ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 312 สวี่ฉือจิ้วเขียนบทกวีเป็นงั้นหรือ เฮอะ

บทที่ 312 สวี่ฉือจิ้วเขียนบทกวีเป็นงั้นหรือ? เฮอะ!

“ข้าไม่สนใจเรื่องของเขาสักนิด”

ลั่วอวี้เหิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างไม่พอใจ “ท่านไม่จำเป็นต้องใช้เขาเพื่อกระตุ้นความสนใจของข้าหรอก ข้าจะบำเพ็ญคู่กับใคร ข้าจะเป็นผู้ตัดสินใจเอง คงไม่รบกวนให้ศิษย์พี่ต้องเป็นกังวล”

‘นางดูเหมือนไม่ชอบใจเช่นนี้ แสดงว่าไม่เห็นด้วยกับการถูกผู้อาวุโสบังคับให้แต่งงาน…’

เพียงมองดูครู่หนึ่งจากนั้นก็ลดระดับสายตาลง

“ดูเหมือนศิษย์น้องจะไม่ได้นึกรังเกียจสวี่ชีอันเท่าไร หรืออย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำให้เจ้ารู้สึกเกลียด ถึงอย่างไรข้าก็รู้ว่าเจ้าก็ไม่ได้ชอบพอจักรพรรดิหยวนจิ่งมากนักหรอก”

“ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบผู้ชายที่ขอพรให้ได้บำเพ็ญคู่กับตัวเองตลอดทั้งวันหรอก” ลั่วอวี้เหิงกล่าวเบาๆ

‘ท้ายที่สุดสวี่ชีอันก็เป็นคนแบบนี้เช่นกัน…’

แมวส้มบูดบึ้งในใจ ใบหน้าของมันนิ่งเหมือนแมวแก่ จากนั้นจึงหัวเราะ

“ไม่มีใครตัดสินใจแทนศิษย์น้องได้ว่าจะให้เจ้าบำเพ็ญคู่กับใคร อย่างไรก็ตามการเกี่ยวดองระหว่างสองสหายแห่งลัทธิเต๋านั้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ จำเป็นที่จะต้องตัดสินใจให้ถี่ถ้วน ดังนั้นเจ้าจงสังเกตด้วยตัวเองให้มากเข้าไว้ ข้ามีข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับสวี่ชีอันที่อาจเป็นประโยชน์กับเจ้านะ”

ความคิดของลั่วอวี้เหิงเปลี่ยนไปทันตา นางพยักหน้าและพูดว่า “ศิษย์พี่ได้โปรดบอกกล่าว”

“อันที่จริงข้อมูลนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องเพียงสวี่ชีอันเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับความลับของนิกายมนุษย์ด้วย” หลังจากนักบวชเต๋าจินเหลียนกล่าวจบ ไม่นานก็เอ่ยต่อ

“หมายเลขห้าเป็นเด็กหญิงตัวน้อยจากเผ่าพันธุ์กู่ เรื่องนี้เจ้าควรรู้ เมื่อก่อนนางออกจากชายแดนใต้ มายังต้าฟ่งเพื่อบำเพ็ญ…”

กรงเล็บของแมวส้มขยับ ระงับสัญชาตญาณไว้ด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้าแล้วเอ่ยต่อ “แต่เมื่อใกล้ถึงเซียงโจว นางกลับขาดการติดต่อ คืนวันก่อนข้าเรียกประชุมหมายเลขสาม หมายเลขสี่ และหมายเลขหก เพื่อไปหานางด้วยกัน หลังจากการสำรวจอยู่หลายครั้ง นางกลับถูกพบในหลุมฝังศพขนาดใหญ่ที่ด้านล่างของภูเขานอกเซียงโจว เจ้าของหลุมศพนั่นเป็นผู้อาวุโสของนิกายมนุษย์ เมื่อพิจารณาดูจากข้อมูลที่บันทึกไว้ข้างจิตรกรรมฝาผนัง เขาเกิดในยุคที่ทายาทของเทพและอสูรตื่นตัว เพื่อพลิกผันโชคชะตาจึงสังหารจักรพรรดิและแย่งชิงบัลลังก์”

‘แย่งชิงบัลลังก์…’

นางขมวดคิ้ว “เขาเป็นเซียนขั้นที่สองเฉกเช่นเดียวกันงั้นหรือ”

