พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” Ori of the Dragon Chain - ตอนที่ 39 - novel-lucky

บทที่４ตอนที่９

「เห้ย เควิน ไหวเปล่า？」

เพื่อนของเควินพูดกับเควินเช่นนั้น

พวกเขาเดินผ่านป่า จุดประสงค์ก็คือการปราบหมีคลั่ง

หมีคลั่ง เป็นชื่อของสัตว์อสูรที่บอกว่าเป็นหมีตัวใหญ่ เป็นสัตว์อสูรแรงค์ C แต่ความกังวลของพวกนั้นไม่ใช่หมีคลั่ง

「ฮัน？」

「ปล่อยให้กิลด์จัดการไปเหอะน่า พวกไซคลอปส์มันอยู่แถวนี้ไม่ใช่เหรอไง」

สิ่งที่กังวลก็คือพวกไซคลอปส์ที่เพิ่งพบเห็นในป่าเป็นมอนอันตรายแรงค์ A มันอาจอยู่ใกล้ๆกับพวกเขา หากสังเกตดีๆสมาชิกคนอื่นๆก็กำลังหวาดกลัวอยู่

「เฮ้ย ช่างมันเหอะน่า พวกนั้นก็บอกแล้วว่ามันอยู่ในส่วนลึกของป่า อาจจะเห็นมันหลงฝูงก็ได้ ถ้ามาแค่ตัวเดียวน่ะไม่ยากเย็นหรอก」

「……อืม ก็จริงนะ……」

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเควินจะไม่โกรธกับสมาชิกที่ทำท่าทางหวาดกลัวไซคลอปส์ แน่นอนเขาเป็นถึงคนที่มีความสามารถมากที่สุดในสถาบัน ความสามารถและความมั่นใจในตัวเอง แม้จะดูเย่อหยิ่งไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ได้เขาคอยจัดการทั้งนั้น

「เน่！　ถ้ากลัวจะกลับบ้านก็ได้นะ」

「มะมะไม่ได้กลัวสักหน่อย！！　ไม่เป็นไรหรอก！」

「ฮัน！　ไม่เป็นไรหรอกน่า」

เควินเดินหน้าต่อไปขณะที่ยังหัวเราะเยาะเหล่าสมาชิกที่ไม่สบายใจ เควินยังคงมั่นใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้ท่าทางจะดูแย่ แต่ในฐานะผู้นำเขาแข็งแกร่งและทรงพลังเป็นอย่างมาก

「อืม？」

เควินที่เดินนำหน้าอยู่ก็หรี่ตาลงและมองไปรอบๆ หูสีเงินซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของเผ่าหมาป่าสีเงินกำลังเคลื่อนไหวโดยไม่ลังเล และจมูกเองก็กำลังทำงานเหมือนกัน

「เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? เควิน？」

「อย่าเข้ามา…………」

เมื่อหนึ่งในสมาชิกพยายามเข้าหาเควินตะโกนเสียงดังบอกว่าไม่ให้เข้ามา

ในเวลานั้นเอง พวกทหารในชุดเกราะก็ปรากฏตัวขึ้นตรงพุ่มไม้

โล่และชุดเกราะของพวกเขาถูกสลักตราของเมืองอัลคาซัม เป็นผู้พิทักษ์แห่งอัลคาซัม

「นี่เจอพวกนักเรียนของสถาบันโซลมินาติ…นี่พวกนายไม่ได้ยินรายงานของกิลด์งั้นเหรอ？　ที่นี่มันอันตรายกลับเข้าเมืองไปซะ」

「หะ！　ทำไมต้องมาฟังที่แกพูดด้วยวะ」

เมื่อพวกทหารเจอพวกเควินก็รีบไล่กลับเมือง แต่เควินละเลยคำเตือนของพวกเขา

ท่าทีที่ไม่เคารพพวกเขารบกวนจิตใจเหล่าทหารอย่างมาก และน้ำเสียงของเขาเริ่มมีอารมณ์มากขึ้น

「พวกเราเป็นคนดูแลเรื่องนี้ นักเรียนอย่างพวกเธอไม่มีปัญญาจัดการไซคลอปส์ได้หรอก」

「นั่นมันก็เรื่องของแกสิวะ ไม่ได้เกี่ยวกับข้าสักหน่อย」

ทหารยังคงเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่เควินก็ไม่ได้ลดละท่าทีลงเลย มันยิ่งทำให้เหล่าทหารปวดหัวกันไปใหญ่

