ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 117

ตอนที่ 117 ปลดผนึก

เย่เฉินมองไปที่ชาวเมืองที่กําลังตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วมุ่งหน้าต่อไปในหุบเขาหลุนฮุย

เมืองหลุนฮุยที่ประตูเมือง

ทันทีที่เย่เฉินมาถึงที่นี่ เขาก็เห็นชาวเมืองจํานวนมากรออยู่

ก่อนหน้านี้มีเสียงตะโกนดังก้องไปทั่วหุบเขา ชาวเมืองที่ได้ยินเสียงของคนที่กําลังแบ กราชาพยัคฆ์นอกหุบเขา ต่างก็รีบวิ่งออกมาทักทายเย่เฉินในทันที

“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” กุยแกที่ยืนอยู่แถวหน้าโค้งคํานับแล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” เตียวเหิงโค้งคํานับด้วยความตื่นเต้น

“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” ชาวเมืองหลุนฮุยต่างตะโกนโห่ร้องออกมาพร้อมกัน

เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า จากนั้นมองไปยังเตียวหยูที่ยืนอยู่ข้างๆเตียวเหิง ด้วยท่าทางตื่นเต้น

ทั้งสองต่างมองหน้ากันอยู่ชั่วครู่ ทั้งเย่เฉินและเตียวหยูต่างเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องพูดจาใดๆ ในเวลานี้ คําพูดนับพันไม่มีค่าเท่ากับการกอดในอ้อมแขน

เย่เฉินระบายลมหายใจอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็ขี่ม้าไปข้างหน้า มาที่ด้านข้างของเตียวหยู และโน้มตัวไปดึงขึ้นม้า และกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

“กลับบ้านกันเถอะ” เย่เฉินพูดเบา ๆ แล้วบังคับม้าเข้าไปในเมืองหลุนฮุย

เมื่อเย่เฉิน มาถึงในเมืองหลุนฮุยเสียงของระบบก็ดังขึ้น

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน สําหรับการกลับถึงเมืองหลุนฮุยได้สําเร็จ ภา รกิจพิเศษที่เป็นของเตียวเสี้ยนได้เสร็จสิ้นลงแล้ว”

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน ได้คะแนนคุณสมบัติโดยกําเนิด X2, ส่งคืนดอกฮั่วหยาง X2 กงล้อเสี่ยงทายX1 ปลดผนึกตราประทับเหรินหงชางและเธอจะนับถือคุณในฐานะนายท่าน”

ทันใดนั้นเหรินหงหางซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังของเยเฉินก็ระเบิดแสงสีแดงออกมาจากนั้นกลิ่นหอมเล็กน้อยก็แพร่กระจายเข้าไปในจมูกของเย่เฉิน

เมื่อแสงสีแดงหายไป เหรินหงชางที่สวมเสื้อผ้าที่มีรอบปะและสกปรกก็หายไป

เบื้องหน้าเย่เฉิน ปรากฏผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมกระโปรงสีขาวปักด้วยลวดลายสายน้ําและมีผ้าปักลายดอกไม้สีชมพูอ่อนอยู่บนหน้าอกของเธอ

เธออายุยี่สิบแปดปี ด้วยรูปร่างที่เพรียวบาง ทั้งยังมีกลิ่นที่หอมหวานเหมือนดอกกล้วยไม้ออกมาจากร่างกายของเธอ เธอช่างบอบบางแต่มีเสน่ห์อย่างมาก

ความรู้สึกแรกที่เธอมอบให้แก่เย่เฉินคือความงดงาม

ความรู้สึกที่สองคือความงามที่เกินกว่ามนุษย์จะมี

ความรู้สึกที่สามคือความงามที่หาใดเปรียบ

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นและมองไปยังเย่เฉิน หลังจากแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง หญิ งสาวก็กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “เตียวเสี้ยน คารวะท่านลอร์ด”

จากนั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน ที่ได้รับความจงรักภักดีจากสุดยอดในประวัติศาสตร์เตียวเสี้ยน”

เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเขาก็เลิกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เตียวเสี้ยน ในที่สุดข้าก็ได้มาครอบครอง

ทันทีที่เย่เฉินคิดเรื่องนี้จบ การประกาศทั่วโลกก็ดังขึ้น

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉินที่เป็นคนแรกที่ได้ครอบครองสุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์ และได้รับความจงรักภักดีจากเตียวเสี้ยน ผู้เล่นจะได้รับรางวัลชื่อเสียงของ 5 ล้าน และเงิน 10 ล้านเหรียญทอง”

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉินที่เป็นคนแรกที่ได้ครอบครองสุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์ และได้รับความจงรักภักดีจากเตียวเสี้ยน ผู้เล่นจะได้รับรางวัลชื่อเสียง 5 ล้านและเงิน 10 ล้านเหรียญทอง”

ทันทีที่เสียงประกาศของโลกดังขึ้น ช่องโลกก็บ้าคลั่งทันที

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก?”