แมวส้มส่ายหัวพร้อมกล่าว “ตอนแรกข้าก็คิดอย่างนั้น ต่อมาเขาฝ่าทัณฑ์ไม่สำเร็จและได้เสียชีวิตลง หลุมฝังศพขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นใต้พื้นดิน ในภายหลังมันจึงถูกสร้างเอาไว้เพื่อเขา” ลั่วอวี้เหิงรินชาหนึ่งแก้วแล้วดันไปด้านหน้าแมวส้ม

แมวส้มก้มหัวแลบลิ้นสีชมพูออกมาเลีย ‘แผล่บๆ’ หลังจากจิบชาไปสองสามจิบก็พูดอย่างใส่อารมณ์ “ลิ้นของแมวนั้นแตกต่างจากของมนุษย์มากจริงๆ ชารสชาติจืดชืด เสียของ เสียของยิ่งนัก”

จากนั้นก็ตัดกลับเข้าหัวข้อสนทนาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ปัญหาอยู่ที่ตรงนี้ เซียนเต๋าฝ่าทัณฑ์ไม่สำเร็จก็จริง แต่ร่างกายของเขากลับไม่ถูกทำลาย และกำลังหลับใหลอยู่ในสุสานใต้ดิน หลังจากเราเข้าไปที่สุสานโบราณ เราก็ปลุกให้เขาตื่นขึ้น”

‘ผู้เฒ่าแห่งยุทธภพเช่นข้า นักบวชเต๋าจินเหลียนคนนี้จะเพิกเฉยต่อรายละเอียดที่สวี่ชีอันค้นพบได้อย่างไร? ทั้งรอยไหม้เกรียมบนศพ เช่นเดียวกับความแข็งแกร่งของเนื้อหนัง…’

นักบวชเต๋าจินเหลียนทราบดีว่าจุดที่ซากศพถูกฝังอยู่นั้นคือเซียนเต๋า ส่วนเหรียญเงินเก่าแก่เขาแค่แสร้งทำเป็นไม่รู้

“นี่เป็นไปไม่ได้!” ใบหน้าของลั่วอวี้เหิงแข็งกร้าว

ทัณฑ์สวรรค์ย่อมทำลายทุกสิ่ง หากเซียนเต๋าระดับสองไม่สามารถเอาชนะการฝ่าทัณฑ์ได้สำเร็จ วิญญาณเดิมจะถูกทำลายไปพร้อมกับร่างกายโดยไม่มีอะไรเหลือทิ้งไว้เบื้องหลัง

นี่เป็นกรณีของผู้นำเต๋านิกายมนุษย์รุ่นก่อน

“ตอนแรกข้าก็รู้สึกประหลาดใจ แต่สิ่งนี้มันได้เกิดแล้ว” แมวสีส้มกล่าว

อันที่จริงเขาปกปิดเรื่องหนึ่งกับสมาชิกของพรรคฟ้าดิน ผู้นำเต๋านิกายปฐพีไม่ได้ล้มเหลวในการฝ่าทัณฑ์จนตกสู่ทางมาร แต่เพื่อจัดการกับภัยพิบัตินั้นต่างหาก เขาถึงได้ใช้เส้นทางคดเคี้ยวจนบังเอิญตกสู่ทางมาร

หากล้มเหลวในการฝ่าทัณฑ์ ผู้นำเต๋านิกายปฐพีคงกลายเป็นเถ้าถ่าน ไม่คงอยู่สภาพเช่นนี้

“หลังจากที่ร่างศพนั้นปรากฏตัว เขากลับจำผิดคิดว่าสวี่ชีอันเป็นนายท่าน จึงเสนอตราประทับหยกของจักรพรรดิที่ตนปกป้องมาหลายปี…”

“ช้าก่อน!” ลั่วอวี้เหิงยกมือขึ้นนวดคิ้วอันละเอียดอ่อนที่ขมวดเป็นปม “ท่านจะบอกว่า เขาเรียกสวี่ชีอันว่านายท่านอย่างนั้นหรือ”

นักบวชเต๋าจินเหลียนพยักหน้ายืนยัน

หญิงสาวแสนงดงามตะลึงงัน ยามนี้ลั่วอวี้เหิงเผยท่าทีราวกับเป็นเทพธิดาผู้เย็นชาและเงียบขรึม เวลาล่วงเลยผ่านกว่าสิบวินาทีในการวิเคราะห์ข้อมูลเรื่องราวอันใหญ่โตที่อยู่ในประโยคนี้ แล้วพูดขึ้นช้าๆ

“ท่านบอกว่าซากศพคือเซียนเต๋าผู้นั้น แต่กลับเรียกสวี่ชีอันว่านายท่าน เช่นนั้นใครคือนายท่านของเขา แล้วเหตุใดเขาถึงเข้าใจผิดว่าสวี่ชีอันเป็นนายท่านของตนเองไปได้?”

