ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 477 เปิดโปงแผนการร้าย
บทที่ 477 เปิดโปงแผนการร้าย
สวี่ชีอันสวมเสื้อคลุม ขึ้นไปยังแท่นแปดทิศคนเดียว
ลมฤดูใบไม้ผลิที่เปล่าเปลี่ยว ราวกับมีดเล็กบางๆ แทงเข้าที่หนังหน้า
เขาเห็นด้านหลังนักบุญอุปถัมภ์ต้าฟ่งท่านนี้อีกครั้ง แตกต่างจากท่านั่งที่สบายๆ ในอดีตที่ผ่านมา ครั้งนี้ท่านโหราจารย์ยืนมือไขว้หลังอยู่ริมแท่นแปดทิศ และมองไปทางพระราชวัง
“‘ความปรารถนา’ ของเจ้าคืออะไร” ท่านโหราจารย์กล่าวถาม
“การเป็นหยกที่แตกละเอียด”
สวี่ชีอันตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา
“หยกที่แตกละเอียด…”
ท่านโหราจารย์คิดทบทวนสองคำนี้อย่างช้าๆ พลางพยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย “ลักษณะที่ตรงกันของดาบเดียวตัดฟ้าดิน ไม่เสียเปล่าที่ข้าส่งเคล็ดลับนี้ให้ถึงมือเจ้า”
เฒ่าเหรียญปากผีคนนี้นี่…สวี่ชีอันคาดเดาถึงเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังคงรับการยืนยันจากท่านโหราจารย์เสียก่อน
ท่านโหราจารย์กล่าวอีก “เจ้าทราบที่มาของ ‘ดาบเดียวตัดฟ้าดิน’ หรือไม่”
สวี่ชีอันส่ายหน้า
“เขามาจากทหารขั้นหนึ่ง ทหารขั้นหนึ่งท่านนั้นพยายามใช้มีดที่อยู่ในมือทะลวงคุกแห่งสวรรค์และมนุษย์ จากนั้นเขาก็หายสาบสูญไป” ท่านโหราจารย์กล่าวอย่างยิ้มๆ
เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาใช้อาวุธผิดประเภท เปลี่ยนเป็นขวาน ไม่แน่เขาอาจจะทำสำเร็จก็เป็นได้…แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ สวี่ชีอันยังคงทนไม่ไหวที่จะสบถในใจ
“ทหารขั้นหนึ่งชื่ออะไรหรือขอรับ?” เขาฉวยโอกาสเติมเต็มความรู้ ถามความสงสัยที่อยู่ใต้ก้นบึ้งของหัวใจออกไป
ท่านโหราจารย์ส่ายหน้า “ช่วงนักปราชญ์ขงจื๊อแบ่งแยกเขตแดน ปีนั้นระบบใหญ่ถูกแบ่งเป็นเก้าขั้น ตรงที่ทหารขั้นหนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เว้นว่างไว้ และไม่มีชื่อ สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ทหารขั้นสูงสุดของระบบ นักปราชญ์ขงจื๊อตั้งชื่อว่าเทพยุทธ์
“สิ่งที่ยิ่งน่าสนใจไปกว่านั้นอีก มาจากบทสรุปสมัยเทพและปีศาจ ทหารขั้นหนึ่งแม้จะหายาก แต่ในประวัติศาสตร์อันยาวนานนับแสนปี มักจะมีออกมาหนึ่งถึงสองคนเสมอ มีเพียงเทพยุทธ์เท่านั้นที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน”
ช่างน่าสนใจเสียจริง ขั้นสูงที่เคยปรากฏออกมา นักปราชญ์ขงจื๊อเว้นว่างไว้ และไม่เคยมีขั้นสูงสุดปรากฏออกมา นักปราชญ์ขงจื๊อกลับให้ชื่อขนานนามว่า ‘เทพยุทธ์’ เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นในสมองของสวี่ชีอัน
ขณะเดียวกัน เขาก็ไตร่ตรองว่าเหตุใดท่านโหราจารย์จึงมอบ ‘ดาบเดียวตัดฟ้าดิน’ ให้แก่เขา คงไม่คาดหวังให้เขาเปิดกรงแห่งสวรรค์และมนุษย์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวกระมัง
ข้าไม่ใช่ผานกู่เสียหน่อย…เขาบ่นในใจ กล่าว “ช่วยเล่าเรื่องของเจินเต๋อให้ฟังได้หรือไม่ขอรับ? ข้ามีหลายจุดที่ยังสงสัย”
“กล่าวถึงเขาทำไม หมดอารมณ์!”
