพราะขั้วอำนาจในเผ่ามนุษย์ยุ่งเหยิงซับซ้อน มีมากมายหลายตระกูล ดังนั้นในความเป็นจริงแต่ละฝ่ายจึงมีการต่อสู้กันในที่ลับบ่อยครั้ง

ทว่า…ตอนนี้ ขุนนางที่ขัดแย้งกันเหล่านั้น ยามที่สายตาสบกันก็เห็นความแน่วแน่ในแววตาอีกฝ่ายโดยไม่ต้องกล่าวคำใด ผู้ที่ฝ่าฟันจนเข้ามาในโถงตำหนักนี้ได้ ย่อมเป็นผู้ที่มีความสามารถเพียบพร้อมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ละวางการช่วงชิงผลประโยชน์ทั้งหมดไปก่อน เลิกนึกถึงเรื่องขั้วตรงข้ามที่คิดเห็นไม่ตรงกันทั้งหมดไปก่อน

ความแค้นส่วนตัวทั้งหลาย ก็ล้วนโยนทิ้งไปก่อนได้

เนื่องจากวิกฤตที่ชายแดนตลอดจนสนามรบเผ่าฟ้าทมิฬสำคัญยิ่งกว่าทุกสิ่ง ดังนั้นในตอนนี้ ทุกคนทราบดีว่า พวกเขาต้องสามัคคีกัน ต้องผนึกกำลังกันโดยไม่สนใจว่าต้องแลกด้วยอะไร

หากเผ่ามนุษย์ล่มสลาย มีผลประโยชน์มากเพียงใดก็ไร้ความหมาย

หากต้องบากหน้าไปขออาศัยต่างเผ่า ทุกคนในโถงตำหนักไม่อาจทำใจยอมรับได้

ดังนั้น เสียงเสียงกราบทูลขอไปออกรบแต่ละเสียงจึงดังสนั่นหวั่นไหวในโถงตำหนัก

“ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีไปร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่อ๋องเจิ้นเหยียนที่ชายแดนด้านตะวันตกเฉียงเหนือพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท ตระกูลกระหม่อมมีกองกำลังติดอาวุธอยู่แปดหมื่นนาย ยินดีนำทัพไปทำสงครามที่เผ่าฟ้าทมิฬเพื่อเผ่ามนุษย์เราด้วยตัวเองพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท การเดินทัพนั้นสิ้นเปลืองทรัพยากรอย่างมาก พวกกระหม่อมยินดีถวายทรัพย์สินให้ ทุกอย่าง…ล้วนคำนึงถึงสงครามเป็นลำดับแรกพ่ะย่ะค่ะ!”

“ห้าวังทมิฬล่างจะทุ่มเทสุดกำลังเพื่อสนับสนุนสงครามให้ดำเนินไปอย่างราบรื่น”

“เอาเถอะ ถึงกระหม่อมจะไม่ชอบใจอ๋องตงติ่งผู้นั้นนัก ขัดแย้งกับเขาบ่อยครั้ง แต่ตอนนี้…กระหม่อมจะไปที่เผ่าฟ้าทมิฬด้วยตัวเองและยอมให้อ๋องตงติ่งเป็นรองผู้บังคับบัญชาก็ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงกราบทูลขอออกรบ เสียงกราบทูลถวายทรัพย์สินดังก้องในโถงตำหนักแห่งนี้

สวี่ชิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในใจเขาก็เกิดระลอกคลื่น ซ้ำยังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้โกหก

พวกเขาคิดจริง และจะลงมือทำจริง

เรื่องนี้เหนือความคาดหมายของสวี่ชิง เดิมเขาคิดว่าในเมืองหลวงจักรพรรดิที่สับสนวุ่นวาย แม้จะอยู่ในพระเนตรพระกรรณของจักรพรรดิมนุษย์ ทว่าขั้วอำนาจแต่ละฝ่ายก็ต่อสู้กันลับหลังอยู่เนืองๆ น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

ดังนั้นสถานการณ์ตรงหน้านี้ จึงทำให้เขาประทับใจ

‘นี่คืออีกด้านของเผ่ามนุษย์หรือ’