ดวงตาคู่สวยของราชครูจ้องมองไปที่นักบวชเต๋าจินเหลียนไม่กะพริบ การแสดงออกของนางดูจดจ่อเป็นอย่างมาก ต่างจากเมื่อครู่ที่ยับยั้งท่าทีสงบเงียบ

แน่นอนว่านางคงใส่ใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้มาก หรือไม่ก็อาจพบเบาะแสบางอย่างจากสิ่งเหล่านี้

นักบวชเต๋าจินเหลียนวิเคราะห์ “ข้าคาดเดาว่าซากศพนั่นคงเป็นเพียงร่างที่ไม่ใช้แล้ว เซียนเต๋าตัวจริงอาจแยกออกจากร่างนั้นแล้วสร้างร่างใหม่ก็เป็นได้”

นี่ต้องเป็นจุดเริ่มต้นของหลักขั้นตอนการปฏิบัติลัทธิเต๋าแน่

เซียนเต๋าขั้นที่สาม เทพเจ้าหยาง!

เทพเจ้าหยางเรียกอีกอย่างว่าลัทธิเต๋า ‘ธรรมกาย’ ซึ่งถือเป็นต้นแบบของหลักธรรม

สามนิกายแห่งสวรรค์และโลก ผู้คนมีเส้นทางแตกต่างกันแต่ประกอบด้วยแก่นกลางที่เหมือนกัน ขั้นตอนการปฏิบัติโดยสรุปคือปลูกฝังเทพเจ้าหยินก่อน แล้วจึงกลั่นแก่นปราณ การผสมผสานระหว่างเทพเจ้าหยินและแก่นปราณ จะทำให้เกิดการรวมปราณ หลังจากที่การรวมปราณเติบใหญ่ขึ้นก็จะกลายเป็นเทพเจ้าหยาง ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเทพเจ้าหยางคือหลักธรรม

ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าเทพเจ้าหยางเป็นรูปแบบพื้นฐานของหลักธรรม หรือเรียกอีกอย่างว่ารากฐานแห่งหลักธรรม

เมื่อลัทธิเต๋าเผยแพร่มาถึง เทพเจ้าหยางก็คงบรรลุขั้นสามเข้าไปแล้ว เป็นไปได้ที่จะปลดพันธนาการของร่างกายในขั้นต้น ทำให้เทพเจ้าหยางสามารถท่องไปทั่วสวรรค์และโลกได้อย่างอิสระ

แม้ว่าร่างกายจะถูกทำลาย แต่ใช้เพียงแค่สิ่งตอบแทนบางอย่างก็สามารถปรับรูปกายได้แล้ว

ทว่าไม่ได้หมายความว่าร่างกายไม่สำคัญ กลับตรงกันข้าม ร่างกายถือเป็นกุญแจสำคัญในการก้าวเข้าสู่การเป็นเซียนขั้นหนึ่ง

การเปลี่ยนแปลงต่อไปของเทพเจ้าหยางคือหลักธรรม ขั้นนี้หลักธรรมต้องหลอมรวมกับร่างกายแล้วรวมกันขึ้นใหม่ จากนั้นต้องฝ่าทัณฑ์เพื่อทำให้ข้ามการเปลี่ยนแปลงโดยสมบูรณ์

แล้วเซียนปฐพีก็จะถือกำเนิดขึ้น

“เนื่องจากเขาสามารถละทิ้งการเข่นฆ่าได้ก็หมายความว่าเซียนเต๋าไม่ใช่เซียนปฐพีขั้นหนึ่ง แล้วแบบนี้เขาหลบหนีหลังจากพ่ายแพ้ต่อภัยพิบัติไปได้อย่างไรกัน” ลั่วอวี้เหิงขมวดคิ้ว

“มันจึงเป็นเพียงการคาดเดา ดูเหมือนว่าศิษย์น้องก็คงไม่ทราบสาเหตุเช่นกัน” เจ้าแมวส้มส่ายหัวอย่างเสียใจ

“หากข้ารู้เหตุผล ท่านพ่อของข้าก็คงไม่ถูกทัณฑ์แห่งสวรรค์ทำลายจนสิ้นหรอก” ริมฝีปากอันน้อยนิดของลั่วอวี้เหิงสั่นเครือ