ท่านโหราจารย์ส่ายหน้า อารมณ์เหมือนคนที่เดินอยู่บนถนนแล้วเหยียบเข้ากับอึหมา ส่งเสียงสบถ “บัดซบ!”
จากนั้นก็เดินจากไปอย่างหัวเสีย
ท่านโหราจารย์สะบัดมือ ยาเม็ดสีขาวขุ่นเม็ดหนึ่งลอยอยู่ตรงหน้าสวี่ชีอัน “กินยาเม็ดนี้แล้ว บาดแผลของเจ้าจะหายในไม่ช้า”
สวี่ชีอันรับยามาและกลืนลงไป เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว กล่าว “ท่านโหราจารย์ ข้ามีคำขอเพียงหนึ่งข้อจะร้องขอจากท่าน”
…
สำนักอวิ๋นลู่
แสงสว่างส่องระยิบระยับ ร่างในชุดขาวร่างหนึ่งพาสวี่ชีอันมายังเชิงเขา ร่างในชุดขาวหันหน้าไปทางบันไดหิน และหันท้ายทอยมองไปยังสวี่ชีอัน
“ขอบคุณศิษย์พี่หยางอย่างมาก”
สวี่ชีอันแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ กล่าว “ว่างๆ เชิญท่านไปดื่มสุราที่หอคณิกา”
“ไม่จำเป็น!”
หยางเชียนฮ่วนส่งเสียงไม่พอใจ ร่างนั้นหายวับ ไม่เจอตัวแล้ว
ไม่นาน เขาก็ปรากฏแวบกลับมาอีกครั้ง ท้ายทอยจ้องสวี่ชีอันอย่างแผดเผา “หากเจ้าตามหาคณิกาของสำนักสังคีตที่ป่วยระยะสุดท้ายคนหนึ่งพบ ข้าจะพิจารณาดู”
เหตุใดต้องเป็นคณิกาของสำนักสังคีตที่ป่วยระยะสุดท้าย…สวี่ชีอันยากที่จะเข้าใจไปชั่วขณะหนึ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าศิษย์พี่หยางจะมีนิสัยที่แปลกประหลาดเช่นนี้?
เขาชื่นชอบการฝังเข็มให้กับแม่นางหรือ?
หยางเชียนฮ่วนเห็นเขาไม่พูด ก็ถือว่าเขาตอบตกลงแล้ว เขาเอียงศีรษะไปข้างหลังสองครั้ง เป็นการพยักหน้า จากนั้นก็หายไปอีกครั้ง
“ศิษย์พี่หยางมักจะเป็นคนแปลกประหลาด และสมองกลับทางแตกต่างจากคนทั่วไปเสมอ” สวี่ชีอันบ่นพึมพำ
ครั้นคิดถึงนักเล่นแร่แปรธาตุบางท่านที่รังแต่จะสร้างเรื่องทุกวัน เจ้าแมลงวันขี้ขลาดที่น่าสงสารบางท่าน หรือนักชิมบางท่าน หัวใจของเขาก็สงบนิ่งดังสายน้ำไปชั่วขณะ
สวี่ชีอันเงยหน้าขึ้น มองไปยังยอดเขา และปีนขึ้นเขาอย่างช้าๆ
เขาเพิ่งมาถึงไหล่เขา พอหันกลับไป ก็เห็นผู้เฒ่าระดับกำเนิดปราชญ์สวมชุดขงจื๊อที่ซักจนซีดขาว ผมหงอกสีขาวยุ่งเหยิง นั่งอยู่ในศาลาข้างขั้นบันไดหิน
ท่านเจ้าสำนัก
“เจ้ามาแล้วหรือ!” จ้าวโส่วยิ้มพลางกล่าว
สวี่ชีอันไม่รับมุก นั่งลงที่ข้างบันไดหิน คิดไปคิดมา พลางถาม “ท่านเจ้าสำนักทราบเรื่องราวของอดีตจักรพรรดิเจินเต๋อหรือไม่?”
