พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 139 ขอให้ช่วยก็ต้องนอบน้อม

เฟิ่งชิงหัวงุนงงอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินตามจ้านเป่ยเซียว สองคนยังคงนั่งอยู่บนลิฟต์ เพียงแค่ครั้งนี้ขึ้นมาเพียงสองชั้น

ชั้นนี้คนเยอะเป็นพิเศษ ปนเปกันมาก สวมเสื้อผ้าแบบไหนก็มีหมด บางคนราวกับยุ่งมาก กำลังขนย้ายอะไรไป ๆ มา ๆ

“ระวัง ๆ ถ้าของเหล่านี้แตก ข้าจะทุบหัวของเจ้า”

“เร็วเข้า เหตุใดยังไม่บรรทุกรถ ช้าเช่นนั้น เต่ายังเร็วกว่าเจ้าเลย !”

เฟิ่งชิงหัวคิ้วขมวด ยังไงก็คิดไม่ถึง รูปแบบภาพของชั้นเก้า นั้นแปลกใหม่เช่นนี้ ที่ที่ขนาดใหญ่เช่นนี้ แต่เหมือนตลาดสด

“นี่มันที่อะไรกัน ?” เฟิ่งชิงหัวสับสนเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้เจ้ามิได้เคยถามไปแล้วหรือ ?” จ้านเป่ยเซียวไม่พูด ยืนขึ้นจากรถเข็น เดินไปยังข้างใน

ข้างในมีห้องสองสามห้อง ข้างในมีเสียงโต้เถียงกันอย่างรุนแรง

“หลินอี เจ้าเร็วหน่อยได้ไหม แค่คิดบัญชีนิดเดียวยังคิดไม่ได้ เจ้ายังจะทำอะไรได้อีก รีบกลับไปขายไร่มันเทศเถอะ”

“แค่บัญชีนิดเดียว ? เจ้าคิดว่าบัญชีนิดเดียว ? มูลค่าการซื้อขายรายวันของฉีเป่าเจมันเท่าไหร่เจ้ารู้ไหม ยิ่งวันนี้เป็นงานประมูลประจำปี เจ้าอย่ารบกวนข้าดีกว่า ถ้าหากข้าคิดผิด ถึงเวลาท่านนายกล่าวโทษมาเจ้าจะรับแทนข้าไหม ?”

“ข้าแทนเจ้า ? เจ้าคิดบัญชีไม่ดีข้าทางนี้จะเดินเครื่องต่อได้อย่างไร หนึ่งชั่วยามจะได้ไหม ข้าต้องการทันที”

สองคนในห้องกำลังคุยกันอย่างฮึกเหิม ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ประตูห้องที่แต่เดิมปิดแน่นโดนคนถีบให้เปิดออก

“ใคร !”

“กล้าพาลที่ฉีเป่าเจ ไม่อยากมีชีวิตรึ ?”

ในตอนที่ทั้งสองหันหลังกลับมาพร้อมกัน เงยหน้า กลับเห็นท่านอ๋องเจ็ดผู้ใส่เสื้อดำทั้งตัว กำลังยืนอยู่หน้าคนทั้งสอง

ทันใดนั้นสีหน้าทั้งสองก็ซีดเผือด โดยเฉพาะหลินอีที่เพิ่งพูดคำเมื่อครู่ ขาก็อ่อนทันที อีกนิดเกือบจะคุกเข่าอยู่ที่พื้น

จ้านเป่ยเซียวกวาดสายตา คิ้วขมวดกล่าว : “โม่เหลิงล่ะ ?”

“ทะ ท่านหลิงตอนนี้เขา กำลัง”

“เวลาหนึ่งถ้วยชา หากเขามาไม่ทัน ฉีเป่าเจของพวกเจ้านับแต่วันนี้จงออกไปจากหอไล่ตามเมฆาเสีย” คำพูดของจ้านเป่ยเซียวรัดกุมเสมอ ขานชื่อตรงจุดสำคัญ ขณะนี้คาดไม่ถึงว่านำอำนาจคุกคามมา ความแข็งแกร่งเป็นที่ประจักษ์

ตอนนี้หลินอีไม่สนใจคิดบัญชีอีกต่อไป รีบพยักหน้า : “ได้ ๆ ๆ ท่านอ๋อง ข้าจะไป ไปทันทีนำท่านหลิงมา ท่านโปรดรอ รอสักครู่”