สวี่ชิงพึมพำในใจ

‘ยามที่ไม่ต้องสู้กับศัตรูภายนอก ทุกคนต่างช่วงชิงเพื่อประโยชน์ส่วนตน คล้ายว่าต่างคนก็ต่างมีเจตนาแอบแฝงทั้งสิ้น ซ้ำยังเสแสร้งแกล้งทำปกปิดความเห็นแก่ตัวอีกด้านไว้ แต่เมื่อต้องสู้กับศัตรูภายนอก…

‘ทุกคน ทุกขั้วอำนาจ ปล่อยวางทุกสิ่งได้ในพริบตา รวมใจเป็นหนึ่งเดียว…’

สวี่ชิงใจสั่นสะท้าน

แต่ตอนนี้เป็นเพียงลมปากเท่านั้น เขาไม่รู้ว่ายามลงมือทำจริงจะเป็นเช่นนี้หรือไม่ แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าเป็นไปได้มากที่คนเหล่านั้นจะทำอย่างที่กล่าวมาจริงๆ

ไม่ใช่แค่เหล่าขุนนางในโถงตำหนักที่เอ่ยปากเท่านั้น เหล่าองค์ชายองค์หญิงก็พากันก้าวออกมา

องค์ชายห้าสาวเท้าเดินมาเบื้องหน้าบัลลังก์ คารวะจักรพรรดิมนุษย์

“เสด็จพ่อ โปรดทรงอนุญาตลูกให้ไปที่ชายแดนทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือในทันทีด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“เสด็จพ่อ ลูกยินดีไปที่เผ่าฟ้าทมิฬ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกเขา สร้างขวัญกำลังใจให้เหล่าทหารเผ่ามนุษย์เราในฐานะองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายสี่สูดลมหายใจลึก คารวะด้วยเช่นกัน เขาในตอนนี้ก็คิดเช่นนี้จริงๆ แม้จะยังอยู่ในช่วงแย่งชิงอำนาจกันของเหล่าองค์ชาย แต่เมื่อเกิดสงครามขึ้น ทิศทางจึงเปลี่ยนไป

ไม่ได้วัดกันที่ถูกหรือผิด แต่วัดกันที่…คุณูปการ

องค์ชายสาม องค์ชายสิบที่อยู่ไม่ไกล ทั้งองค์หญิงอันไห่ตลอดจนองค์ชายพระองค์อื่นที่มาล้วนทำเช่นเดียวกัน พากันตรัสคำ

หนิงเหยียนก็เป็นหนึ่งในนั้น กราบทูลขอออกไปรบเสียงดัง

“ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีมุ่งหน้าไปที่เผ่าฟ้าทมิฬพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิมนุษย์ไม่ได้รู้สึกเกินคาดกับสิ่งที่เกิดขึ้น พระองค์ทรงทราบดีว่าเผ่ามนุษย์เป็นอย่างไร นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำไมพระองค์จึงทรงอนุญาตให้ต่อสู้ช่วงชิงกันภายใน ซ้ำนี่ก็เป็นวิถีของผู้ปกครองอย่างเขาด้วย

ดังนั้น เขาจึงเงยหน้าขึ้น ทอดพระเนตรไปทางทิศที่ตั้งของเผ่านภาคิมหันต์ แววตาค่อยๆ ฉายแววพินิจ

เสียงทอดถอนใจเบาๆ ดังกึกก้องในใจ

‘มาเร็วเกินไปหน่อยนะ’

เสียงทอดถอนใจเบาๆ นี้ มีแค่พระองค์เองเท่านั้นที่ได้ยิน สิ่งที่ผู้อื่นเห็น คือสีหน้าสงบนิ่งที่ไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไรนัก ด้วยฐานันดรของพระองค์ ทุกคนจึงให้ความสำคัญกับท่าที การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยล้วนทำให้คิดเชื่อมโยงไปต่างๆ นานา

และหากผู้ใดได้มาอยู่ ณ จุดสูงสุดก็จะเป็นเช่นนี้ บางครั้งอารมณ์และสีหน้าก็เป็นส่วนหนึ่งของวิถีผู้ปกครอง