◇◆◇

「แม้ว่าพวกนายจะอยู่ที่นั่นก็มีแต่ตายเปล่า กลับบ้านไปซะ！」

「เหอะ！ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาฟังคนที่ต้องใช้จำนวนคนเข้าว่าจัดการไซคลอปส์หรอก」

「ไม่ต้องกลัว！　ถ้ายังพูดจาแบบนั้นอีกละก็พูดจาเห็นแก่ตัวแบบนี้ เดี๋ยวปัดจับเข้าคุก！！」

「ก็นะ！　ถ้าทำได้ก็ลองดู「พอแค่นั้นแหละ……」！！」

「ท่านจิฮัด……」

เขาคิดว่าเหล่าทหารน่าจะพูดคุยได้ราบรื่นแท้ๆ ทันใดนั้นนักรบที่มีดาบใหญ่พาดหลังอยู่ก็พุ่งมาทางนี้ ผมสีดำแกมขาวมีผิวคล้ำและใบหน้ามีรอยแผลลึก

แม้ว่าเขาจะอายุประมาณ 40 กว่าปีแล้ว แต่ดวงตาอันแสนเฉียบคมและร่างกายที่มองเห็นได้ภายใต้เกราะสีเงินนั้นถูกปลุกคลุมไปด้วยร่างกายอันหนาแน่น จิตวิญญาณของเขายังดูเหมือนคนอายุ 20 ยังได้

จิฮัด・รัลเดล

อัศวินที่อยู่ในกลุ่มอัศวินเงินสีรุ้ง เขาเป็นหนึ่งในนักดาบชั้นนำของทวีปและมีฉายาว่า “กรามค้าง”

เขายังเป็นคนสอนที่สถาบันโซลมินาติ และยังเป็นอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในอาร์คาซัม

ครั้งนี้เอง อัศวินเงินสีรุ้งได้รับข้อมูลจากกิลด์ว่ามีไซคลอปส์ปรากฏตัวขึ้นเลยส่งพวกเขามาจัดการอันตรายแถวนี้

◇◆◇

「ต้องขอโทษด้วยนะคุณเมาส์ นักเรียนของข้าทำให้ลำบากสินะ」

「ไม่หรอกครับ ท่านจิฮัด……」

「ความผิดของลูกศิษย์ก็เป็นความผิดของอาจารย์เช่นกัน ดังนั้นโปรดยกโทษให้ด้วยเพราะข้าเป็นคนดูแลเจ้าพวกนี้เอง」

จิฮัดคำนับกัปตันป้องกันเมืองอย่างเมาส์ด้วยใจจริง

กัปตันเมาส์ที่ทำท่าทางหวาดกลัวกับนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ในทวีปอาร์คาซัมเมื่อ 10ปีก่อนผู้หยุดการรุกรานครั้งใหญ่

มีอิสระในการเข้าป่า แต่ถ้าตายก็ไม่มีสิทธิโทษใครได้ ต้องยอมรับความเสี่ยงเอง ไม่ว่าจะใครก็ตาม

อย่างไรก็ตาม ถ้าคนๆนั้นบอกถึงขนาดนี้ก็ยังไม่ฟัง แต่ว่าช่วยไม่ได้

「……เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นจะฝากให้คุณจิฮัดดูแลพวกนั้นเอง」

「ขอบคุณมากครับ・・・・・・พวกเจ้าจะตามมาก็ได้แต่หากเกิดอันตรายอะไรขึ้นมาให้รีบทำตามคำแนะนำของข้าทันที」

หลังจากเขาขอบคุณเมาส์เสร็จก็หันมาทางเควินและเตือนพวกเขาอีกครั้ง

บางทีพวกนักเรียนเองก็คงเข้าใจสถานการณ์จึงพยักหน้า

「เควินแกเองก็ด้วยนะ。」

「หืมมม………เอางั้นก็ได้」

จิฮัดถามเควินอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

เควินรับปากจิฮัดนั้นแข็งแกร่งกว่าตัวเขาเป็นอย่างมาก เลยยอมรับอย่างเชื่อฟัง

「เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไปกัน……」

ถ้าทำตามคำแนะนำก็ไม่มีอะไรต้องพูดเยอะ จิฮัดเริ่มเดินเข้าไปในป่าลึก เควินและเมาส์เองก็เดินตามเขาไป

