ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 108

ตอนที่ 108 ควบ ยิง

เย่เฉินคิดจะอ้อมไปเส้นทางอื่น เพราะนั่นจะทําให้การเดินทางกลับหมู่บ้านหลุนฮุยล่าช้าขึ้นไปอีก

หากอ้อมไปเยู่เฉินจะต้องใช้เวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้นอย่างน้อยครึ่งวัน

ครึ่งวันดูเหมือนจะไม่ค่อยเสียเวลานัก แต่ในหลายกรณี แม้แต่นาทีเดียวก็สามารถกําหนดชะตากรรมของหมู่บ้านหลุนฮุยได้

ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่ต้องการที่จะอ้อมไป

ถ้าเปลี่ยนเส้นทางอ้อมไป เขาจะถูกปิดกั้นเส้นทาง เย่เฉันคิดเกี่ยวกับมันไว้แล้ว เขาไม่ได้หวาดกลัว

ในตอนนี้ ไม่นานหลังจากเกมเริ่มต้นขึ้น เยู่เฉินไม่คิดว่าคนอื่นจะแข็งแกร่งไปกว่าตัวเขาเอง ไม่ว่าจะเป็นในด้านของทหารหรือแม่ทัพ

เมื่อมองไปที่กองกําลังพันธมิตรนับล้าน เย่เฉินก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นจึงตะโกนว่า “อีก 500 เมตร เลี้ยวไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ควบม้าและยิง!”

“ท่านลอร์ดมีคําสั่ง! อีก500 เมตร เลี้ยวไปทางตะวันตกเฉียงเหนือควบม้าและยิง!” เตียนอุยตะโกนออกคําสั่งทหารของกองทัพหลุนฮุย ทั้งหมดได้ยินเสียงนี้

“รับทราบท่านลอร์ด!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นจึงจับคันธนูในมือของพวกเขา และติดตามเย่เฉินต่อไป มุ่งหน้าไปยังกองทัพพันธมิตรล้าน

กองกําลังพันธมิตรนับล้าน

“มาแล้ว! เย่เฉินมาแล้ว! เร็วเข้า! สั่งนักธนูเตรียมตัวให้พร้อม!” ผู้นําของผู้เล่นตะโกนด้วยดวงตาที่สดใส

“เร็วเข้า! ส่งผ่านคําสั่ง เตรียมโจมตี! ตราบใดที่เย่เฉินเข้ามาในระยะ ให้นักธนูยิงทันที!” ผู้นาคนหนึ่งตะโกนอย่างตื่นเต้น

ในไม่ช้า พวกผู้นําของผู้เล่นกลุ่มนี้ก็รีบออกคําสั่ง

“หลังจากที่เห็นเราแล้ว เย่เฉินยังกล้าที่จะพุ่งเข้ามา” ผู้นําคนหนึ่งมองไปยังเยู่เฉินที่นําทับพุ่งเข้ามาและพูดอย่างดูถูก

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบอกไปแล้วว่าคนคนนี้หยิ่งยโสเกินไป จัดการเขา วันนี้เราจะสอนบทเรียนให้เขา ว่าการถูกลูกธนูเสียบเข้าไปจะเป็นยังไง!” ผู้นําคนหนึ่งหัวเราะแล้วพูด

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นเย่เฉินตกใจหวาดกลัว” ผู้นําคนหนึ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“แต่จะเป็นอย่างไรถ้าทหารม้าหนึ่งพันคนสามารถปลดปล่อยการโจมตีขนาดใหญ่ ข้าไม่เชื่อว่าการโจมตีขนาดใหญ่ของเขาจะสามารถปล่อยออกมาได้อย่างไร้ขอบเขต ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าเขาจะมีการโจมตีพิเศษ เขาจะยืนหยัดจากการยิงของนักธนูทั้ง 100,000 คนของเราได้อย่างไร!” ผู้นําคนหนึ่งกล่าวอย่างมั่นใจ

“ตูม”

ม้าศึกยังคงวิ่งต่อไป ตลอดเส้นทางที่พวกมันผ่านเต็มไปด้วยฝุ่นควันคละคลุ้ง

เย่เฉินเป็นผู้นําทัพ เมื่อเขาอยู่ห่างจากกองกําลังพันธมิตรนับล้าน 500 เมตร เขาก็ดึงบังเหียนอย่างแรง และม้าศึกก็เปลี่ยนทิศทางไปยังตะวันตกเฉียงเหนือทันที

ด้านหลังเขา ทหารของกองทัพหลุนฮุยในตอนนี้ ก็ติดตามการเคลื่อนไหวของเยู่เฉินและมุ่งไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ

“เคลื่อนที่ต่อไปและยิง!” หลังจากที่เตียนอุยตะโกนออกไปเสียง “ฟิบ” ก็ดังขึ้นในอากาศ

ลูกธนูนับพันถูกยิงออกไปใส่ นักธนูของกองกําลังพันธมิตรล้านในทันที

กองกําลังพันธมิตรนับล้าน

“บัดซบ! ทําไมเย่เฉินเปลี่ยนทิศทาง! เขาจะไม่หนี้ใช่ไหม?” ผู้นํากองกําลังผู้เล่นเห็นเย่เฉินเปลี่ยนทิศทางก็ตกใจแล้วตะโกนออกมา

“คิดหนี้หรอ เร็วเข้า! สั่งให้กองทัพหยุดเขาไว้!” ผู้นําคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง

“ไม่! ทหารม้าของเยเฉินกําลังยิงธนู!” เมื่อมีคนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของทหารม้า เขาก็ผงะแล้วก็ตะโกนออกไป

“ยิงธนูในระยะไกลขนาดนี้อย่างนั้นเหรอ? บ้าเอ้ย เย่เฉินมันคิดจะทําอะไร?” ผู้นคนหนึ่งผงะไปชั่วขณะแล้วก็หัวเราะออกมา

“ระยะที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของธนูอยู่ที่หนึ่งร้อยเมตร และระยะที่ธนูจะยิงถึงคือสองร้อยเมตร แต่เขากลับต้องการที่จะยิงเราในระยะทางดังกล่าว พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร” ผู้นําคนหนึ่งกล่าวด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

ในตอนนี้ ลูกธนูที่รวดเร็วได้ไปถึงตําแหน่งของกองทัพพันธมิตรล้าน แล้วพุ่งเข้าใส่ตําแหน่งของนักธนูโดยตรง

“ฟุบ ฟุบ ฟุบ” เสียงธนูชุดหนึ่งทะลุร่างของมนุษย์ดังขึ้น

“อะไรกัน…”

“อะไร…”

เสียงโหยหวนอันน่าสยดสยองของคนที่โดนธนูยิงดังขึ้นทันที

นักธนูที่ประจําตําแหน่งอยู่มากกว่าห้าร้อยคนถูกยิงเสียชีวิตในทันที

โดยปกติแล้ว พวกเขาทุกคนจะไม่ถูกยิงหากยังไม่เข้าระยะของธนู หากเป็นเช่นนี้ แม้คุณต้องการสังหารศัตรู มันเป็นไปไม่ได้เลย

เมื่อเห็นสถานการณ์อันเลวร้ายของตําแหน่งที่นักธนูอยู่ ผู้นํากองกําลังผู้เล่นหลายคนก็เปลี่ยนท่าทางในทันที

“เขา เป็นไปได้อย่างไร! ห้าร้อยเมตร เขาอยู่ห่างจากเราห้าร้อยเมตร! ทําไมยังสามารถสร้างความพินาศให้เราได้!” ผู้นําของผู้เล่นตะโกนด้วยท่าทางไม่เชื่อ

“ทําไม…เขาจะยิงได้ไกลขนาดนี้ได้ยังไง…” ผู้นคนหนึ่งพูดด้วยความรู้สึกไม่อย่างจะเชื่อ

“คันธนูของทหารม้าเหล่านั้นต้องไม่ใช่ระดับต่ำ!” จู่ๆ ก็มีผู้นําคนหนึ่งคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วพูดออกมาด้วยใบหน้าเขียวคล้ํา

“จริง ๆ แล้วเราควรทําอย่างไรดี พวกมันทั้งหมดเป็นทหารม้า หากมันหนีไปจากที่นี่ได้ เราก็จะไม่สามารถตามพวกมันได้ทัน” เมื่อมีคนได้ยินเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที พวกเขาทุกคนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

” หวด หวด”

ลูกศรนับพันถูกยิงออกมาอีกครั้ง

“ถอย ถอยออกมา!” ผู้นาของผู้เล่นคํารามด้วยใบหน้าแข็งค้าง

“ฟึบฟึบ”

ทหารอีกหนึ่งพันนายถูกยิงล้มลง

“นี้มันบ้าอะไรกัน…”

มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“ลองคิดดู! เราสูญเสียนักธนูไปเท่าไหร่แล้ว เราจะสังหารเย่เฉินได้อย่างไร!” ผู้นําคนหนึ่งเห็นว่านักธนูที่ถูกสังหารส่วนใหญ่เป็นทหารของเขา ใบหน้าของเขาก็มีดลงทันที เขาคํารามด้วยความโกรธ

“สั่งทหารดาบและโล่ให้ก้าวไปข้างหน้า และนักธนูถอยไปทางด้านหลัง! ป้องกันลูกธนูของทหารม้าเหล่านั้น!” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วแล้วตะโกน

“ใช่ ข้าลืมทหารโล่ไปได้ยังไง ด้วยความสามารถของพวกเขา เราไม่ต้องกังวลว่าจะถูกธนูยิงตายอีก อย่างน้อยที่สุด เราจะไม่สูญเสียนักธนูของเรา” ผู้นําคนหนึ่งผงะไปชั่วขณะ แล้วตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“เร็วเข้า! ไปออกคําสั่ง บอกให้นักธนูถอยกลับ และให้ทหารโล่ดาบเคลื่อนที่ไปข้างหน้า!”