“ก็มีเหตุผล” แมวสีส้มพยักหน้าแสดงรอยยิ้มอย่างมีมนุษยธรรม

“มาพูดถึงข้อมูลชิ้นต่อไปกัน หลังจากที่เซียนเต๋าล้มเหลวในการเอาชีวิตรอดจากการฝ่าทัณฑ์ เขาได้สร้างสุสานขนาดใหญ่สำหรับตัวเองและสั่งให้มือสังหารปกป้องตราประทับหยกของอาณาจักร ซึ่งในนั้นมีโชคชะตาที่เขาเก็บมาได้

“เซียนเต๋าบอกซากศพว่าเขาจะกลับมารับตราหยกในภายภาคหน้า แต่ร่างศพกลับเข้าใจผิดว่าสวี่ชีอันเป็นเซียนเต๋าผู้นั้น จึงพร้อมใจมอบตราหยกด้วยมือทั้งสอง เจ้าคิดว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”

หัวใจของลั่วอวี้เหิงเต้นดัง ‘ตึกตัก’ หลังจากที่เต้นกระเพื่อมรุนแรงสองสามครั้ง ดวงตาคู่สวยเป็นประกาย พลางเอ่ยถามกลับ “สวี่ชีอันได้รับตราหยกจักรพรรดิ? นี่เป็นข้อมูลที่ดีจริงๆ ศิษย์พี่ ข้อมูลของท่านมีประโยชน์มาก”

หากแลกตราราชลัญจกรหยกกับสวี่ชีอันมาได้ ด้วยความช่วยเหลือจากโชคชะตาที่หยิบยืมมา การก้าวเข้าสู่เซียนขั้นหนึ่งก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม นางคงไม่ต้องกังวลกับเรื่องผู้ชายงี่เง่าที่จะมาเป็นคู่บำเพ็ญ

เมื่อได้เลื่อนเป็นขั้นหนึ่ง ภายใต้โลกแห่งเสรีมีอายุขัยยาวนาน นางก็ไม่จำเป็นต้องเป็นราชครู ไม่ต้องสู้รบตบมือกับจักรพรรดิหยวนจิ่ง และไม่ต้องติดอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป

ทันทีที่คิดถึงสิ่งนี้ อัตราการเต้นของหัวใจของลั่วอวี้เหิงก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาหายใจติดขัด

ตั้งแต่ก่อตั้งนิกายมนุษย์มา ในประวัติศาสตร์อันยาวนานมีผู้ไต่เต้าได้มากที่สุดเพียงขั้นที่สอง ขั้นแรกนั้นกลับหายากยิ่ง ทัณฑ์สวรรค์คงปิดกั้นผู้มีปัญญาไปไม่มากก็น้อย

“ตราหยกหายไปแล้ว” นักบวชเต๋าจินเหลียนกล่าวอย่างเสียดาย

การแสดงออกของลั่วอวี้เหิงแข็งทื่อขึ้นทันที การหายใจหยุดนิ่งพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว “ตราหยกหายไปแล้ว? แล้วมันอยู่ที่ไหน ทิ้งไว้ในหลุมฝังศพไม่ได้นำออกมาด้วยหรือ? อยู่ที่ภูเขานอกเซียงเฉิงใช่หรือไม่ เช่นนั้นจงบอกตำแหน่งที่แน่นอนมา…”

ทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้นเรียกกระบี่บินและนกกระเรียนกระดาษโดยให้พวกมันแขวนอยู่ข้างหลัง ขณะที่จะจากไป นางก็เหยียดมือไปขยุ้มแมวสีส้ม

ลั่วอวี้เหิงนั่งไม่ติดแล้ว

“ศิษย์น้อง”

นักบวชเต๋าจินเหลียนถูกอุ้มจนคอยื่น แขนขาทั้งสี่หย่อนคล้อย ทำท่าทางราวกับ ‘ต่อให้เจ้าเหวี่ยงข้าไปรอบๆ ข้าก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขยับตัว’ พลางกล่าวว่า “ตราหยกไม่ได้อยู่ในหลุมฝังศพหรอก หากไปที่นั่นเจ้าก็ไม่มีทางหามันเจอ”

ลั่วอวี้เหิงหยุดชะงัก เบิกตาคู่สวยอย่างดุดัน “ตาเฒ่านี่ ไม่รู้จักพูดให้จบในทีเดียว บอกมาเสียโดยดีว่าตราหยกอยู่ที่ไหน”

นางโบกแขนเสื้อไปมา จับแมวสีส้มตีลังกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ตราหยกถูกทำลายแล้ว…”