จ้าวโส่วเงียบไปสักพัก “ก่อนการนำทัพ เว่ยเยวียนเคยกล่าวถึงเรื่องนี้กับข้า ตอนนั้นเขาไม่แน่ใจ”
เว่ยกงสำหรับสิ่งนี้ ไม่นึกเลยว่าจะรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว แม้จะไม่มีการนำทัพ แต่ก็ไม่มีการคาดเดาที่สอดคล้องกัน และแม้จะเป็นเช่นนี้ เขายังคงไปตามทางของเขาเองเพื่อโจมตีที่แท่นหลัก ปิดผนึกเทพอู…
เขาเคยบอกไว้ในจดหมาย เรื่องนี้พัวพันไปถึงความลับบางเรื่องที่เป็นขั้นสุดยอด…
สวี่ชีอันกล่าวอย่างใคร่ครวญ “เหตุใดเว่ยกงต้องปิดผนึกเทพอูด้วยเล่าขอรับ?”
จ้าวโส่วไม่ได้ตอบเขาตามตรง “เจ้าเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับเทพเจ้ากู่ ที่ลือกันในเผ่าพันธุ์กู่ของซินเจียงตอนใต้หรือไม่?”
สวี่ชีอันขมวดคิ้ว ในความคิดนึกถึงที่ลี่น่าเคยกล่าวไว้ปรากฏขึ้นมาทันที
คำทำนายผู้เผยพระวจนะของเทียนกู่ เทพเจ้ากู่ไม่ช้าก็เร็วจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ ถึงเวลานั้น จะนำหายนะที่คาดไม่ถึงมาสู่อาณาจักรจิ่วโจว และทำให้ทั้งจิ่วโจวกลายเป็นอาณาจักรของกู่
สวี่ชีอันมีท่าทีตื่นกลัว ตอนนี้ เขาทราบดีว่าเทพอูก็ถูกนักปราชญ์ขงจื๊อปิดผนึก ขณะเดียวกับเทพเจ้ากู่ที่ถูกนักปราชญ์ปิดผนึกเช่นกัน เช่นนั้นหากอิงตามตำนานของเทพเจ้ากู่มาตีความแล้ว การที่เทพอูเปิดผนึก จะเป็นการนำมาซึ่งภัยพิบัติที่คล้ายกันหรือไม่?
นี่ก็คือเหตุผลที่เว่ยกงแม้จะเสี่ยงชีวิต ก็ต้องปิดผนึกเทพอูให้ได้อย่างนั้นหรือ…สวี่ชีอันหายใจเข้าลึกๆ พลางถามกลับ
“ท่านรู้จักเจินเต๋อดีแค่ไหนขอรับ”
“ข้าอาศัยอยู่อย่างสันโดษและบำเพ็ญตนในภูเขาชิงหยุนเป็นเวลาหลายปี เรื่องของอดีตจักรพรรดิทราบไม่เยอะ แม้เว่ยเยวียนตระหนักว่าเจินเต๋ออาจยังมีชีวิตอยู่ ทว่าเขายังไม่ทันได้ตรวจสอบ” จ้าวโส่วหยุดสักพัก พลางกล่าววิเคราะห์
“แต่พวกเราอิงตามพฤติกรรมของเขา ก็สามารถเดาจุดประสงค์ได้ในระดับหนึ่ง”
สวี่ชีอันโบกมือ
“ความเข้าใจของข้าที่มีต่อเขา บางทีอาจจะลึกซึ้งมากกว่าท่าน เป้าหมายทั้งหมดของเจินเต๋อ ต่างก็เพื่อความเป็นอมตะ หรือไม่ น่าจะเป็นจักรพรรดิที่เป็นอมตะคนหนึ่ง
“เว่ยกงเคยบอกข้า ว่าสงครามอาจเขย่าโชคชะตาและมีผลกระทบต่อประเทศได้ ยิ่งพ่ายแพ้ต่อการสู้รบมากเท่าใด โชคชะตาก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นรุนแรงมากเท่านั้น จนกว่าประเทศจะล่มจม”