ผู้นําคนหนึ่งหลังจากคิดได้ก็เริ่มออกคําสั่ง

“หวด หวด”

ลูกศรอีกลูกหนึ่งพุ่งเข้าหานักธนูที่ยังไม่ยอมถอย ฆ่าคนไปอีกห้าถึงหกร้อยภายในไม่กี่วินาทีนักธนูที่เหลือก็ถูกยิงจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อคําสั่งของผู้นําแต่ละคนได้รับแจ้งไปยังกองกําลังของตน นักธนูของพวกเขาถูกยิงไปแล้วสองครั้ง

จํานวนนักธนูที่เสียชีวิตมีเพียงไม่กี่พันคน เมื่อเทียบกับนักธนู 100,000 คน พวกเขาไม่ได้กังวลมากนัก

เย่เฉินผู้ซึ่งกําลังเคลื่อนไปทางตะวันตกเฉียงเหนืออย่างรวดเร็วพร้อมกับกองทัพหลุนฮุยสังเกต เห็นการกระทําของกองกําลังพันธมิตรนับล้าน

นักธนูถอยทัพ?

เย่เฉินขดริมฝีปากของเขาด้วยความรังเกียจ

เมื่อเผชิญกับพลังที่แข็งแกร่ง กลยุทธ์ใดๆ ก็ไม่สามารถใช้ได้ และอุปกรณ์ของพวกเขาก็ยังแข็งแกร่งเช่นกัน!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่เฉินก็พูดว่า: “เปลี่ยนทิศทางกลับแล้วยิง!”

หลังจากที่เย่เฉินพูดจบ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และรีบพูดต่อว่า “อย่าตะโกนเสียงดัง”

เพราะเสียงของเตียนอุยนั้นดังเกินไป ถ้าเตียนอุยตะโกนอีกครั้งอีกฝ่ายก็คงรู้ตัว

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินและเตรียมพร้อมได้ทัน ผลของการโจมตีจะลดลงอย่างมาก

เตียนอุยกําลังจะออกคําสั่งก็ผงะแล้วจึงสั่งทหารของกองทัพหลุนฮุยที่อยู่ด้านหลังเขาด้วยเสียงที่เบาลง

“ท่านลอร์ดมีคําสั่ง! “เปลี่ยนทิศทางกลับแล้วยิง!”

“ท่านลอร์ดมีคําสั่ง! “เปลี่ยนทิศทางกลับแล้วยิง!”

เห็นได้ชัดว่าทหารของกองหลุนฮุยในแถวหน้านั้นฉลาดมาก พวกเขาเข้าใจคําสั่งและส่งต่อคําสั่งในทันที

“เปลี่ยนทิศทางกลับแล้วยิ่ง!”

ในไม่ช้าทหารทั้งหมดของกองทัพสังสารวัฏก็ได้รับคําสั่ง

“ตูม”

ม้าศึกที่กําลังวิ่งอยู่ ทันใดนั้น เย่เฉินก็หันหัวม้าของเขาและรีบมุ่งตรงไปยังกองกําลังพันธมิตรนับล้าน

กองกําลังพันธมิตรนับล้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า เยู่เฉิน เด็กคนนี้ยังตื้นเขินเกินไป เห็นไหม เมื่อเห็นเราสั่งถอยนักธนูและนําทหารโล่ ดาบไปข้างหน้า และเขาก็ทําอะไรไม่ได้แล้ว!” จู่ๆ ผู้นําคนหนึ่งยิ้มออกมาอย่างมีชัย

“เฮ้ เด็กคนนี้ รนหาที่ตายแล้ว!” ผู้นําคนหนึ่งพูดอย่างเห็นด้วย

ในตอนนี้ เย่เฉินมุ่งหน้าไปยังกองกําลังพันธมิตรล้าน หันม้ากลับหลังอย่างกระทันหันหลังจากถึงระยะ 300 เมตร จากนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทางไปยังตะวันออกเฉียงใต้

และกองทัพหลุนฮุยที่อยู่เบื้องหลังเย่เฉินก็เลี้ยวตามเยู่เฉินและเคลื่อนไปทางตะวันออกเฉียงใต้อย่างรวดเร็ว