“เราได้ยินเสียงของทุกท่านแล้ว

“ห้าวังทมิฬบนรับคำสั่ง”

จักรพรรดิมนุษย์ตรัสด้วยเสียงราบเรียบ

ผู้บำเพ็ญของห้าวังทมิฬบนในกลุ่มขุนนางก็ก้าวออกมาทันที ประสานมือคารวะ

ขณะเดียวกันห้าวังทมิฬบนสาขาหลักในเมืองหลวง ก็มีเงาร่างห้าร่างขนาดใหญ่ปรากฏออกมาอย่างผึ่งผาย จากนั้นก็โค้งตัวลงพร้อมกัน

“วังทั้งห้าร่วมมือกับราชเลขา จัดตั้งหน่วยกิจการทหารขึ้นอย่างสงครามเผ่าฟ้าทมิฬ วางแผนกลยุทธ์บน กลางและล่างสามระดับเพื่อรับมือสงครามนี้ ให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งวัน และส่งมาที่วัง”

“รับราชโองการ!”

ขณะเดียวกันร่างเงาทั้งห้าในเมืองหลวงก็เอ่ยกับราชเลขาในวังพร้อมกัน

“ห้าวังทมิฬล่างรับคำสั่ง”

จักรพรรดิมนุษย์ตรัสต่อ

ชั่วพริบตา หัวหน้าของห้าวังทมิฬล่างก็ปรากฏตัวออกมา รัศมีอำนาจทรงพลัง ไม่ธรรมดาเช่นกัน

“พวกท่านคอยช่วยเกี่ยวกับการเตรียมการและสนับสนุนทุกอย่างในสงครามนี้ ห้ามหย่อนยานเป็นอันขาด

“ชายแดนเผ่ามนุษย์ทั้งหมด ให้ประกาศเข้าสู่…ภาวะสงครามทันที”

สุรเสียงดังสะท้อนก้อง ฟ้าดินครืนครัน ค่ายกลใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิโคจรเลื่อนลั่น ทำให้ค่ายกลทั้งหมดในแดนใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิแต่ละแห่งเปิดใช้งานพร้อมกัน สุดท้ายค่ายกลนับไม่ถ้วนก็รวมตัวกัน กลายเป็นผนึกต้องห้ามสะท้านสะเทือนท้องฟ้าของเผ่ามนุษย์ ปะทุขึ้นทุกด้าน

เรื่องในโถงตำหนักยังไม่จบ ทุกคนก็ไม่ได้ออกไป ล้วนกำลังเฝ้ารอ

เฝ้ารอแผนรับมือสงครามของราชเลขาและห้าวังทมิฬบน

งานในส่วนนี้มากมายมหาศาล แผนต้องรัดกุม ต้องคิดคำนวณ ต้องอนุมาน และยิ่งต้องพิจารณาปัจจัยมากมาย

เวลาจึงค่อยๆ เคลื่อนคล้อยไป หลังจากหกชั่วยาม แผนรับมือสงครามครานี้ซึ่งแบ่งออกเป็นบน กลาง และล่างสามกลยุทธ์ก็ถูกส่งไปที่หน้าพระพักตร์จักรพรรดิมนุษย์

หลังจากหารือหนึ่งชั่วยาม จักรพรรดิมนุษย์ก็ทรงเห็นด้วยกับแผนการ

สวี่ชิงเห็นเหตุการณ์ระหว่างนี้ทั้งหมด แม้เขาจะไม่ได้พูด แต่เขาก็ได้รับประสบการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก

และจากแผนการที่ผ่านการเห็นชอบ พระราชโองการชุดหนึ่งก็ถูกป่าวประกาศออกไปทันที

อันดับแรกสำหรับสงครามเผ่าฟ้าทมิฬ จักรพรรดิมนุษย์ประกาศออกมาห้าพระราชโองการ

พระราชโองการที่หนึ่ง อ๋องสวรรค์สี่องค์นำกองทัพใหญ่สนับสนุนอ๋องตงติ่ง ภารกิจคือพลิกสถานการณ์ที่เผ่ามนุษย์ถูกตรึงกำลังไว้ในเผ่าฟ้าทมิฬ ให้ฝ่ายมนุษย์เปลี่ยนเป็นฝ่ายที่ตรึงกำลังเผ่าไป๋เจ๋อแทน