ในส่วนลึกของความมืดมิด ราวกับว่าความมืดจะปกคลุมตลอดไป

◇◆◇

ยักษ์ทั้งสามกำลังวิ่งเข้าหาชายหนุ่ม

กำแพงเนื้อที่เรียงตัวกันจนพื้นสั่นสะเสือนและวิ่งมาเหมือนดั่งคลื่น

ความรุนแรงของมันทำให้ฝุ่นปกคลุมบริเวณโดยรอบซะหมด

แม้แต่นักผจญภัยระดับสูงยังต้องหวาดหวั่นกับจิตสังหารที่อยากจะฆ่าของเหล่ายักษ์พวกนี้

อย่างไรก็ตามโนโซมุมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา

จิตใจอันเร่าร้อนกำลังลุกโชน

โนโซมุเปรียบเป็นโคลนภายในลาวา และอารมณ์ก็กำลังปะทุขึ้นเป็นแม็กม่า ตอนนี้ยักษ์ตรงหน้าเทียบได้กับเส้นผมเท่านั้นเอง ตัวเขาที่เจอเจตนาฆ่าขนาดนี้แต่ยังมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย

“…3.4.5 ในตรงต้นทาง? ที่เหลือคือด้านขวา 2 และทางด้านซ้ายมี 3 ตัว……”

โนโซมุเห็นกำแพงเนื้อขนาดใหญ่กำลังเข้าใกล้ตัวเอง แต่ตัวเขาก็ยังคงใจเย็นอยู่ แม้ว่ามันจะกลายเป็นเนื้อสับในอีกไม่กี่วิก็เถอะ เขาคิดว่าจะจัดการกับยักษ์ตรงหน้านี่ยังไง

ตอนนี้เขาไม่มีความลังเลอีกต่อไปและเขาปลด “พันธนาการ” ออกแล้วสมาธิของเขานั้นสูงมากความคิดถูกเร่งจนถึงขีดสุด ทำให้เหมือนกับเวลาตรงหน้ามันช้าลง

ในโลกนี้มีโนโซมุที่คิดวิธีการหลากหลายเส้นทางในหัวของเขาว่าจะจัดการกับพวกมันยังไง ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที

พลังงานจำนวนมากบีบอัดอยู่ที่ดาบคาตานะ มันบีบอัดมากเสียจนใบดาบส่องแสงประกายเจิดจรัส

ระยะห่างระหว่างยักษ์กับโนโซมุเหลือไม่กี่เมตร มันเป็นระยะที่ยักษ์ที่มีพละกำลังถึงสองเท่าเคลื่อนไหวไม่ถึงวิด้วยซ้ำ

ยักษ์เหล่านั้นที่มาล้อมรอบ ความตายของโนโซมุที่กระชั้นชิด

◇◆◇

แต่ว่าวินาทีถัดมาโนโซมุชิงลงมือ

พื้นดินที่เขาเหยียบอยู่แตกกระจายและเขาก็เร่งความเร็วทันที เข้าหาศัตรูก่อนที่มันจะเข้าหาและไปโผล่ทางด้านซ้ายมือของยักษ์เหล่านั้น

พวกมันตกใจรีบเหวี่ยงกระบองมาทางโนโซมุทันที

“ดวงตาแห่งความบ้าคลั่ง”กล้ามเนื้อที่ส่งเสียงหนาแน่นพลังเพิ่มขึ้นสองเท่าและกระบองก็ถูกเหวี่ยงมา

แม้ว่าจะด้อยกว่าไซคลอปส์ทั่วไป แต่มันก็มีพลังพอที่จะฆ่าคนๆเดียว

อย่างไรก็ตาม โนโซมุฟันมันทิ้งทันที

กระบองที่ควรจะทุบศีรษะโนโซมุจนแหลกละเอียดกลับกระเด็นออกไปเพราะโนโซมุออกแรงฟันด้วยมือข้างหนึ่ง

โนโซมุมองดูไม้กระบองที่กระเด็นออกไปและคราวนี้เขาเสริมพลังไปที่ฟักดาบอีกข้างแล้วปล่อยคมดาบออกไป

ฝักดาบที่ถูกฟันออกไปกระแทกเข้ากับข้อศอกของไซคลอปส์ ข้อต่อของมันแตกและแรงกระแทกนั่นก็ทำให้แขนมันงอเหมือนท่อนซุง

นอกจากนี้แขนที่สูญเสียข้อต่อก็โดนโนโซมุกระโดดขึ้นไปและใช้วิชาดาบ “คมดาบผ่ามายา-หวนคืน-”ตัดร่างของมันเป็นสองส่วนและตัดอีกสองร่างเป็นสองท่อนพร้อมกับไม้กระบองที่มันถือ

