ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 277 ทำใจตัดหัวของเจ้าไม่ได้
บทที่ 277 ทำใจตัดหัวของเจ้าไม่ได้
“อันดับที่สี่ร้อยหกสิบ หยางเจิ้น บัณฑิตแห่งราชวิทยาลัยหลวง อันดับที่สี่ร้อยห้าสิบเก้า หลี่จูหมิง คนจากมณฑลหูสุ่ยแห่งชิงโจว…”
เจ้าพนักงานที่ยืนอยู่ใต้ ‘กำแพงเกียรติยศ’ ขานรายชื่อเสียงดังและทันทีที่เขาเปิดปาก เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวในตอนแรกก็เงียบลงอย่างพร้อมเพรียง
บัณฑิตหลายพันคนเงี่ยหูฟัง เมื่อพวกเขาได้ยินชื่อของตัวเอง บ้างก็ร้องไห้ด้วยความปีติยินดี บ้างก็ชูมือขึ้นและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“เอ้อร์หลาง เหตุใดแม่ถึงยังไม่ได้ยินชื่อของเจ้า” อาสะใภ้เป็นกังวลเล็กน้อย
“ท่านแม่ นี่เพิ่งร้อยกว่าเอง” สวี่หลิงเยวี่ยปลอบโยน “ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าพี่รองคือฮุ่ยหยวน”
อาสะใภ้จ้องมองลูกสาวของนางและไม่นึกว่าเด็กสาวที่สิ้นแล้วจะกล้าล้อเลียนตนเอง
“เอ้อร์หลาง ยังไม่ถึงเจ้าเลย”
เมื่อถึงอันดับที่ห้าสิบกว่า อาสะใภ้ก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น นางขมวดคิ้วแน่น
“รออีกเดี๋ยว” สวี่เอ้อร์หลางขมวดคิ้ว
เมื่อขานรายชื่อถึงสิบอันดับแรก อาสะใภ้ก็หน้าซีดและรู้สึกว่าเป็นไปได้อย่างมากที่ลูกชายของนางจะสอบตก
นัยน์ตาของสวี่ซินเหนียนฉายแวววิตกกังวลกับตื่นเต้นออกมา นี่คือแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว เมื่อเขานึกถึงบทกวีของพี่ใหญ่ ‘ความยากลำบากของการเดินทาง’ และการสั่งสมของเขา เอ้อร์หลางก็ยังมั่นใจอยู่เล็กน้อย
ในที่สุด เมื่อเสียงนั้นขานชื่อก็จำได้ “ฮุ่ยหยวนของสาขา สวี่ซินเหนียน บัณฑิตแห่งสำนักอวิ๋นลู่ คนจากเมืองหลวง”
เสียง ‘ครืน’ ที่ราวกับฟ้าร้องดังขึ้นข้างหูของอาสะใภ้ ร่างของนางสั่นอย่างรุนแรง
เสียง ‘ฟ้าร้อง’ นี้ดังขึ้นข้างหูบัณฑิตหลายพันคนและหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่อยู่รอบๆ เช่นกัน ความคิดแรกที่ปรากฏขึ้นในหัวของพวกเขาคือ ‘เป็นไปไม่ได้!’
