ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 146

ตอนที่ 146 การโจมตีของขอบเขตต้นกําเนิด

“ข้าหมายความว่ายังไงอย่างนั้นหรอ? ข้าไม่ได้บอกว่ามนุษย์รวมตัวกันเพื่อต่อสู้กับเผ่าพันธุ์ปีศาจนั้นไม่ดี เรื่องนี้ข้าเห็นด้วย แต่สิ่งนี้มันเกี่ยวกับข้าอย่างไร” เย่เฉินเลิกคิ้วแล้วถาม

“เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์!” กัปตันหูกล่าวด้วยเสียงจริงจัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เย่เฉินอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องนี้

หลังจากนั้นไม่นานเยู่เฉิน ก็หยุดแล้วมองไปที่กัปตันหูและพูดเบา ๆ :

“หัวหน้าหู พวกเราก็โตกันแล้ว อย่าพูดจาไร้เดียงสาเช่นนี้”

“เจ้า!” กัปตันหูขมวดคิ้วแล้วตะโกนออกมา

เยู่เฉินเหลือบมองที่กัปตันหูอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง:

“ทุกคนมีความปรารถนาและความหวังความปรารถนาในอํานาจและความปรารถนาในความมั่งคั่งสิ่งเหล่านี้มีมาตั้งแต่ก่อนที่อุกกาบาตจะตกลงมาแต่ตอนนี้หลังจากที่โลกเปลี่ยนไปความปรารถนาและความหวังของมนุษย์ก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีขอบเขตทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวข้าทุกสิ่งที่ข้ามี ทุกสิ่งที่ข้าได้มาล้วนมาจากการทํางานอย่างหนักของข้าเองตอนนี้เจ้ากลับต้องการให้ข้ามอบมันให้เพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติบอกข้าทีว่าเป็นเจ้าที่โง่หรือข้าที่โง่กัน? อย่าพูดกับข้สเกี่ยวกับความสามัคคีและอย่าถือธงของความยุติธรรมภายใต้หน้ากากการอยู่รอดของมนุษย์เพื่อสร้างเหตุผลกับข้าแบ่งปันทรัพยากร? ไร้สาระ!เจ้ารู้จักคลังเกมหรือไม่?ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้จักแล้วใครบ้างที่ได้ใช้มัน? “

ทันทีที่คําพูดของเยู่เฉินจบลงกัปตันหูก็เงียบไปครู่หนึ่ง

คลังเกมสิ่งนี้โดยทั่วไปสามารถเรียกได้ว่ามันเป็นขุมพลังอันยิ่งใหญ่

ไม่ว่าคุณจะได้มันมาโดยบังเอิญหรือด้วยกลอุบาย ตราบใดที่คุณเข้าไปในเขตเมืองปลอดภัย พวกเขาก็สามารถใช้คลังเกมได้

ผู้ที่ล็อกอินเข้าเกมโดยใช้คลังเกมสามารถเพิ่มความสามารถในเกมและโลกแห่งความจริงได้ 5 ถึง 15%

ไม่มีใครละเลยมัน ไม่มีใครที่ไม่สนใจมัน

คําพูดของเยเฉินชี้ให้เห็นถึงสิ่งที่กัปตันหู ไม่ต้องการพูดถึงมากที่สุด

ลีกเหยียนหวงก็ครอบครองคลังเกมเช่นกัน แต่คนที่ได้ใช้มันกลับไม่ใช่ทหารที่มีความสามารถ แต่กลับเป็นคนที่มีอํานาจ

เย่เฉินเหลือบมองไปที่ กัปตันหูแล้วพูดต่อ:

“ปีศาจ ข้าจะจัดการกับมันเอง ข้าไม่จําเป็นต้องร่วมมือกับเจ้า นับประสาอะไรกับการต้องแบ่งปันทรัพยากรกับขยะเหล่านั้น ข้าก็คือข้า สิ่งที่เข้าทําคือหน้าที่ของเจ้า อย่าทําให้ข้าสับสนกับเจ้าพวกมันต้องการได้รับบาง สิ่งบางอย่างเพื่ออะไร? กลับไปบอกพวกมันว่าหากต้องการแย่งชิงของของข้ามันก็สามารถทําได้ตราบใดที่พวกมันคิดว่าหมัดของพวกมันใหญ่และแข็งแกร่งพอ!ก็เข้ามา! “

เมื่อกัปตันหูได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสี จากนั้นก็กล่าวว่า:

“เย่เฉิน เจ้าไม่คิดหรือว่าถ้าคุณม

ในเกม เจ้าจะได้ประโยชน์มากกว่า?”

