ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 652 แสนชุ่มฉ่ำ
กองกำลังทหารขนาดใหญ่ได้หยุดอยู่ที่เขตแดนระหว่างอวิ๋นโจวและชิงโจว โดยมีศิลาจารึกหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่เส้นทางเบื้องหน้า ซึ่งบนนั้นถูกสลักว่า ‘ชิงโจว’ สองคำเอาไว้
จีเสวียนควบม้าตัวหนึ่งออกจากสนามรบ พลางเกิดเสียงเกือกม้ากุบกับดังกึกก้อง ครั้นเขามาถึงจุดศูนย์กลางทัพแถวหน้า ก็เอียงศีรษะเหลือบมองคนที่อยู่ใต้ธงของผู้นำทัพ ซึ่งเป็นผู้นำทัพที่นั่งอยู่บนหลังม้าอันดูโดดเด่น ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้นำทัพชี ท่านคิดว่ากองทัพหกหมื่นนายของพวกเรา และทหารอาสาอีกสามหมื่นนาย พอที่จะสังหารท่านโหราจารย์ได้หรือไม่?”
ชีก่วงป๋อผู้นำทัพกบฏแห่งอวิ๋นโจว กลับเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วตอบอย่างราบเรียบว่า
“เดิมทีศัตรูของพวกเราหาใช่ท่านโหราจารย์ไม่”
ตรงบริเวณหว่างคิ้วบนดวงหน้ารูปงามของเขามีอักษร 川[1] สลักฝังลึกอยู่
จีเสวียนแหงนหน้ามองท้องนภาปราดหนึ่ง ก่อนจะถอนสายตากลับ เอ่ยพร้อมรอยยิ้มบาง “ท่านอาจารย์ซ่อนตัวในเมืองเฉียนหลงมาสิบห้าปี ทั้งยังไม่เคยเปิดเผยความสามารถอย่างชัดเจน ก็เปรียบดั่งเสือซ่อนเล็บ และชุดอาภรณ์เรียบง่ายแต่ซ่อนทอง[2] ทว่าอีกไม่นาน จงหยวนรวมถึงจิ่วโจวทั้งหมด ก็จะรู้ถึงนามอันยิ่งใหญ่ของท่านแล้ว”
ชีก่วงป๋อเป็นอาจารย์ระดับก่อปัญญาของจีเสวียน แม้ชื่อเสียงของคนผู้นี้จะไม่โดดเด่น แต่กลับมีความสามารถด้านการปกครองใต้หล้าสูงส่ง
พื้นเพของชีก่วงป๋อนั้นเขาเกิดในตระกูลใหญ่ที่โด่งดังแห่งอวิ๋นโจว ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เล็ก และมีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม เมื่ออายุสิบเจ็ดปีก็อยู่ระดับกระดูกเหล็กผิวทองแดงแล้ว ทว่าไม่รู้ว่าเหตุใด กลับวิจารณ์วิทยายุทธอย่างน่าผิดหวังว่า ‘หยาบช้า!’
เขาจึงเลิกฝึกศิลปะการต่อสู้แล้วหันมาร่ำเรียนแทน แต่พอครั้นอายุยี่สิบสามก็สอบขุนนางระดับจวี่เหรินผ่าน กลับส่ายหัววิจารณ์เรื่องร่ำเรียนว่า ‘ข้าไม่ได้ชอบสิ่งนี้!’
จากนั้นเขาก็ใช้ชีวิตให้ใจสำราญนานถึงเจ็ดปี ทั้งกินดื่มเที่ยวเล่นสนุกสนาน เมามายในหอนางโลม เรื่องใดที่ผู้คนทำกันเขาก็เคยทำมาแล้วทั้งนั้น หรือเรื่องใดที่คนเขาไม่ทำกัน เขาก็เคยทำมาแล้ว
คนในครอบครัวทนดูต่อไปไม่ไหว คิดจะขัดเกลานิสัย เพื่ออยากให้เขาทำตัวดีกว่านี้ จึงส่งเขาเข้าร่วมกองทัพ
แต่ใครจะไปรู้ว่าชีก่วงป๋อที่เข้าร่วมกองทัพเพียงวันแรก ก็หลงรักชีวิตการเป็นทหารทันใด และวิจารณ์ออกมาว่า ‘น่าสนใจ!’
