ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 113 ความในใจ

บทที่ 113 ความในใจ
ขันทีใหญ่ประจำตัวของจักรพรรดิหยวนจิ่งปัดฝุ่นในมือ เดินมารับหนังสือ และส่งให้จักรพรรดิหยวนจิ่งอย่างเคารพนอบน้อม

จักรพรรดิหยวนจิ่งวางหนังสือไว้ข้างๆ และรับหนังสือไปอ่านอย่างตั้งใจ

ขณะที่อ่าน คิ้วสองข้างก็เลิกขึ้น ความโกรธก่อตัวขึ้นในดวงตา

“ไร้สาระทั้งสิ้น คนของกรมอาญากับที่ว่าการเมืองไร้ประโยชน์มากขึ้นเรื่อยๆ” จักรพรรดิหยวนจิ่งตำหนิ

เขากวาดตามองขันทีหลิว อีกฝ่ายตัวสั่นด้วยความกลัว

จักรพรรดิหยวนจิ่งโยนหนังสือไปข้างๆ น้ำเสียงไร้ความรู้สึก แต่กลับน่าขนลุกมากขึ้นเรื่อยๆ “ด้านที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลล่ะ”

ขันทีหลิวก้มหัวลง และพูดเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท อยู่ อยู่ด้านหลังพ่ะย่ะค่ะ…”

จักรพรรดิหยวนจิ่งเลิกคิ้ว เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอีกครั้ง และอ่านต่อ

ขณะที่อ่าน เขาก็ขมวดคิ้วจนเป็นปม และคลายออกโดยไม่รู้ตัว ความฉุนเฉียวระหว่างคิ้วก็ค่อยๆ หายไป และอ่านอย่างใจจดใจจ่อ

จักรพรรดิหยวนจิ่งเปลี่ยนจากท่านอนตะแคงเป็นท่านั่งตัวตรง

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ และสายตาก็เฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

ขันทีใหญ่สองคนหายใจช้าลงอย่างไม่รู้ตัว พวกเขาทั้งกลัวรบกวนฝ่าบาท และกลัวเดือดร้อน

สุดท้าย เมื่อจักรพรรดิหยวนจิ่งวางหนังสือลง ผู้ปฏิบัติตนที่ฝึกฝนมายี่สิบปีก็อันตรธานไปหมดสิ้น มีเพียงความสง่าผ่าเผยกับความดุดันของจักรพรรดิแห่งแผ่นดินเท่านั้น

หน้าผากของขันทีหลิวมีเหงื่อซึมออกมา

เดิมทีเขาคิดว่าฝ่าบาทจะพึงพอใจ แต่ดูจากสถานการณ์ เหมือนจะได้ผลตรงกันข้ามหรือไม่

“ถ่ายทอดคำสั่งออกไป!”

จักรพรรดิหยวนจิ่งมีสีหน้าเยือกเย็น และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “นายอำเภอไท่กังละเลยหน้าที่ จนคนตระกูลฮุยรอบๆ ภูเขาต้าหวงเสียชีวิตและบาดเจ็บหลายร้อยคน ไล่ออก จำคุก และประหารชีวิตหลังฤดูใบไม้ร่วงปีหน้า มือปราบหลี่ว์ชิงแห่งที่ว่าการเมืองเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับ”

เขาไม่ได้พูดถึงสวี่ชีอัน เพราะสวี่ชีอันมีความผิด ความสำเร็จของเขาจะเอาไปคิดในตอนสุดท้าย และรางวัลก็คือชีวิตของเขา

“กระหม่อมน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีหลิวราวกับได้ปลดเปลื้องภาระ และถอยออกไป

หลังออกจากหอปฏิบัติธรรม เขาพาขันทีเล็กกลับที่พักโดยไม่พูดอะไรสักคำ และถอนหายใจออกมายาวๆ

แม้จะไม่รู้ว่าฝ่าบาทอ่านหน้าต่อไปหรือเปล่า แต่สีหน้าดูไม่ได้มาก ทว่าจากพระราชโองการของฝ่าบาท เนื้อหาส่วนหลังน่าจะทำให้เขาพึงพอใจมาก สิ่งที่ทำให้ฝ่าบาทอารมณ์หมองมัวเป็นเรื่องอื่น

ณ หอปฏิบัติธรรม จักรพรรดิหยวนจิ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และเงียบอยู่เนิ่นนาน

“แจ้งลงไปว่า ยกเลิกการป้องกันในเมืองชั้นในและเมืองชั้นนอก”

…

สวี่ชีอันลากร่างกายอันเหนื่อยล้ากลับมาที่บ้าน อาหารเย็นผ่านไปแล้ว

โถงด้านหน้าจวนสกุลสวี่สว่างไสว สวี่ผิงจื้อกับสวี่ซินเหนียนเฝ้าอยู่ตรงนั้น เพื่อรอเขากลับมา

