ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 156

ตอนที่ 156 เย่เฉินผู้ชั่วร้าย

“เป็นไปได้ยังไง! นี่คืออาวุธที่มีคําว่า “จริง” แม้แต่หินก็ยังเจาะได้สบาย แล้วทําไมเจ้าถึงไม่เป็นอะไรเลย!”

ชายคนที่ใช้ดาบโจมตีเย่เฉิน มองไปยังมือซ้ายที่ไร้บาดแผลของเยเฉินด้วยท่าทางไม่เชื่อ และตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและฟาดหอกสังหารในมือขวาของเขาออกไป

“พัพฟ์”

หอกสังหารแทงทะลุหัวใจของชายคนนั้นทันที ปลายหอกก็ทุลุแผ่นหลังเขาไป

“ใครสามารถบอกข้าได้บ้างว่าความแข็งแกร่งของเย่เฉินมีบางอย่างผิดปกติ?” หนึ่งในสามคนที่เหลือตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“ใครจะไปรู้ล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าคิดว่าข้าควรจะถอยหนี…” หลังจากที่คนคนนั้นพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วรีบวิ่งไปที่บันได

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น ก็มีเสียงทะลุผ่านอากาศดังขึ้น เย่เฉินได้ดึงหอกสังหาร กลับมาและแทงใส่ผู้คุ้มกันที่กําลังหลบหนี แสงสีดําแหวกอากาศพุ่งเข้าระเบิดศีรษะของชายคนนั้นทันที

สมองสีขาวปนไปด้วยโลหิต กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

“เย่เฉิน ปล่อยเราไปเถอะในฐานะมนุษย์ด้วยกัน เราจะได้ร่วมมือกันในอนาคต!” รูม่านตาชายอีกคนหดเกร็งแล้วรีบตะโกนใส่เย่เฉิน

“ใช่แล้ว เย่เฉิน คุณไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว เรายินดีที่จะใช้เงิน 10 ล้านเครดิตเพื่อชดเชย คุณคิดว่าอย่างไร?” อีกคนหนึ่งรีบยื่นข้อเสนอ

เย่เฉินยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ทั้งสองคนก็รู้สึกดีใจมากเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเย่เฉิน

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น หอกสังหารก็ถูกแทงออกไปในทันที

“ฟึบ ฟึบ” เสียงสองเสียงดังขึ้น

การแสดงออกของชายทั้งสองเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของพวกเขาแข็งที่อจากนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยว

“ปุ.ปุ” เลือดเริ่มพุ่งออกมาจากหัวใจของพวกเขา

“เจ้าน่ารังเกียจ … น่ารังเกียจ …”

“ไม่… ข้ายังไม่อยากตาย!!!”

ยามทั้งสองคํารามออกมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกัน และในไม่ช้าก็หมดลมหายใจ

เย่เฉินเหลือบมองทั้งสองคน และขดริมฝีปากอย่างเหยียดหยาม จากนั้นดึงหอกสังหารกลับมาและก้าวไปข้างหน้า

“ตึก,ตึก”

เสียงฝีเท้าของเย่เฉินฟังดไม่เร่งรีบแม้แต่น้อย

“ตูม” เสียงของบางอย่างตกลงบนพื้นดังมาจากด้านหลังของประตูห้อง

เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินเสียงนี้ จากนั้นเดินตรงไปที่ประตูห้องแล้วเตะมัน

“ปัง” เสียงดังสนั่นและประตูห้องก็ถูกเตะลอยกระเด็นออกไป

ทันใดนั้นก็มีเสียง “หวดหวด” ก็ดังขึ้นในอากาศอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินยกมือขึ้นและคว้ามันอย่างง่ายดายลูกธนูถูกเย่เฉินจับไว้ในทันที

“นี่มัน..เยเฉิน ข้าคิดว่าอาจมีเรื่องเข้าใจผิดระหว่างเรา” เสียงที่ตื่นตระหนกและพยายามแสร้งทําเป็นสงบดังขึ้นทันที

เย่เฉินทิ้งลูกศรในมือและมองไปที่ชายคนหนึ่งที่มีอายุประมาณสี่สิบปีด้านหน้าเขา

เขามีกลิ่นอายอันแข็งแกร่งของผู้บังคับบัญชา แต่อํานาจที่ยิ่งใหญ่ของเขาก็ค่อยๆ ถูกทําลายเพราะความตื่นตระหนก

“ผู้นําหนิว โกดังของลีกเหยียนหวงอยู่ที่นี่หรือไม่?” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วถาม

“ใน… ในห้องนั้น” เมื่อผู้บังคับบัญชาหนิวได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็รีบชี้ไปที่ห้องนอนข้างๆ เขาและพูด

ณ จุดนี้ผู้นําหนิวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ:

“เย่เฉิน ข้าคิดว่าคุณเข้าใจอะไรผิด กัปตันหูต้องการมาแทนที่ข้า ข้าจึงส่งเขาออกไปหาคุณ ข้าอยากเชิญคุณเข้าร่วมลีกเหยียนหวง จุดประสงค์ง่ายมาก ข้าต้องการให้คุณช่วย ข้าจัดการกับกัปตันหู”

เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเขาเลิกขึ้นโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้นําหนิวและถามว่า:

“ก็คนเหล่านั้นที่ประตูเมืองเป็นของเจ้าใช่หรือไม่” “มันจะเป็นไปได้ยังไง! นั่นคือลูกน้องของกัปตันหู ข้าถูกกัปตันหูขังไว้! ไม่ว่าข้าจะสั่งอะไรก็ตาม ไม่มีใครฟังข้าเลย!“ผู้นําหนิวกล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ

“เจ้ากําลังหมายถึง กัปตันหวางแผนต่อต้านข้าหรือฆ่าข้าและฉกชิงทุกอย่างไปจากข้าอย่างนั้นหรือ” เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วถาม

“คุณพูดถูกแล้ว นั่นคือสิ่งที่กัปตันหูคิด เขามีความทะเยอทะยานที่สูงมาก เขาต้องการเป็นผู้ปกครองโลก! ดังนั้น เขาต้องการเอาทุกอย่างไปจากคุณ ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างรวดเร็ว“ผู้นําหนิวรีบพยักหน้าแล้วพูด

“ท่านผู้นําหนิว แล้วกัปตันหูล่ะ? “เย่เฉินยิ้มอย่างสนุกสนานแล้วถาม

“เขายังไม่กลับมาเหรอ?”ผู้นําหนิวรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้แล้วก็รีบถาม

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

กัปตันหูไม่กลับมา แต่เย่เฉินมายังที่นี้ นั้นก็หมายความว่ากัปตันหูนั้นคงตายไปแล้ว

เขาตายในมือของเย่เฉิน แสดงให้เห็นว่ากัปตันหูนั้นโจมดีเย่เฉินตามคําสั่งของเขาจริงๆ แต่เขาก็ถูกเย่เฉินฆ่าตาย

ถ้ากัปตันหูตายในมือของเขา เขาก็ต้องถูกฆ่าตายระหว่างทางที่กลับมายังที่แห่งนี้

ไม่ว่ากรณีใด ข้อเท็จจริงก็เหมือนกันเย่เฉินมาที่ลีกเหยียนหวงและคําโกหกของเขาก็ถูกเปิดเผยในทันที

“เย่เฉิน เจ้ากล้าที่จะหลอกข้า!“ผู้นําหนิว มองไปที่เย่เฉินและคํารามด้วยความไม่พอใจ

“ข้าแค่อยากรูว่าเจ้าจะเล่นตลกไปอีกนานแค่ไหน ข้าชอบที่เจ้ากระโดดโลดเต้นบนฝีมือข้าโดยไม่รู้ตัว “เย่เฉินหรี่ตาลงก่อนจะพูด

“มาคุยกันเถอะ ปล่อยข้าไป ตามนิสัยของเจ้า ถ้าเจ้าไม่มีสิ่งที่ต้องการเจ้าคงจะฆ่าข้าทันทีที่เจ้ามาถึงแล้ว“เมื่อได้ยินเช่นนี้ จู่ๆ ความโกรธของผู้นําหนิวก็หายไป และเขากลับสงบลงอย่างรวดเร็วก่อนจะถามออกมา

“แปะ แปะ แปะ”

เย่เฉินยิ้มและปรบมือแล้วพูดว่า:

“เจ้าฉลาดมาก…..”

ผู้นําหนิว ได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงสีหน้ามีความสุขออกมาทันที

เย่เฉินเหลือบมองไปที่ผู้นําหนิวที่กําลังรอเย่เฉินเย่เฉินกล่าวสิ่งที่ต้องการออกมา จากนั้นเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า:

“น่าเสียดาย ข้าอยากเห็นจริงๆ ว่าเจ้าจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหนกัน”

“เจ้า!” ผู้นําหนิว ได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีในทันทีแล้วกล่าวออกมา

“นายน้อยหนิวอยู่ที่ไหน” เย่เฉินขดริมฝีปากด้วยความดูถูกก่อนจะถาม

เมื่อผู้นําหนิวได้ยินดังนั้น ความสงบที่เขาพยายามจะรักษาไว้ก็ไม่อาจรักษาได้อีกต่อไป เขาจ้องไปยังเย่เฉิน และพูดด้วยน้ําเสียงที่เคร่งขรึม:

“แกจะยอมปล่อยพวกเราไปได้หรือไม่ ไม่ว่าแกจะตั้งเงื่อนไขอะไรไว้ ข้าก็ยินยอม!

ผู้นําหนิวเกลียดเย่เฉิน อย่างมากแต่เขาก็หวาดกลัวเย่เฉินมาเช่นกัน

มารดามันเถอะ ผู้คุ้มกันที่อยู่ในระดับต้นกําเนิดทั้งสิบสองยังถูกฆ่าในเวลาไม่กี่ลอมหายใจและตอนนี้เย่เฉินก็มาหาเขาโดยตรงอีก

คุณไม่สามารถหนีได้ คุณไม่สามารถเอาชนะได้ ในขณะนี้ ผู้นําหนิวมีความรู้สึกว่าเขากลายเป็นปลาที่อยู่บนเขียง

เดิมทีเขาเป็นคนสร้างความรู้สึกนี้ให้แก่คนอื่น แต่ตอนนี้ เขากลับได้ลิ้มรสความรู้สึกนี้ด้วยตัวเองแล้ว

ขมขื่น กล้ํากลืน หมดหนทาง และสิ้นหวัง

เย่เฉินเหลือบมองไปที่ผู้นําหนิว ซึ่งไม่สามารถรักษาความสงบเยือกเย็นได้อีก ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า:

“เจ้าควรจะมีลูกปัดที่ผูกติดอยู่กับจิตวิญญาณของเจ้า มอบลูกปัดนั้นให้แก่ข้า ข้าจะปล่อยทั้งตัวเจ้าและลูกชายของเจ้า” “เจ้า…เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ามีสิ่งนั้น” ผู้นําหนิวเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แล้วเขาก็ถามออกมาด้วยความประหลาดใจ