พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” Ori of the Dragon Chain - ตอนที่ 86

บทที่６ตอนที่３

ในห้องทำงานห้องหนึ่ง ณ สถาบันโซลมินาติ มีผู้ที่เป็นเจ้าของห้องกับผู้ช่วยกำลังปรึกษากันอยู่

เจ้าของห้องคือ จิฮัด・ รัลเดล ถือกระดาษมัดหนึ่งเอาไว้ในมือ และกำลังกรอกตาอ่านเอกสารเหล่านั้น

แนวสายตานั้นแคบลงเพื่อที่จะไม่ได้พลาดสักตัวอักษร และภายในห้องทำงานก็เต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด

บางทีเพราะแรงกดดันที่ปล่อยออกไป หยาดเหงื่อจำนวนมากไหลออกมาจากหน้าของอาจารย์อินด้า

「โนโซมุ・เบลาตี้คุง……。คุณอินด้าสิ่งที่เขียนในนี้เป็นความจริงใช่ไหม？」

「คะค่ะ อย่างน้อยในเอกสารเหล่านั้นก็เป็นรายงานที่ติดอยู่กับข้อมูลของโนโซมุ เบลาตี้」

จิฮัดเหลือบดูกระดาษเหล่านั้นหลายต่อหลายครั้ง ขณะที่ฟังคำพูดของอินด้าพูดไปด้วยท่าทางจริงจัง

ในมือของจิฮัดคือเอกสารของนักเรียนที่ได้เป็นท็อป 10 ในการฝึกพิเศษครั้งก่อน

ผลคะแนนและผลการทดสอบของพวกเขาได้รับการบันทึกไว้ในเอกสารเหล่านี้

「…………」

จิฮัดจ้องมองข้อมูลของโนโซมุเป็นเวลานานและบางครั้งเขาก็เอามือปิดปากราวกับคิดอะไรบางอย่าง

อินด้าที่อยู่ข้างๆไม่พูดอะไร แม้แต่สำหรับเธอ มันก็เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ

「ท่านจิฮัด……」

「อืม ขอบคุณมาก คุณอินด้า กลับไปทำงานได้แล้วล่ะ」

「คะ ค่ะ……」

อินด้าดูเหมือนจะมีคำถามบางอย่างอยากจะถาม แต่เธอก็โค้งคำนับและออกจากห้องไป

จิฮัดค่อยๆทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเกิดขึ้นและไหล่ที่ตรึงก็เริ่มผ่อนคลายลง จิฮัดจ้องมองเพดานห้องทำงานและนึกถึงเนื้อหาของเอกสารที่อ่านก่อนหน้านี้

「แรงค์โดยรวมคือ D-。　อย่างน้อยคนที่อยู่ในระดับนี้ก็สามารถเอาชีวิตรอดจากมังกรแห่งความตายได้……」

แรงค์ D- ซึ่งหมายความว่าระดับพลังนั่นเทียบเท่ากับนักผจญภัยมือใหม่เท่านั้นเอง

ในช่วงเวลาที่ต่อสู้กับมังกรแห่งความตาย เขามีสมาชิกระดับสูงของเด็กปี 3 อย่าง ไอริส ดีน่า และ ลิซ่า เฮาวด์ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะเติบโตขึ้นมาเพื่อได้สู้กับมังกรอยู่แล้ว แต่ก็ยังขาดแคลนประสบการณ์

บุคคลเหล่านี้มีท่าทีว่าจะแพ้เนื่องจากไม่เคยมีประสบการณ์จริงมาก่อน เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่แน่นอนว่าพวกเขาเองก็ต้องการเวลาและประสบการณ์ในการเติบโตขึ้น

ในสถานการณ์นั้น คงไม่แปลกหากจะมีคนตาย มันอาจจะมีคนโดนฆ่าในกรณีเลวร้ายที่สุด

อย่างไรก็ตามทุกคนรอดชีวิตกันหมด หลายคนได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ไม่สามารถแก้ไขได้เมื่อมองไปแบบนั้นมันก็ยังมีอีกหลายๆจุดที่ไม่สอดคล้องกัน พวกเขาที่ดูไร้ซึ่งประสบการณ์ในการต่อสู้กับมังกร