ระหว่างที่พูด ก็ส่งสายตาเป็นนัยให้หลินอีและมุ่งออกไป ในตอนที่ออกประตูเกือบจะชนกับเฟิ่งชิงหัวทว่าในเวลานี้มีเรื่องบางอย่างในใจ เขาไม่กล้ามองอย่างถี่ถ้วนแน่นอน

เฟิ่งชิงหัวเห็นคนข้างในเห็นท่าทางที่ระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งของจ้านเป่ยเซียว ในใจก็งงงวย

เห็นสีหน้าเมื่อครู่ของสองคนนั้น ต่อกับท่าทีของจ้านเป่ยเซียว คงมิใช่เพียงแค่เขาเป็นท่านอ๋องเจ็ด แต่เป็นสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น หรือว่าความเกี่ยวข้องของจ้านเป่ยเซียวกับหอเงาโลหิต ?

คิดเช่นนี้ เฟิ่งชิงหัวก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองไปยังจ้านเป่ยเซียว ชายสวมชุดคลุมสีดำแสงสะท้อนกลับ ดูสูงสง่า และไม่อาจหยั่งรู้ได้

เดิมทีคิดว่าเป็นเพียงท่านอ๋องไร้ประโยชน์ที่เป็นอัมพาต แต่เฟิ่งชิงหัวในเวลานี้กลับเหมือนกับพบความลับของเขาไม่น้อย

หอไล่ตามเมฆา ดำรงอยู่เช่นไรกันแน่

จ้านเป่ยเซียวเอ่ยปาก : “เข้ามา”

เฟิ่งชิงหัวก้าวเดินเข้าไป เดินไปถึงข้างกายจ้านเป่ยเซียว กล่าวเสียงเบา : “พวกเรามาขอให้คนช่วย กำแหงเช่นนี้ คงจะไม่ค่อยดีนักใช่ไหม ?”

“ขอให้ช่วยจะต้องนอบน้อม ?” จ้านเป่ยเซียวก้มหน้ามองนาง น้ำเสียงไม่ลดน้อยลง

เฟิ่งชิงหัวสังเกตปากของหลินอีที่ก้มหน้าก้มตารินชาราวกับกระตุก

เฟิ่งชิงหัวพูดไม่ออก : “เจ้าเบาเสียงหน่อยได้ไหม”

“หรือว่าเขากล้าปากโป้ง ?” จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้ว มองไปยังหลินอีที่อยู่ไม่ไกล

หลินอีสั่นเทา รีบกล่าว : “ไม่กล้า ๆ ข้าน้อยไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น !”

จ้านเป่ยเซียวหันหน้ากลับ เหลือบมองเฟิ่งชิงหัว เฟิ่งชิงหัวส่งรอยยิ้มแข็งทื่อของนางกลับมา

ยังไม่ถึงเวลาหนึ่งถ้วยชา ลมพัดแรงก็พัดเข้ามาในห้อง โม่เหลิงยืนอยู่หน้าจ้านเป่ยเซียว กำลังจะคุกเข่าลง ก็เห็นสัญญาณมือใต้เสื้อคลุมดำ ดังนั้นพฤติกรรมที่แข็งแกร่งหยุดลง แต่ท่าทียิ่งเคารพด้วยซ้ำไปกล่าว : “ท่านอ๋องเจ็ดให้เกียรติมา ข้าน้อยโม่เหลิง ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรที่ช่วยท่านได้ไหม ?”

เฟิ่งชิงหัวมองอีกฝ่ายชื่อโม่เหลิง แต่กลับมีใบหน้าเล็กที่เอาใจ อดไม่ได้ที่จะเอือมระอา

เดิมทีคิดว่าจ้านเป่ยเซียวอาจจะเพราะหอเงาโลหิตองค์กรนี้ทำให้ฉีเป่าเจหวาดกลัว ตอนนี้ดูไป เป็นเพราะระหว่างสองคนเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าของกับผู้เช่า

จ้านเป่ยเซียวเหลือบมองเฟิ่งชิงหัว กล่าวเจตนา : “ถาม”

เฟิ่งชิงหัวไม่เหมือนกับจ้านเป่ยเซียวที่ทำตัวไม่เป็น โค้งคำนับอีกฝ่ายด้วยความเคารพ จึงกล่าว : “คือว่าเช่นนี้ วันนี้ฉีเป่าเจของพวกเจ้าประมูลของของหมู่บ้านศัสตราวุธชิ้นหนึ่ง ข้าอยากถาม เจ้าสามารถช่วยข้าติดต่อคนที่ขายสิ่งนั้นได้ไหม ? หรือว่าทางเจ้ามีข่าวคราวอะไรไหม ?”