โนโซมุใช้ก้าวพริบตามุ่งเข้าหาไซคลอปตรงกลางอีก 5 ตัว

ไซคลอปตรงหน้าทั้งห้าตัวต่างฟาดไม้กระบองเพื่อพยายามฆ่าโนโซมุ แต่โนโซมุเคลื่อนไหวด้วยท่าทางอันแสนซับซ้อนด้วยความเร็วสูงและใช้ก้าวพริบตาดาบเริงระบำ หลบไม้กระบองได้อย่างง่ายดาย

◇◆◇

จุดประสงค์ของโนโซมุคือการใช้ความเหลื่อมล้ำทางกายภาพระหว่างคู่ต่อสู้กับเองจัดการศัตรูแต่ละตัว

สิ่งมีชีวิตตัวกระจ้อยกำลังดิ้นรนต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยตัวนี้จะไม่สามารถเอาชนะตัวใหญ่ได้ นั่นก็เพราะว่าความสามารถของเจ้าตัวน้อยมันไม่ธรรมดา

ความต่างของกำลังนั้นห่างกันอย่างแน่นอน แต่ในทางกลับกัน การได้สู้ตัวต่อตัวเก่งกว่าในด้านความคล่องตัวและความเร็วที่มีมากมาย มันทำให้ร่างกายและความคิดของพวกมันตามไม่ทันกัน

การเคลื่อนไหวของโนโซมุตอบสนองได้อย่างรวดเร็วและความคิดจนถึงขีดสุดและความสามารถทางกายภาพที่สูงกว่าเหล่ายักษ์ไปแล้ว

แม้จะโดน 5 ต่อ 1 แต่ก็ไม่หวั่น

พวกมันไม่สามารถตอบสนองต่อการโผล่มาของโนโซมุในทันที

โนโซมุฟันร่างทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยดาบทั้งสองข้างและแทงเข้าไปในร่างกายของพวกมัน

พวกมันพยายามสลัดออกและพยายามไล่โนโซมุออกไป แต่โนโซมุที่เห็นวิถีของกระบองที่ฟาดมานั้นช้าจนผิดปกติ และโนโซมุก็ตอบสนองมันเหมือนปกติ

หลังจากอ่านวิถีเสร็จเขาก็วิ่งไต่ขึ้นไปบนกระบองขึ้นไปบนไหล่ของตัวยักษ์

มันพยายามจะจับตัวโนโซมุที่วิ่งไต่ขึ้นไป

โนโซมุพุ่งเข้าใส่ยักษ์ที่มีพลังมหาศาล มันพยายามกดดันโนโซมุและมันพยายามจะออกวิ่งเพื่อสลัดตัวโนโซมุให้หลุด

ไซคลอปส์ที่พยายามจะหยุดโนโซมุต่อยเข้าไปที่เขาแต่ว่าก็กลายเป็นเนื้อสับไปแล้ว

◇◆◇

ร่างของยักษ์ปลิวไปกับแรงกระแทกของหมัดตัวเอง เขาอยู่ตรงนั้นและหมัดเองก็จ่อหน้าเขาอยู่แต่ว่ามันไม่โดนโนโซมุเลยแม้แต่น้อย

“ผันผวน”

เทคนิคทำลายอวัยวะภายในเช่นเดียวกับวิชาคิ “ขาดสะบั้น” ร่างกายที่ถูกโจมตีไปที่ขา สะโพกและลำตัว

แรงกระแทกทั้งหมดนั่นกระแทกเข้าไปที่ลำตัวจนกลายเป็นคลื่นกระแทกและแทรกซึมเข้าไปในร่างของฝ่ายตรงข้ามจนอวัยวะภายในถูกทำลาย

มันเป็นเทคนิคทางร่างกายตรงๆ ไม่ใช่เทคนิคคิและไม่มีการเปิดใช้งาน นอกจากนี้มันเป็นเทคนิคที่ยากจะป้องกันเพราะมันโจมตีได้สมบูรณ์แบบ

เดิมทีปกติมันเป็นเทคนิคของวิชาดาบ มันถูกใช้เวลาใช้ดาบไม่ได้และถึงแม้จะเป็นการยากที่จะฟาดเข้าไปอย่างแรง แต่มันเป็นเทคนิคที่อุ่นใจได้มากในสถานการณ์ที่ไม่สามารถใช้ดาบได้