“เหนียนเอ้อร์ ให้ห้องครัวอุ่นอาหาร และยกมาเสิร์ฟ” สวี่ผิงจื้อกล่าว

สวี่ซินเหนียนผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและริมฝีปากแดงออกจากโถงด้านหน้า เหลือเพียงอาหลานสองคน

แสงเทียนสั่นไหวเล็กน้อย ใบหน้าเหลี่ยมอันหยาบกระด้างของอารองสวี่ทั้งเย็นชาและเคร่งขรึม

หลังจากนั้นไม่นาน สวี่ซินเหนียนก็กลับมา พวกแม่ครัวถืออาหารเข้ามา ทั้งหมดอุ่นอยู่ในหม้อ รอสวี่ชีอันกลับมา

เมื่อเห็นอารองที่หยาบกระด้างกับน้องชายที่หล่อเหลา สวี่ชีอันก็มึนงงไปครู่หนึ่ง

เขาโดดเดี่ยวในโลกนี้ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีนักเลงคีย์บอร์ด ไม่มีหนังสอนรักโรแมนติกของญี่ปุ่น

ทุกวันใช้ชีวิตด้วยการจุดเทียนหรือตะเกียงน้ำมัน จะเข้าห้องน้ำก็ยังต้องยกชายเสื้อขึ้นสูงอีก

บางครั้งในความฝัน เขาฝันว่าตัวเองกลับไปชาติก่อน และตื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็มองหลังคาที่คานไม้ไขว้กันนิ่งๆ

“จู่ๆ ก็อยากดื่มเหล้า” สวี่ชีอันก่นด่าเบาๆ และหยิบขวดเหล้ามาจากแม่ครัว

เมื่อเหล่าแม่ครัวจัดเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว สวี่ผิงจื้อก็โบกมือ เป็นสัญญาณให้พวกนางออกไป

สวี่ชีอันดื่มเหล้าทีละอึกๆ ไม่ใช่ระลึกถึงชีวิตในอดีต แต่อยู่ดีๆ ก็นึกถึงประโยคหนึ่ง ที่ซึ่งหัวใจมั่นคงก็คือบ้านของฉัน

ในโลกนี้ ถึงอย่างไรเสียก็ยังมีคนรอเจ้ากลับบ้านตอนกลางคืน และอุ่นอาหารให้เจ้าในห้องครัว

ไม่ว่าอยู่ข้างนอกจะเหนื่อย หมดหนทางและเหงาแค่ไหน เมื่อกลับมาที่นี่ เจ้าก็จะเข้าใจว่า เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

หลังจากดื่มเหล้าไปครึ่งขวด สวี่ชีอันก็ถอนหายใจออกมายาวๆ “ซังผอถูกระเบิด ฝ่าบาทสั่งให้ข้าตรวจสอบคดีนี้อย่างละเอียด ทำความดีลบล้างความผิด”

สวี่ผิงจื้อพยักหน้าช้าๆ “ข้ารู้แล้ว แต่เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเข้าไปแทรกแซงได้”

“ข้ารู้ ข้าเพียงแค่รับผิดชอบสืบสวนคดี ไม่ได้รับผิดชอบไล่เบี้ย” สวี่ชีอันพูดอย่างจนปัญญา “อย่างไรก็ต้องลอง หากไม่ลองข้าก็ทำได้เพียงแค่วิ่งหนี”

เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเช็คบิลให้จักรพรรดิ หากสืบสวนคดีนี้ไม่ได้ การหลบหนีคือสิ่งจำเป็น

“นี่น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกท่าน อันที่จริงข้าก็ไม่ได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรงอะไร” สวี่ชีอันกล่าว

สาเหตุที่เขาก่นด่าหยาบคายเมื่อสักครู่นี้เป็นเพราะการหาบ้านที่มีความรู้สึกเป็นเจ้าของเจอนั้นยากมาก และในอนาคตอันใกล้นี้เขาก็กำลังจะจากไปอย่างสมบูรณ์

ความผิดที่สวี่ชีอันก่อคือฆ่าผู้บังคับบัญชา แม้ว่าจะเป็นอาชญากรรมร้ายแรง แต่ครอบครัวของเขาก็ยังห่างไกลจากการติดร่างแหมาก

ในต้าฟ่ง การจะติดร่างแหต้องเป็นความผิดที่ร้ายแรงมาก และคนทั่วไปถึงอยากติดร่างแหก็ไม่มีสิทธิ์

หากอยากไปถึงความผิด ‘ประหารXชั่วโคตร’ ต้องเป็นไปตามเงื่อนไขต่อไปนี้ หนึ่งคือสมรู้ร่วมคิด สองคือสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อประเทศ สามคือสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อราชวงศ์ สี่คือยืนผิดฝั่ง!