เหตุผลเข้าใจไม่ยาก ประเทศพ่ายแพ้สงคราม ผู้คนล้มตาย และดินแดนถูกรุกราน นานเข้า ประเทศคงล่มจมอย่างแน่นอน
จ้าวโส่วพยักหน้า พลางต่อหัวข้อ “ดังนั้นเจินเต๋อสมรู่รวมคิดกับสำนักพ่อมดสังหารเว่ยเยวียน พยายามทำให้กองทัพหนึ่งแสนนายแหลกสลายตายทั้งกองทัพ ก็เพื่อลบล้างโชคชะตาของต้าฟ่ง
“การที่กองทัพใหญ่ของเหยียนคังทั้งสองล้อมโจมตีด่านอวี้หยางอย่างไม่สมเหตุสมผล ขณะเดียวกันการสังหารหมู่เซียงโจว จิงโจวและอวี้โจว ก็เพื่อลบล้างโชคชะตาของต้าฟ่ง
“ตอนนี้ เขาไม่ยอมให้ชื่อมรณกรรมกับเว่ยเยวียน จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาไม่ใช่แค่ชื่อมรณกรรมเท่านั้น แต่เขาต้องการหยิบยืมเพื่ออธิบายลักษณะของสงครามนี้ว่าเป็นความล้มเหลว สนามรบนี้ต้าฟ่งต่อสู้แพ้แล้ว กองทัพใหญ่หนึ่งแสนเกือบจะแหลกสลายทั้งกองทัพ แค่ประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้ ประชาชนก็เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง นี่ถือเป็นการเขย่าโชคชะตาของประเทศด้วยเช่นกัน”
สวี่ชีอันพยักหน้า จุดนี้ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจ
เขามองเจ้าสำนัก ขมวดคิ้วแน่น “ข้ามีข้อสงสัยหนึ่งอย่าง แต่ก่อนหน้านั้นข้าต้องถามคำถามเสียหน่อย เป็นไปได้หรือไม่ที่จะทำให้โชคชะตาอ่อนแอลงในระดับหนึ่ง ก็จะสามารถหักล้างกฎแห่งสวรรค์และมนุษย์ที่ว่า ‘เสริมโชคชะตาให้แก่ร่างกาย ไม่สามารถมีอายุที่ยืนยาว’ ได้?”
“ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการจะกล่าวอะไร หากโชคชะตาเจือปนในปริมาตรที่น้อยก็ไม่ถูกคุมขังตามกฎของสวรรค์และมนุษย์ แต่สำหรับเจินเต๋อแล้วอาจไม่ ยกเว้นจะล่มต้าฟ่งทั้งประเทศ มิฉะนั้นเขาจะยังเป็นราชาของประเทศ เช่นนั้นอายุขัยของเขาจะถึงจุดจบอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ไม่อาจมีอายุยืนยาวกว่าคนทั่วไป”
จ้าวโส่วตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหนักแน่น
เช่นนี้นี่เอง เช่นนั้นการคาดเดาเกี่ยวกับโชคชะตาที่อ่อนแอลงอย่างไม่สิ้นสุด และการทำลายกฎของสวรรค์และมนุษย์ของข้านั้นก็ไม่ถูกต้อง…สวี่ชีอันขมวดคิ้วถาม
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขากำลังพยายามทำอะไรกันแน่? อืม สมาชิกราชวงศ์มีโชคชะตาทุกคน เจินเต๋อมีฐานะเป็นถึงจักรพรรดิ โชคชะตายิ่งใหญ่ที่สุด เขาต้องการยึดครองประเทศและกำจัดเผ่าพันธุ์ เพื่อสลัดพันธนาการของโชคชะตาหรือ?