ไซคลอปส์ที่โดนเทคนิคนี้เข้าไปร่างกายแหลกสลาย ทำให้มันตายในทันที

「อั่ก！」

ทันใดนั้นเองเลือดก็พุ่งออกมาจากไหล่ของโนโซมุ เลือดไหลอยู่ใต้เสื้อผ้าของเขา

นี่ไม่ใช่จากหมาป่าหรือไซคลอปส์แต่มันเป็นเพราะพลังของเทียแมทที่เกินควบคุมจนเปิดปากแผล

พลังของเทียแมทที่โนโซมุใช้นั้นมันมากกว่าพลังของดราก้อนสเลเยอร์คนอื่นๆ

พลังของมันไม่เหมาะกับมนุษย์เลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะมีความสามารถแต่ก็จะถูกมันกลืนกินหากไม่มีความสามารถในการ “พันธนาการ”ไว้

จนถึงขณะนี้ หลังจากปลด “พันธนาการ”โนโซมุก็พยายามควบคุมมันมาตลอด แต่ว่าพลังนี่มันก็จะทำลายร่างกายของเขาทุกครั้ง เขาควบคุมมันได้ในระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น

แต่ตอนนี้มันเกินควบคุมไปแล้ว เขาลืมไปด้วยซ้ำที่จะควบคุมมันและพลังนั่นก็เริ่มกลืนกินร่างกายเขา

บางทีเพราะมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดแทรกซึมเข้ามาทำให้เขาเริ่มที่จะเริ่มกลับมาควบคุมมันอีกครั้ง ไม่งั้นการดำรงอยู่ของตัวตนที่ชื่อโนโซมุได้หายไปจากโลกนี้แน่

「「「「「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」」」」」

ไซคลอปส์ทั้งห้าที่โนโซมุทิ้งไว้ด้านหลังพุ่งเข้ามาและมันก็เริ่มฟาดกระบองใส่โนโซมุ

โนโซมุปัดป้องกระบองที่ถูกฟาดมาด้านหน้าด้วยมือเปล่าและผลักมันไปกระแทกกับกระบองที่มาทางซ้าย

เสียงคำรามเกิดดังก้องไปทั่วการปะทะของกระบองสองอันส่งแรงสั่นสะเทือนมหาศาล แต่โนโซมุก็จัดการกับการโจมตีทางขวาโดยไร้ซึ่งความกังวล

กระบองที่ถูกซัดไปด้านข้างก็แตกออกโนโซมุหยิบดาบขึ้นมาฟันจนกระบองแตก

โนโซมุฟันทะลุร่างของเหล่ายักษ์ที่กำลังตะลึงกับกระบอกที่แตกไป ไซคลอปส์อีกสองตัวก็โดนฟันไปพร้อมๆกัน

ยักษ์สามตัวแยกเป็นหกส่วนและกลิ้งลงไปกับพื้น

หลายสิบวินาทีผ่านไปยักษ์เจ็ดตัวถูกสังหาร

ไซคลอปส์ที่เหลืออีกสองตัวพุ่งเข้าหาโนโซมุ โนโซมุเห็นภาพตรงหน้าก็ส่งพลังลงไปในฝักดาบ

การที่โนโซมุอัดแน่นพลังไว้ในฝักดาบนั้นจนแขนของเขาฉีกออกมาเลือดพุ่งออกมาจากบาดแผล แต่โนโซมุก็กระแทกหมัดลงพื้นโดยไม่ลังเล

คิ“ระเบิดทำลายล้าง”

กระแสวิญญาณที่พัดผ่านต่อหน้าผืนดินของเหล่ายักษ์ ไซคลอปส์ที่วิ่งมาไม่หยุดก็โดนเสาไฟอันแสนบริสุทธิ์เผาไหม้จนเสียชีวิต

◇◆◇

（จัดการเศษสวะหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ไซคลอปส์เท่านั้น…………）

ไซคลอปส์ทั้งหมดตายลง และโนโซโมุก็กลั้นหายใจพร้อมกับวิ่งไปพร้อมกับร่างที่ฉีกขาดตามส่วนต่างๆ เลือดจำนวนมากกระฉูดออกจากร่าง แต่โนโซมุไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

โนโซมุสัมผัสได้ถึงแสงสีแดงสดตรงหน้าที่ฉายอยู่ตรงหน้า เทียแมทกำลังอาละวาดอยู่ในตัวเขา จนทำให้เขาอยากอาละวาดออกมา

“ฝากทุกอย่างไว้ที่ข้า ปลดปล่อยมันออกมาซะ ทุกอย่างที่ตรงหน้า ข้าจะเผามันให้เป็นจุล！”