หลังจากได้เข้าร่วมการปราบปรามกองโจรอยู่หลายครั้ง จนสร้างความดีความชอบจากการสู้รบ จึงถูกผู้บัญชาการแห่งอวิ๋นโจวเลื่อนขั้น ซึ่งเพียงภายในหนึ่งปีก็โดนเลื่อนขั้นไปสองระดับแล้ว
ในเวลานั้นสวี่ผิงเฟิงเพิ่งจะบรรลุเป้าหมายชีวิตเล็กๆ อย่างหนึ่งเท่านั้น นั่นก็คือช่วงชิงชะตาบ้านเมืองของต้าฟ่ง!
ทั้งยังสานต่อเป้าหมายเล็กๆ น้อยๆ ลำดับต่อมา ด้วยการเสาะหาผู้มีพรสวรรค์ และปลูกฝังให้เชื่อฟัง
ไม่นานนักสวี่ผิงเฟิงก็สนใจในตัวเขา และไปหาเขาถึงหน้าประตู ทว่าไม่ได้แสดงท่าทีชักชวนอีกฝ่ายในทันใด กลับประลองแผนการรบบนโต๊ะทรายกับเขา
ส่วนแผนการรบที่ประลองก็คือเหตุการณ์อันน่าสะเทือนใจของจิ่วโจวเมื่อห้าปีก่อน ก็ย่อมเป็นเหตุการณ์ที่เหลือร่องรอยในประวัติศาสตร์อย่างสงครามซานไห่
โดยสวี่ผิงเฟิงเลือกคุมกองกำลังใหญ่ของต้าฟ่งและดินแดนพุทธสองฝั่ง ด้านชีก่วงป๋อคุมสำนักพ่อมด เผ่าพันธุ์ปีศาจจากทิศเหนือใต้ เผ่าอนารยชนฝั่งเหนือ รวมถึงเผ่าพันธุ์กู่
รอบแรก ชีก่วงป๋อยืนหยัดอยู่ได้เพียงแค่ครึ่งชั่วยาม ก็ถูกบีบจนกลายเป็นฝ่ายแพ้ที่หมดสิ้นทั้งเสบียงและอาวุธ
จากนั้นทั้งสองก็นัดหมายไว้ว่าหลังครึ่งเดือนจะมาประลองกันอีกครา
ส่วนในรอบที่สอง ชีก่วงป๋อยืนหยัดอยู่ได้เพียงสองชั่วยามเท่านั้น
แล้วทั้งสองก็ทำการนัดหมายอีกครั้งว่าสามเดือนจากนี้จะมาประลองกันใหม่
หลังผ่านไปหนึ่งปี ชีก่วงป๋อก็สามารถยืนหยัดจนถึงจุดตัดสินแพ้ชนะของศึกสงครามซานไห่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ยังคงพ่ายแพ้สวี่ผิงเฟิงอยู่ดี
ตอนนั้นเองสวี่ผิงเฟิงก็ถึงค่อยกล่าวว่า
“ผู้ที่ชนะเจ้าหาใช่ตัวข้า แต่เป็นเว่ยเยวียน
“ตามข้าไปที่เมืองเฉียนหลงเถิด ในยี่สิบปีนี้ ข้าจะให้เจ้าได้ประลองยุทธวิธีกับเขา”
ชีก่วงป๋อก็เข้าร่วมและติดตามไปยังเมืองเฉียนหลงอย่างไม่ลังเล แล้วเริ่มทุ่มเทฝึกฝนถึงสิบห้าปี
เขาแทบจะเป็นคนจัดตั้งกองกำลังแห่งเมืองเฉียนหลงในปัจจุบันนี้ด้วยตัวคนเดียว ทั้งยังคิดค้นกลยุทธ์สิบอย่าง ส่วนในด้านปฏิรูปของเขานั้น เรียกว่าเป็นการกวาดล้างโรคร้ายกองกำลังเมืองเฉียนหลงเลยทีเดียว ปรับเปลี่ยนจนให้กลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งดุจพยัคฆ์ดั่งหมาป่า
ทันใดนั้นเองชีก่วงป๋อพลันดึงบังเหียนหันไปทางทิศเหนือ ก่อนพึมพำว่า “ราชครู ท่านโกหกข้าสินะ”
ในเมื่อเว่ยเยวียนได้ตายไปแล้ว ฉะนั้นอำนาจของผู้นำทัพที่มอบให้เขา จะยังมีประโยชน์อันใด?
“ท่านอาจารย์เหตุใดถึงกล่าวเช่นนี้?”