“หวด หวด”

ลูกธนูพุ่งทะลุอากาศอีกครั้ง

“ใช่แล้ว เมื่อมีทหารโล่อยู่ข้างหน้า จะมีใครถูกยิงอีก คราวนี้ขาอยากจะเห็นว่าเจ้าฆ่านักธนูของข้าได้อย่างไร!” ผู้นําคนหนึ่งที่นักธนูของเขาถูกฆ่าไปจํานวนมากก่อนหน้านี้ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง

“ไม่ ดูนั่น ลูกธนูนั่น!” ใบหน้าของผู้นําคนหนึ่งเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็มองขึ้นไปบนฟ้า

“บ้าเอ้ย! นี้ไอ้บ้านั้นกําลังจะทําอะไร!” ผู้นคนหนึ่งผงะไปแล้วตะโกน

“ฟุบฟุบ”

“อะไร…”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง

“ดูนั่น! ให้ตายสิ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป นักธนูของพวกเราจะต้องตายหมดแน่?” ผู้นําคนหนึ่งยืนนิ่งแล้วตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ข้าไม่เชื่อว่าเจ้านั่นจะมีลูกธนูมากมาย!” หลังจากที่เห็นเหล่านักธนูล้มลงพร้อมกันผู้นําอีกก็คํารามด้วยใบหน้าแข็งค้าง

“อย่าลืมสิ ทหารม้าพวกนั้น หนึ่งคนมีม้าสามตัว แล้วถ้าหากม้าศึกพวกนั้นขนลูกศรอยู่ล่ะ?” ชายคนหนึ่งถามเสียงจริงจัง

ทันทีที่ได้ยินคําพูดของบุคคลนี้ การแสดงออกของเหล่าผู้นาก็เปลี่ยนไป

พวกเขาทุกคนให้ความสําคัญกับนักธนูเป็นอย่างมาก

เนื่องจากนักธนูยืนห่าง สามารถโจมตีระยะไกลได้ การต่อสู้กับศัตรู ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความเสียหายใดๆ ทั้งสิ้น ตราบใดที่ธนูถูกยิงออกไป มันมีพลังมหาศาล

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการที่จะสูญเสียนักธนูไป

แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่คนเหล่านี้คิด

อันที่จริง พลังทําลายล้างของนักธนูนั้นทรงพลังจริง ๆ แต่ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ

ในสนามรบ ไม่มีทหารประเภทใดที่อยู่ยงคงกระพัน มีแต่แม่ทัพที่ตัดสินแพ้ชนะในสนามรบ

เมื่อผู้นํากองกําลังของผู้เล่นเหล่านี้โกรธกังวล และกําลังครุ่นคิดหาวิธี การโจมตีจากกองทหารหลุนฮุยก็ถูกปล่อยออกมาไม่หยุด

ธนูถูกยิงออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าคร่าชีวิตของนักธนูไปจํานวนมากจากนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

บรรยากาศของความตื่นตระหนกนี้เริ่มเกิดขึ้นในหัวใจของทหารของกองทัพพันธมิตรล้าน

แต่ผู้นําของกองกําลังผู้เล่นเหล่านี้ไม่ได้สังเกตถึงความรู้สึกผิดปกตินี้เลย

ในสายตาของพวกเขา กองกําลังพันธมิตรนับล้านเหล่านี้เป็น NPC ทั้งหมด และพวกเขาจะตายหรือไม่ก็ตาย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มันเจ็บที่สุดสําหรับพวกเขาเพราะทหารทุกคนต้องใช้เงินในการฝึกฝน

“เดี๋ยว…” ชายวัยกลางคนที่มีท่าทางสง่างามเหลือบมองไปยังตําแหน่งของนักธนูที่ถูกยิงอย่างต่อเนื่อง และพูดด้วยสีหน้ามืดมน

นักธนูไม่สามารถล่าถอยได้อีกต่อไป และถ้าเขาถอยกลับจะไม่สามารถสร้างภัยคุกคามต่อ เยู่เฉินเยู่เฉินได้อีก และผลลัพธ์นี้ก็ไม่ดีต่อพวกเขาเลย

เพราะเมื่อเย่เฉินไม่ถูกคุกคามโดยนักธนูอีกต่อไป ทหารม้าก็สามารถเริ่มเข้าจู่โจมได้โดยไม่จําเป็นต้องระวังอะไรอีก

เมื่อทหารม้าเริ่มการจู่โจมแล้ว กองทัพพันธมิตรนับล้านนี้จะถูกแยกออกในทันที และเป็นการยากที่จะสกัดกั้นเย่เฉินอีกครั้ง