แต่ว่าหนึ่งในนั้นที่โดดเด่นกลับเป็น โนโซมุ เบลาตี้ นักเรียนที่จิฮัดจ้องมองข้อมูลก่อนหน้านั้น

แน่นอนว่าเขารอดชีวิตจากมังกรแห่งความตาย และยังรอดจากสัตว์อสูรสีดำที่มีนามว่า “อบีส กรีฟฟ์(Abyss Griefアビスグリーフ) แม้กระทั่งก่อนการฝึกก็รอดมาได้ เป็นเรื่องแปลกมากที่ความสามารถเขาอยู่ในระดับนี้

「ท้ายที่สุดแล้ว การทดสอบก็เป็นเพียงการทดสอบ ไม่สามารถทราบความสามารถนั้นได้จากการอ่านเอกสารเพียงอย่างเดียวสินะ?」

จิฮัดวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะเบาๆ พลางพึมพำราวกับจะถอนหายใจ

「อบีส กริฟฟ์ ก็ไม่สามารถละเลยได้เช่นกัน มีอะไรให้กังวลอีกมากมาย……」

หายใจออกราวกับจะเปลี่ยนความรู้สึกเหล่านั้นไป

จิฮัดยืนขึ้นและออกจากห้องทำงานหลังจากรวบรวมเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะแล้วนำไปวางไว้อีกโต๊ะหนึ่ง

เหตุการณ์เหล่านี้ชวนปวดหัว แต่ก็ต้องจัดการไปทีละอย่าง

「ควรไปคุยกับคุณหนูก่อนที่จะไปคุยกับคุณอันริและเขาสินะ……」

เสียงพึมพำของจิฮัดดังก้องและหายไปในห้องทำงานนั่น แสงแดดอันอบอุ่นส่องประกายตรงกันข้ามกับน้ำเสียงอันเคร่งขรึม

◇◆◇

พูดถึงเวลาพักกลางวันแล้ว น่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีชีวิตชีวามากที่สุด ในอาคารเรียนพบเห็นเหล่านักเรียนมากมาย

เหล่านักเรียนรีบรุดไปโรงอาหารเพื่อหาซื้อของด้วยความกระตือรือร้น

มันเป็นภาพอันแสนคุ้นเคยในชีวิตประจำวัน และเป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดของวัน ซึ่งบางครั้งก็เกิดการต่อสู้แย่งชิงอาหาร

แม้จะเร่งรีบและคึกคักมากเพียงใด โนโซมุก็มองหาสิ่งที่ตัวเองต้องการได้อย่างรวดเร็ว

เขาหยิบขนมปังดำ ผักสด และไส้หมูย่างที่ราคาถูกที่สุด

โนโซมุซื้ออาหารกลางวันมากกว่าปกติและเขาก็เดินเข้าไปในอาคารเรียน

ห้องเล็กๆตั้งอยู่ในอาคารเรียนสีขาว โนโซมุมาถึงหน้าห้องพยาบาล เปิดประตูและระมัดระวังไม่ให้อาหารกลางวันร่วง

ในห้องนั้น มีเพื่อนๆของโนโซมุมารวมตัวกันและพูดคุยกัน เมื่อเขาโบกมือให้ สหายก็โบกมือกลับ

เมื่อโนโซมุเข้าไปข้างๆพวกเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่

「อืม โนโซมุ วันนี้มาเร็วนะเนี่ยนะคะ」

「ก็นะ ขนมปังนี่มันไม่ค่อยเป็นที่นิยมสักเท่าไรนี่ครับ」

ระหว่างแลกเปลี่ยนคำพูดกับไอริสเพียงเล็กน้อย โนโซมุก็โยนขนมปังอีกอันให้ฟีโอ

「เอ้านี่ ตามที่สัญญาไว้」

「อุ โหวว มาแล้วมาแล้ว！　ขอบคุณนะโนโซมุ！」

ขนมปังที่ถูกที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้ แป้งแห้งและขนมปังไม่อร่อยเลยสักนิด แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฟีโอที่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น ตอนนี้เขามีเครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดคือความหิวนั่นเอง