ก่อนที่ลั่วอวี้เหิงจะโมโห แมวส้มได้กล่าวเสริมว่า “โชคชะตาที่สะสมไว้ภายในทั้งหมดถูกสวี่ชีอันยึดเอาไว้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วอวี้เหิงก็ตกตะลึงในทันที

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วอวี้เหิงก็กลับมานั่งลงบนฟูกอย่างเงียบๆ พร้อมกับนั่งไขว่ห้างและพึมพำ “โชคชะตาทั้งหมดถูกเขายึดไปแล้ว…”

“ถ้าก่อนหน้านี้เจ้าคิดว่าโชคชะตาของเขาไม่เพียงพอ แต่ในตอนนี้มันอาจจะช่วยให้เจ้าก้าวไปสู่ขั้นที่หนึ่งได้ แน่นอนว่ามันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วศิษย์น้องว่าจะเลือกใครหรือไม่เลือกใคร”

เจ้าแมวสีส้มกล่าวเบาๆ

มันนั่งยองอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นลั่วอวี้เหิงตกตะลึง จึงอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอเตือนสติ “ไม่ทราบว่าข้อมูลสองเรื่องนี้คุ้มค่ากับยาบำรุงครรภ์สองเม็ดหรือไม่”

ทันทีที่สิ้นเสียง แจกันลายครามสองใบพลันลอยออกมาจากแขนเสื้อของลั่วอวี้เหิง เป็นเครื่องลายครามสีขาวใส

เจ้าแมวสีส้มอ้าปาก คาบแจกันลายครามทั้งสองใบแล้ว เดินออกไปพลางยิ้มร่า “ขอบใจยิ่งนักศิษย์น้อง”

จากนั้นมันจึงกระโดดลงจากโต๊ะเบาๆ จับหางตั้งตรง เขย่าก้นแมวอ้วนกลมเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งเข้าไปในแปลงดอกไม้อย่างมีความสุขและออกจากอารามรัตนะไป

ลั่วอวี้เหิงแน่นิ่งราวกับประติมากรรม นั่งขัดสมาธิอยู่เป็นเวลานาน ทันใดนั้นแพขนตาอันยาวงอนก็สั่นไหว ร่างขาวนวลราวกับหยกตื่นตัวขึ้น

นางยกแขนขึ้นจนแขนเสื้อร่น มือหยกอันวิจิตรงดงามบิดปิ่นปักผมแล้วกระตุกออกเบาๆ

มงกุฎดอกบัวกลิ้งหล่นลงมา พร้อมกับผ้าไหมสีฟ้าอ่อนที่หลุดลุ่ยเทลงมาราวกับสายน้ำ

สีประจำชาติเทียนเซียง

“ราชครู ราชครู…”

ในตอนนั้นหญิงสาวในชุดกระโปรงพร้อมกับผ้าคลุมหน้าพลันวิ่งเหยาะๆ เข้ามา เมื่อก้าวผ่านธรณีประตูก็พบลั่วอวี้เหิงในอิริยาบถงดงามกับผ้าไหมสีฟ้าพลิ้วไหวราวน้ำตก ก่อนจะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

หญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้าชะงักแล้วชี้ไปที่ลั่วอวี้เหิงพลางร้อง ‘โอ้ โอ้ โอ้ ในที่สุดท่านก็คิดได้แล้วว่าต้องบำเพ็ญคู่ร่วมกับจักรพรรดิหยวนจิ่งใช่หรือไม่”

ขณะที่พูดก็ขยิบตาด้วยท่าทีเย้าแหย่เช่นสหายเก่า

ใบหน้าซีดเซียวของลั่วอวี้เหิงเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อย จากนั้นดอกกล้วยไม้ก็ถูกนำมาบิดติดเกลียวผมเบาๆ เป็นมวย

แทนที่มงกุฎดอกบัวที่กลิ้งลงไปบนพื้นอย่างไม่ไยดี

“ตามหาข้ามีเรื่องอะไร” ลั่วอวี้เหิงกล่าวอย่างใจเย็น

หญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้าไม่ตอบ กลับเดินตรงไปที่โต๊ะ หงายถ้วยน้ำชาที่คว่ำอยู่แล้วรินชาอุ่นๆ ให้ตัวเอง จากนั้นดื่มก็จนหมด และเรออย่างสบายใจ

“พระราชวังได้รับจดหมายจากชายแดน โดยกล่าวว่าอ๋องสยบแดนเหนือบรรลุถึงความสมบูรณ์ขั้นสามแล้ว อย่างช้าที่สุดในต้นปีหน้า และอย่างเร็วที่สุดในปีนี้ พระองค์คงจะสามารถเข้าถึงจุดสูงสุดของขั้นสามได้”

หญิงสาวสวมผ้าคลุมเดินไปมาในห้องที่เงียบสงัด “เรื่องใหญ่แล้ว เรื่องใหญ่แล้ว”

ลั่วอวี้เหิงขมวดคิ้วพลางกล่าว “เร็วขนาดนี้เชียว?”