“แต่นี่ขัดแย้งกับความกระหายและอาลัยอาวรณ์ในอำนาจ ที่จักรพรรดิหยวนจิ่งแสดงออกมา”
ทั้งสองเข้าสู่ความเงียบในทันที และไม่กล่าวอะไรอีก
ไม่กี่นาทีต่อมา จ้าวโส่วก็กล่าว “ข้าพอจะเดาได้อย่างหนึ่ง”
สวี่ชีอันรีบนั่งหลังตรงทันที แสร้งทำท่าเหมือนกับฟังการบรรยาย “เชิญท่านกล่าว”
จ้าวโส่วกล่าวอย่างช้าๆ “เจินเต๋อกับสำนักพ่อมดร่วมมือกันสังหารเว่ยเยวียน ก่อนอื่นก็เพื่อลบล้างโชคชะตาของต้าฟ่ง ภายหลังก็เพื่อปกป้องเทพอู ทั้งสองฝ่ายได้รับสิ่งที่ต้องการจากความร่วมมือนี้
“เช่นนั้น หลังจากสำนักพ่อมดส่งทหารล้อมโจมตีด่านอวี้หยาง ด้วยทาทีที่เร่งด่วนอย่างยิ่ง นี่เพราะเหตุใดกันเล่า? หากเป็นเพียงการแก้แค้นต้าฟ่ง ด้วยสภาพที่น่าเวทนาของสำนักพ่อมดในตอนนี้ การพักรบถึงเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาดที่สุด
“ชัยชนะหรือความพ่ายแพ้เป็นเรื่องธรรมดาในเรื่องการทหาร การแก้แค้นสามารถทำได้ทุกเมื่อ ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตถึงเช่นนี้ หากเป็นเพื่อพันธมิตรหรือคำสัญญา เหอะๆ ระหว่างทั้งสองมีเพียงผลประโยชน์ไม่คุยกันเรื่องความรู้สึก”
สวี่ชีอันดวงตาเปล่งประกาย รู้สึกเลือนรางเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก “หนึ่งในนั้น จะต้องมีสิ่งล่อใจที่สำนักพ่อมดไม่สามารถปฏิเสธได้”
จ้าวโส่วเผยสีหน้าราวเด็กมีอนาคตที่สามารถสั่งสอนได้ออกมา กล่าวต่อ
“อิงตามที่เจ้ากล่าว เป้าหมายของเจินเต๋อคือกลายเป็นจักรพรรดิที่มีอายุยืนยาว เช่นนั้น มีวิธีใดกันแน่ที่ทำให้เขาสามารถเป็นจักรพรรดิ ทั้งสามารถมีอายุยืนยาว? พวกเรามาแลกเปลี่ยนความคิดกัน เจ้าอาจจะเกิดความเข้าใจก็ได้
“เจ้าคงเข้าใจโครงสร้างการปกครองของสามก๊กที่เกี่ยวข้องกับสำนักพ่อมดกระมัง”
เป็นเมืองหลวงที่ระบอบเทวาธิปไตยอยู่เหนืออำนาจของจักรพรรดิ สวี่ชีอันเข้าใจแน่นอนอยู่แล้ว ตอบกลับ
“เจ้าผู้ปกครองแคว้นของพวกเขาควบคุมอำนาจทางทหาร เหล่าข้าราชบริพารควบคุมอำนาจการเมือง เหนือทั้งสองมีปรมาจารย์พลังจิตขั้นสามคอยรักษาสมดุล แต่มักจะไม่แทรกแซงทางการทหารและการเมือง”
จ้าวโส่วยืนขึ้น เดินออกจากศาลา มองไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ กล่าวอย่างเชื่องช้า “ความจริงแล้วกษัตริย์ของสามก๊กคือข้าราชบริพาร ศูนย์กลางที่แท้จริงคือเมืองจิ้งซาน จักรพรรดิที่แท้จริง น่าจะเป็นซ่าหลุนอากู่พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่
“แต่ว่า ซ่าหลุนอากู่มีชีวิตอยู่หลายพันปีแล้ว”
‘ตูม!’