เป็นไปไม่ได้ที่บัณฑิตของสำนักอวิ๋นลู่จะกลายเป็นฮุ่ยหยวน การแย่งชิงความดั้งเดิมของลัทธิขงจื๊อยืดยาวมากว่าสองร้อยปี บัณฑิตของสำนักอวิ๋นลู่ถูกระงับจากทางการ นี่คือความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้
ด้วยภูมิหลังเช่นนี้ ฮุ่ยหยวนจะเป็นบัณฑิตของสำนักอวิ๋นลู่ได้อย่างไร
ปัญญาชนของสำนักอวิ๋นลู่คนสุดท้ายที่กลายเป็น ‘ฮุ่ยหยวน’ ก็คือฆราวาสจื่อหยางเมื่อยี่สิบปีก่อน แต่ฆราวาสจื่อหยางเป็นใคร
เขาคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ระดับสี่
ยี่สิบปีต่อมา เขากลายเป็นฮุ่ยหยวนและไปไกลถึงจอหงวน ทุกอย่างล้วนสมเหตุสมผล เขาคือมังกรซ่อนเร้น
แต่คิดอีกอย่าง ปัญญาชนที่มาจากสำนักอวิ๋นลู่เหมือนกันผู้นี้ต่อสู้กับเส้นทางอันนองเลือดท่ามกลางกองกำลังนับหมื่นนับพันและกลายเป็นฮุ่ยหยวน
หมายความว่าเขามีคุณสมบัติของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่หรือ
คนไม่น้อยใจเต้นโครมครามไปชั่วขณะหนึ่ง
คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเศรษฐีหรือชนชั้นทหารที่มาตามจับลูกเขย
การตามจับลูกเขยมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เมื่อถึงปีหยวนจิ่งของต้าฟ่ง แม้ว่าจะไม่เป็นที่นิยม แต่ครอบครัวที่จับตาดูรายชื่อเพื่อหาลูกเขยก็ยังมีอยู่ไม่น้อย
สิ่งที่พวกเขารอคอยคือปัญญาชนที่มีความสามารถโดดเด่นและมีคุณสมบัติของมังกรซ่อนเร้น ตัวอย่างเช่น ‘ฮุ่ยหยวน’ สวี่ซินเหนียนในตอนนี้
การตามจับลูกเขยเป็นเรื่องตลก ครอบครัวเศรษฐีจะจับตาดูรายชื่อ เมื่อต้องตาต้องใจปัญญาชนคนนั้น พวกเขาก็จะส่งคนไปที่บ้านเพื่อทำหน้าที่เป็นแม่สื่อและต่อสู้กับเวลา
หากทำหน้าที่เป็นแม่สื่อสำเร็จ การแต่งงานก็จะถูกกำหนดขึ้น หากคนอื่นต้องการแย่งชิงก็จะแย่งชิงไม่ได้
ในยุคที่มารยาทสำคัญกว่าสวรรค์นั้นไม่ใช่การพาผู้อาวุโสของสำนักมากดดันและบอกให้เปลี่ยนใจก็เปลี่ยนใจ เว้นแต่จะไม่ต้องการอนาคตที่สดใส
“สวี่ซินเหนียนคือผู้ใดกัน”
“ใต้เท้าสวี่ซินเหนียนคือผู้ใด”
เสียงสอบถามดังขึ้นท่ามกลางฝูงชนเป็นระยะๆ
บัณฑิตคนหนึ่งหันศีรษะมองไปรอบๆ ห่างจากฝูงชนอันกว้างขวาง เมื่อเห็นสวี่ซินเหนียนที่ใบหน้าไร้ชีวิตชีวา เขาก็ตะโกนขึ้นมาทันที “ฉือจิ้ว ยินดีด้วย สวี่ซินเหนียนอยู่ตรงนั้น”
‘ตึกๆๆ’…คนที่พุ่งเข้าไปก่อนไม่ใช่บัณฑิต แต่เป็นคนที่ตั้งใจมาตามจับลูกเขย พวกเขาพาคนรับใช้ไปล้อมสวี่ซินเหนียนไว้
“ฮุ่ยหยวนสวี่จะแต่งงานหรือไม่ ครอบครัวของข้ามีลูกสาวคนหนึ่ง อายุสิบหกปี งดงามราวกับดอกไม้ เต็มใจแต่งงานเป็นภรรยาของคุณชาย”
“ครอบครัวของข้าก็มีลูกสาวที่ยังไม่แต่งงานเช่นกัน เชี่ยวชาญศิลปะสี่แขนง”
สวี่ซินเหนียนถอยหลังไปทีละก้าวๆ
ชุนเอ๋อเขย่งเท้ามองอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ยอย่างเบิกบานว่า “การตามจับลูกเขยนี่น่าสนใจจริงๆ คุณหนู ไม่คิดว่าฮุ่ยหยวนจะเป็นนักปราชญ์ที่หล่อเหลาผู้นั้น”
เมื่อสิ้นเสียงพูด ทันใดนั้นม่านหน้าต่างก็เลิกขึ้น คุณหนูหวางผู้งดงามอ่อนหวานลึกลับที่มีกิริยาท่าทางสุภาพและแก้มอวบอ้วนเล็กน้อยชะโงกออกมามองรอบๆ ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า
“ชุนเอ๋อ กลับเถอะ”
ทางด้านนี้ สวี่ซินเหนียนผู้ไม่เคยพบเจอกองทัพเช่นนี้มาก่อนขมวดคิ้วจนเป็นปม
เขากำลังจะสบถคำหยาบคายและตะโกนไล่กลุ่มคนที่ไม่รู้จักกาลเทศะกลุ่มนี้ ทันใดนั้น เขาก็เห็นชาวยุทธภพสองสามคนพุ่งเข้ามาอย่างมุ่งร้าย พวกเขาชน ‘กำแพงป้องกัน’ ที่ก่อตัวจากคนรับใช้และตั้งใจจะหาประโยชน์จากแม่กับน้องสาวของเขา
คนรับใช้ถูกบังคับให้ถอยไปทีละก้าวๆ อาสะใภ้กับหลิงเยวี่ยตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา
“หยุด!”