หลังจากที่นางไตร่ตรองแล้วจึงยิ้มพริ้มเพราพร้อมเอ่ย “จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้อย่างไร เมื่อเขาได้รับการเลื่อนขั้นเป็นขั้นที่สอง สถานะของเจ้าในฐานะพระมเหสีแห่งอ๋องสยบแดนเหนือก็จะเป็นรองเพียงฮองเฮาเท่านั้น นางสนมและกุ้ยเฟยผู้สูงศักดิ์ในวังจะต้องก้มศีรษะเมื่อพบเจ้า”

“ใครสนใจสิ่งเหล่านั้นกันเล่า” หญิงสาวที่สวมผ้าคลุมหน้าพูดพลางขมวดคิ้วทันที “จริงสิ ราชเลขาธิการของเขาที่ส่งจดหมายกลับมา นายทหารที่หยาบคายผู้นั้นถามข้าเกี่ยวกับพิธีต้าวฮวดของสำนักพุทธด้วย”

…

ณ เขตพระราชฐาน

หลังสวี่ชีอันกินมื้อกลางวันที่จวนของหลินอันเสร็จก็ขอตัวลา เขาขี่แม่ม้าน้อยอันเป็นที่รักยิ่งพลางซึมซับความทรงจำในตอนที่อยู่จวนของหลินอัน

“แน่นอนว่าหมากรุกคงยังยากเกินไปสำหรับเจ้า แม้เจ้าไม่ชอบมันแต่ก็เฝ้าถนอมรักกระดานหมากรุกและชิ้นส่วนที่เราสร้างร่วมกัน…”

นางชอบบันทึกของหลงโอ้วเทียนและจื่อเซี่ยก็จริง แต่ดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อยกับเนื้อหาของฉบับนี้ ครั้นถามว่าเขียนไม่ดีตรงไหน นางก็ไม่พูดอะไร มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ…

“วันนี้ข้าจับมือกับหลินอันสองครั้ง ครั้งหนึ่งเพื่อสอนนางเล่นหมากรุก และอีกครั้งเพื่อดึงนางขึ้นเรือของโฮ่วสือ การทดสอบพิสูจน์ให้เห็นว่าตราบใดที่ไม่เปลือยเปล่าเกินกว่าจะฉวยโอกาส นางก็จะยอมรับสัมผัสทางกายของข้า ถือเป็นสัญญาณที่ดีในฐานะสหายไม่ใช่คนรัก”

“ยึดมั่น ยึดมั่น ยามนี้ความรักเปรียบเหมือนรถม้า หลินอันอยู่ข้างใน ส่วนข้าอยู่ข้างนอก ไม่นานในอนาคตอันใกล้ความรักคงเปรียบเหมือนเตียงนอน หลินอันอยู่ใต้ข้าส่วนข้าอยู่ในตัวนาง”

ไม่นานหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ถึงที่ทำการปกครอง

“ต้าหลาง ต้าหลาง…”

ในเวลานี้เสียงตะโกนอันแสนคุ้นเคยก็ดังมาจากประตูของที่ทำการปกครอง

ใบหน้าของสวี่ชีอันเรียบนิ่งหันไปตามเสียง เป็นบุตรชายของผู้ดูแลต้อนรับเหล่าจาง

“ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าเมื่ออยู่ข้างนอก ให้เรียกข้าว่าคุณชาย” สวี่ชีอันตำหนิอย่างกรุ่นโกรธพร้อมกับเอ่ยถาม

“เจ้ามาทำอะไรที่ทำการปกครอง”

เมืองชั้นนอกนำคนรับใช้เข้ามาโดยยังคงรักษาความคุ้นเคยในอดีต โดยเรียกเขาว่าต้าหลางและเรียกสวี่ซินเหนียนว่าเอ้อร์หลาง สิ่งนี้ทำให้สวี่ชีอันนึกถึงชีวิตในชาติที่แล้วของเขา เห็นอยู่ว่าเขานั้นโตแล้ว แต่พ่อแม่กลับยังเรียกเขาด้วยชื่อเล่นซึ่งน่าอายมาก โดยเฉพาะเมื่อมีบุคคลภายนอกอยู่ด้วย