「แฮมมุ！ หง่ำๆๆ……」

เขาเขี้ยวขนมปังดำแห้ง มันเป็นขนมปังที่แห้งสนิท กลืนยาก แต่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสำหรับฟีโอ

สำหรับโนโซมุก็คิดว่ามันไม่ค่อยจะเป็นการขอบคุณที่ดีสักเท่าไรที่ให้ฟีโอสอนวิชาปามีดโดยไม่ได้รับค่าตอบแทนอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่ได้ซื้อแค่ขนมปังแต่ยังซื้อพวกผักและเนื้อให้ด้วยเพราะปริมาณน่ะ สำคัญกว่าคุณภาพยามท้องหิว

เครื่องเคียงต่างๆที่โนโซมุให้ไปก็ไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว

คนอื่นๆต่างมองฉากตรงหน้าด้วยความตกตะลึงพร้อมกับค่อยๆเข้ามาใกล้

โนโซมุเองก็เริ่มทานอาหารกลางวันบ้างขณะพูดคุยกับเหล่าเพื่อนๆ

「อาระ？　คุณทิม่า เกิดอะไรขึ้นกับกิ๊บตัวนั้นเหรอคะ？」

ซีน่าเหลือบมองเครื่องประดับผมของทิม่า

ผมสีน้ำตาลที่ตัดแต่งอย่างสวยงามของเธอเปล่งประกายด้วยเครื่องประดับผมสีเงิน

เป็นเครื่องประดับผมที่ดูเรียบร้อยและมีสไตล์แต่สีเงินมันก็ตัดเข้ากับสีผมได้อย่างฉูดฉาด

อย่างไรก็ตามซีน่าสังเกตเห็นเครื่องประดับผมนั่นเพราะรู้สึกถึงพลังเวทย์จางๆจากเครื่องประดับเหล่านั้น

「อ๋อ นี่นะเหรอคะ？　ฉันพยายามสร้างมันขึ้นมาโดยผสมผสานพลังเวทย์เข้ากับเครื่องประดับ พลังเวทย์เหล่านี้เก็บไว้ได้ไม่นานนัก และอย่างดีที่สุดมันก็ทำหน้าที่เป็นเหมือนยากันแมลงเท่านั้นเองค่ะ……」

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่ทิม่าทำขึ้น

「ไม่ล่ะ ไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ ถ้าเกิดมีแมลงมีพิษมาก็ไล่มันแบบได้ผลเลยไม่ใช่เหรอไง？」

มาร์ชื่นชมผลงานเครื่องประดับผมของทิม่า โนโซมุเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

แมลงในป่าบางชนิดมักมีพิษและวางไข่ในสิ่งมีชีวิตเพื่อเลี้ยงตัวอ่อน เป็นความจริงที่ว่ามีแมลงขนาดเล็กและหลากหลายตัวที่ทำแบบนี้ มันเหมาะสำหรับเป็นยากันแมลงสำหรับเข้าป่าจริงๆ

โนโซมุเองก็เข้าป่าบ่อยๆและเดินผ่านรังผึ้งเองก็เคยเจ็บตัวเพราะผึ้งเหล่านั้น

ทิม่าหน้าแดงเพราะเธอได้รับคำชมจากมาร์และคนอื่นๆ ใบหน้านั่นซ่อนอยู่ภายใต้ผมม้าของเธอ แถมแก้มยังเป็นสีแดง

「นั่นสิน้า～。อีกอย่างเวลาเข้าป่าโดนแมลงกัดจนผิวแดงก่ำเลย……。」

「เอ๊ะ？　งั้นเหรอ？」

อันริยังชื่นชมเครื่องประดับผมของทิม่า

อย่างไรก็ตามคำพูดที่ออกจากปากอันริก็ดูเหมือนจะเป็นแผลฝังใจ

โนโซมุเผลอหลุดเสียงแปลกๆออกมาเพราะจากหัวข้อสนทนาที่คุยกันเรื่องแมลงมีพิษกลายเป็นเรื่องผิวกันเฉยเลย

「แน่นอน หากผิวเป็นรอยแดงเวลาไปทำงานเป็นตี้เสื้อผ้าที่ใส่ได้ก็โดนจำกัดเข้าไปอีกค่ะ……」