สวี่เอ้อร์หลางตะโกน
แต่ไร้ประโยชน์ เขาไม่สามารถหยุดยั้งคนจำนวนมากเช่นนี้ได้เลย
“เฮอะ อันธพาลเช่นนี้ ความสามารถไม่มี เก่งแต่ฉวยโอกาสในช่วงที่ชุลมุน” นักดาบวัยกลางคนมองดูฉากนี้จากไกลๆ และค่อนข้างดูถูกเหยียดหยาม
แต่เขาก็ไม่ค่อยสนใจ ในไม่ช้าความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ นี้ก็จะถูกหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลกับทหารยับยั้ง แต่เกรงว่าหญิงสาวหน้าตางดงามสองคนนั้นจะถูกทำให้หวาดกลัว
“หยุด!”
ทันใดนั้น เสียงดังอื้ออึงก็ดังขึ้น ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงฟ้าผ่าทางจิตใจ แต่เป็นเสียงฟ้าผ่าจริงๆ ดังขึ้นมา ทำให้คนกว่าพันคนเวียนศีรษะตาลายและหูอื้อ
ความวุ่นวายหยุดลงทันที
บนกำแพงของสนามสอบมีชายหนุ่มที่สวมเครื่องแบบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลและปักฆ้องเงินยืนอยู่ เขาถือดาบด้วยมือข้างเดียว กวาดสายตาอันคมกริบมองชาวยุทธ์ที่ก่อความวุ่นวายกลุ่มนั้น
ในขณะเดียวกัน ทหารกับหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ฝ่าฝูงชนเข้ามาและมาถึงในที่สุด
ทันทีที่เห็นสวี่ชีอัน อาสะใภ้ก็โล่งใจราวกับว่ามีที่พึ่งพิง สองแม่ลูกถอนหายใจอย่างโล่งอก
“นำคนที่ก่อความวุ่นวายเหล่านั้นออกไป” สวี่ชีอันชี้ชาวยุทธภพสองสามคนนั้นทีละคน ฆ้องทองแดงสองสามคนที่อยู่รอบๆ เข้าไปจับกุมทันที
เหล่าบัณฑิตที่อยู่ด้านล่างจำสวี่ชีอันได้ พวกเขาค่อนข้างประหลาดใจและตะโกนว่า “เป็นยอดกวีสวี่!”
“คารวะยอดกวีสวี่!”