“ข้าไม่จะพูดว่าข้าอิจฉาริษยา แต่ข้าก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องพูดออกไป,เย่เฉิน ไอ้เจ้าขยะ คืนเตียวเสี้ยนของข้ามาซะ!”

“บัดซบ! แม้ว่าข้าจะคาดไว้นานแล้ว แต่ตอนที่ข่าได้ยินการประกาศ ข้าก็ยังเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของข้า เตียวเสี้ยนของข้าถูกพาตัวไปแล้ว”

“บอสเย่ ข้าต้องการเป็นลูกน้องของท่าน ข้ายินดีที่จะเป็นน้องชาย ข้าไม่ขอเงิน ข้าแค่ต้องการพบเตียวเสี้ยนทุกวัน!”

“ ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ผู้พิชิตหัวใจของสาวงามได้สําเร็จ เมืองเซิงถึงขอเชิญแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน จากใจจริงอีกครั้งเพื่อหารือเกี่ยวกับพันธมิตร”

“ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ที่ประสบความสําเร็จในการยึดครองหัวใจของสาวงาม เมืองเหม่ยเหรินขอเชิญแม่ทัพผิงเป่ย เย่เฉินจากใจจริงอีกครั้งเพื่อหารือเกี่ยวกับพันธมิตร”

“ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ในนามของลีกเหยียนหวง ข้าขอเชิญแม่ทัพผิงเป่ย เย่เฉิน ด้วยความจริงใจให้เข้าร่วมในการประชุมเหยียนหวงที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรก!”

เย่เฉินเห็นเนื้อหาที่ปรากฏบนช่องแชทโลกอย่างต่อเนื่อง แต่เขาก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาทั้งหมด

แม้จะมีข้อดีในการสร้างพันธมิตร แต่ก็มีข้อเสียมากมายเช่นกัน มันไม่ดีเท่ากับการอยู่คนเดียว

สําหรับการประชุมเหยียนหวงมันเคยปรากฏในชีวิตที่แล้วของเขา และในไม่ช้ามันก็จะหายไป เย่เฉินจึงไม่สนใจมัน

ในตอนนี้ ข้อความที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดก็ปรากฏขึ้นบนช่องแชทโลก

“หืม ข้าพลาดอะไรที่น่าตื่นเต้นไปหรือเปล่า เตียวเสี้ยนคือใคร จากที่พวกเจ้าพูดมา ดูเหมือนเธอจะสวยมาก เจ้าเย่เฉินได้รับมาได้ยังไง มารดามันเถอะนี้ช่างเสียเปล่าจริง ๆ แต่นายท่านหมาผู้นี้ก็หาได้รังเกียจไม่ ใครเกลียดเยู่เฉินบอกนายท่านหมาผู้นี้มา ว่าเจ้าเย่เฉินมันอยู่ที่ไหน!”

“เจ้าโง่ เจ้ากินอึมารีไง เจ้ารอท่านปู่คนนี้ก่อนเถอะ เจ้ากล้าที่จะโจมตีปู่หมูของเจ้า ข้าจะบอกเจ้าว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่!”

“เอ้อ ไอ้สารเลว เจ้ากล้าที่จะบังคับยายแมวของเจ้า เจ้ารอหญิงชราผู้นี้ก่อน หากหญิงชราผู้นี้ไม่ได้จับเจ้าตอน ข้าสาบานว่าชาตินี้จะไม่ขอเป็นแมวอีก!”

“โง่เง่า! เจ้าขยะทั้งสอง พวกเจ้าแสร้งทําเป็นอะไร ข้าบอกเจ้าแล้วอย่าแกล้งทําเป็นข่มขู่ข้า ลุงหมาของเจ้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ หรอก เจ้าแมวปาตัวน้อย เจ้าไม่ต้องกังวลไป คราวหน้านายท่านหมาผู้นี้จะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็หรี่ตาลง

เขายังกล้าที่จะมีความคิดร้ายต่อข้า หมาราคาถูกตัวนี้คงจะหนื่อยกับการมีชีวิตแล้วจริงๆ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเย่เฉินก็เปล่งประกายด้วยความเย็นชา