“กัปตันหู อย่าท้าทายความอดทนของข้า ที่ข้าไม่ลงมือกับเจ้า เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าอย่างนั้นหรือ? เจ้าเป็นเพียงแค่หุ่นเชิด เจ้าต้องขอบคุณที่เจ้าไม่ได้แสดงเจตฆ่าฟันออกมาเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่และข้าให้เจ้ากลับไปบอกส่งข้อความให้พวกมัน! ไม่อย่างนั้นเจ้าจะกลายเป็นศพไปนานแล้ว! นี่เป็นโอกาสสุดท้ายออกไปเดี๋ยวนี้ไม่เช่นนั้น หากเจ้าต้องตายอยู่ที่นี่ก็อย่าได้โทษข้า! “

ทันทีที่เย่เฉินพูดจบ มือขวาของเขาก็จับหอกอย่างรุนแรง

“โอม”

เสียงของอากาศโดยรอบระเบิดขึ้นทันที

“ได้ๆ ข้าจะไป แต่คนพวกนี้ ข้าต้องการพาพวกเขากลับไปด้วย“ใบหน้าของกัปตันหู เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเขาก็รีบชี้ไปที่นายน้อยฮวง และคนอื่นๆ แล้วพูดออกมา

“พวกมัน?” เย่เฉิน ยิ้มอย่างเย็นชาและโบกหอกสังหารในมือขวาของเขา

เส้นแสงสีดําปรากฏขึ้นทันที แล้วพุ่งไปยังคนเหล่านั้น

ในวินาทีถัดมา เสียง “ฟบ ฟบ ฟบ” ก็ดังขึ้น

“ตูม”

ศพหลายร้อยศพที่ถูกตัดเป็นสองท่อนล้มลงกับพื้นทันที

เหล่าคนทั้งหมดแม้แต่นายน้อยฮวง ไม่มีใครรอดพัน พวกเขาทั้งหมดถูกตัดเป็นสองส่วนด้วยคมมีดสีดําสนิทที่ปรากฏจากความว่างเปล่าเมื่อครู่

ลําไส้และโลหิต กระจัดกระจาย ทั่วทุกสารทิศ

“เจ้า!” กัปตันหูตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“หรือเจ้าก็อยากตายด้วย?”เย่เฉินถามกัปตันหอย่างเย็นชา

“เป็นแค่คางคกอวดดีเสียจริง! อย่าคิดว่าเจ้าอยู่ในขอบเขตก่อเกิดปราณแล้วจะสามารถอาละวาดโดยไม่สนผู้ใดได้ใ“จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา

เย่เฉินหันหน้าไปยังต้นเสียงและเห็นคนสามคนเดินออกจากพงหญ้าด้วยท่าทางที่องอาจ

“เย่เฉิน ข้าเสียใจด้วย ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว!“หลังจากที่เห็นพวกเขาทั้งสามแล้ว ทันใดนั้นกัปตันหูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นมองไปที่เย่เฉินและพูดด้วยน้ําเสียงที่ลึกล้ํา

“ถ้าไม้อ่อนใช้ไม่ได้ก็ให้ใช้ไม้แข็ง ตามที่คาดไว้ ยังคงเหมือนเดิม น่ารังเกียจเหมือนเดิม ไร้ยางอายเหมือนเดิม และน่าขยะแขยงอยู่เหมือนเดิม” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปยังคนสามคนที่เพิ่งปรากฏตัว