บัณฑิตของเมืองหลวงมากมายประสานมือคารวะด้วยท่าทางเคารพและนับถือเหมือนตอนพบกับผู้อาวุโสและอาจารย์
อันที่จริงสวี่ชีอันสมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จริงๆ ด้วยผลงานชิ้นเอกหลายชิ้นของเขา แม้แต่ปัญญาชนที่หยิ่งผยองก็ไม่กล้าแสดงความหยิ่งผยองต่อหน้าเขา
แต่บัณฑิตจากภายนอกไม่รู้สถานะของสวี่ชีอัน เมื่อเห็นว่าเขาเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล แรกเริ่มก็ค่อนข้างดูถูกเหยียดหยาม แต่ท่าทางของเหล่านักปราชญ์ในเมืองหลวงทำให้พวกเขารู้ว่าตัวตนของฆ้องเงินหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา
“พี่ชาย คนคนนี้เป็นใครหรือ อวดดีเช่นนี้ ดูยังไงก็เป็นเพียงทหาร”
“เจ้าไม่รู้จักเขา…อ๋อ เจ้าไม่ใช่คนของเมืองหลวง ใต้เท้าผู้นี้ชื่อสวี่ชีอัน สวี่ชีอันผู้ประพันธ์บทกวีกลิ่นหอมละมุนคลุ้งกลางจันทรายามสายัณห์”
“ที่แท้ก็เป็นเขา เป็นผู้มีพรสวรรค์จริงๆ ท่าทางไม่ธรรมดา เป็นผู้ที่โดดเด่นท่ามกลางหมู่ชน ทำให้เกิดความเลื่อมใสขึ้นในใจเมื่อมอง”
ครานี้บัณฑิตจากภายนอกก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร ‘แฟนตัวยง’ ของสวี่ชีอันยังมีอีกมาก ด้วยบทกวีที่คัดลอกมาทำให้เขามีสาวกจำนวนมากในกลุ่มปัญญาชนของต้าฟ่ง
ชั่วขณะหนึ่ง บัณฑิตมากมายนับไม่ถ้วนก็ประสานมือคารวะและตะโกนว่า “ยอดกวีสวี่”
“ช่างสง่างามจริงๆ…” สวี่หลิงเยวี่ยพึมพำ
“ช่างสง่างามจริงๆ…”
ไกลออกไป แม่นางหรงหรงมองชายหนุ่มที่อยู่บนกำแพงด้วยสายตาเคารพนับถือ
“เห็นๆ อยู่ว่าข้าเป็นตัวเอก…” สวี่ซินเหนียนพึมพำเสียงเบา
…
สวี่ซินเหนียนไม่เพียงแต่เป็นผู้ที่สอบผ่านเท่านั้น แต่ยังได้ชื่อว่าเป็น ‘ฮุ่ยหยวน’ อีกด้วย!
นี่คือสิ่งที่ทุกคนในครอบครัวไม่คาดคิด
ความสุขของอาสะใภ้ก็เหมือนกับแฟนจินบนเสื้อผ้าผู้หญิง นางกลอกตาจนเกือบจะเป็นลมไป
อารองก็ดีใจมากเช่นกัน เขาตัดสินใจว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองอย่างยิ่งใหญ่ที่บ้านและเชิญคนในตระกูลกับเพื่อนร่วมงานมาดื่ม ตอนนี้บ้านสกุลสวี่ร่ำรวยมาก จัดงานเลี้ยงสามวันสามคืนได้โดยปราศจากแรงกดดัน
หลังกินอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว สวี่เอ้อร์หลางก็วางตะเกียบลง มองไปทางสวี่ชีอันและพูดว่า “วันนี้พี่ใหญ่ยังต้องไปลาดตระเวนอีกหรือไม่”
สวี่ชีอันส่ายหน้า
เขาเป็นฆ้องเงิน การลาดตระเวนมักจะขึ้นอยู่กับอารมณ์ ไม่ใช่การบังคับ อีกอย่างตอนนี้รายชื่อก็ถูกเปิดเผยแล้ว บัณฑิตหลายพันคนก็กลับบ้านไปดูแลครอบครัวของตัวเอง แรงกดดันด้านความปลอดภัยจึงไม่ได้มากเท่าเมื่อตอนเช้า
สวี่เอ้อร์หลางพยักหน้า เขาลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งกุมที่ท้อง มืออีกข้างไพล่ไว้ข้างหลังและเอ่ยอย่างแผ่วเบา “เช่นนั้นพี่ใหญ่คงลำบากหน่อย ช่วยข้าเฝ้าประตูบ้าน ช่วงบ่ายต้องมีแมลงวันน่ารังเกียจมารบกวนแน่นอน ข้าจะไม่พบใครทั้งนั้น!”