สวี่ผิงจื้ออยู่กรณีที่สอง ทำให้เงินภาษีสูญหาย สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อประเทศ แต่นี่ไม่ใช่สภาวะปกติ

คนที่บรรลุความสำเร็จสี่กรณีข้างต้นได้ ปกติจะเป็นข้าราชการในท้องพระโรง ขุนนางบุ๋นบู๊เหล่านั้นมีแนวโน้วที่จะถูกประหารชีวิตทั้งครอบครัวและยึดทรัพย์สิน

ด้วยเหตุนี้ ‘การติดร่างแห’ จึงถูกเรียกติดตลกว่าเป็นอภิสิทธิ์ของคนใหญ่คนโต

สวี่ชีอัน อย่างมากที่สุดก็เป็นผู้ต้องโทษประหารชีวิต หากหลบหนีก็จะเป็นนักโทษหลบหนี ไม่เกี่ยวข้องถึงอารองกับอาสะใภ้

อารองสวี่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เจ้าเข้าใจได้ก็ดี เจ้าดื้อรั้นมาตั้งแต่เด็ก”

นั่นคือข้าก่อนหน้านี้ ข้าในตอนนี้ ลื่นเป็นปลาไหล…สวี่ชีอันส่ายหน้า “ข้าไม่ได้โง่”

สวี่เอ้อร์หลางก็ถอนหายใจ และพูดว่า “หากไม่ไหวจริงๆ เจ้าก็จงไปที่อวิ๋นโจว”

อวิ๋นโจวหรือ

สวี่ชีอันชะงัก

เขารู้จักอวิ๋นโจว การโจรกรรมรุนแรงและยังถูกเรียกว่าเมืองโจรอีก หมายเลขสองก็อยู่อวิ๋นโจว

สวี่เอ้อร์หลางพูดว่า “การโจรกรรมของเจ้านั้นรุนแรง อิทธิพลในราชสำนักก็แย่ที่สุด แม้ว่าเจ้าจะถูกประกาศจับ หากหนีไปที่นั่น เจ้าก็จะปลอดภัย หากจิตใจโหดเหี้ยมนิดหน่อย ก็เข้าป่ากลายเป็นคนนอกกฎหมาย ทั้งขัดเกลาวิทยายุทธได้ ทั้งควบคุมอำนาจได้ อาชญากรรายใหญ่มากมายที่ถูกราชสำนักประกาศจับกับผู้ลี้ภัยในยุทธภพล้วนชอบไปรวมตัวกันที่อวิ๋นโจว”

มีเหตุผล เมื่อเทียบกับภูมิภาคอื่น การซ่อนตัวที่อวิ๋นโจวปลอดภัยมาก ยิ่งสถานที่ที่วุ่นวายยิ่งปลอดภัย…ช้าก่อน!

แสงสว่างวาบขึ้นในหัวของสวี่ชีอัน

หากข้าเป็นหัวหน้ากองร้อยโจว ข้าจะหนีไปที่ไหน สมรู้ร่วมคิดกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ ระเบิดซังผอ บรรลุโทษสถานหนักอย่าง ‘ตัดหัวทั้งตระกูล’ กับ ‘ประหารสามชั่วโคตร’ โดยสมบูรณ์ ซ่อนตัวที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย เพราะราชสำนักจะไม่ปล่อยเขาไป เช่นนั้นควรจะซ่อนตัวที่ไหน สองทางเลือก ออกจากต้าฟ่งหรือซ่อนตัวที่อวิ๋นโจว! ใช่แล้ว อวิ๋นโจว

สวี่ชีอันตื่นเต้นขึ้นมา เขากำลังจะตบไหล่ของน้องชายคนเล็ก แต่กลับได้ยินอารองตบโต๊ะเสียก่อน “ห้ามไปอวิ๋นโจว”

พี่น้องสองคนตกใจจนสะดุ้ง

“ทำไมหรือ” สวี่ชีอันประหลาดใจกับปฏิกิริยาของอารอง

“เจ้าจะไปทำอะไรที่อวิ๋นโจว เป็นโจรปล้นสะดมหรือ” อารองสวี่พูดอย่างโกรธๆ “ราชสำนักปราบปรามโจรทุกปี หากในอนาคตพวกเขาส่งฉือจิ้วไปปราบปรามโจรที่อวิ๋นโจวจะทำอย่างไร ลืมข้อตกลงที่พวกเจ้าสองคนทำกันในวันนั้นแล้วหรือ”

ข้อตกลงอะไร…อ๋อ คนในตระกูลเดียวกันฆ่าฟันกันเอง…สวี่ชีอันกับสวี่ซินเหนียนก้มหัวอย่างละอาย

ลืมไปแล้วจริงๆ

ไม่คิดว่าอารองจะยังจำได้ ดูเหมือนเขาจะเก็บมันไว้ในใจจริงๆ

“รู้แล้วๆ ข้าจะไม่ไปอวิ๋นโจว ข้าจะไปแถบตะวันตก” สวี่ชีอันกล่าว

หญิงสาวแถบตะวันตกทั้งสวยทั้งน่าหลงใหล!