“มีหญิงสาวคนหนึ่งมาที่บ้าน บอกว่ากำลังตามหาท่านอยู่ ครั้นถามนางว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน นางก็ไม่พูดอะไร เพียงยืนยันว่ามาหาท่าน นายหญิงจึงขอให้ข้ามาเรียกท่านถึงที่บ้านขอรับ” บุตรชายผู้ดูแลต้อนรับเหล่าจางอธิบายต่อ

“ทหารรักษาพระองค์ประจำที่ทำการปกครองไม่ให้ข้าเข้าไป ทั้งยังบอกอีกว่าวันนี้ท่านไม่มีประชุมศาลจึงไม่อยู่ ทหารรักษาพระองค์เลยได้แต่ให้ข้ารอที่ประตูเท่านั้น”

หญิงสาว?

สวี่ชีอันทบทวนปลาที่เลี้ยงในบ่อ ก่อนอื่นคงต้องยกเว้นฉู่ไฉ่เวย นางเป็นลูกค้าประจำของจวนสกุลสวี่ แวะมาเล่นเป็นระยะๆ

ฝูเซียงก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน นางจะไม่มาเยี่ยมโดยไม่มีเหตุผล และอาสะใภ้ก็จดจำฝูเซียงได้ ความรักเหมือนโลงศพ อยู่ข้างในเป็นหญิงโคมเขียว ส่วนฝูเซียงที่หอมหวนนั้นอยู่ข้างนอก

คงไม่ใช่จงหลีหรอกนะ…

สวี่ชีอันคิดกับตัวเองก่อนจะเอ่ยถาม “ลักษณะของหญิงสาวผู้นั้นเป็นอย่างไร”

…

ภายในร้านอาหารเมืองชั้นใน จูทุ่ยจือ บัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่กำลังร่ำสุรากับเพื่อนร่วมชั้นและคนอื่นๆ

นอกจากบัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่แล้ว ยังมีบัณฑิตอีกหลายคนจากราชวิทยาลัย

แม้ว่าบัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่และราชวิทยาลัยจะมีข้อพิพาทเกี่ยวกับลัทธิเต๋า แต่บัณฑิตทั้งสองฝ่ายที่ต่างมีความเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยามซึ่งกันและกัน ในเวลานี้ถูกจำกัดเอาไว้ที่นี่

หากจะบอกว่ามีความขัดแย้งที่เกินกว่าแก้ไขก็คงจะไม่ได้ เนื่องจากจริงๆ แล้วไม่มีเลยต่างหาก การต่อสู้ของลัทธิเต๋าอยู่ห่างไกลเกินไปสำหรับบัณฑิตทั่วไป ว่ากันว่าบัณฑิตส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสได้เป็นข้าราชการด้วยซ้ำ หรือเป็นได้เพียงผู้ช่วยผู้บังคับการเรือเท่านั้น

ถ้าฝ่ายหนึ่งมีความคิดริเริ่มในการหาเพื่อนและพูดคุยกันถูกคอ เป็นเรื่องง่ายดายมากที่จะนั่งร่วมวงร่ำสุราด้วยกัน

ช่วงนี้จูทุ่ยจืออยู่ในอารมณ์ที่ย่ำแย่ เขาหลุดออกจากรายชื่อการสอบคัดเลือกช่วงวสันต์

สำหรับจูทุ่ยจือผู้หยิ่งจองหองแล้ว นี่ถือเป็นหายนะครั้งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสวี่ฉือจิ้วคู่แข่งอันแสนยาวนานจากสำนักบัณฑิต ‘ฮุ่ยหยวน’

ช่องว่างระหว่างคนทั้งสองเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากประกาศรายชื่อการสอบคัดเลือกช่วงวสันต์แล้ว เขาและเพื่อนร่วมชั้นก็มั่วสุมในหอนางโลม สำนักสังคีตและร้านอาหารตลอดทั้งวัน ร่ำสุราเมาหัวราน้ำเพื่อกลบความเศร้าโศกของพวกเขา

“เขามีพรสวรรค์ด้านบทกวีตั้งแต่เมื่อไร”

ความสงสัยนี้สร้างปัญหาให้กับจูทุ่ยจือเสมอ ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นและคู่แข่ง สวี่ฉือจิ้วผู้นั้นมีความสามารถเพียงใด เหตุใดเขาถึงไม่รู้?