ท่าทางนี้มักจะปรากฏบนร่างอาจารย์แก่ๆ หรือขุนนางที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง
เฮ้อ เจ้าน้องชายคนนี้ยังคงแสร้งทำ…มุมปากของสวี่ชีอันกระตุก
นิสัยเย่อหยิ่งของสวี่ซินเหนียนนั้นสืบทอดมาจากอาสะใภ้ แต่นิสัยปากร้ายเขาสร้างขึ้นมาเอง ทักษะการดุด่าคนของอาสะใภ้นั้นธรรมดามาก ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ถูกสวี่ชีอันตะโกนใส่อย่างโกรธเคือง
เมื่อสวี่ชีอันกลับถึงห้อง เขาก็นั่งที่โต๊ะและเป็นห่วงอนาคตของสวี่เอ้อร์หลาง
“เอ้อร์หลางได้เป็นฮุ่ยหยวน นี่เป็นเรื่องที่ข้าคาดไม่ถึง ถัดไปก็เป็นการสอบเข้ารับราชการในวังในอีกหนึ่งเดือนให้หลัง หลังจากการสอบเข้ารับราชการในวัง หมากที่ข้าซ่อนไว้ก็จะใช้งานได้[1]…การดำรงตำแหน่งในเมืองหลวงเป็นเพียงก้าวแรก หากอยากให้เอ้อร์หลางกลายเป็นคนที่มีประโยชน์ต่อข้า เช่นนั้นข้าก็ต้องหาผู้สนับสนุนให้เขา มิฉะนั้นด้วยสถานะบัณฑิตของสำนักอวิ๋นลู่ของเขา ทั้งชีวิตก็คงปะปนอยู่ในที่ทำการปกครองชิงสุ่ย…ตอนนี้เว่ยกงไม่ได้เป็นผู้ตรวจการฝ่ายซ้ายของฝ่ายตรวจการแล้วและก็ไม่รู้ว่าตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้จะเอากลับคืนมาได้หรือไม่เช่นกัน แต่เอ้อร์หลางไม่สามารถพึ่งพาเว่ยเยวียนได้ และไม่สามารถข้องเกี่ยวกับเขาได้ มิฉะนั้นเขาจะเหมือนกับข้า ถูกนาบตรา ‘พรรคขันที’ ไข่ไก่ไม่สามารถใส่ในตะกร้าใบเดียวได้ ข้าต้องคิดวิธีหาผู้สนับสนุนให้เขา เช่นนี้ พวกเราพี่น้องก็มีหวังที่จะรวมความต่ำต้อยและปกครองท้องพระโรงในอนาคต”
สวี่ชีอันเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่าเขาต้องฝึกฝนสวี่ซินเหนียนให้กลายเป็นสมุหราชเลขาธิการของต้าฟ่ง ซึ่งแน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องล้อเล่น แต่เขามีความคิดที่จะ ‘ส่งเสริม’ สวี่เอ้อร์หลางจริงๆ
หลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมายและทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคือง ความคิดนี้ก็ชัดเจนและลึกซึ้งมากขึ้น
อย่างแรก พรสวรรค์ของสวี่เอ้อร์หลางดีมาก เขาเดินตามระบบลัทธิขงจื๊อดั้งเดิม วิธีการคิดก็ไม่เลว ประสบการณ์ในแวดวงข้าราชการก็หลายปี เป็นสมาชิกในทีมพระเจ้า
แต่ข้อเสียของลัทธิขงจื๊อดั้งเดิมก็ชัดเจนมากเช่นกัน…ลูกไม่มีแม่!