「การรักษาให้มันหายก็ยากเอาเรื่องเลยเนอะ～」

โนโซมุและมาร์ที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ดูจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเหล่านั้นเท่าไร

อย่างไรก็ตามแมลงที่ทำให้ผิวหยาบกร้านก็เป็นอันตรายพอๆกับแมลงมีพิษสำหรับเหล่าหญิงสาว

「แต่ว่าน้า เครื่องประดับนั่นทำด้วยตัวเองซะด้วยสิ～？　เป็นเครื่องประดับที่สวยจังเลยน้า～」

「อะ เอ่อ เครื่องประดับนี่ขายที่ร้านน่ะ ทั้งหมดที่ฉันทำก็แค่ผสานพลังเวทย์ลงไปในเครื่องประดับเองนะคะ……」

อันริดูท่าทางจะชอบกิ๊ฟติดผมมาก และพยายามเข้าหาทิม่า

บางทีไอริสและซีน่าเองก็สนใจด้วย ก็เลยเข้าไปดูกิ๊ฟติดผมของทิม่า

「ถึงจะดูฉูดฉาดไปหน่อยแต่ดีไซน์สวยใช้ได้เลยนะ」

「ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านเปิดใหม่ที่อยู่ตรงถนนสายหลักของย่านการค้า ฉันซื้อมันที่นั่น วันนี้ไอจังจะไปกับฉันไหมล่ะ？」

ตามคำเชิญของทิม่า ไอริส พึมพำ “วันนี้…”ด้วยใบหน้าผิดหวังเล็กน้อย

「อืมมม ก็อยากไปอยู่หรอก แต่วันนี้คิดจะไปทำคำขอของกิลด์ที่รับมาเมื่อวานนี้ และฉันคิดว่าควรทำให้เสร็จเร็วที่สุดเพราะมันเป็นคำขอปราบปรามน่ะ……」

ความจริงที่ว่ากิลด์ออกคำขอปราบปรามหมายความว่าบางคนมีปัญหาเพราะสัตว์อสูร ซึ่งคำขอเหล่านั้นจะถูกเหล่านักผจญภัยรับคำขอเอาไว้

ในฐานะที่ไอริสเป็นเหมือนผู้ผดุงความยุติธรรม เธอรับโดยไม่ลังเล และเหนือสิ่งอื่นใดเธออยากจะสร้างความมั่นใจให้กับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด

「ช่วยไม่ได้น้า……」

แม้แต่ทิม่าที่รู้ถึงความจริงจังของไอริสก็ได้แต่ต้องปล่อยไป อย่างไรก็ตามบุคลิกของเธอก็ไม่สามารถที่จะบังคับใครได้อยู่แล้ว

「ขอโทษนะทิม่า ไว้ครั้งหน้านะ」

ทิม่ายิ้มให้กับไอริสที่ขอโทษเธอและบอกว่าไม่ต้องกังวล

พอเห็นรอยยิ้มนั่นก็โล่งใจ จากนั้นไอริสก็เรียกโนโซมุ

「วันนี้โนโซมุคิดจะทำอะไรหลังเลิกเรียนล่ะคะ？」

「ผมเหรอ？　วันนี้ตั้งใจจะเข้าป่า แต่…จะขอยืมมืองั้นเหรอ？」

โนโซมุแปลกใจที่จู่ๆก็โดนเรียก จากเรื่องราวที่ฟังมาเธอน่าจะต้องการคนนำทาง

อันที่จริงไอริสที่รู้เรื่องคำขอก็กะจะยืมมือโนโซมุอยู่แล้ว

「อืม ก็นายคุ้นเคยกับป่านี่น่า และทิม่าก็มีธุระด้วย และไม่มีใครอื่นให้ขอแล้ว ดังนั้นจะช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหมคะ……」

เนื่องจากแรงค์ของโนโซมุค่อนข้างต่ำเลยรับคำขอไม่ได้ อย่างไรก็ตามหากจัดปาร์ตี้กับคนจำนวนหนึ่งหรือคนระดับสูง ก็จะได้รับอนุญาตให้ทำคำขอได้