ราวกับสายฟ้าฟาดเข้าใส่หัวสมองของสวี่ชีอัน ผ่าจนเขาตกตะลึงจนตาค้าง ผ่าจนเขาตัวสั่นไปทั้งตัว
ซ่าหลุนอากู่เป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้นำสูงสุดของเมืองจิ้งซาน หลายพันปีแล้วที่เทพอูถูกปิดผนึก เขาถึงเป็นผู้ตัดสินใจที่แท้จริงของสำนักพ่อมด และสถานะก็เทียบเท่ากับจักรพรรดิในราชสำนักที่ราบภาคกลาง
และซ่าหลุนอากู่ เป็นยอดฝีมือขั้นหนึ่งที่หลงเหลือมาแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน
“ความหมายของเจ้าสำนักคือ เจินเต๋อคิดจะเลียนแบบซ่าหลุนอากู่ ไม่ คิดจะกลายเป็นซ่าหลุนอากู่คนที่สอง?”
ความตกใจที่อยู่ในดวงตาของสวี่ชีอันค่อยๆ เก็บลง น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง
“ถูกต้อง เพียงแค่ให้ต้าฟ่งกลายเป็นประเทศบริวารของสำนักพ่อมด เขาก็จะสามารถกลายเป็นซ่าหลุนอากู่คนที่สองได้ ซ่าหลุนอากู่ดูแลสามก๊กตะวันออกเฉียงเหนือ เจินเต๋อเขาสามารถดูแลสิบสามโจวของที่ราบกลาง
“เขายังคงเป็นจักรพรรดิ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวอยู่คือบนหัวมีเทพอูเพิ่มมาหนึ่งท่านเท่านั้น แต่เทพอูถูกปิดผนึกแล้ว ไม่มีใครสามารถทำให้เขาสมดุลได้ แม้เทพอูจะเปิดผนึก พ่อมดขั้นสูงท่านนั้นปล่อยให้ซ่าหลุนอากู่ดูแลส่วนตะวันออกเฉียงเหนือได้ แต่บางทีอาจไม่ปล่อยให้เจินเต๋อดูแลที่ราบกลาง
“ตบะของเจินเต๋ออย่างน้อยขั้นสอง ยอดฝีมือเช่นนี้ สำนักพ่อมดคงให้ความเคารพอย่างมาก สำหรับสำนักพ่อมดแล้ว การนำต้าฟ่งให้กลายเป็นประเทศบริวารของพวกเขา มันเป็นเรื่องที่จักรพรรดิผู้ก่อตั้งเคยให้คำสัญญาไว้ และเป็นเรื่องที่สำนักพ่อมดปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง
“ดังนั้นที่พวกเขาล้อมโจมตีด่านอวี้หยางอย่างรีบเร่ง และรวมมือกับเจินเต๋อ เขย่าโชคชะตาของต้าฟ่ง ดังนั้น พฤติกรรมของเจินเต๋อและสำนักพ่อมด ก็มีคำอธิบายที่สมบูรณ์แล้ว…คิดจะนำที่ราบกลางให้กลายเป็นประเทศบริวารของสำนักพ่อมด จะต้องทำให้โชคชะตาของต้าฟ่งอ่อนแอลงก่อน จุดนี้ข้าสามารถเข้าใจได้ แต่ แต่จะทำอย่างไรอีกเล่า?
“โชคชะตาเป็นสิ่งที่ลึกลับและยากจะเข้าใจ แต่ผู้ที่มีความสามารถในที่ราบกลางกลับมีอยู่จริงๆ ประชาชนไม่เห็นด้วย และจะต้องลุกขึ้นสู้ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่สำนักพ่อมดหรือสำนักพุทธก็ตาม…แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่สำนักพ่อมดหวังว่าจะได้เห็นที่แท้จริง?”