จีเสวียนไม่ทราบถึงคำสัญญาระหว่างชีก่วงป๋อและสวี่ผิงเฟิงในครั้งนั้น
ชีก่วงป๋อจึงเพียงส่ายหน้าเบาๆ มองลูกศิษย์ของตนพลางพูดว่า “ลูกศิษย์เอ๋ย ตอนนี้อยู่ระดับเหนือมนุษย์แล้ว ในจิ่วโจวอันกว้างใหญ่ คนอายุเท่านี้ที่อยู่ระดับเหนือมนุษย์มีน้อยนัก การก่อจลาจลในยามนี้ เหตุใดถึงมิใช่ช่วงเวลาแห่งการสร้างชื่อเสียงของเจ้าล่ะ”
“เช่นนั้นท่านอาจารย์คิดว่าหากเปรียบเทียบระหว่างข้าและสวี่หนิงเยี่ยน เป็นอย่างไร?” จีเสวียนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ชีก่วงป๋อก็ตอบอย่างราบเรียบว่า “เสมือนคนที่ใช้ความขยันมาชดเชยความโง่เขลา”
จีเสวียนอึ้งอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “ท่านอาจารย์เป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาเสียจริง ไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย”
ชีก่วงป๋อก็ถามกลับต่อ “แล้วเจ้าคิดว่าระหว่างข้ากับเว่ยเยวียนเป็นอย่างไรล่ะ?”
จีเสวียนไม่ได้ตอบคำถามแต่อย่างใด
ชีก่วงป๋อไม่ได้ใส่ใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ตามคำกล่าวในตำราพิชัยสงคราม รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เจ้าลูกศิษย์เอ๋ย การเผชิญหน้ากับตัวเอง ถึงจะสามารถมองสถานการณ์ได้ทะลุปรุโปร่ง
“สวี่ชีอันแข็งแกร่งกว่าเจ้า ไม่ว่าจะด้านสติปัญญา การสู้รบ หรือกลยุทธ์ล้วนชนะเจ้าในทุกด้าน หากเจอเขาตัวต่อตัว ก็ย่อมแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ทว่าเดิมทีบนโลกนี้ก็ไม่เคยมีความยุติธรรม เจ้ายังมีโอกาสนะ เพราะเจ้าได้ก้าวเข้าสู่ระดับขอบเขตเหนือมนุษย์แล้ว แม้จะไม่ดีเท่าอีกฝ่าย แต่ก็อยู่ในระดับขอบเขตเดียวกัน ซึ่งหมายความว่ายังมีโอกาสอยู่”
จีเสวียนพยักหน้าเบาๆ “ศิษย์เข้าใจแล้ว”
ทว่าชีก่วงป๋อไม่ได้ขานตอบอีกฝ่าย กลับมองไปทางรองแม่ทัพที่อยู่ด้านข้างพร้อมกล่าวว่า “สั่งให้กองกำลังทั้งหมดเดินไปด้านหน้า!”
ผู้ช่วยจึงถ่ายทอดคำสั่งผ่านธงบัญชาการแก่มือกลอง จากนั้นเสียงกลอง ‘ตึงตึง’ ก็ดังสนั่นไปทั่วทันใด กองกำลังทั้งเก้าหมื่นนายเคลื่อนจึงตัวไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง และก้าวเข้าสู่เขตแดนของชิงโจว
เวลานั้นเอง ในท้องนภาพลันเกิดกระแสลมพัดโหมกระหน่ำ ชั้นเมฆรวมตัวกลายเป็นมือใหญ่ยักษ์ด้วยความเร็วที่ไม่อาจมองเห็นจากตาเปล่า แล้วฟาดลงใส่กองกำลังกบฏที่อยู่เบื้องล่าง
หลังจากฝ่ามือนี้ฟาดใส่ ก็เสมือนว่าพลังของทั่วฟ้าดินถูกทำให้สั่นคลอนลง
ม้าศึกแตกตื่น เหล่าทหารหวาดหวั่น รูปแบบจัดกองกำลังก็เกิดโกลาหลไร้ซึ่งความเป็นระเบียบทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งกองทหารอาสาที่อยู่ด้านหลัง วุ่นวายราวกับฝูงอีการวมตัว เมื่อพวกเขาเห็นภาพเหตุการณ์นี้ต่างก็พากันตระหนกจนขาอ่อนแรง
ในเวลานั้นเอง กองกำลังเก้าหมื่นนายก็เกาะตัวกันเป็นกลุ่ม เพื่อสร้างค่ายกลกลางอากาศชั้นแล้วชั้นเล่า โดยค่ายกลที่มีขนาดใหญ่จะครอบคลุมค่ายกลที่มีขนาดเล็กกว่า และค่ายกลที่มีขนาดเล็กก็รวมตัวกันกลายเป็นค่ายกลขนาดใหญ่
ปัง! ปัง! ปัง!