ทั้งสองฝ่ายต้องคุมเชิงไว้ ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ไม่อาจลงมือก่อนได้

อนุญาตให้องค์ชายสาม ติดตามไปกับกองทัพ

พระราชโองการที่สอง รับสั่งให้กำลังของแดนใหญ่วิญญาณทมิฬของเขตปกครองผนึกสมุทร ตลอดจนกำลังของแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์เข้าร่วมรบโดยพร้อมเพรียงกัน โดยให้เขตปกครองสมุทรเป็นผู้สั่งการ เป็นกำลังหลักสุดท้ายของสงครามเผ่าฟ้าทมิฬครั้งนี้ ภารกิจคือถือโอกาสช่วงที่เผ่าไป๋เจ๋อถูกตรึงกำลังไว้ เข้าไปถล่มแดนใหญ่ฟ้าทมิฬให้ราบโดยเร็วที่สุด

พระราชโองการที่สาม อ๋องสวรรค์ทั้งห้าและหนิงเหยียนองค์ชายสิบสอง นำทหารไปเป็นกองหนุนให้เขตปกครองผนึกสมุทร นำดวงตะวันแห่งแสงอรุณไปด้วยสามดวง

พระราชโองการที่สี่ อ๋องรั่วหลันรวมมือกับกรมคำสั่งพิเศษ จัดตั้งกองทัพพิเศษขึ้นมา ลอบเข้าไปในดินแดนของเผ่าไป๋เจ๋อ ในเมื่อเผ่านี้เคลื่อนพลออกมาทั้งเผ่า เช่นนั้นภารกิจของพวกเขาก็คือทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของพวกนั้นให้ราบ โดยองค์ชายหกจะร่วมกองทัพด้วย

พระราชโองการที่ห้า รับสั่งให้สวี่ชิงมุ่งหน้าไปที่แดนใหญ่เซ่นจันทรา ขอร้องเหล่ารัฐทายาทให้ช่วยลงมือในช่วงวิกฤตสำคัญ เพื่อเป็นหลักประกันในสงครามครั้ง

พระราชโองการทั้งห้า ส่งผลกับสงครามเผ่าฟ้าทมิฬจากหลายทิศทาง ฟังดูเหมือนคิดมาง่ายๆ ทว่าแทบจะพิจารณาครอบคลุมในทุกแง่ทุกมุมแล้ว

ส่วนสงครามซึ่งเกิดจากเผ่าคุมหายนะบุกเข้าโจมตีชายแดนทิศตะวันออกเฉียงเหนือ มีประกาศออกมาหกพระราชโองการช

พระราชโองการที่หนึ่ง องค์ชายห้านำกองทัพใหญ่สิบล้านนาย กลับไปชายแดนทันที

พระราชโองการที่สอง อ๋องสวรรค์สี่องค์จัดตั้งกองกำลังของตน มุ่งไปที่ชายแดนด้านตะวันตกเฉียงเหนือ ร่วมมือกับอ๋องเจิ้นเหยียน ปกป้องพื้นที่ชายแดน

พระราชโองการที่สาม อนุญาตให้องค์ชายสี่เข้าร่วมกองทัพด้านตะวันตกเฉียงเหนือเป็นกรณีพิเศษ และขอให้ราชครูสร้างหอเด็ดดารา กุมบังเหียนอยู่ที่นั่น หากราชครูไม่แตกดับ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือก็จะไม่แตกพ่าย!