ขณะที่เขาบ่นพึมพำไม่หยุดอย่างวิตกจริตก็มองไปทางจ้าวโส่วไปด้วย เพื่อขอความเห็นจากเขา
“การคาดเดาของพวกเราคล้ายกัน ส่วนจะทำอย่างไรให้ที่ราบกลายเป็นประเทศบริวารของสำนักพ่อมด บางทีนี่อาจจะเป็นความลับขั้นสุดยอดอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งข้าก็ไม่ทราบ อย่างน้อยนักปราชญ์ขงจี๊อก็ไม่ทิ้งถ้อยคำไว้แม้แต่คำเดียว เพียงแค่อาศัยพวกเราไปสืบหาด้วยตนเองเท่านั้น” จ้าวโส่วกล่าวเสียงเคร่งขรึม
“เทพอูรวบรวมโชคชะตาของสามก๊กส่วนตะวันออกเฉียงเหนือ เช่นนั้นจะเป็นอมตะได้อย่างไรอีกเล่า?” สวี่ชีอันขมวดคิ้ว
“ไม่มีใครเคยบอกกล่าว และไม่มีการบันทึกอักษรใดๆ ว่าเทพอูรวบรวมโชคชะตาสามก๊กส่วนตะวันออกเฉียงเหนือแล้ว ปัญหาข้อนี้ บางทีท่านโหราจารย์อาจสามารถตอบเจ้าได้ การบำเพ็ญพรตกับโหรเกี่ยวข้องกับโชคชะตา ท่านโหราจารย์ใช้ชีวิตมาห้าสิบปีแล้ว ระบบโหรก็ถือกำเนิดขึ้นจากพ่อมด”
จ้าวโส่วตอบเช่นนี้
ดังนั้นพ่อมดขั้นสูงสุดก็อาจจะเหมือนโหรที่ขยับไปตามโชคชะตา? สวี่ชีอันนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง พลางพินิจเจ้าสำนัก บุคคลที่ไม่ยี่หระต่อสังคม
“ข้ามาในครั้งนี้ ก็เพื่อต้องการมาเอาสิ่งของที่เว่ยกงทิ้งไว้ให้ข้า”
จ้าวโส่วไม่ได้พยักหน้า แต่กลับมองเขา “เจ้าตัดสินใจแล้ว?”
สวี่ชีอันพยักหน้าอย่างช้าๆ “เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจเหตุใดว่าท่านโหราจารย์มักจะมองดูอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าเขามีความสามารถ แต่กลับไม่ทำอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเขาทราบการมีชีวิตอยู่ของเจินเต๋อ เป็นเพราะข้าแสร้งเอ่ยชื่อของเขาอย่างไม่เข้าใจ ถึงกับทำให้เขาเกิดความขุ่นเคือง
“หลังจากเว่ยกงเสียชีวิต ข้าก็เหมือนคนหมดหวัง รู้สึกท้อแท้เพราะไม่สามารถทำอะไรได้ ช่วงเวลานั้นข้าคิดเรื่องราวต่างๆ และทบทวนรายละเอียดมากมาย ทันใดนั้นก็พบว่า ความจริงเรื่องเหล่านี้มีคำตอบให้กับข้ามาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ข้าไม่รู้ตัวเท่านั้น”
ขณะที่กล่าว เขาก็มองไปยังยอดเขาที่ใดสักแห่งของภูเขาชิงหยุน พลางกล่าวอย่างไตร่ตรอง “เฉียนจง ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้บอกคำตอบกับข้าแล้ว”
มีเพียงโชคชะตา ถึงจะสามารถเอาชนะโชคชะตาได้
การบำเพ็ญพรตลัทธิขงจื๊อกับโชคชะตามีความเกี่ยวข้องกัน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสองท่านนั้นพกความแค้นเคืองของประชาชนทำลายเส้นเลือดมังกรของต้าโจว ประเทศล่มสลาย มนุษย์ก็ล่มสลายไปด้วย
ท่านโหราจารย์คิดจะสังหารเจินเต๋อ ก็เหมือนกับเฉียนจงที่ปะทะกับเส้นเลือดมังกร
หยกศิลาล้วนแหลกลาญ
จ้าวโส่วค่อยๆ ใช้แขนเสื้อกวาดไปทั่วโต๊ะหินที่อยู่ภายในศาลา บนโต๊ะหินก็มีกล่องผ้าชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้น
“นี่คือสิ่งที่เว่ยเยวียนฝากไว้ให้เจ้า” จ้าวโส่วกล่าวยิ้มๆ
……………………………………………………..