ทว่าค่ายกลซึ่งอยู่ใต้เมฆที่รวมตัวจนกลายเป็นฝ่ามือยักษ์เริ่มพังทลายลงทีละชั้นๆ และแสงที่ระเบิดเหนือศีรษะเหล่ากองทหารดูดุจดอกไม้ไฟ
ชั่วขณะที่ค่ายกลแตกทลายทีละชั้นนั้น ลำแสงสีทองหนึ่งก็พุ่งออกมาจากกองกำลัง ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเทวรูปร่างทองสิบสองกร โดยมือกุมอาวุธเวทมนตร์หลากหลายประเภท ทั้งยังมีวงแหวนไฟกำลังลุกโชนอยู่ด้านหลังศีรษะ และรอยตราเปลวเพลิงสีแดงประทับหว่างคิ้ว
เทวรูปร่างทององค์นี้เสมือนมนุษย์ยักษ์แบกโลกาในยุคดึกดำบรรพ์ เพราะแขนทั้งสิบสองกำลังแบกรับฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ ฟาดลงมาอยู่
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกันนั้น จู่ๆ มือยักษ์ที่เกิดจากหมู่เมฆเรี่ยวแรงก็พลันถดถอย พร้อมเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ราวกับว่าการปะทะกันครั้งนี้จะพ่ายแพ้เทวรูปร่างทองเสียแล้ว
จากนั้นบนทะเลเมฆก็ปรากฏสองเงาร่างกำลังลงมาจากฟากฟ้า โดยร่างหนึ่งสีขาวอีกร่างสีทอง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่ง
ซึ่งนั่นก็คือสวี่ผิงเฟิงที่กำลังนุ่งห่มกาสาวพัสตร์ และพระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ที่เผยหน้าอกครึ่งหนึ่ง
สวี่ผิงเฟิงดูงามสง่าโดดเด่น ยิ่งยามเขาที่อยู่ในชุดขาวเหาะเหินไปอยู่เหนือทะเลเมฆก็ดูดุจดั่งเทพเซียน
ส่วนด้านพระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่มีรูปโฉมที่น่าเคารพนับถือมาก รอยสักที่อยู่ตามกล้ามเนื้อยิ่งขับเน้นความแข็งแกร่งของเจ้าตัว ซ้ำด้านหลังศีรษะของเขายังมีวงแหวนไฟกำลังลุกโชน ซึ่งร้อนจนแผดเผารอบข้าง
ทั้งที่เขายืนอยู่ตรงนั้น แต่กลิ่นอายกลับยิ่งใหญ่ดั่งภูผาและกว้างดั่งทะเล ซึ่งนั่นแสดงถึงความแข็งแกร่งของเขา
ยามทั้งสองเผชิญหน้ากัน ท่านโหราจารย์ที่ผมเผ้าและเคราเป็นสีขาว ในมือก็ดึงแผ่นทองแดงแปดทิศออกมา ซึ่งแผ่นทองแดงนี้สลักรูปดวงอาทิตย์ดวงจันทร์ภูเขาแม่น้ำไว้บริเวณด้านหลัง ส่วนด้านหน้าก็สลักแผนภูมิสวรรค์
“หากเทียบกับรุ่นที่หนึ่งเมื่อห้าร้อยปีที่แล้ว พลังของเจ้ายังห่างไกลนัก”
พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่จดจ้องไปยังท่านโหราจารย์ พลางกล่าววิจารณ์ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“มันก็แน่อยู่แล้ว!”