“เจ้ามองอะไร ข้าก็อยู่ในขอบเขตต้นแต่กําเนิด และเรามีตั้งสามคน! “คนหนึ่งเลิกคิ้วแล้วตะโกนออกมา

“เย่เฉิน ข้าไม่คิดมาก่อนว่าการทะลวงขอบเขตต้นกําเนิดขั้นสูงจะไม่จําเป็นต้องใช้เทคนิคที่มีคําว่า “จริง” ต ราบใดที่มันเป็นเทคนิคระดับราชา!ก็เพียงพอ อีกคนหนึ่งกล่าวด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ

ข่าลงอย่าได้ขัดขืนข้าจะแค่หักแขนเจ้าและยังคงไว้ชีวิตเจ้าได้ ไม่เช่นนั้นเจ้จะต้องตายอย่างน่าอนาถ”คนที่สามยิ้มแล้วกล่าว

“ไม่! ห้ามทําอะไรเย่เฉิน แค่เอาชนะเขาก็พอ!” กัปตันหูขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยเสียงที่จริงจัง

“โอ้ กัปตันห เจ้าคิดว่าพวกเราเข้าร่วมลีกเหยียนหวงด้วยใจจริงใช่หรือไม่”

คนผู้หนึ่งเหลือบมองกัปตันหู แล้วถามออกมาด้วยความขบขัน

“พวกเจ้า!” กับตันหูได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นเรื่องไร้สาระเสียจริงต่อหน้าขอบเขตต้นกําเนิดพวกเจ้าก็เป็นเพียงมดปลวกตอนนี้ที่เย่เฉินถูกพบตัวแล้ว ลีกเหยียนหวงก็หมดประโยชน์ ทุกอย่างเกี่ยวกับเย่เฉินเราต้องการมันอย่างไรก็ตามเราก็ได้รับรู้อสิ่งหนึ่ง คือมีหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความจริง”คนหนึ่งในนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“บัดซบ! พี่ใหญ่ ถ้าพี่ไม่บอกข้า ข้าไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้เลย เย่เฉินยอดเยี่ยมจริงๆ ในโลกความเป็นจริงยังสามารถสร้างหมู่บ้านหลุนฮุยได้” ชายอีกคนอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมา

“ฮิฮิ ข้าไม่ได้คิดว่าคําสั่งสร้างหมู่บ้านจะมีคําว่า “จริง ด้วย ข้าไม่ได้คาดหวังว่าหมู่บ้านที่สร้างขึ้นในความเป็นจริงจะยังใช้เป็นพื้นที่ปลอดภัยได้อีกด้วย” อีกคนหนึ่งยิ้มแล้วพูด

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ทั้งหมดนี้เป็นของเราแล้ว!” ผู้นําของทั้งสามพูดด้วยท่าที่พึงพอใจ

เย่เฉินมองไปที่ทั้งสามคน เลิกคิ้วแล้วถามว่า “พล่ามเสร็จแล้วเหรอ?”

“หม พี่น้อง พวกเจ้าเห็นหรือยัง มีใครบางคนยังแสร้งเป็นกล้าหาญอยู่” หนึ่งในสามคนนั้นกล่าวออกมา

“ไม่เป็นไร ให้มันเสแสร้งไปอีกซักหน่อยในขณะที่ยังมีโอกาสเพราะทันทีที่เราลงมือมันจะกลายเป็นเพียงตัวโง่ง” อีกคนหนึ่งเลิกคิ้วแล้วกล่าว

“ก็แค่ขยะสามชิ้น ข้าจําเป็นต้องปฏิบัติต่อพวกมันในฐานะงด้วยหรอ” เย่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา

“พี่ใหญ่มันกําลังดูถูกพวกเรา!” คนหนึ่งตะโกนด้วยความโกรธ

“ไป! หักขามัน แต่ระวังอย่าเผลอฆ่ามัน ข้ายังต้องการนครหลุนฮุย และกุยแกจูล่ง เตียนอุยใช่แล้วและเตียวเสียนด้วย!”ผู้นําของทั้งสามหัวเราะแล้วตะโกนออกมา