พระราชโองการที่สี่ สร้างแนวป้องกันนอกเมืองหลวงจักรพรรดิเจ็ดแนว ในแต่ละแนวมีองค์ชายหรือองค์หญิงหนึ่งคนคอยประจำการ ทุกฝ่ายต้องคอยสนับสนุน สิ่งนี้เป็นหลักประกันและเป็นการเตรียมพร้อมรับคำสั่งตลอดเวลา ป้องกันพวกดินแดนปิดล้อมรวมถึงเผ่าอื่นๆ จะฉวยโอกาสลอบเข้ามา

พระราชโองการที่ห้า รับสั่งให้องค์ชายใหญ่ส่งทูตไปยังเผ่านภาคิมหันต์ทันที สืบหาสาเหตุที่ก่อสงคราม พยายามยุติสงครามนี้จากภายในนภาคิมหันต์ หากทำไม่ได้ ก็ต้องถ่วงเวลาไว้

พระราชโองการที่หก สั่งปิดกิจการที่เกี่ยวข้องกับระดับสูงตลอดจนคนในเผ่านภาคิมหันต์ในอาณาเขตเผ่ามนุษย์ ทั้งหมด หากสงครามยังไม่สิ้นสุด จะไม่ยกเลิกคำสั่งนี้

เมื่อประกาศพระราชโองการทั้งสิบเอ็ดฉบับนี้ออกไป ทั้งเผ่ามนุษย์เปรียบเสมือนเป็นอาวุทเวทสงครามขนาดยักษ์ที่เริ่มโคจรในชั่วพริบตา ห้าวังทมิฬบนลงมือทำทุกอย่างทันที ห้าวังทมิฬล่างก็ให้ความร่วมมือสุดกำลัง

ขั้วอำนาจฝ่ายต่างๆ ก็ทำตามที่กล่าวไว้ในโถงตำหนัก ละวางความขัดแย้งทั้งหมดลงแล้วร่วมมือกัน

และสิ่งที่แตกต่างกับสงครามฟ้าทมิฬก่อนหน้านี้ คือครั้งนี้…องค์ชายล้วนเข้าร่วมทุกพระองค์ และกลายเป็นที่มาซึ่งดึงฝ่ายที่สนับสนุนทั้งหมดให้ร่วมมือกัน

ดังนั้นไม่นานนัก ค่ายกลส่งข้ามเมืองหลวงจักรพรรดิก็เปิดใช้งานอย่างต่อเนื่อง จากพระราชโองการ แต่ละฝ่ายกำลังส่งข้าม ต่างมุ่งหน้าไปประจำตำแหน่งของตน หนิงเหยียนบอกลาสวี่ชิงเพื่อเดินทางกลับไปรักษาการณ์แทน

ส่วนสวี่ชิงทางนี้ เขาก็ต้องไปจากที่นี่แล้ว

เพียงแต่ก่อนไป สวี่ชิงมองเมืองหลวงจักรพรรดิที่เปี่ยมไปด้วยบรรยากาศของสงคราม สุดท้ายก็มาถึงหอเลือนโลกีย์

เวลานี้หอถูกสั่งปิดไปแล้ว เงียบสงัดไม่หมด

สวี่ชิงมองยืนอยู่ด้านนอกไกลๆ ก็มีเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู

“เจ้าน้องชายตัวแสบ ตอนนี้พวกเจ้าเผ่ามนุษย์ยุ่งกันจนหัวหมุน เจ้ามาหาข้าตอนนี้ อยากให้ข้าช่วยอะไรรึ”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง เขาเข้าใจเทพเจ้า และเพราะว่าเข้าใจ จึงรู้ดีว่าเทพเจ้าไม่มีอารมณ์ความรู้สึก

ในสายตาเทพเจ้า สรรพชีวิตเป็นเพียงมดปลวก ตนทางนี้ ก็เป็นเพียงแสงสุกสกาวในม้วนภาพชีวิตที่ยืนยาวเชื่องช้าของอีกฝ่าย เป็นเพียงสิ่งที่น่าสนใจชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

เขาจึงส่ายหน้า

จิ้งจอกดินเหนียวหัวเราะ

“เจ้านี่นะ ทำให้ข้ายิ่งชอบขึ้นไปอีก

“อันที่จริงต่อให้เจ้าเอ่ยปากก็ไร้ประโยชน์ หากนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้า เพียงเจ้ามอบปราณหยางมา ข้าก็ยังพอช่วยเจ้าได้ แต่นี่คือสงครามระหว่างเผ่า มีกรรมมหาศาล เว้นแต่เจ้าจะเสนอเงื่อนไขที่ดีกว่านี้ ไม่เช่นนั้น…ข้าก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”