“องค์หญิงฮว๋ายชิ่งเป็นผู้หญิง ข้าสงสัยว่านางลอบสร้างอิทธิพลอย่างลับๆ แต่สิ่งที่เอ้อร์หลางต้องการคือผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่กลายเป็นพรรคแอบแฝง ส่วนองค์รัชทายาท หลังจากคดีพระสนมฝูข้าก็แตกหักกับพระสนมเฉิน ดังนั้นองค์รัชทายาทจึงไม่รับพิจารณา ยิ่งกว่านั้นตำแหน่งขององค์รัชทายาทต่ำเกินไป ไม่คู่ควรกับเอ้อร์หลางของข้า ด้วยเหตุผลเดียวกัน องค์ชายสี่ก็ผ่านเช่นกัน”
เมื่อทบทวนในสมองหนึ่งรอบ เขาก็พบว่าในกลุ่มขุนนางบุ๋นยังหาผู้สนับสนุนที่เหมาะสมไม่ได้
เฮ้อ…ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน หลังจากการสอบเข้ารับราชการในวัง เรื่องของเอ้อร์หลางจะถูกระงับชั่วคราว สิ่งที่ข้าต้องระวังต่อไปคือกลุ่มราชทูตของศาสนาพุทธและการต่อสู้ระหว่างนิกายสวรรค์กับนิกายมนุษย์ของหลี่เมี่ยวเจินกับฉู่หยวนเจิ่น…เฮ้อ ความขัดแย้งด้านความคิดเกี่ยวกับลัทธิเต๋า สวี่ชีอันบีบนวดที่หว่างคิ้วและเอ่ยเสียงเบา
“สำหรับข้า การเลื่อนขั้นสู่ระดับกระดูกเหล็กผิวทองแดงให้เร็วที่สุดคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
เขาล้างหน้าและออกจากห้องไป ฆ้องเงินสวี่งานยุ่งทุกวันแล้วจะเอาเวลาไหนไปเฝ้าประตูให้เพียงแค่สวี่เอ้อร์หลาง
สวี่ชีอันขึ้นขี่แม่ม้าตัวน้อย ถือนิยายสองเล่มที่เขียนโดยจงหลีไว้ เขาเร่งควบม้าเข้าไปในเขตพระราชฐานแล้วหยิบป้ายหยกคาดเอวที่หลินอันมอบให้ออกมา ก่อนจะตรงไปยังสวนเส้าอินภายใต้การนำของหน่วยองครักษ์ราชวัลลภ
สำหรับการมาเยือนอย่างกะทันหันของสวี่ชีอัน หลินอันแสดงท่าทางดีใจออกมา สั่งให้นางข้าหลวงยกชาที่ดีที่สุดกับขนมที่อร่อยที่สุดมาต้อนรับสุนัขรับใช้
“ช่วงนี้พระองค์เป็นอย่างไรบ้าง” สวี่ชีอันถาม
หลินอันถอนหายใจ นัยน์ตาดอกท้อดูไม่มีเสน่ห์อีกต่อไป นางเอ่ยอย่างท้อแท้ “เสด็จแม่ร้องไห้คร่ำครวญกับข้าทุกวันพร่ำบอกว่าถูกฮองเฮารังแกในวังหลัง เห็นว่าจะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้”
คนที่อยู่เบื้องหลังพระสนมเฉินล่ะ พวกเขาไม่ยื่นมือช่วยเลยหรือ…อืม พระสนมเฉินเป็นผู้เชี่ยวชาญในสงครามวังหลัง ไม่ถึงกับแย่แบบนี้ นางน่าจะตั้งใจแสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าหลินอันและพยายามกอบกู้ปฐพีในทางอ้อม…สวี่ชีอันกล่าวด้วยความประหลาดใจ
“ฮองเฮารังแกคนอื่นเกินไป พระองค์เห็นพระสนมเฉินถูกหยามเกียรติในวังหลังหรือ”
“เช่นนั้นข้าคงสู้ฮว๋ายชิ่งไม่ได้ ข้าคิดว่าเสด็จแม่ก็คงไม่ทุกข์ใจอย่างที่ท่านพูด” นางพูดอย่างน้อยใจ
“พระองค์ลองไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทดีหรือไม่” สวี่ชีอันหยั่งเชิง
“พวกเจ้าลงไปข้างล่างก่อน” หลินอันโบกมือไล่นางข้าหลวง