ในฐานะที่เป็นไอริส จึงเป็นที่รู้กันดีว่าโนโซมุคุ้นเคยกับป่ามากแค่ไหน

「ไม่…เอ่อคือ …จำได้ไหมที่ฉันเคยสัญญาไว้ว่าจะทำปาร์ตี้ด้วยกันเพราะตอนฝึกพิเศษ ก็เลยคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ทดแทนโอกาสที่เสียไปน่ะ……」

บางทีเพราะนึกถึงเรื่องนั้นได้ไอริสเลยลังเลเล็กน้อย

แน่นอนว่าวันที่สองของการฝึกพิเศษจะจัดตั้งปาร์ตี้กับห้องอื่นได้แต่ก็ต้องโดนปัดตกไปเพราะมังกรแห่งความตายที่เข้ามาขัด

เดินทีแล้ว นี่เป็นเกมส์ลงโทษที่โซเมียลงโทษไอริสเพราะแอบตามการเดทของทั้งสองไป

โนโซมุครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเพราะอาจจะทำให้เธอไม่สบายใจและเกิดความกังวลต่างๆ แต่ไอริสเองก็จ้องมองมาที่โนโซมุราวกับจะขอร้อง

ชั่วครู่หนึ่งในหัวเขาก็มีคำพูดนั้นผุดขึ้นมา มันเป็นคำพูดที่ว่าเธอต้องการให้เขาปกป้องแผ่นหลังของเธอ

「……อะ อืม เข้าใจแล้ว」

โนโซมุยอมรับคำขอของไอริส แม้ว่าคำพูดนั่นจะดูไม่จริงใจก็ตามที

เขาตั้งใจจะฝึกหลายๆอย่างมากมาย รวมถึงพลังแห่งดราก้อนสเลเยอร์ที่ได้มา แต่เพราะสัญญาก่อนหน้านั้นเองทำให้ต้องเลื่อนการฝึกออกไป

เหนือสิ่งอื่นใดคำพูดของเธอเป็นสิ่งเดียวที่ดึงจิตใจของเขากลับมาเข้าสู่สภาวะปกติ

「อา…ค่อยยังชั่ว ขอบคุณนะคะ」

ไอริสคิดว่าจะถูกปฏิเสธเลยถอนหายใจออกมา

รอยยิ้มของเธอดึงดูดผู้คนมากมาย เธอไม่สูญเสียท่าทางอันแสนสง่างามเลย

นี่เป็นสิ่งที่น่าตกใจสำหรับโนโซมุที่หลงใหลในรอยยิ้มนั่น

โนโซมุทำเพียงได้แค่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า แต่ก็มีบุคคลไม่คาดคิดเข้ามาแทรก

「……ถ้างั้น ข้าน้อยขอไปด้วย」

เป็นคำพูดอันแสนไร้สาระของฟีโอที่มาทำลายบรรยากาศตรงหน้า

「……หะ！？」

จู่ๆไอริสก็ส่งเสียงพึมพำด้วยความไม่พอใจ

กลิ่นคล้ายน้ำผึ้งหวานๆที่พูดออกมาปลิวหายไป มีแต่ความไม่พอใจเข้ามาแทนที่

「ใช่ไหมตอนนั้นเราคุยว่าจะรวมตี้กันนี่ ใช่ไหมซีน่า？」

「เอะ อืม！？」

นอกจากนี้ไอริสยังแสดงความไม่พอใจมากเข้าไปอีกกับคำพูดของฟีโอ

ซีน่าก็มองเธอเช่นกันเธอก็พูดกลับในทันใด

「……ทำไมฉันด้วยล่ะเนี่ย？」

「พูดอะไรน่ะ? ก็ตอนนั้นพวกเราควรจะร่วมทีมกันนี่～」

แน่นอนว่าซีน่าก็มีกำหนดการจะร่วมตี้กับโนโซมุ เพราะข้อเสนอของฟีโอ

แต่ยังไงก็ตามใบหน้ายิ้มแย้มของฟีโอมันชวนให้หงุดหงิดชะมัด

ก็รู้หรอกนะว่าพูดเรื่องอะไรอยู่ แต่ว่าสิ่งที่โนโซมุพูดมันน่าสนใจกว่านั้น

「นั่นสินะ……」

ซีน่าจ้องมองโนโซมุและไอริส จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