สวี่ผิงเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “แม้ช่วงรุ่นที่หนึ่งจะมีความโกลาหลจากกษัตริย์กับขุนนางกังฉิน แต่รากฐานของต้าฟ่งก็ยังมั่นคงอยู่ และอยู่ในจุดสูงสุดอีกด้วย ทว่าต้าฟ่งในตอนนี้ ประการแรกสูญเสียชะตาบ้านเมืองไปถึงครึ่งหนึ่งแล้ว ประการต่อมาหลังผ่านเหตุการณ์เว่ยเยวียนออกปราบปรามแดนทิศบูรพา ก็มาเจอภัยหนาวที่ปกคลุมไปทั่วจงหยวนอีก
“พลังของท่านอาจารย์โหราจารย์ในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ถึงครึ่งในช่วงยามที่เคยอยู่ในจุดสูงสุดด้วยซ้ำ”
ท่านโหราจารย์ปัดเคลื่อนย้ายแผ่นความลับสวรรค์ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ และค่อยๆ กล่าวว่า “ไม่ได้เอาจริงมาห้าร้อยปีแล้ว ขอสนุกกับพวกเจ้าหน่อยแล้วกัน”
…
เฉินเซียวเจอผู้เป็นน้องสาวของฆ้องเงินสวี่ดาดฟ้าเรืออีกครั้ง นางกำลังฝึกฝนกระบวนท่าอาชา และดวงหน้าเล็กนั้นไม่มีความเอาจริงเอาจังแต่อย่างใด
แต่เมื่อมองไปมองมาก็ดูน่ารักอยู่บ้าง
เฉินเซียวที่ไม่มีอะไรทำ จึงยืนกอดอกพิงห้องโดยสารและมองจากข้างๆ
ซึ่งนางก็มองดูอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
‘สามารถทำได้ถึงขนาดนี้เชียว…’ เฉินเซียวตกตะลึงไปชั่วขณะ เนื่องจากยามที่เขามานั้น เด็กคนนี้กำลังฝึกฝนกระบวนท่าอาชา และน่าจะเกินสิบห้านาทีไปแล้วแน่ๆ นางอายุน้อยเพียงเท่านี้กลับสามารถฝึกฝนกระบวนท่าอาชาเกินสิบห้านาทีได้ ช่างเป็นวรยุทธ์ที่มีรากฐานวิทยายุทธแข็งแกร่งยิ่ง
เฉินเซียวก็พูดในใจว่าสมแล้วที่เป็นน้องสาวของฆ้องเงินสวี่
หลังจากนั้นก็เปิดปากเอ่ยว่า “หนูน้อยคนนี้อยู่ระดับหลอมจิตแล้วหรือ?”
เขาถามหญิงสาวซินเจียงตอนใต้ที่อยู่ด้านข้างกำลังกินขนมวัววัวโถว[3]
ลี่น่าหันไปมองเขาปราดหนึ่ง “ระดับหลอมปราณต่างหาก”
จากนั้นนางก็ชี้ไปที่พลังต่อสู้ ซึ่งก่อนหน้านี้ลี่กู่ไร้ซึ่งพลังปราณ มีเพียงพละกำลังที่ดุร้ายเท่านั้น
ขี้โม้โกหกแล้ว! เฉินเซียวที่เป็นคนตรงไปตรงมา จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เด็กหกเจ็ดปีอยู่ระดับหลอมปราณ ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน ฆ้องเงินสวี่ที่อยู่ระดับหลอมจิตอย่างมั่งคง ก็ตั้งตอนเขาอายุสิบเก้าถึงจะสามารถทะลวงระดับหลอมปราณได้เชียวนะ”
ลี่น่าก็ตอบพลางเคี้ยวขนมวัววัวโถวไปด้วย “อยู่ระดับหลอมปราณจริงๆ หากไม่เชื่อเจ้าก็ลองทดสอบกับนางดูสิ”
เฉินเซียวจึงพลันหาทหารตัวโตมาคนหนึ่ง พลังของทหารตัวโตผู้นี้เพิ่งเข้าสู่ระดับหลอมจิต เนื่องจากเขาก็ไม่ได้อายุน้อยๆ แล้ว ดังนั้นระดับหลอมจิตจึงถือว่าอยู่จุดสูงสุดของชีวิตนี้
“เจ้าไปช่วยดูเด็กคนนั้นหน่อยสิ เอาให้มันพอดีแล้วกัน อย่าทำให้นางบาดเจ็บนะ” เฉินเซียวเอ่ยกำชับ
“ขอรับ!”
ทหารตัวโตทำสีหน้าอย่างคนไม่มีทางเลือก และไปเล่นเป็นเพื่อนเด็กน้อยด้วยความไม่เต็มใจ ทว่าหัวหน้าสั่งมา เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้
เมื่อเขาก้าวเท้ายาวไปอยู่เบื้องหน้าเสี่ยวโต้วติง ก็ตบหน้าท้องตัวเอง พร้อมพูดว่า “เจ้าหนู มาตีตรงนี้สิ”
เสี่ยวโต้วติงจึงเหลือบมองอาจารย์ ซึ่งด้านลี่น่าก็พยักหน้าตอบว่า “ถ้าชนะจะให้กินขนมวัววัวโถวนะ”
ดวงตาของเสี่ยวโต้วติงพลันเปล่งประกาย แล้วออกหมัดตัดสินแพ้ชนะทันที
ปัง!
จากนั้นทหารร่างโตก็ตัวลอยออกไป ก่อนจะกระแทกกำแพงของเรือที่อยู่ข้างๆ เฉินเซียว แล้วนอนขดตัวกุมท้องอยู่กับพื้น พร้อมพ่นน้ำย่อยจากกระเพาะอาหารออกมา
!!! เฉินเซียวถึงกับตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก พร้อมกับอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้นนานไม่หุบเสียที
“ช่างเก่งกาจนัก ข้าขอลองบ้าง!”