โนโซมุและ “หมอนั่น”เข้ากันได้ดีกว่าที่เคยและเสียงที่ก้องอยู่ในใจของผมก็เหมือนกับจะหลอมรวมตัวเขากับผมให้เป็นหนึ่งเดียว ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าตัวผมเป็นใครเป็นเขาหรือตัวผมในตอนนี้

หัวใจเต้นรัวขึ้นและพลังมันพุ่งพล่านมากกว่าที่เคย ทุกครั้งที่หัวใจเต้น ราวกับชีวิตของโนโซมุกำลังจะตายจากเพราะเลือดจำนวนมาก บาดแผลนั้นกลายเป็นรอยแกะสลักและลุกจนเป็นไฟ และเขาก็เริ่มรู้สึกที่จะสบายตัวมากขึ้น

โนโซมุจ้องมองไปยังไซคลอปส์อีกสามตัวที่เหลือ

ไซคลอปส์ที่ควรจะบ้าคลั่งไปแล้วมันกำลังอยู่ในท่าทางสับสน

แต่ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรด้วย โนโซมุผลักดันตัวเองในทันทีและแผลใหม่ก็ผุดขึ้นที่ขา

จากทั้งสามมีสองตัวที่พุ่งมาด้านหน้า แต่มันสายไปแล้ว

โนโซมุที่เร็วยิ่งกว่าไซคลอปส์ที่เหวี่ยงกระบองลงมา เขาย่องไปยังพื้นที่โจมตีของตัวเองและเขาก็ฟันแขนทั้งสองข้างของมันทิ้ง แขนนั้นปลิวไปตามลมพร้อมกับกระบองนั่นและดาบที่ย้อนกลับมาก็ฟาดฟันไปที่อกมันอย่างรวดเร็ว

การฟันของโนโซมุทะลุหน้าอกที่หนาราวกับแผ่นเหล็ก แต่แผลมันตื้นจนไม่น่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ว่าแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

ทันใดนั้นรอยฟันที่โนโซมุปล่อยออกไปก็ตัดผ่านหน้าอกจนแผลขยายออกทันที เมื่อผืนพิวของแผลเปิดใหญ่ขึ้นก็มีคมดาบนับไม่ถ้วนฟาดฟันเข้าไปไม่ยั้ง

คิ“ปัดฝุ่น”

หาก “คมดาบลวงตา”เป็นการฟาดฟันที่ฟันศัตรูจากสองทิศทางเทคนิคนี้ก็เป็นการฟันที่จะฉีกกระฉากร่างของคู่ต่อสู้ออกมา ใบมีดที่ปล่อยไปยังกล้ามเนื้อมันจะขยายออกและกลายเป็นเหมือนเข็มนับไม่ถ้วนฟาดฟัน มันเป็นเหมือนกับการขูดร่างของคู่ต่อสู้เหมือนตะไบ

ไซคลอปส์ที่ถูกฉีกหน้าอก นั้นจนกล้ามเนื้อและซี่โครงหน้าอกหายไปด้วยการ “ปัดฝุ่น”

ปอดและหัวใจของมันร่วงหล่นออกมาและไซคลอปส์ก็ล้มลงพร้อมกับเลือดจำนวนมาก

◇◆◇

โนโซมุกระโจนเข้าหาไซคลอปส์ตัวอื่นและกระแทกหน้าของมัน หักกระดูกคอของมันและกระโดนข้ามหัวและขึ้นไปบนหลัง

เมื่อลงจอดบนหลังยักษ์อีกตัวก็ฟาดดาบเข้าไปที่หลังของมัน

พลังงานที่ถูกอัดและแรงกระแทรกนั่นทำลายอวัยวะภายในของไซคลอปส์ อวัยวะภายในถูกระเบิดออกมาและกระเด็นไปทั่ว

（ตัวสุดท้ายแล้วสินะ…………）

โนโซมุเผชิญหน้ากับไซคลอปส์ตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่ขณะที่ร่างกายของเขาอาบไปด้วยเลือดและแผลที่เกิดขึ้นจากการใช้พลังของดราก้อนสเลเยอร์

「โอววววววววว！　โฮวววววววววววววววววววววว！」

เสียงคำรามของไซคลอปส์ตัวสุดท้ายท่ามกลางแสงดาวอันระยิบระยับ จะกลัวสัตว์อสูรตัวกระจ้อยตรงหน้าหรือพยายามจะข่มขวัญเพื่อสร้างแรงใจให้กับตัวเองเพื่อข่มความกลัวนั่น