สายตาที่พวกเขาจับจ้องมานั้น ทำให้โนโซมุเสียวสันหลังเล็กน้อย

ซีน่าวางมือบนริมฝีปากและส่ายหัว

「เอ่อ วันนี้ฉันคงต้องละไว้ก่อนละกันนะพอดีนึกได้ว่ามีธุระ……」

「อ่า นั่นสินะ กำลังจะกลายเป็นเรื่องน่าสนใจ..โอ้มาร์ก็ด้วยนะ! มาด้วยกันสิ！？」

โนโซมุกำลังกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับคำพูดของฟีโอ

เหลือบมองซีน่า เธอถอยออกไปและออกไปโดยไม่ทักท้วงอะไร

「เอ่อคือว่าพอดี ข้ายังช่วยงานที่ร้านไม่เสร็จ」

「น่าเบื่อจังเลยนะช่วยงานบ้านเหรอ……」

ฟีโอทำสีหน้าเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นเองมาร์ก็รีบออกไปจากสถานที่แห่งนี้

「แกเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทำงานที่ร้านไม่เสร็จ ถ้าลืมละก็แกตายแน่？」

「ฮะฮะฮะ ใช่ ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ！　ทอมละจะทำไง！？」

มาร์พูดกับฟีโอด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เล็กน้อยพร้อมยิ้มหัวเราะ

เมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนว่าที่ร้านของมาร์กำลังลำบากเพราะการเมาแอ้วันนั้น

ฟีโอเผชิญหน้ากับคำขู่ของมาร์ จึงตัดสินใจถอนตัวทันที ทอมเองก็ทำใบหน้าเจื่อนๆ

「ขอโทษด้วยนะ ผมเองก็ถูกอาจารย์เรียกตัว……」

「ฉันก็จะไปกับทอม！」

「หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้จิ้งจอกเวรนี่」

เห็นได้ชัดว่าทอมและเพื่อนๆของเขามีธุระเช่นเดียวกับซีน่า เสียงของทอมแข็งขึ้นเล็กน้อยอาจเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศไม่พึงประสงค์

「ไม่รู้ด้วยแล้ว！　ถ้างั้นก็ให้ทั้งสามคนเข้าป่าไปแล้วกัน！」

「ใช่แล้ว……」

มาร์พยายามลากฟีโอที่กำลังหนี แต่ฟีโอก็พยายามหนีจากมาร์และพยายามจบการสนทนาในครั้งนี้

เมื่อฟีโอเมาและคุมตัวเองไม่ได้ ทอมและเพื่อนๆของเขาที่ไม่รู้เรื่องก็ทำได้แต่เอียงศีรษะ แต่ว่าโนโซมุก็ทำได้เพียงถอนหายใจ

อาจารย์อันริหนึ่งในเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายซึ่งเป็นสาเหตุให้เหล่าหนุ่มๆหลงไหลก็ไม่ได้เข้ามาช่วย แต่ยังยืนยิ้มอยู่ข้างๆอาจารย์นอร์น

เมื่อคิดว่าอาจารย์คนนี้นี่ร้ายสุดๆนั่นเองก็โดนไอริสเรียก

「อืม ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะโนโซมุ」

「……อืม ฝากตัวด้วยนะ」

โนโซมุตอบกลับด้วยคำพูดติดขัดเล็กน้อย

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฟีโอก็เริ่มเก็บถุงขยะ

「เพราะแบบนั้นไปรวมตัวกันที่กิลด์หลังเลิกเรียน！　แล้วก็เข้าป่าาาาาา！　ไม่สิตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะ นั่นแหละเหตุผล！」

「รอก่อนสิเฟ้ย！」

ฟีโอที่พูดเช่นนั้นก็รีบกระโดดออกจากห้องไป มาร์เองก็ตามฟีโอที่หนีไป

โนโซมุยิ้มพร้อมกับมองทั้งสองคนที่วิ่งไปเอะอะไป

งานยุ่งๆอาจจะไม่ได้ลงถี่ๆแบบแต่ก่อนนะครับ ขอโทษด้วยครับ