เฉินเซียวย่างก้าวไปหาสวี่หลิงอิน ตัดสินใจไม่ใช้พลังปราณ เพราะหมายจะเทียบเคียงพละกำลังอันดุร้ายของเด็กคนนี้
…
ยามนี้สวี่เอ้อร์หลางนั่งอยู่ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ พลางอ่านตำราพิชัยสงครามในมือ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาศึกษาแผนที่ชิงโจวไปด้วย
‘ก๊อกก๊อก…’
ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทหารนายหนึ่งที่อยู่หน้าประตูก็ตะโกนว่า “ใต้เท้าสวี่ น้องสาวของท่านกำลังต่อสู้กับเหล่าสหายร่วมรบขอรับ”
“ว่าอย่างไรนะ?”
สวี่เอ้อร์หลางถึงขั้นตื่นตกใจจนหน้าถอดสี รีบโยนตำราพิชัยสงครามทิ้งทันที และวิ่งไปเปิดประตู พูดอย่างโมโหว่า “เกิดอะไรขึ้น ใครมันบังอาจรังแกน้องสาวข้า”
ทหารคนนั้นกลับตอบอย่างระมัดระวังว่า “ปะ…เป็นน้องสาวท่านต่างหากที่กำลังรังแกคนอื่นอยู่”
สวี่เอ้อร์หลางจึงเร่งก้าวออกจากห้องโดยสารเรืออย่างรวดเร็วประหนึ่งดาวตก จนมาถึงดาดฟ้าเรือ
ณ บนดาดฟ้าเรือนั้น มีทหารหลายสิบนายกำลังนอนล้มกลิ้ง โดยเหลือแค่สวี่หลิงอินเพียงคนเดียว จึงดูเสมือนกับแม่ทัพหญิงผู้ไร้พ่ายในสนามรบ
“อุ๊บ แหวะ…”
ตอนนั้นเองนายทหารชั้นสูงวัยกลางคนคนหนึ่งที่มีรูปร่างท้วมเตี้ยก็อาเจียนน้ำย่อยจากกระเพาะอาหารออกมา และพยายามจะลุกขึ้น พร้อมกล่าวว่า “พาข้าลุกขึ้น ข้ายังสู้ต่อได้”
เหล่าทหารคนอื่นๆ ก็ดึงเขาให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับกุมท้องไปด้วย ซ้ำยังโน้มน้าวอีกฝ่ายด้วยความหวังดีว่า “หัวหน้า อย่าสู้เลย หากท่านโดนโจมตีเข้าอีกครั้ง คงได้อาเจียนอาหารของเมื่อคืนมาหมดแน่ เด็กคนนี้เป็นน้องสาวของฆ้องเงินสวี่ ไม่จำเป็นอย่าไปสู้กับนางเลย”
เห็นได้ชัดว่านายทหารชั้นสูงวัยกลางคนผู้นั้นสติหลุดไปแล้ว เขาผลักทหารคนอื่นๆ ออก แล้วพูดว่า
“ข้ายังสู้ไหว ข้ายังสู้ไหว แหวะ…”
ส่วนสวี่ฉือจิ้วก็ยืนกุมหน้าอยู่หน้าประตูเข้าออกของเรืออย่างเงียบๆ
…
เส้นทางหลวงอันไกลโพ้นภายในค่ายแห่งหนึ่ง แสงจากดวงตะวันยามเช้าย้อมยอดเขาจนกลายเป็นสีแดง ด้านหลี่เมี่ยวเจินกำลังยืนอยู่บนกำแพงเตี้ย โดยในมือก็ถือหัวคนที่ชุ่มไปด้วยเลือด พลางมองกลุ่มโจรกว่าสองร้อยคนซึ่งเกิดจากการรวมตัวกันของผู้ลี้ภัยที่อยู่เบื้องล่าง
“หัวหน้าของพวกเจ้าโดนข้าฆ่าตายไปแล้ว ตอนนี้จะเสนอสองทางเลือกให้กับพวกแก ทางเลือกแรกเข้าร่วมและติดตามข้า ซึ่งหลังจากนี้ก็จะมีอาหารให้กิน มีสุราให้ดื่มด้วย และทางเลือกที่สองก็คือลงหลุมไปกับเจ้านี่”