หากเป็นคำถามเชิงนโยบายและข้อพระคัมภีร์ ความสามารถของเขานั้นคงเป็นชั้นหนึ่งอย่างแท้จริง แต่สำหรับบทกวีกลับต่างออกไป ในแง่ของบทกวี ความมั่นใจในตัวเองของจูทุ่ยจือไม่สามารถเทียบเท่าสวี่ฉือจิ้วสิบคนได้เลย

“คิดไม่ถึงเลยว่าการสอบคัดเลือกช่วงวสันต์ของฮุ่ยหยวนในปีนี้จะถูกสวี่ฉือจิ้วแห่งสำนักอวิ๋นลู่แย่งชิงไป”

บัณฑิตราชวิทยาลัยหลวงกล่าวด้วยอารมณ์ “นี่ถือเป็นความอัปยศอันยิ่งใหญ่สำหรับราชวิทยาลัยหลวงของเรา ถ้าย้อนอดีตได้ก็คงจะดี แต่หากเป็นสวี่ฉือจิ้วทุกคนก็มั่นใจได้”

บัณฑิตราชวิทยาลัยหลวงอีกคนส่ายหัวแล้วท่องบางอย่าง “ถนนแห่งชีวิตแสนยากเย็น ถนนที่แท้จริง วันนี้อยู่ที่ใดกัน เมื่อเวลาแห่งลมและคลื่นหวนมาถึง คงถึงคราวยกใบเรือลอยล่องลงสู่ทะเลในวันฟ้างาม ทุกครั้งที่นึกถึงบทกวีนี้มันทำให้ความภาคภูมิใจล้นปรี่อยู่เต็มอก ความยากลำบากและอุปสรรคใดๆ ย่อมไม่มีผลอะไรอีกต่อไปแล้ว ฮ่าๆๆ ดื่มๆ”

บัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่แสดงรอยยิ้มที่พอใจ สวี่ฉือจิ้วจากสำนักบัณฑิตฮุ่ยหยวน ในฐานะบัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่ ยามนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

มีเพียงจูทุ่ยจือเท่านั้นที่ยังคงเอาแต่ยกดื่มเงียบๆ

ในเวลานี้บัณฑิตราชวิทยาลัยหลวงที่ไม่ได้พูดอะไร ลอบมองจูทุ่ยจือแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนพี่จูไม่ค่อยมีความสุขเลย”

จูทุ่ยจือเหลือบมองเขา แซ่ของอีกฝ่ายคือหลิว และชื่อเดียวของเขามีเพียงอักษรเจว๋ อีกฝ่ายชำนาญในการพูดคุย แม้เขาจะเป็นบัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่ ก็ใช่ว่าจะต้องพูดจาไม่ดีกับบัณฑิตราชวิทยาลัยหลวง

บรรดาบัณฑิตรุ่นเยาว์ในเมืองหลวง ความสัมพันธ์นั้นกว้างขวางมาก ซึ่งคนคนนี้ก็เหมือนกับเขาที่สอบตกจากรายชื่อการสอบคัดเลือกช่วงวสันต์

จูทุ่ยจือไม่ตอบพลางโบกมือและดื่มต่อ

ทว่าหลิวเจวี๋ยไม่สนใจ เขาตั้งใจที่จะชักชวนจูทุ่ยจือให้เข้าสู่หัวข้อสนทนาจึงเอ่ยถามต่อ “สวี่ฮุ่ยหยวนมีพรสวรรค์ด้านบทกวี แต่เมื่อก่อนเขาไม่ได้โดดเด่นเลยสักนิด ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้หรือ แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะด้านโคลงกลอน ทั้งทักษะบทกวีของเขาก็ไม่ได้ย่ำแย่เกินกว่าจะนำมาซึ่งผลงานชิ้นเอกดังกล่าว แต่ข้ากลับไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของสวี่ฉือจิ้วในวงการกวีของเมืองหลวงเลย”

จูทุ่ยจือ ‘หัวเราะ’ เขาดื่มสุราในจอกจนหมดพลางกล่าวด้วยท่าทางเหยียดหยาม “อย่าว่าแต่เจ้าไม่เคยได้ยินเลย ข้าที่เป็นบัณฑิตสำนักอวิ๋นลู่เช่นเดียวกับเขา ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน”

ทันทีที่พูดประโยคนี้ บัณฑิตราชวิทยาลัยหลวงจึงเริ่มสนใจและหันมองในทันที

หลิวเจวี๋ยหรี่ตา น้ำเสียงของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง แล้วเอ่ยถามด้วยท่าทีสบายๆ “เรื่องนี้พี่จูหมายความว่าอย่างไร”

…………………………………………………..