ภายในห้องโถงเงียบลงและไม่มีใครพูดอยู่เป็นเวลานาน
“สุนัขรับใช้…”
นางร้องเรียกอย่างหมดแรง
“อืม เชิญพระองค์ตรัส”
“ตอนเสด็จพี่องค์รัชทายาทถูกขังไว้ในศาลต้าหลี่ ข้าเคยไปอ้อนวอนเสด็จพ่อ แต่เสด็จพ่อไม่มาพบข้า ข้าจึงยืนท่ามกลางความหนาวเหน็บนานสองชั่วยาม เป็นฮว๋ายชิ่งที่รีบพาข้ากลับไป…”
หลินอันก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย สัตว์ป่าตัวน้อยที่มีปมด้อย “ตอนนั้นข้าคิดว่าเสด็จพ่ออาจจะไม่ได้รักข้ามากถึงเพียงนั้น หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับเสด็จพี่องค์รัชทายาท พวกพี่น้องของข้าก็ไม่มาเล่นกับข้าอีก ข้าถึงรู้ว่าพวกเขาไม่ได้ชอบข้าจริงๆ…”
คิ้วของนางลู่ลง นัยน์ตาดอกท้อที่สดใสและมีเสน่ห์คู่นั้นก็หม่นหมอง นางก้มหน้าลงเล็กน้อย นี่ใช่องค์หญิงเสียที่ไหน เห็นได้ชัดว่านางคือเด็กสาวที่ทั้งเง้างอดทั้งน่าสงสาร
สวี่ชีอันรู้ว่านี่เป็นเพราะองค์หญิงหลินอันเชื่อมั่นในตัวเขามาก ดังนั้นนางจึงละทิ้งความเย่อหยิ่งในฐานะองค์หญิงลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาและเปิดเผยออกมา นางก็แค่เด็กสาวที่ไม่ถือว่าโง่เขลาแต่ก็ไม่ฉลาดคนหนึ่ง
เรื่องพวกนี้คงอัดอั้นอยู่ในใจนางมานานมากแล้ว…อย่างน้อยนางก็ตระหนักได้ถึงความเป็นจริงนี้หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับองค์รัชทายาท…แต่นางไม่แสดงออกมาและยังคงรักษาความเย่อหยิ่งในฐานะองค์หญิงไว้
จนกระทั่งคดีพระสนมฝูสิ้นสุดลง นางจึงค้นพบความจริงที่อยู่เบื้องหลังคดีนี้เมื่อมองย้อนกลับไป…ตอนนั้นความรู้สึกของนางจะเป็นอย่างไร โศกเศร้า หมดหนทางหรือผิดหวัง
ภายนอกองค์หญิงทั้งมีเสน่ห์และเอาแต่ใจ ทว่าความจริงแล้วนางเป็นเสือกระดาษที่ภายนอกดูดุร้าย เมื่อถูกทำร้ายก็จะตะโกนร้องเสียงดัง แต่นางก็แบกรับความคับข้องใจที่ทำร้ายหัวใจของนางไว้เงียบๆ
โดยพื้นฐานแล้ว นางเป็นผู้หญิงที่ยอมรับความลำบากอย่างไม่ขัดขืน แข็งนอกอ่อนใน
ขอบตาของหลินอันค่อยๆ พร่ามัว เมื่อพูดเรื่องพวกนี้ออกมาภายในใจของนางก็รู้สึกดีขึ้น แม้ว่าสุนัขรับใช้จะไม่สามารถให้อะไรนางได้ แม้แต่ช่วยนางจัดการความยุติธรรมต่อหน้าฮว๋ายชิ่งก็ลังเล แต่เขาก็ไปทำให้ฮว๋ายชิ่งขุ่นเคืองเพื่อตนเองได้ เท่านี้ภายในใจของหลินอันก็มีความสุขมากแล้ว
จู่ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งมาวางบนหัวของนางและลูบ
หลินอันเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและพบว่าสุนัขรับใช้มาอยู่ข้างๆ ตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภายในดวงตาของเขาเผยความอับจนปัญญาที่เวทนาในชะตากรรมและขุ่นเคืองที่ไม่ลุกขึ้นสู้อยู่
“องค์หญิง กระหม่อมจะอยู่กับพระองค์”