จากนั้นนางก็ยกหัวคนขึ้นเพื่อบอกเป็นนัย ส่วนมืออีกข้างก็นำกระสอบข้าวออกมาจากเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีทีละกระสอบ
ตอนนั้นเองโจรคนหนึ่งที่ใส่ชุดธรรมดาสามัญก็ก้าวออกไปอย่างใจกล้า ก่อนจะใช้มีดสั้นกรีดกระสอบเปิดดู และแล้วเมล็ดข้าวที่ยังไม่ได้กะเทาะเปลือกออก ก็ไหลออกมาจากปากกระสอบจนหกกับพื้นเสียงดัง
“นั่นข้าวสาร นั่นข้าวสารนี่…”
เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจดังขึ้นทันใด
“ท่านจอมยุทธ์หญิง พวกเรายินดีที่จะติดตามท่าน”
“ต่อไปนี้ท่านคือหัวหน้าใหญ่ของพวกเรา”
เหล่าผู้ลี้ภัยที่ผันตัวกลายเป็นโจรต่างก็แย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์
สำหรับผู้ลี้ภัย ตราบใดที่ทำให้อิ่มท้องได้ ไม่ว่าใครจะเป็นหัวหน้าก็ได้ทั้งนั้น เช่นเดียวกับตราบใดที่ทำให้อิ่มท้องได้ จะฆ่าหรือไม่ฆ่าใครก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอีกต่อไป
ซึ่งจุดประสงค์ที่พวกเขาฆ่าคนและปล้นสะดมไปนั้น ก็เพียงเพราะเพื่อให้ตนอิ่มท้องเท่านั้น
เมื่อมีแนวโน้มจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ พอผู้มีอำนาจเริ่มแบ่งฝ่าย ผู้คนระดับล่างก็หาได้เกิดความโกลาหลวุ่นวายไม่
หลี่เมี่ยวเจินพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วเอ่ยว่า “จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า ก็ต้องรักษากฎของข้า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ห้ามปล้นชาวบ้าน และห้ามทำร้ายคนบริสุทธิ์ด้วย
“พวกเราจะปล้นแค่พวกพ่อค้าที่รวยได้จากการปอกลอกคนอื่นกับเหล่าขุนนางทุจริตที่กลั่นแกล้งประชาชนเท่านั้น
“หากใครไม่ปฏิบัติตามกฎ ก็จะโดนฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”
…
ณ ภายในถ้ำหินแห่งซินเจียงตอนใต้
“อ๊า…”
เย่จีเกร็งไปทั่วร่างพร้อมส่งเสียงครวญคราง ยามนี้ใบหน้างามบิดเบี้ยวเล็กน้อย หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามการเคลื่อนไหวก็หยุดลง และแล้วสถานการณ์ก็เงียบสงบทันใด
การพบคนรักเก่าอีกครั้งหลังจากที่แยกจากกันมานาน ซ้ำยังแนบอิงกันบนเตียงอีก โดยคนหนึ่งกำลังเพลิดเพลินกับความซาบซ่านที่ยังหลงเหลืออยู่ ส่วนอีกคนกลับเข้าสู่สภาวะไร้ความปรารถนาไปแล้ว
“ไม่เจอกันตั้งนาน แต่ลีลาของแม่นางฝูเซียงยังเด็ดดวงเช่นเคยเลย”
สวี่ชีอันเอ่ยชมอีกฝ่าย
ทว่าเย่จีกลับส่งเสียง ‘จิ๊’ แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ไม่เจอกันตั้งนาน ไฉนฆ้องเงินสวี่ไม่ให้ข้าแสดงความชำนาญพิเศษที่สามารถหลับได้ภายในสามวินาทีหลังหัวถึงหมอนเล่า?”