อย่างไรก็ตามโนโซมุอ่านใจมันไม่ออกหรอกทั้งหมดที่มีอยู่ในตอนนี้คือกำจัดทิ้งซะ

「ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」

ไซคลอปส์พุ่งเข้าโนโซมุด้วยเสียงคำรามดังลั่น มันทำไปเพราะเพื่อข่มขู่ศัตรู แม้มันกำลังคลั่งแต่มันก็ไม่สามารถเอาชนะศัตรูตรงหน้าได้

แต่มันก็ไม่หนี เพราะอยากแก้แค้น คลั่ง หรือทำตามสัญชาตญาณ

ไม่มีใครรู้เหตุผลของมัน

โนโซมุเองก็ไม่รู้ เพราะนี่คือสนามรบ เขาไม่มีเวลามาสนใจเหตุผลของฝ่ายตรงข้าม เพราะที่แห่งนี้ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า

มือของโนโซมุจับด้ามดาบที่เก็บเขาฝัก ในเวลาต่อมา แขนข้างหนึ่งของยักษ์ก็โดน “แฟนท่อม” ฟันทิ้ง

「ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！！」

อย่างไรก็ตามมันไม่สนแขนที่ขาดออกไปและยังเข้าหาโนโวมุ

อย่างไรก็ตามมันเดินมาก็โดน “คมดาบมายา-หวนคืน-”จนแขนขาดอีกข้าง

แขนขาดทั้งสองข้างแต่มันก็ไม่ยอมแพ้

ไซคลอปส์เริ่มพุ่งมาทางโนโซมุและพยายามโจมตีเขา

“อย่างน้อยก็ขอชมเชยให้ละกันเจ้าเศษสวะ！！”

มันตะโกนก้องและพุ่งเข้ามาหาและดูเหมือนว่าโนโซมุจะเผลอพูดภาษาสัตว์อสูรออกไปโดยไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามเสียงนั่นก็ไปไม่ถึงมัน

โนโซมุเอามือสองข้างจับสะโพกและส่งพลังงานจำนวนมากจนบีบอัดแน่น

เทคนิคนี้ถูกปลดปล่อยออกมาหลังจากมันเข้าใกล้โนโซมุได้ไม่กี่ก้าว

คิ“ปืนใหญ่”

กระแสของพลังงานที่ถูกบีบอัดและปล่อยออกมาในทิศทางเดียวกับไซคลอปส์ที่เข้ามาทางโนโซมุ และร่างยักษ์นั่นก็ปลิวไปทันที

ไซคลอปส์กระแทกลงกับพื้น แขนทั้งสองข้างที่ขาดไปแล้ว พยายามลุกขึ้นโดยใช้ร่างกายท่อนยบน และภาพสุดท้ายที่เห็นคือสัตว์อสูรตัวน้อยที่กำลังถือดาบคาตานะอยู่

◇◆◇

โนโซมุส่งพลังจำนวนมากไปยังดาบและบีบอัดมันจนแน่น

เขาแทงออกไปด้วยมือข้างเดียวราวกับถือคันธนูที่เล็งเป้าและปิดฉากมันด้วยการโจมตีเดียว

พลังมหาศาลที่ปลดปล่อยอยู่ทั่วร่างโนโซมุทำให้บรรยากาศรอบๆมีเสียงดังสนั่นไปทั่ว แต่โนโซมุไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย

ร่างของโนโซมุจมดิ่งลงไปชั่วครู่ จากนั้นก็ระเบิดเสียงคำรามอยู่รอบพื้นตรงหน้าของไซคลอปส์

ตอนนั้นเองดวงตาของพวกเขาสบกัน ดวงตาของยักษ์หยุดคลั่งแล้ว พวกเขาต่างจ้องมองกันและกันมองไปยังสิ่งมีชีวิตตรงหน้า โนโซมุที่เห็นก็ใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย

ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า

การเผชิญหน้าชั่วขณะชีวิตอันแสนยาวนาน

คิ“ทะลวงแก่นแท้”

โดยไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ โนโซมุจึงปลดปล่อยลูกธนูที่ง้างเอาไว้

◇◆◇

ไซคลอปส์ตายจากการโดนโจมตีด้วย “ทะลวงแก่นแท้” ที่ผมปล่อยออกมาจนทะลุหลังมันและระเบิดออก ยังไงก็ตามมันเกิดเป็นรูยักษ์ขนาดใหญ่

“ทะลวงแก่นแท้”

เป็นการประสานวิชาของ “คมดาบลวงตา”กับ”ปัดฝุ่น”เข้าด้วยกัน ใบมีดอัดอากาศอันรุนแรงจะพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม จากนั้น”ปัดฝุ่น”ก็จะถูกใช้งาน มันเป็นเทคนิคที่อันตรายอย่างยิง เพราะคนที่โดนฟันจะเกิดบาดแผลทั่วร่างกายนับไม่ถ้วน

ทำไมตอนนั้นหมอนั่นถึงได้หลุดจากสภาพบ้าคลั่ง

ยอมแพ้ยังงั้นเหรอ？　หรือมีเหตุผลอื่น？

ผมเองก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ทำเต็มที่แล้ว อย่างน้อยผมก็สู้กับมันเหมือนที่สู้กับเทียแมท

แต่ทำไม หมอนั่นจึงไม่ดิ้นรนจนถึงที่สุด ทำไมถึงไม่รักชีวิตตัวเองกันเลย…………。

ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนหน้านี้มันทำให้ผมหวนนึกถึงเหตุผลเหล่านั้น

「…………อาาาาา……」

ทัใดนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าที่ย้อมเต็มไปด้วยเลือด โศกนาฏกรรมที่ผมก่อขึ้นกับพวกเหล่าไซคลอปส์และหมาป่าด้วยตัวคนเดียว

ร่างกายของไซคลอปส์จำนวนมากกระจัดกระจายไปทั่ว มีทั้งที่ส่วนบนส่วนล่างแยกจากกัน มีทั้งตัวที่ลำตัวเป็นรู มีทั้งตัวที่อวัยวะภายในหายไปจนหมด ตัวที่ถูกเผาทั้งตัว และอีกมากมาย แต่ละศพต่างตายด้วยวิธีการอันแสนโหดเหี้ยม

เลือดที่ไหลออกมาจากศพเหล่านั้นย้อมพื้นที่โดยรอบให้เป็นสีแดงสด เกิดเป็นบ่อเลือดขนาดใหญ่

ความฝันสีแดงสดนั้นย้อนเข้ากลับมาในหัวอีกรอบ

กลิ่นของเลือดทั่วทั้งเมืองอาร์คาซัมและคนคุ้นหน้าที่ถูกเผาตาย

สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าขึ้นบ่อเลือดขนาดใหญ่และตัวผมที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดสดๆ

ทั้งสองเป็นภาพแห่งความมรณาที่ไม่สามารถจะพรรณาได้

「อั่กกกกกกก！！！　อ๊ากกกกก！！」

ผมรู้สึกอยากจะอาเจียนสิ่งที่อยู่ในท้องออกมาอย่างรุนแรง ผมทนไม่ไหวแล้ว คุกเข่าลงและพ่นสิ่งของต่างๆมากมายในท้องลงไปในบ่อเลือด

รสเปรี้ยวกระจายไปทั่วทั้งปากและกรดในกระเพาะที่กำลังเผาผลาญลำคอ

「หึ หึ หึ หึ หึ……」

ความรู้สึกอยากอาเจียนมันยังไม่หายไปแม้ว่าจะพ่นทุกอย่างออกมาจนหมดแล้ว แม้แต่น้ำย่อยในกระเพราะอาหารก็ปล่อยออกมา

「ตัวผม เป็นอะไร……」

“อยากแข็งแกร่งไม่ใช่เหรอ?”

ผมเองคิดแบบนั้นอย่างแน่นอน ผมต้องการสนับสนุนความฝันของลิซ่าและพยายามแข็งแกร่งขึ้นเพื่อสิ่งนั้น นับแต่นั้นเป็นต้นมาหลังจากเกิดเรื่อง ก็หนีมาตลอด แต่อย่างน้อยก็อยากจะแกร่งขึ้นจริงๆ

เมื่อมองมือทั้งสองข้างที่เปื้อนเลือดและอาเจียนออกมา

มือของฆาตกรที่ฆ่าทุกอย่างไม่เลือกหน้าเพราะกิเลสของตัวเอง

แต่มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ได้อยากแข็งแกร่งขึ้นเพื่อเป็นแบบนี้

ถึงจะหนี แต่อย่างน้อยก็ไม่อยากจะพรากชีวิตของผู้อื่นไปทั่ว！！

「สำหรับผมแล้ว………ถ้าเป็นแบบนี้ละก็………………ไม่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นหรอก…………」

ร่างของผมทรุดลงไปในทะเลเลือด ผมถูกอารมณ์กลืนกินจนทำลายซึ่งเหตุผลไป และจิตสำนึกของผมในตอนนี้ก็โดนความมืดพรากไปแล้วเช่นกัน