โม่เหลิงเอ่ยปากกล่าว : “เป็นเช่นนี้ เพราะพวกข้ามีข้อตกลงรักษาความลับของผู้ขาย ถ้าหากไม่มีสาเหตุอะไร พวกเราเปิดเผยเรื่องของอีกฝ่ายไป อีกฝ่ายเกิดอะไรขึ้น เช่นนั้นฉีเป่าเจของพวกเราจะไม่เดือดร้อนหรอกหรือ ? และ นี่ก็เป็นความรับผิดชอบต่อผู้ขายด้วย”

เฟิ่งชิงหัวรู้ดีว่าของประมูลเหล่านี้ต่างเป็นความลับส่วนตัว เพียงแค่ถาม ถามไม่ได้ก็ไม่สำคัญ : “เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร รบกวนแล้ว”

โม่เหลิงส่ายหน้า เหลือบไปเห็นชายข้างที่อยู่ข้าง ๆ นัยน์ตาสีดำคู่นั้นจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ

โม่เหลิงเกือบจะตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้น รีบเอ่ย : “ทว่า หากท่านมีความจริงที่อยากปกปิดพิเศษใด ๆ พวกเราสามารถเปิดเผยได้”

เฟิ่งชิงหัวกล่าวอย่างประหลาดใจ : “จริงหรือ ?”

“แน่นอน และข้าดูท่านชายก็ไม่ใช่คนเลวเช่นนั้น” โม่เหลิงพูดไป เช็ดเหงื่อบนหน้าผากตนไป

ดังนั้นเฟิ่งชิงหัวจึงกล่าว : “เป็นเช่นนี้ ข้าเคยเห็นกระดาษพิมพ์เขียวนี้ แต่ก็ถูกทำลายไปนานแล้ว ทว่าตอนนี้กลับปรากฏของจริง ข้าสงสัยว่ามีคนขโมยภาพปลอมแปลงชื่อของหมู่บ้านศัสตราวุธ”

โม่เหลิงได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง สิ่งที่เฟิ่งชิงหัวพูดนั้นสำคัญอย่างยิ่ง ถึงอย่างไร ถ้าหากเป็นของของหมู่บ้านศัสตราวุธ ถึงเวลาถูกค้นพบ หรือคนของหมู่บ้านศัสตราวุธออกมาล้างมลทิน ในเวลานั้นถือเป็นเรื่องเล็กของผู้ซื้อในการคืนสินค้า ความสูญเสียของฉีเป่าเจเป็นเรื่องใหญ่

“ความหมายของท่านชายคือ ของชิ้นนี้ ไม่ใช่ของของหมู่บ้านศัสตราวุธ ?”

“รูปภาพออกมาจากหมู่บ้านศัสตราวุธไม่ผิดแน่ แต่ของสิ่งนี้บอกได้ว่าเป็นขยะฉบับร่าง ดังนั้นข้าจึงสงสัยว่าใครกันที่มีจุดประสงค์อื่น” เฟิ่งชิงหัวกล่าวเสียงหนัก

“ท่านชายโปรดรอ ข้าจะไปหยิบข้อมูลของผู้ขาย” ระหว่างพูดโม่เหลิง ก็ออกจากห้องทันที ไม่นานนักก็วิ่งกลับมา มือถือสิ่งของเล่มหนึ่งที่เหมือนสมุดรายชื่อ

“ท่านชายโปรดดู นี่คือรูปคนคนนั้น และข้อความที่ทิ้งไว้ ตามกฎของพวกเราฉีเป่าเจ ก่อนที่จะขายออก จะจ่ายราคาจองให้กับผู้ขายเป็นเงินมัดจำ หลังจากขายแล้วจะจ่ายตามอัตราส่วนที่กำหนดไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยังไม่ได้จ่ายเงินงวดสุดท้าย คนคนนั้นจะมารับเงินในวันพรุ่งนี้” โม่เหลิงกล่าวแนะนำอย่างละเอียด