พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 64 ไม่สมปรารถนา

พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 64 ไม่สมปรารถนา
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเข้าใจทุกอย่างมาตลอด หากตอนนี้ท่านอ๋องยอมขอโทษหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ยินดีจะสงบศึกแล้วช่วยรักษาโรคนี้ให้กับท่านอ๋อง” ขณะที่พูด เฟิงชิงหัวก็หันไปยักคิ้วให้กับจ้านเป่ยเซียว
เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะสื่อความหมายไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด แต่จู่ ๆ แววตาของจ้านเป่ยเซียวกลับลึกซึ้งขึ้น จากนั้นจึงจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวแล้วพูดว่า : “เจ้าจะช่วยรักษาข้าหรือ ?”
เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า
จ้านเป่ยเซียวผ่อนคลายร่างกาย จากนั้นจึงพิงตัวลงกับพนัก : “เช่นนั้นเจ้าก็รักษาก่อนสิ”
เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นก็เดินตรงเข้าไป โดยไม่กลัวว่าจ้านเป่ยเซียวจะผิดคำพูด อย่างไรเสียนางก็มีวิธีที่จะจัดการกับเขาอยู่ดี นางจึงยกมือขึ้นเล็กน้อย แล้วดึงเข็มเงินเล่มนั้นออกมา
พลังในร่างกายของจ้านเป่ยเซียวกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ขณะที่เฟิ่งชิงหัวยังไม่ทันตั้งตัว จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ดึงตัวของหญิงสาวมานั่ลงบนตักของตนเอง และโอบเอวของนางด้วยมือทั้งสองข้าง
“ไหนบอกว่าจะรักษา ? แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ ?” จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้ว
“นี่ข้าก็……” เฟิ่งชิงหัวพูดได้เพียงครึ่งเดียวก็ชะงักไปในทันที นางจ้องมองจ้านเป่ยเซียวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แม้กระทั่งเสียงพูดก็ตะกุกตะกัก : “ท่าน ท่าน……”
“ข้าทำไมหรือ ? เมื่อครู่ยังคุยโวโอ้อวดอยู่เลยไม่ใช่หรือว่า ตนเองนั้นยอดเยี่ยมขนาดไหน เรื่องเล็กแค่นี้ยังรักษาไม่ได้ หรือว่า คิดจะเปลี่ยนวิธีรักษาแบบอื่น ?” ขณะที่พูด มือของจ้านเป่ยเซียวที่โอบเอวของเฟิ่งชิงหัวอยู่ก็รัดแน่นขึ้น
“ข้า ข้า” เฟิ่งชิงหัวคิดไหมถึงเลยว่า จู่ ๆ เรื่องทุกอย่างจะกลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้ไปได้ นั่งอยู่บนตักของผู้ชายโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน เมื่อเห็นมุมปากของชายหนุ่มที่แสยะยิ้มออกมาอย่างขี้เล่น ความดื้นรั้นในใจของเฟิ่งชิงหัวก็ระงับลงในทันที
“เจ้าทำไม ? ทำไมได้หรือ ? หรือว่าไม่อยากทำ ? คิดจะคืนคำหรือ ?”
เฟิ่งชิงหัวยอยให้ชายหนุ่มดูถูกตนเองเช่นนี้ไม่ได้ เมื่อได้ยินดังนั้นก็สูดหายใจลึก แล้วกดมือทั้งสองข้างลงบนไหล่ของชายหนุ่ม จากนั้นจึงก้มหน้าลงไปจูบชายหนุ่ม
สัมผัสเพียงผ่าน ๆ และรวดเร็ว ยังไม่ทันรับรู้ถึงรสชาติใด ๆ
แต่ตอนที่สัมผัส จ้านเป่ยเซียวกลับรู้สึกว่าขนตรงแผ่นหลังของเขาลุกชันขึ้นมาจนกระทั่งถึงก้นกบ และยิ่งทำให้รู้สึกซาบซ่านมากขึ้น
ผู้หญิงคนนี้ คิดจะดับไฟหรือเติมเชื้อไฟกันแน่ !
จ้ายเป่ยเซียวผลักหญิงสาวออกทันที ยังไม่ทันที่เฟิงชิงหัวจะพูดอะไร เขาก็หันกลับอี้กลับไปอย่างรวดเร็วเสียแล้ว จากนั้นจึงหันหลังพูดกับเฟิ่งชิงหัวว่า : “ออกไป !”
สีหน้าเก้อเขินของเฟิ่งชิงหัวหายไปในทันที แต่กลับเช็ดริมฝีปากอย่างสงบพลางพูดด้วยรอยยิ้ม : “เช่นนั้นท่านอ๋องก็รีบพักผ่อนนะเพคะ หากรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกให้รีบบอกหม่อมฉัน หากไม่ไหวจริง ๆ ก็ให้หลิวหยิ่งช่วยเหลือท่าน จะฝืนเอาไว้เช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ จะเกิดเรื่องขึ้นได้”
หลังจากเฟิ่งชิงหัวจากไปแล้ว จ้าวเป่ยเซียวก็ตบโต๊ะที่วางอยู่ด้านข้าง จนโต๊ะตัวนั้นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ในทันที
เครื่องเขียนที่วางอย่บนโต๊ะกระจัดกระจายลงบนพื้น น้ำหมึกสาดกระจายไปทั่ว หมึกที่เข้มข้นและมีสีสัน ช่างเข้ากับอารมณ์ของชายหนุ่มในตอนนี้อย่างยากจะอธิบายได้
“นายท่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ?” หลิวหยิ่งได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวก็รีบเข้ามาทันที
จ้านเป่ยเซียวหันหน้ากลับไปแล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า : “เตรียมน้ำพุร้อน ข้าจะอาบน้ำ”
ถึงแม้หลิวหยิ่งจะนึกสงสัยในใจว่า ทำไมจู่ ๆ นายท่านจึงมีความคิดเช่นนี้ แต่ก็ปฏิบัติตามคำสั่ง
หลิวหยิ่งพบว่าวันนี้นายท่านไม่ได้ดูผิดปกติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะให้เขาช่วยอาบน้ำอยู่ข้าง ๆ อีกด้วย อีกทั้งหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ยังมีท่าทีเย็นชาและยากที่จะเข้าถึงได้อีก
พระชายาทรงทำอะไรให้นายท่านไม่พอใจกันแน่ จึงสามารถทำให้เขาโมโหได้ถึงเพียงนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่สมปรารถนาอะไรบางอย่าง น่าแปลกจริง ๆ