ใบหน้าของหลินอันแดงขึ้นเล็กน้อย นางเอ่ยเสียงเบาหวิว “เจ้า เจ้าอย่าลูบหัวของข้า…ข้าจะโกรธ”
สวี่ชีอันฝ่าฝืนคำสั่งขององค์หญิงอย่างไม่เชื่อฟังและลูบอย่างแรง ทำให้ผมของนางยุ่งเหยิง
หลินอันออกแรงเบิกนัยน์ตาดอกท้อกว้างและจ้องมองเขา ราวกับจะใช้ความน่าเกรงขามขององค์หญิงของตัวเองบังคับให้สุนัขรับใช้ถอยไป แม้ว่าดวงตาของนางจะมีเสน่ห์และน่าหลงใหล แต่ไม่มีพลังสังหารจริงๆ
หลินอันก้มหน้าลงอีกครั้ง
การรับมือเด็กสาวที่มีนิสัยเช่นนี้ การเผด็จการและการก่อกวนอย่างเหมาะสมเป็นวิธีที่ดีที่สุด…หากสับเปลี่ยนเป็นฮว๋ายชิ่ง ข้าคงถูกแทงตายไปแล้ว…
บรรยากาศคลุมเครือก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน
สวี่ชีอันชักมือกลับทันเวลาและหยิบนิยายเรื่อง ‘มหากาพย์รักแห่งสวรรค์’ ออกมาจากหน้าอก เขาวางไว้ข้างหน้าหลินอันและยิ้ม
“นี่เป็นหนังสือที่กระหม่อมได้รับมา ซึ่งเนื้อหาน่าสนใจมาก องค์หญิงชอบฟังนิทาน ต้องชอบอ่านมันแน่นอน แต่อย่าบอกใครว่าเป็นของที่กระหม่อมมอบให้ท่าน”
ความสนใจของหลินอันถูก ‘มหากาพย์รักแห่งสวรรค์’ ดึงดูดไปทันที
“หากรู้สึกเบื่อเมื่ออยู่ในวังก็ย้ายไปที่ตำหนักส่วนพระองค์ เช่นนี้กระหม่อมก็สามารถมาเล่นกับพระองค์ได้ทุกวันและยังแอบพาพระองค์ออกไปข้างนอกได้อีกด้วย”
หลังจากพูดคุยกันสองสามประโยค เขาก็บอกลาและจากไป
“สวี่ชีอัน!”
หลินอันตะโกนเรียกเขาไว้ พองแก้มทั้งสองและขู่เขาอย่างดุร้าย “เรื่องในวันนี้ ห้ามแพร่งพราย ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น…”
นางอยากจะพูดว่า ‘ไม่อย่างนั้นข้าจะตัดหัวของเจ้า’ แต่ก็ลังเลเล็กน้อย
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ” สวี่ชีอันกล่าว
…
สวี่ชีอันออกจากสวนเส้าอิน เอ่ยกับหน่วยองครักษ์ราชวัลลภว่า “ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องการพบองค์หญิงใหญ่ เจ้านำข้าไปที”
“มันผิดกฎ” หน่วยองครักษ์ราชวัลลภส่ายหน้า
“ข้ารอข้างนอกกำแพงพระราชวังได้ เช่นนี้ก็ถูกกฎแล้ว” ว่าแล้วสวี่ชีอันก็ยัดตั๋วเงินสิบตำลึงเงินให้อย่างสงบเยือกเย็น
หน่วยองครักษ์ราชวัลลภตอบตกลงและพาสวี่ชีอันออกจากพระราชวัง ให้เขารออยู่ด้านนอกพระราชวังและเข้าไปส่งหนังสือแจ้งด้วยตัวเอง
ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป หน่วยองครักษ์ราชวัลลภก็กลับมาและพูดว่า “องค์หญิงฮว๋ายชิ่งเรียนเชิญ”
มุมปากของสวี่ชีอันกระตุก เขาทาบมือบนหน้าอกและคิดในใจ ฮว๋ายชิ่งหนอฮว๋ายชิ่ง เห็นถึงอำนาจของประธานาธิบดีหญิงที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่กับปัญญาชนตัวเล็กที่ทำตัวบ้องแบ๊วเลย
มันจะกระทบจุดยืนของเจ้าแน่นอน
…………………………………………………
[1] หน่วยคัดเลือกขุนนางกรมปกครอง จ้าวหลางจง