หลังจากกินข้าวเสร็จ สวี่ชีอันก็เห็นสวี่หลิงเยวี่ยถือนมร้อนๆ เดินเข้ามา นางเม้มริมฝีปากแดง และพูดอย่างอ่อนโยน

“พี่ใหญ่ ดื่มนมสักถ้วยเพื่อบำรุงเจ้าค่ะ”

“หลิงเยวี่ยไปซื้อนมสดด้วยตัวเองเลยนะเมื่อตอนเที่ยง” เมื่ออารองสวี่เห็นว่าความสัมพันธ์ของลูกกับหลานของเขาดีต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ และกล่าวเสริม

“หลิงอินดื่มไปสองถ้วยใหญ่ แล้วก็ทุบตีพี่สาวของนาง”

สวี่ชีอันรับนมมา ดมดู และเกือบจะอาเจียน…นมทั้งคาวและเหม็น

นมสดในยุคสมัยนี้ก็เป็นแบบนี้ ไม่มีสารเติมแต่ง รสชาติดั้งเดิม อย่างมากที่สุดก็อุ่นฆ่าเชื้อ

แต่ไม่อร่อยจริงๆ

แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่น่าดื่ม แต่ก็เป็นสิ่งที่ขุนนางดื่มได้ทุกวันจริงๆ แม้ว่ารสชาติจะไม่เป็นที่นิยมนักก็ตาม

แต่มันบำรุงร่างกายได้จริงๆ สำหรับลูกของขุนนาง นมเป็นอาหารที่ต้องดื่มทุกวัน

ข้าลองปรับปรุงนมได้หรือไม่…หลังจากนั้นก็อาศัยสูตรลับเฉพาะหาเงิน…เอาเถอะ ข้าไม่รู้เลยว่าจะกำจัดกลิ่นนี้ได้อย่างไร อาจารย์ในโรงเรียนก็ไม่ได้สอน…สวี่ชีอันถอนหายใจ และหดหู่กับแววตาอันกระตือรือร้นของน้องสาว

รู้สึกซาบซึ้ง

เมื่อสัมผัสถ้วยที่ยังร้อน สวี่ชีอันก็นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน

ตอนที่เรียนชั้นมัธยม พ่อแม่สั่งนมให้เขา แบบที่บรรจุในขวดแก้ว และส่งถึงประตูหน้าบ้านทุกเช้าทั้งยังร้อนๆ

สวี่ชีอันไม่ได้ดื่มเอง แต่ให้เทพธิดาดื่ม เดิมเขาคิดว่านี่คือความรัก

ต่อมาเขาถึงพบว่าแท้จริงแล้วตัวเองเป็นคนพินอบพิเทา

…

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ด้านนอกมีฝนตกชุก ซึมเข้าไปในกิ่งไม้แห้ง ซึมเข้าไปในแผ่นหินในลาน

สวี่ชีอันที่อิ่มแล้วกางร่มกระดาษน้ำมัน และกลับไปลานเล็กๆ ของตัวเอง

เขาจุดตะเกียงน้ำมัน และเปิดหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดสนิท แสงเทียนแผ่ออกมาอย่างดื้อดึง เสียงฝนโปรยปราย

โลกช่างเงียบสงบ เงียบสงบจนทำให้คนสงบจิตสงบใจได้ และครุ่นคิดในหลายๆ เรื่อง

ในสายลมฤดูใบไม้ผลิ เมื่อมองดูลูกพีช ลูกพลัม และดื่มไวน์ แม่น้ำและทะเลสาบก็อยู่ในสภาพรกร้าง เป็นเวลาสิบปีแล้วที่ต้องอยู่คนเดียว!

ตอนที่กวีหวงทิงเจียนเขียนบทกวีบทนี้ ก็คงจะมีอารมณ์เดียวกันกับเขา คิดถึงใครบางคนในใจ

บางทีก็อาจเป็นค่ำคืนที่เงียบสงบและเศร้าสร้อยเช่นนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว สวี่ชีอันแตะไฟสองครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองหลุดพ้นจากความเศร้า

คนไม่อาจจมอยู่ในโลกของตัวเองได้ เรื่องที่ควรทำยังมีอีกมากมาย

สวี่ชีอันนั่งที่โต๊ะ หยิบกระจกหินหยกออกมา และส่งข้อความ ‘อา เมืองหลวงเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้งแล้ว’

………………………………………………