ไม่คิดเลยว่านางยังจะจำเรื่องหยุมหยิมสมัยที่รู้จักกันใหม่ๆ ได้ สตรีเพศนี่จู้จี้ตามที่คิดไว้เลยจริงๆ แม้แต่ปีศาจก็ไม่เว้นสินะ…จากนั้นสวี่ชีอันก็ยักคิ้วหลิ่วตาตอบว่า “ก็ช่วงนั้นข้าไม่รู้ว่าแม่นางฝูเซียงเกิดขึ้นจากน้ำนี่ ไม่สิ ฝนแห่งวสันตฤดูต่างหาก”
เย่จีกะพริบตาปริบๆ “นี่มันคำพูดคำจาอะไรกัน”
สวี่ชีอันโอบกอดคนงาม และกล่าวอย่างฉะฉาน “มันเป็นกลอนน่ะ ยามหยาดฝนมาเยือนเมืองพลันชุ่มฉ่ำ ทุ่งหญ้าขจีครั้นมองใกล้หามีไม่[4]”
หลังจากนอนไปสักพัก เย่จีก็เอ่ยอย่างพอใจว่า “ข้าจะปรนนิบัติยามสวี่หลางอาบน้ำ”
“ไม่ต้องรีบร้อน ไว้ทำหลังจากข้าผ่านสนามรบอันดุเดือดมาหลายๆ รอบก่อนก็ได้”
หลังจากนั้นผ้าม่านก็เริ่มปลิดปลิว พร้อมกับผ้าห่มที่ขยับขึ้นลง
บริเวณด้านนอกถ้ำนั้น จิ้งจอกขาวตัวน้อยกำลังนั่งยองๆ ข้างกองไฟอยู่
“เหตุใดท่านผู้อาวุโสไป๋จีออกมาล่ะ?” ผู้พิทักษ์หงอิงกล่าวอย่างแปลกใจ
ไป๋จีตอบเสียงหวาน “ท่านพี่เย่จีบอกว่ามีเรื่องต้องหารือกับฆ้องเงินสวี่ เลยให้ข้ารีบออกมา ความจริงพวกเขากำลังมีอะไรกันต่างหาก แต่ไม่อนุญาตให้ข้าดูเท่านั้น”
เหมียวโหย่วฟางได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึง และพลันเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมหลี่หลิงซู่และสวี่ชีอันทั้งสองถึงดูเกลียดกัน
‘พวกเขาทั้งสองคนต่างก็มีคนรักไปทั่วจิ่วโจวสินะ’
น้ำเสียงของหงอิงแหลมทันใด “มีอะไรกัน? ท่านผู้อาวุโสเย่จีกับฆ้องเงินสวี่…”
เขาทั้งเสียใจและชิงชัง เพราะคิดว่าท่านผู้อาวุโสเย่จีใช้ร่างกายเข้าแลก เพื่อตอบแทนที่สวี่ชีอันให้การช่วยเหลือ
ไป๋จีใช้น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนเยาว์มากที่สุด เพื่อพูดเรื่องที่ดูสกปรกที่สุด “ตอนท่านพี่เย่จีอยู่ในเมืองหลวง วันๆ ก็เอาแต่มีอะไรกับฆ้องเงินสวี่นะ”
‘ที่แท้ก็เป็นชู้รักเก่านี่เอง…’ หงอิงเข้าใจขึ้นมาโดยพลัน แล้วหันไปมองเหมียวโหย่วฟาง “พี่เหมียว มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”
‘ข้าจะไปรู้รึ ตอนนั้นข้ายังไม่ได้เข้าร่วมฝ่ายเขาด้วยซ้ำ…’ เหมียวโหย่วฟางก็พูดว่า “นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฆ้องเงินสวี่ ข้าพูดมากไปก็ไม่ดีหรอก”
…
สวี่ชีอันที่กำลังแช่น้ำเย็นภายในอ่าง ส่วนมือก็กำลังถือยันต์คุ้มกายา จากนั้นเขาก็ส่งเสียงผ่านจิตเดิมไปว่า “ราชครู ข้าสวี่ชีอันเองนะ”
ข้าคือสวี่หลางยอดรักของเจ้าไง
หลังจากส่งข้อความนี้ไป สวี่ชีอันก็พลันเกิดความรู้สึกที่ซับซ้อนขึ้นมา
เพราะดันนึกขึ้นได้ว่าแต่ละตัวตนนั้นสร้างบาดแผลทางจิตใจไว้ให้เขามากเลยทีเดียว อย่างเช่นตัวตน ‘ปรารถนา’ หรือตัวตน ‘รัก’ หึงโหดพร้อมถือขวานไล่ฟันอยู่เสมอ
……………………………………………..
[1] 川 อ่านออกเสียงว่า ชวน (Chuān) และมีความหมายว่าแม่น้ำ ลำธาร
[2] ชุดอาภรณ์เรียบง่ายแต่ซ่อนทอง เป็นสำนวนเปรียบเปรยถึงคนที่มีความสามารถแต่ไม่ได้แสดงออกมา
[3] ขนมวัววัวโถว (窝窝头) เป็นอาหารประเภทแป้งทางตอนเหนือของจีน ซึ่งทำมาจากแป้งข้าวโพดและธัญพืชที่ไม่ได้ขัดสี โดยมีลักษณะเป็นทรงกรวย มีรูตรงฐาน และสีเหลืองนวลน่ากิน
[4] มาจากบางส่วนในกลอน《早春呈水部张十八员外》 ผู้ประพันธ์ก็คือกวีสมัยราชวงศ์ถังนามว่าหานอวี้ ซึ่งเป็นการเขียนบรรยายความงามของช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ
