พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” Ori of the Dragon Chain - ตอนที่ 67 - novel-lucky

Ch.67 – บทที่ 5 ตอนที่ 14
Provider : รินคะน้า

บทที่５ตอนที่１４

ข้า ทอมมี่ และคามี่เดินไปในป่าที่มืดสลัว งานที่โนโซมุบอกมาคือการเก็บดอกไม้เรจิน่า

ดอกเรจิน่าใช้เป็นวัตถุดิบทำโพชั่นและการผสมน้ำหวานของดอกไม้นี้กับน้ำยาจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพให้ยาเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามน้ำหวานมันอยู่ได้ไม่นานและจะเสื่อมสภาพภายในสองสามวันหลังจากเก็บมันขึ้นมา

ไม่ว่าประสิทธิภาพแค่ไหน แต่โนโซมุก็คิดมาถี่ถ้วนแล้วว่าดอกไม้นี่มันพกพาได้ง่ายเลยต้องการคนที่มีความคล่องตัวสูงในการทำงาน

「……นี่ หมอนั่นจะยังสบายดีไหมนะ？」

「……ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน…แต่ก็ช่วยไม่ได้จินเขาบอกไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำแบบนี้……」

「……ไม่เป็นไรหรอกน่า มีข้าอยู่ด้วยเลยนะส่วนทางนั้นก็มีเจ้านั่นอยู่ด้วย」

ทอมมี่และคามี่บ่นออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่ว่าข้าก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปนโมโหนิดหน่อย

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วทำท่างง สำหรับข้าแล้วเห็นแล้วหน้าหงุดหงิดเป็นบ้า

「ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะพวกแกที่มาขอร้องเองไม่ใช่เหรอไงกัน ตอนนี้ก็ช่วยร่วมมือกันหน่อยได้ไหม? คุณผู้นำ」

「「เอ๊ะ！！」」

ผู้นำของเขาคือจินใช่มะ คามี่และทอมจ้องมองมาทางข้าอาจเป็นเพราะคิดว่าข้าเยาะเย้ย พวกเขามองมาที่ข้าด้วยสายตาที่น่ารำคาญ

「หืมมมม นี่มีความภาคภูมิใจเหลืออยู่บ้างไหมนิ……」

「……นั่นสินะอย่าทำตัวโง่ไปหน่อยเลยน่า เราไม่ได้เก่งเท่ามาร์สักหน่อยนะ แต่เราก็ยังมีความภาคภูมิใจที่ได้เข้าเรียนที่นี่……」

「เออ！　ดูเหมือนพวกแกจะเชื่อใจหมอนั่นน่าดูเลยนี่หว่า หมอนั่นแสดงอะไรให้เห็นยังงั้นรึ？　พอกลับถึงบ้านก็พูดอะไรไม่ออกเลยรึไง」

ทอมมี่และคามี่เองพยายามแหย่ข้า แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ต้องทำงานร่วมกัน

「พูดอะไรน่ะ น่าจะเห็นความสามารถของหมอนั่นในการต่อสู้ครั้งล่าสุดแล้วนะ ทั้งข้าแล้วก็โนโซมุก็เอาชนะพวกแกมาได้ พวกแกนี่เก่งจริงปะเนี่ย？」

ข้าเองก็ยั่วโมโหพวกนั้นกลับ

「ก็เอาสิ ถ้าอยากจะเห็นนักละก็ ลองเข้ามาดูหน่อยไหมละ！」

คามี่ประกาศออกมาอย่างแน่วหแน่และทอมมี่เองก็จับตามองข้า แต่ว่าพวกเราก็เริ่มเดินกันไปอีกครั้ง

ข้าเหลือบมองทั้งสองคน ทั้งสองคนดูมีอาการหงุดหงิดกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่าขวัญกำลังใจเองก็สูงขึ้นแล้วเช่นกัน ดูเหมือนว่าจะคิดถูกนะที่ไปยั่วโมโหพวกนั้น

（พอจะหวังได้หน่อยมั้ง）

ข้าพอใจกับการแสดงออกของพวกเขา และยังคงมุ่งหน้าต่อไปข้าคิดว่าโนโซมุเป็นผู้ชายที่ไม่มีความกล้าเลยจนกระทั่งไม่นานมานี้……。

เมื่อข้านึกถึงหมอนั่นคำถามต่างๆมากมายก็วนเวียนอยู่ในหัวข้า

（……หมอนั่นปิดบังอะไรอยู่กันแน่？）

สิ่งที่โนโซมุปิดบังมาตลอด ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ซ่อนบางสิ่งไว้อย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้บางครั้งเขาเองก็มีท่าทีแปลกๆ และชอบพูดเสมอว่าไม่เป็นไร แต่ว่าดูยังไงก็มีอะไรปิดบังอยู่

เมื่อข้าจำได้ว่าข้าอยากจะรู้มากทิม่าก็บอกให้ข้ารอจนกว่าเขาจะพูดด้วยตัวเอง

「……เอ๋？」

เมื่อคิดถึงเกี่ยวกับมันข้าก็เริ่มวิตกกังวลแบบแปลกๆ ด้วยเหตุผลบางอย่างทำไมถึงต้องกลัวที่จะเปิดเผยขนาดนั้นด้วย? มันเป็นสิ่งที่พูดออกมาไม่ได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ?……。

ตรงกันข้ามกับความคิดของข้า ความหงุดหงิดและความกังวลใจไม่เคยหายไปและก็กำหมัดอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเดินมาประมาณ 10 นาที แสงก็เริ่มส่องมาที่หน้าของข้า บางทีปลายทางอาจเป็นที่โล่ง เมื่อข้าหยุดและหมอบลงและสั่งให้คนข้างหลังซ่อนตัว

เมื่อมองดูสถานที่ๆแสงส่องลงมาแล้วมีต้นไม้ใหญ้ล้มลงอยู่และดอกไม้เรจิน่าเบ่งบานอยู่ข้างๆ บางทีการล้มลงของต้นไม้ต้นใหญ่นั่นก็เลยทำให้แสงสาดส่องไปทั่วบริเวณแถบนั้น

แสงที่ส่องผ่านช่องว่างของใบไม้ ดอกไม้เหล่านั้นน่าจะเบ่งบานด้วยแสงอันน้อยนิด

「……เจอแล้ว แถมมีโบนัสด้วยนะ」

แต่ไม่ใช่แค่ดอกไม้เรจิน่าที่พบ เห็นนักเรียนประมาณ 4 คนอยู่ข้างๆ บางทีพวกนั้นก็มาเก็บดอกเรจิน่าเหมือนกับเรา

「……แล้วจะเอายังไง？」

「……ตัดสินใจแล้วไม่ใช่เหรอ。……จะเริ่มให้เอง」

คามี่ถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ โนโซมุที่เคยบอกว่าอาละวาดให้เต็มที่แล้วเอาคะแนนมา

ไม่ใช่ว่าไม่กังวลหรอกนะว่าโนโซมุมันซ่อนอะไรเอาไว้ และความไม่พอใจที่ไม่ได้รู้เรื่องเหล่านั้นมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ข้าเองก็อยากจะอาละวาดเหมือนกัน

อย่างไรก็ตามข้าจะเอาตัวรอดจากการฝึกนี่และแข็งแกร่งขึ้นให้ได้คอยดู

◇◆◇

เมื่อมาร์และเพื่อนๆพบดอกไม้เรจิน่านั้น โนโซมุและเหล่าผองเพื่อนยังคงสร้างกับดักรอบๆต่อไป เนื่องด้วยข้อจำกัดด้านเวลา ก็เลยทำได้แต่สิ่งง่ายๆ ยังมีจำนวนไม่แน่นอนนัก

「ฮะ แบบนี้งั้นเหรอ」

ในที่สุดหลังจากวางกับดักเสร็จโนโซมุก็ถอนหายใจออกมา นอกจากนี้ยังมีพวกจินที่อยู่รอบๆที่กำลังเหงื่อแตกพลั่ก

「ขอบคุณที่เหนื่อยนะทุกคน」

แฮมเรียยื่นขวดน้ำให้โนโซมุที่ทำกับดักและเปิดกล่องข้าวให้กับพวกเขา เหล่าโนโซมุและคนอื่นๆก็กำลังดื่มน้ำเพราะร่างกายที่เสียน้ำไปเยอะพอสมควร

「……แต่ว่ากับดักแบบนี้จะไหวเหรอ？」

เดร็กบ่นอย่างกังวลขณะมองกับดักที่วางไว้มากมาย แต่ก็ไม่ค่อยดีนักมีหลายอันที่พบเห็นได้ง่าย

「ช่วยไม่ได้นี่น่า เราไม่มีเวลามาทำมันแบบละเอียด แล้วกับดักอื่นๆก็เป็นเหมือนของหวานที่ถูกทำให้เนียนที่สุดอะแหละ」

「……กล่าวคือใช้กับดักซ้อนกับดักสินะ？」

โนโซมุพยักหน้ารับคำพูดของเดร็ก กับดักทั้งหมดไม่ได้ใช้สำหรับจัดการศัตรูอย่างเดียวแต่มีไว้ถ่วงเวลา กักขังพวกเขา และแจ้งเตือนพวกโนโซมุ และมีกับดักอีกมากมายที่ทำไว้หลากหลาย โนโซมุที่มีความได้เปรียบเรื่องพื้นที่และกับดักก็วางกับดักไว้เยอะพอสมควรเพราะไม่รู้ว่าศัตรูจะมาไกลแค่ไหน

โนโซมุและเพื่อนๆ วางแผนเพื่อหนทางชนะและโนโซมุเองก็คิดว่าไม่สามารถเอาชนะด้วยกับดักซุ่ยๆแบบนี้ได้หรอก เขาเองก็เป็นนักดาบ กับดักมันก็แค่เอาไว้ถ่วงเวลา

「ถึงอย่างงั้นก็ตาม ดูเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับการทำกับดักมากเลยนะ ทำไมดูคุ้นเคยจังเลยอะ？」

จินถามขณะจ้องมองโนโซมุ สิ่งที่เห็นคือความสนใจในตัวโนโซมุอย่างแท้จริง

「อ๋อ？　อาจจะเป็นเพราะผมอาศัยอยู่ในป่าคนเดียวบ่อยๆน่ะ？เพราะผมเองก็อยู่ที่นี่และถูกสอนไว้ว่าให้ล่าพวกสัตว์อสูรและคอยหยุดพวกสัตว์อสูรไม่ให้ไปป่วนเมือง」

「「「เออออออออออออออออออออออ๋！！」」」

จินและทั้งสามคนต่างตกใจกับเรื่องที่โนโซมุพูด จากมุมมองของพวกเขาแล้วการเข้าป่าคนเดียวมันเหมือนกับการฆ่าตัวตาย

「แต่ว่า สำหรับโนโซมุคุงแล้วคงไม่สามารถรับคำขอเข้าป่าได้ไม่ใช่เหรอ……」

แฮมเรียถามออกมาด้วยท่าทีกังวล พูดให้ถูกคือ “แรงค์ต่ำขนาดนี้ กลับเข้าป่ามาเนี่ยนะ” บางทีเพราะอาจจะสนใจในตัวโนโซมุขึ้นมาก็เลยถามออกมา

「อืม ถ้าจะพูดให้ถูกผมเข้าป่ามาโดยไม่ได้รับคำขอต่างหาก พอเจอสัตว์อสูรก็แทบจะหนีโดยทันที……」

โนโซมุตอบคำถามด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นกับความกังวลของเธอ อย่างไรก็ตาม เขายังจำการฝึกวิ่งมาราธอนทั้งคืนที่ชิโนะให้เขาหนีจากพวกสัตว์อสูรได้เป็นอย่างดี เหงื่อเย็นๆไหลผ่านหน้าของเขา

「……งั้นเหรอ พอจะเข้าใจเหตุผลที่โนโซมุแข็งแกร่งขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ เพราะสามารถตะลอนไปทั่วป่าแบบนี้ได้ ก็เลยสามารถสู้ในการต่อสู้จำลองได้ดี แน่นอน หากเราโดยพวกสัตว์อสูรไล่ตามยังไงก็ต้องหนีนะ พวกเราไม่มีมาตราการรับมือสำหรับพวกมันด้วย……」

「อาาา แน่นอน……」

โนโซมุหัวเราะแห้งๆให้กับจินขณะที่เขาพยักหน้า จากการวิ่งที่โนโซมุโดนชิโนะสั่งทำให้เขาเจอแต่เรื่องแย่ๆมากมายในป่านี้ ฮะฮะ

（พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ตอนนั้นก็ถูกส่งให้ไปหาของป่าตอนกลางคืนเพราะเครื่องเคียงมันไม่พอ……。พอมาคิดดูแล้วมันไร้เหตุผลชะมัดเลยแหะ……。）

ในเวลานั้นอาหารเย็นมีไม่พอและโดนไล่ให้ไปหาของกินมาเพิ่มประมาณว่า “เครื่องเคียงไม่พอ ไปหามาดิ๊” โนโซมุโดนโยนเข้าไปในป่าพร้อมกับเจอก็อบลินที่กำลังหาอาหารพอดี ก็โดนก็อบลินหลายตัวไล่ตามราวกับว่าเป็นอาหารเย็นของมัน

โนโซมุที่เกือบตายในตอนนั้น ก็ได้อาจารย์มาช่วยไว้ และอาจารย์ก็ถามว่าจะกินตัวไหนดี โนโซมุก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา

「ฮะฮะฮะ……」

「โนโซมุคุง！　มีอะไรอยากจะถามหน่อยน่ะ……」

โนโซมุหัวเราะแห้งๆออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียว จินและเพื่อนๆที่รู้สึกเย็นวาบกับสถานการณ์ตรงหน้า ก็หยุดและพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ว่าในเวลานั้นก็มีเสียงดังจากด้านหลังพุ่มไม้

「อะ！！」

โนโซมุลุกขึ้นทันทีแล้วถือดาบพร้อมกับเตรียมที่จะฟันทันที จินและเพื่อนๆที่เห็นท่าทีเขาเปลี่ยนไปก็เตรียมตัวตามทันที

ในที่สุดเสียงดังก้องดังขึ้น และร่างหลายร่างก็ปรากฏขึ้นจากส่วนลึกของพุ่มหญ้า

「ในที่สุดก็เจอสักที」

สิ่งที่ปรากฏก็คือปาร์ตี้ที่ไล่ตามโนโซมุตั้งแต่ตอนแรกเป็นปาร์ตี้ของนักเรียนห้อง 4 มีนักเรียนชายคนหนึ่งถือขวานสองมือในตอนต้น น่าจะเป็นหัวหน้าของฝ่ายนั้นและมีเด็กผู้ชายถือดาบและผู้หญิงถือหอกทางด้านหลังและมีชายหญิง อีก 2 คน ถือคทา

「ตามที่คาดไว้พวกแกนี่ทำได้แค่หนีสินะ。……เอ๊ะ？　ไม่มีมาร์งั้นเหรอ？」

หัวหน้าศัตรูสงสัยเพราะไม่เห็นมาร์แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่าพวกเราอยู่ในระดับต่ำแต่พวกนั้นก็ระแวงมาร์เป็นพิเศษ แต่ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นโนโซมุจึงเป็นที่น่าจะแกร่งที่สุด

（จิน……）

โนโซมุให้คำแนะนำกับเขาว่าให้ใช้กับดักที่สร้างขึ้นเนี่ยละ

「……มาห่วงไอคนที่มันไม่อยู่แล้วจะได้อะไร ข้างหน้าก็มีศัตรูอยู่ ลุยเข้าไปสิ」

หัวหน้าศัตรูชี้มาทางนี้ โนโซมุหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

「เอาล่ะ！！」

ฝ่ายตรงข้ามเริ่มเคลื่อนไหว แนวหน้าเริ่มมาปิดช่องว่างทันทีและกองหลังเริ่มร่ายเวทย์

「เดร็ก！　แฮมเรีย！」

「อะอืม！」「เข้าใจแล้ว！」

จินให้คำแนะนำแก่ทั้งสอง ด้วยสัญญาณของเขา ทั้งสองหันหลังกลับและหายเข้าไปในป่า ในเวลาเดียวกัน โนโซมุก็โยนสิ่งที่อยู่ในมือไปทางแนวหน้าของศัตรู

มันคือระเบิดแสงและระเบิดเสียงที่ถูกขว้างออกไป เป็นอุปกรณ์ประจำตัวก็ว่าได้ ระเบิดแสงที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามมองไม่เห็น และระเบิดเสียงที่ทำให้อีกฝ่ายหูดับชั่วคราว บางกรณีก็ทำให้หมดสติได้เลยนะ

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายก็เป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติ คงพยายามลดความเสียหายให้น้อยที่สุด ถึงกระนั้นก็ยังต้อนพวกนั้นได้อยู่

「จิน！　จะดึงแล้วนะ！！」

「เข้าใจแล้ว！！」

「ฮ่า！อย่าปล่อยมือเชียวนะ！！」

โนโซมุและคนอื่นๆรีบเข้าไปในป่าลึกระหว่างนั้นพวกนั้นก็ไล่ตามโนโซมุมาอีก โนโซมุยังคงวิ่งต่อไป

เมื่อฝ่ายศัตรูไล่ก้าวตามมาถึงพวกโนโซมุ

「โอ้ววววววว！」「คิย๊าาาาาาาา！！」

ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหน้าก็กรีดร้องและล้มลงทันที เมื่อมองไปที่เท้าก็พบกับเชือกที่ซ่อนอยู่ใต้หญ้า

「ทำอะไรกันแน่วะเนี่ย！」

หัวหน้าของฝั่งนั่นกระโดดข้ามทั้งสองคนที่ล้มลงและพยายามวิ่งไปข้างหน้าแต่คราวนี้ก็โดนหญ้ามัดเอาไว้ ในขณะเดียวกันโนโซมุก็รักษาระยะห่าง พวกเขาวิ่งตรงไปที่ฐานและฟังเสียงโกรธที่มาจากด้านหลัง

◇◆◇

พวกโนโซมุวิ่งกลับไปที่ฐานและเดร็กที่กลับมาก่อนหน้านี้ก็กำลังรอพวกโนโซมุ

「อ่า มาแล้วเหรอ！」

「โฮ่ย จิน！　โนโซมุ！」

เดร็กที่กลับมาฐานก่อนหน้านี้เห็นพวกโนโซมุกลับมาก็ทักทาย

「ขอโทษนะที่ทำให้รอ」

「ตอนแรกคิดว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว ก็เลยมาที่นี่ก่อน！」

โนโซมุที่สร้างรูปแบบป้องกันโดยใช้ตัวเองและจินเป็นตัวล่อ ให้ เดร็กและแฮมเรียอยู่ด้านหลัง

「……นี่ โนโซมุ จะไม่เป็นไรใช่ไหม？」

เดร็กพูดขึ้นด้วยความไม่สบายใจ ฝ่ายที่เราเผชิญหน้านั้นเขาบอกว่าน่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมือนกับพวกตัวเองอย่างแน่นอน และเขาก็วางแผนที่จะเอาชนะล่วงหน้าไว้แล้วด้วย แต่ถึงยังงั้นก็ยังกังวล

แต่ว่านั่นดูไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไร พวกเขาไม่เคยร่วมมือกับโนโซมุ ไม่ว่าจะดูถูกความสามารถเขามากแค่ไหน แต่ว่าเราจะไว้ใจเขาได้จริงเหรอในการต่อสู้เป็นทีมเช่นนี้น่ะ

เพื่อให้บุคคลเชื่อในตัวเองจำเป็นต้องแสดงฝีมือในสถานการณ์ที่แท้จริงและใช้เวลาอยู่ร่วมกัน แต่ว่าสำหรับโนโซมุที่ขาดโอกาสและเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกับคนอื่น ทำให้พวกเขาไม่ค่อยไว้วางใจโนโซมุเท่าไรนัก

ดังนั้นพวกเขาเลยกังวลว่าการกระทำของโนโซมุเนี่ยคิดไตร่ตรองดีแล้วจริงๆเหรอ

「……นี่ เดร็ก เราเองก็อยู่จุดต่ำสุดของสถาบันอยู่แล้ว ไม่มีทางที่จะเอาชีวิตรอดในสถาบันโซลมินาติด้วยความสามารถของเราเองในปัจจุบันหรอกนะ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไปขอความช่วยเหลือจากมาร์และโนโซมุ。……นายก็น่าจะดูออกนะการตัดสินใจของเขาน่ะ？」

ในเวลานั้นจินก็เตือนความจำเดร็ก จินที่เป็นผู้นำของทีมอาจจะสร้างความไว้วางใจให้ได้บ้าง เดร็กพยักหน้าต่อคำพูดของจิน

「เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรามาไกลขนาดไหนแล้ว ถ้าหากมีแค่พวกเราที่ไม่วางแผนดีๆมีหวังเราจบเห่ตั้งแต่ตอนที่ตะลุมบอลแถวด้านหน้าในช่วงแรกๆแล้วละ」

「ก็อาจจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ……」

เดร็กเห็นด้วยกับคำพูดของจินด้วยน้ำเสียงหงอยๆ หลายฝ่ายที่กระโจนเข้าหากันตั้งแต่เริ่มดังนั้นมันกลายเป็นการตะลุมบอล ถ้าหยุดอยู่ตรงนั้นก็อาจจะโดนจัดการในพริบตาแล้วก็ได้

「แน่นอน พวกเราก็ยังวางใจเขาไม่ได้ในทันทีหรอก แต่ผมเองก็ดูว่าเขาแบ่งบทบาทของแต่ละคนออกมาได้ดีเลยนะ แผนการที่เขาคิดมันก็ค่อนข้างเข้าท่าสำหรับพวกเราในตอนนี้ ตอนแรกก็คิดแบบว่าจะไปรอดรึเปล่านะ？　ยังไงผมเองก็เป็นคนตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาเองเพราะฉะนั้นจะเชื่อใจผมที่เชื่อใจในตัวพวกเขาได้รึเปล่าล่ะ？」

「……เข้าใจแล้ว ขอโทษด้วยนะที่พูดอะไรแปลกๆโนโซมุ พวกเราเองก็ค่อนข้างจะกังวลกับการฝึกนิดหน่อย……」

「ไม่หรอกครับ จะกังวลก็ไม่แปลกเลย เพราะอยู่ๆก็ได้คนที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ไม่เคยร่วมงานกันแต่เป็นคนสั่งการแบบนี้」

เดร็กขอโทษโนโซมุและจินเองก็ขอโทษด้วย มีข่าวลือกันว่าโนโซมุต้องสอบเพิ่มถึง 3 ครั้งเพื่อให้สอบเลื่อนชั้น นอกจากนี้โนโซมุเองก็เจียมตัวเองดีกับคนรอบข้าง ดังนั้นเขาก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอคนแบบเดร็กจำนวนไม่น้อย

สาเหตุหลักก็เพราะว่าเขาโดดเดี่ยวมาโดยตลอด

โนโซมุเข้าป่าคนเดียว ฝึกคนเดียว และอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด ความสามารถในการตัดสินใจของเขาที่โดนเด่นมาเพราะจากประสบการณ์ฝึกกับชิโนะและสู้กับสัตว์อสูร แต่ว่าการจะสร้างความไว้วางใจให้เพื่อนร่วมชั้นมันยากเพราะนี่ขึ้นมา ปี 3 แล้ว เขาไม่เคยเข้าหาเพื่อนร่วมชั้นเลยตลอด 2 ปี ที่ผ่านมา พอมาปี 3 ก็เป็นการสู้แบบกลุ่มโนโซมุเองก็ไม่มีใครจะร่วมด้วย ก็เลยกลายเป็นเหมือนส่วนเกิน

（……ช่วยไม่ได้นี่นะ ผมหันหลังให้กับสิ่งรอบตัวมาโดยตลอด ผมยึดมั่นในตัวเองอยู่คนเดียว）

โนโซมุถอนหายใจและหัวเราะแห้งๆออกมา เหลือบมองไปทางจินที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าเขาจะพิจารณาจากการที่เราได้สู้กัน แต่ว่าความสามารถของตัวเขาเองนั้นค่อนข้างต่ำกว่าคนทั่วไป แต่สำหรับผมแล้วผมมีความได้เปรียบทางด้านพื้นที่และการต่อสู้ระยะประชิด

แต่โนโซมุก็ยังคิดว่าพวกเขาก็ยังคงดีกว่าตัวเองในแง่ของผู้นำ จินใช้ความคิดทั้งหมดและยอมยืมพลังของผมเพื่อเอาชีวิตรอดต่อสถานการณ์แสนเลวร้าย ความรู้สึกที่ต้องแบกรับมันต้องยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน ยิ่งตอนที่เขากล่อมเดร็กแล้วก็เป็นผู้นำที่ดีพอสมควรเลย

「……อาา？　มีอะไรงั้นเหรอ？」

จินสังเกตเห็นโนโซมุที่จ้องเขาและถามเขาด้วยท่าทางสงสัย

「ไม่มีอะไรหรอก….ผมคิดว่าวันนี้ผมแค่เป็นผู้นำใช่ไหมล่ะ และผมเองก็ต้องพาทุกๆคนให้รอดผ่านพ้นในวันนี้ไปให้ได้……」

โนโซมุมองดูแฮมเรียและเดร็กที่อยู่ด้านหลัง บางทีพวกเขายังคงกังวลและเกร็ง แต่ก็ไม่ได้กระวนกระวายขนาดนั้น บางทีคำพูดของจินเองก็คงได้ผล

「……ผมคิดว่านายเก่งขึ้นจริงๆนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในป่าเพียงลำพัง แต่ผมจำได้เลยตอนที่นายต่อสู้กับมาร์ มาร์ก็ยอมรับในตัวนาย ผมต้องขอโทษด้วยนะ แต่ผมไม่มีพลังพอที่จะเทียบเคียงที่จะสู้กับมาร์ได้เลย……」

จินยิ้มเล็กน้อยหลังจากพูดเช่นนั้น น่าแปลกที่การแสดงออกของทั้งสองคนเหมือนๆกัน

โนโซมุก้าวต่อไปไม่ได้เพราะมีความลับที่ซ่อนไว้กับสหาย จินเองก็ทุกข์ทรมานจากการที่ตัวเองไร้ซึ่งพลังมีเพียงแต่อำนาจในการออกคำสั่ง แม้ว่าจะดูแตกต่างกันในเรื่องที่กังวล แต่ทั้งสองก็มีความคิดคล้ายๆกัน ว่าตัวพวกเขาเองก็ต่างไร้ความสามารถในหลายๆด้าน

ในขณะนั้นเองโนโซมุรู้สึกได้ว่ามีสัญญาณหลายชีวิตเข้าใกล้มาจากด้านหน้า ในเวลาเดียวกันตาข่ายป้องกันที่โนโซมุทำทิ้งไว้มันก็ถูกทำลาย

「……โนโซมุคุง」

「……จะมาแล้วนะ」

ในเวลาเดียวกันกลุ่มศัตรูก็โผล่มาจากส่วนลึกของพุ่มไม้ มีเสื้อผ้าขาดๆและใบหน้าสกปรกไปทั่วทั้งตัวดูเหมือนว่าจะดิ้นรนกับกับดักของพวกโนโซมุน่าดู

「ฮะฮะ เจอแล้ว……」

หัวหน้าของฝ่ายนั้นจ้องมองโนโซมุพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อวางกับดักเสร็จแล้วโนโซมุก็จดจ่ออยู่กับเวลาที่จะมาถึงจุดประสงค์ของเขาคือความอ่อนล้าทางกายภาพและจิตใจของอีกฝ่าย ดังนั้นหากศัตรูติดกับเขาก็จะปล่อยทิ้งไว้ และหากเขาเห็นกับดักที่เห็นได้ง่ายก็จะรู้ว่ามีกับดักและทำให้ระแวงจนถึงขีดสุดจนสภาพกายและใจเหนื่อยล้า

「ยกโทษให้ไม่ได้จะขยี้ให้แหลกไปเลย……」

หัวหน้าฝั่งนั้นหยิบขวานสองมือออกมาด้วยความโกรธและเริ่มปล่อยพลังออกมาทั่วร่าง สมาชิกคนอื่นๆเองก็เริ่มใช้พลังของตัวเอง ผมมั่นใจเลยว่าพวกเขาคงหัวเสียน่าดูเลยละที่ติดกับดักง่ายๆ

「……จิน」

「อืม รู้แล้วล่ะ……」

จินพยักหน้ารับคำพูดของโนโซมุ นี่คือการยืนยันครั้งสุดท้าย กลยุทธ์ที่วางมาจนถึงตอนนี้ และการดำเนินงานตลอดที่ผ่านมา มันทำให้มีโอกาสชนะอย่างแน่นอน แต่ถ้าพลาดก็จะเสียเปรียบ ในกรณีเลวร้ายที่สุดก็คงถูกกำจัดทิ้ง โนโซมุเองก็ไม่สามารถปลด “พันธนาการ”ได้ และเนื่องจากนี่เป็นการฝึก เขาจึงใช้วิชาดาบไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นทีมของเขาขาดพลังในการทำลายฝ่ายตรงข้าม

「บดแม่งไม่ให้เหลือซากเลยโว้ย！！」

ด้วยคำสั่งนี้ ฝั่งโน้นก็บุกเข้ามา โนโซมุและจินเองก็เสริมพลังกายและบุกไปด้านหน้า……。

「「หนอย！？」」

「เอ๊ะ！？」

ฝ่ายศัตรูตกใจโนโซมุและจินวิ่งมายังแนวหน้า แต่จู่ๆก็แยกออกจากกัน ในอัตรานี้ทางฝั่งแนวหลังจะไม่มีใครกันพวกแฮมเรียและเดร็กเลย

อย่างไรก็ตามตอนนั้นเองโนโซมุก็ตะโกน

「เดร็ก！！」

「โอ้！！」

เดร็กถือหอกและเตะหินที่อยู่ใต้เท้าเขา หินลอยมาและดึงอะไรบางอย่างลงจากนั้นเชือกก็โผล่มาแถวๆเท้าของศัตรูและเชื่อกจับนวนมากก็จับแนวหน้าของศัตรูไว้หมด

「อะไรกันวะเนี่ย！？」

เชือกที่ยืดออกมายึดรอบศัตรูคล้ายกับกรงขัง และพวกเขาก็ติดอยู่ในนั้นกับดักนี้เป็นกับดักเดียวกับที่เขาใช้กับอสูรสีดำ

ในกลยุทธ์ของโนโซมุ โนโซมุและจินจะวิ่งเข้าหาคู่ต่อสู้และหยุดฝ่ายตรงข้ามด้วยกับดัก และเอาชนะกองหลัง อย่างในตอนนี้

ตอนที่แนวหน้าโดนหยุดไว้โนโซมุและจินเองก็เข้าโจมตีกองหลังของศัตรู

「ไอ้เวรเอ้ย！！」

กองหลังพยายามจะตัดเชือกที่พันอยู่ อย่างไรก็ตามก็มีลมแรงๆพัดมาทำให้ไม่สามารถตัดเชือกได้

「อะไรอีกวะเนี่ย！？」

เมื่อมองไปทางต้นทางมีเดร็กและแฮมเรียที่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของแนวหน้าเพื่อซื้อเวลาให้โนโซมุจัดการกองหลัง

ในขณะนั้นเองก็ใช้เวทย์ลม “วายุเริงระบำ”ขัดขวางคู่ต่อสู้ไม่ให้ตัดเชือก มันไม่มีพลังรุนแรงมากนักแต่มันก็ช่วงพัดพาเชือกให้ยืดและดึงดูดความสนใจของแนวหน้าได้

「บ้าเอ้ย！！」

「ไอหมอนี่！！」

กองหลังสองคนพยายามรัวเวทย์ใส่โนโซมุและจิน อย่างไรก็ตามมันเป็นกระสุนเวทย์ธรรมดา โนโซมุเองก็ใช้ “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”หลบการโจมตีเหล่านั้น

หากในเวลานี้ศัตรูยิงเวทย์แบบกระสุนนัดเดียวตู้มใหญ่พวกโนโซมุคงจะปลิวไปแล้ว และฝ่ายนั้นอาจจะหนีออกมาได้สำเร็จ

อย่างไรก็ตามกับดักที่สร้างมาจำนวนมากก็ทำให้อีกฝ่ายคิดไม่ถึงและได้แต่กังวลเพราะระแวงกับดักจนหลอนแล้ว และหัวหน้าทีมเองก็สูญเสียสมาธิและขาดอำนาจในการสั่งการทำให้ทีมทำงานไม่เป็นระบบ

「ย๊าาาา！！」

「เทเฮะ！！」

โนโซมุฟันด้วยความเร็วสูงและจินเองก็ใช้ดาบนั่นแทงทะลุแขนเด็กผู้ชายและดาบของโนโซมุก็กระแทกเข้าที่ท้องของผู้หญิงพร้อมกับฝัก

กองหลังของศัตรูโดนจัดการในพริบตา และจี้ก็เรืองแสงสีแดงเป็นการตัดสิทธิ์ทั้งสองคน

「อุกโอวววววววววววววววว！！」

หัวหน้าศัตรูค่อยๆใช้ขวานสองมือตัดเชือกออกมา สามคนที่ได้อิสระแล้วก็พุ่งไปที่แฮมเรียและเดร็กราวกับจะบอกว่า “ตาพวกแกบ้าง”

โนโซมุและจินถอยหลังกลับทันที อย่างไรก็ตามศัตรูอยู่ใกล้กับเดร็กเลยไปถึงก่อนพวกเขา

「แหลกไปซะเหอะ！　ไอ้พวกชั้นต่ำเอ้ย！！」

「โอววววววววววววว！！」

หัวหน้าศัตรูกวัดแกว่งขวานสองมือแล้วกระแทกมันลงไปที่เดร็ก เดร็กรับด้วยการใช้หอกในมือ แต่คู่ต่อสู้นั้นแรงเยอะกว่าทำให้เดร็กเข่าทรุด ถึงกระนั้นเขาก็กันการโจมตีไม่ให้โดนแฮมเรีย

「อั่กกกก！！」

「ย๊ากกกกกกกกกห์！！」

「หยุดอยู่แค่นั้นแหละ！」「คิดจะทำอะไรกันหะ！　พวกแก！！」

เดร็กกำลังกันการโจมตีอย่างสิ้นหวังในขณะที่ดาบของคู่ต่อสู้กำลังใกล้เข้ามา แต่ว่าตอนนั้นเองแฮมเรียก็ใช้เวทย์ “วายุเริงระบำ”อีกครั้งมวลลมพัดศัตรูและเดร็กปลิวไป

「บ้าเอ้ย！」

「อุโอวววววววว！！」

ทั้งชายถือหอกและถือดาบก็โดนลมพัดไปเดร็กและหัวหน้าฝั่งนั้นก็ปลิวด้วยเช่นกันและหยุดอยู่ครู่หนึ่ง

อย่างไรก็ตามแฮมเรียลดพลังเวทย์ที่ใช้ลงไปแล้ว หากใช้เวทย์ตามปกติมันแรงจนจะทำให้โดนตัดสิทธิ์ได้เลย เดิมทีแล้วมันมีไว้สำหรับถ่วงเวลา

「ทันเวลาพอดีเลยนะ！」

「เดร็ก ขอบคุณที่ทำงานหนักนะ！」

โนโซมุและจินที่มาจากด้านหลังเข้าโจมตีผู้ใช้หอกและดาบพร้อมๆกัน ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

「หนอยแน่ไอ้พวกชั้นต่ำ！！」

「อั่ก！！」

หัวหน้าศัตรูที่ปลิวไปพุ่งเข้าหาโนโซมุ พลังเต็มเปี่ยมไปทั่วทั้งร่างจนร่างกายส่องแสงเป็นกระกาย

「ฟู่！」

โนโซมุถอนหายใจและวิ่งเข้าหาเขา ทั้งคู่กระโจนเข้าใส่กัน ในที่สุดโนโซมุก็เข้ามาอยู่ในระยะโจมตีของฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายนั้นเหวี่ยงขวานลงมา

ตึง ! ขวานสองมือตัดผ่านบรรยากาศ โนโซมุหมุนตัวและฟาดดาบของเขาจากด้านบนลงขวานสองมือนั่น จากนั้นก็หมุนตัวอีกครั้งไปด้านข้างเพื่อลดแรงเหวี่ยงของขวานสองมือเช่นเดียวกับที่ทำกับไซคลอปส์

(TN: ใครนึกภาพไม่ออกประมาณว่าเซคิโระ กระโดดเคาน์เตอร์สายฟ้าท่านอิชชินอะ)

「なっ！！　ぐあ！！」

ขวานสองมือโดนกดลงพื้นด้วยน้ำเสียงตกใจ ทำให้ดินและทรายบริเวณโดยรอบพุ่งขึ้นมา โนโซมุฟันไปที่แขนของหัวหน้าศัตรูและฟันด้ามของขวานจนหัก

ในเวลาเดียวกันหมอนั่นก็ส่งเสียงร้องด้วยความทรมาน จากนั้นเขาก็ฟาดดาบไปที่ท้องของศัตรู

「อ่อก……」

หัวหน้าฝั่งโน้นหยุดเคลื่อนไหวไปครู่หนึ่ง สดท้ายก็ล้มลงกับพื้นและหยุดเคลื่อนไหว และจี้ก็ส่องแสงสีแดง

「ฟู่……」

โนโซมุที่เห็นแสงบนจี้ เขาก็ถอนหายใจ กล้ามเนื้อที่เกร็งเองก็ผ่อนคลาย

「ฮาาาา～。โนโซมุคุง ขอบคุณที่เหนื่อยยาก」

จินคุยกับโนโซมุที่กำลังเก็บดาบ สีหน้าของเขาดูสดใสอาจเป็นเพราะผ่อนคลายแล้วเช่นกัน

「ทำได้แล้วววว！！」

「สุดยอด！　พวกเราชนะจริงๆด้วยล่ะ！！」

เดร็กและแฮมเรียรีบไปหาพวกโนโซมุด้วยความตื่นเต้น

「โนโซมุ ขอบคุณนะ แล้วก็……ไม่คิดเลยนะว่ากับดักมันจะทำงานได้ดีขนาดนี้……」

「อ่า ไม่หรอก จริงๆแล้วก็เดิมพันพอสมควรเลยแต่ก็ดีใจนะที่รอดมาได้」

เดร็กโค้งคำนับโนโซมุ อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขาดูมีความสุขและน้ำตาก็ไหลออกมา

ที่เราเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อาจจะทำให้พวกเรามีความสุขจริงๆนั่นล่ะ แฮมเรียเองก็ร้องไห้เหมือนกันและจินเองก็แกล้งทำท่าทีสงบนิ่ง

「โนโซมุคุง วันนี้วันเดียวก็จริง แต่ว่าขอบคุณนะ……」

จินเอื้อมมือไปหาโนโซมุด้วยรอยยิ้ม ทั้งเดร็กและแฮมเรียต่างยิ้มออกมา

โนโซมุจับมือที่ยื่นออกมาและพวกเขาก็ยังคงยิ้มให้กับโนโซมุ

「อาาาาาา」

โนโซมุจับมือ และจินเองก็ยิ้มมาทางนี้ โนโซมุเองก็สบายใจได้หน่อยหนึ่ง อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมาทางนี้จนเสียวสันหลังวาบ

「อะ！！」

โนโซมุส่งเสียงและตั้งท่าทันทีจินและเพื่อนๆเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาเห็นท่าทีของโนโซมุที่เปลี่ยนไปก็รีบเตรียมตัวพร้อมทันที

「อาาาาาาา～、โนโซมุคุงล่ะ～～。ว่าไงงงงงงงงงงง～～！」

ผู้หญิงคนนั้นโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลาย ผมหยักศกสีน้ำตาลและเสียงอันแสนคุ้นเคย เธอโบกมือให้กับพวกโนโซมุเหมือนเด็กๆ เป็นคนๆหนึ่งที่พบหน้ากันแทบทุกวัน

「อาจารย์อันริงั้นเหรอ หรือว่า……」

บทพูดคำเดียวของโนโซมุก็ไขข้อสงสัยของทุกคนได้ในทันที

「อืม ก็แบบว่าน่ะ～、เป็นหนึ่งในเป้าหมายพิเศษของแบบฝึกพิเศษนี่ไงล่ะเนอะ～～」

อันริ・ วาร์ อาจารย์ประจำชั้น ปี 3 ห้อง 10 เธอเป็นเป้าหมายพิเศษในการฝึกพิเศษวันนี้