พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 112 นี่คือที่ไหน？
ปาจรีย์ตกใจเพราะเสียงดังเข้าหู หันไปด้วยความโมโห“ใครอะ？”
“ผมเอง”นัทธีลงมาจากรถ
ปาจรีย์เก็บใบหน้าที่โมโหนั่นไป กะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ประธานนัทธี？ทำไมคุณมาอยู่นี่？”
“ทางผ่านครับ เธอเป็นอะไร？”สายตานัทธีมองลงไปที่วารุณี
วารุณีเอาหน้าซุกไปที่ไหล่ปาจรีย์ ผมตกลงมา ปิดหน้าเธอหมด มองอะไรไม่เห็นเลย
“วารุณีดื่มจนเมาค่ะ”ปาจรีย์ตอบกลับอย่างทำอะไรไม่ได้
“พวกคุณดื่มเหล้า？”นัทธีหรี่ตาลง
ปาจรีย์ตอบอือ“ใช่ค่ะ วารุณีเสียใจหน่อยๆ ”
“เสียใจ？”นัทธีเม้มริมฝีปาก“ทำไมถึงเสียใจล่ะ？”
ปาจรีย์มองไปที่เขาอย่างคับแค้นใจ บ่นว่า“ทำไม ก็ไม่ใช่เพราะว่าคุณหรือไงล่ะ”
“หือ？”นัทธีฟังไม่ถนัด คิ้วขมวดขึ้นมา
ปาจรีย์ได้สติคืนมา ก็รีบส่ายหน้า“ไม่มีอะไรค่ะๆ ประธานนัทธี คุณไปส่งพวกเราที่สถานีรถไฟใต้ดินที่ใกล้ที่สุดได้ไหมคะ？”
“ขึ้นรถมาครับ”นัทธีเปิดประตูหลังรถ
ปาจรีย์รีบขอบคุณ ประคองวารุณีขึ้นรถ
นัทธีก็นั่งบนรถ มองวารุณีที่หลับจากกระจกมองหลัง คาดเข็มขัดไปพูดไปว่า“ที่อยู่ของคุณ？”
“ประธานนัทธีคุณจะส่งฉันกลับไปใช่ไหมคะ？”ดวงตาปาจรีย์เป็นประกาย
นัทธีไม่ปริปากพูด
ปาจรีย์จะพูดที่อยู่ของตัวเองออกมา แต่ก็คิดอะไรขึ้นได้ ก็มองไปที่วารุณี
นัทธีเดาความกังวลของเธอออก ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย“ผมจะส่งเธอกลับเอง”
“งั้นก็ดี ที่อยู่ของฉันคือ ……”ปาจรีย์บอกที่อยู่ของตัวเองไป
หลังจากนัทธีเปิดจีพีเอส ก็สตาร์ทรถออกไป
ประมาณยี่สิบกว่านาที ก็ถึงที่พักของปาจรีย์
เธอลงจากรถ ยืนอยู่นอกหน้าต่างฝั่งที่นั่งคนขับ“ขอบคุณนะคะประธานนัทธี ส่วนวารุณีก็ส่งต่อให้คุณนะคะ ”
นัทธีตอบอือ ปิดหน้าต่างรถ แล้วขับรถออกไป
ระหว่างทาง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา
เสียงบ่นของพิชิตก็เข้ามา“นัทธี ทำไมแกยังไม่ถึงอีกเนี่ย？”
นัทธีจับพวงมาลัยข้างหนึ่ง มืออีกข้างกดบลูทูธที่หู“ระหว่างทางเจอเรื่องนิดหน่อย ดึกหน่อยนะถึงจะไปถึง”
“เรื่องอะไร？”พิชิตถาม
สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย ไม่ตอบ“ไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันจะรีบไป”
“งั้นก็ดี แกรีบมาล่ะ นวิยายังรอแกอยู่ ได้ยินว่าตอนบ่ายแกไปเลือกของขวัญให้เธอเองกับมือ เธอก็คาดหวังมาก”
“รู้แล้ว”นัทธีกดหูฟัง ตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง
แป๊บเดียว ก็ถึงอพาร์ทเม้นท์
นัทธีจอดรถเสร็จ ก็อุ้มวารุณีจากที่นั่งขึ้นมา
เหมือนวารุณีจะรู้สึกว่ามีคนอุ้มเธออยู่ จิตใต้สำนึกเลยเอามือไปโอบคอของชายหนุ่มไว้
ร่างของชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย ก้มหน้าลงมองเธอสักพัก
เห็นเธอไม่ขยับ จึงก้าวขาทั้งสองข้างออกไป เดินเข้าไปในอาคาร
พอถึงชั้น นัทธีก็อุ้มวารุณีมาที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ของเธอ ใช้ศอกกดกริ่ง แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูสักที
นัทธีทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หันกลับไปเปิดประตูอพาร์ทเม้นท์ตัวเอง อุ้มเธอเข้าไปวางไว้ที่โซฟา จากนั้นหยิบกระเป๋าของเธอ เตรียมหาคีย์การ์ด
หาไปรอบหนึ่ง ก็ยังหาคีย์การ์ดในกระเป๋าเธอไม่เจอ หมดหนทาง นัทธีได้แต่หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา เตรียมติดต่อเด็กสองคน
แต่ตอนที่นัทธีคว้าแขนของวารุณี เตรียมใช้รอยนิ้วมือของเธอปลดล็อกโทรศัพท์ ทันใดนั้นวารุณีก็ลืมตา คลานลงมาจากโซฟา กอดเอวของเขาไว้ ทั้งตัวแนบไปที่ร่างของเขา
ร่างกายนัทธีแข็งทันที“คุณทำอะไร？”
“ร้อนจัง……”วารุณีหรี่ตาลงพึมพำออกมาสองคำ เอาหน้าถูไปที่หน้าอกเขา
ถูกไปสักพัก เหมือนจะรู้สึกผิดปกติ เธอเงยหน้าขึ้นมา หลังจากปล่อยเอวของเขา ดึงคอเสื้อของเขาไปอย่างหยาบคาย เปิดเสื้อเชิ้ตของเขาออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแรง
มองหน้าอกของเขา เธอยิ้ม แล้วตบ จากนั้นเอาหน้าแนบไป
ตอนนี้สายตาที่ดูสบายของเธอหรี่ลง“เย็นจัง”
“วารุณี คุณรู้ไหมคุณกำลังทำอะไร？”สายตานัทธีมองหญิงสาวที่ทำอะไรอยู่ตรงหน้าอกของตัวเอง ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวเล็กน้อย น้ำเสียงแหบแห้ง
วารุณีถูหน้า“เย็น……เย็นจัง！”
หน้านัทธีมืดสนิท
เขาไม่ควรถามคนเมา！
“ปล่อย！”นัทธียื่นมือ คว้าไหล่ของวารุณี แล้วดึงออกไป
วารุณีรู้สึกว่าน้ำแข็งอยู่ห่างตัวเองออกไป ทันใดนั้นก็ร้อนใจ สะบัดมือของเขาออกอย่างแรง แนบไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง
นัทธีมองหญิงสาวในอ้อมแขนที่เหมือนกับปลาหมึก ขมับก็ปูดออกมา“วารุณี ผมจะบอกอีกครั้ง ปล่อย！”
“ไม่เอา”วารุณีกอดเขาไว้แน่น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อย แล้วยังกัดไปที่หน้าอกเขาคำหนึ่ง
นัทธีส่งเสียงร้องออกมา คอเอนไปด้านหลัง“วารุณี……”
“หือ？”วารุณีปล่อยปากออก เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างไร้เดียงสา
นัทธีสบตากับเธอ มองเธอที่อ้าปากแดงออกมาเล็กน้อย ดมกลิ่นเหล้าบางๆ ที่ออกมาจากปากของเธอ สายตายิ่งหม่นลง สุดท้ายใจก็เต้น เงยคางเธอขึ้นมา ก้มหน้าลงจูบปิดปากของเธอ
ปากของเธอนุ่มมาก อ่อนนุ่ม เหมือนกับวุ้น ข้างในมีรสหวานของเหล้า ทำให้คนหลงใหล
วารุณีไม่รู้ว่าตัวเองถูกจูบ เธอรู้แค่ว่าที่ปากรู้สึกเยือกเย็น ทำให้เธอชอบเป็นพิเศษ เธอโอบคอของชายหนุ่มจากจิตใต้สำนึก ไล่ล่าความเย็นนั้น
และการกระทำของเธอ สำหรับนัทธีแล้ว เหมือนการปลุกใจอย่างหนึ่ง ทำให้เขาไม่ได้สติชั่วคราว เหลือเพียงแต่สัญชาตญาณ
เธอปล่อยคางของเธอออก เอามือโอบไว้ที่หลังหัวของเธอ มืออีกข้างโอบหลังเอวของเธอ กดเธอลงไปที่โซฟาอย่างค่อยๆ
ค่ำคืนที่น่าลุ่มหลงก็ผ่านไป
จนวันถัดมาที่ฟ้าใกล้สว่าง นัทธีลุกขึ้นจากตัววารุณี
เขายืนอยู่ข้างโซฟา ก้มหน้ามองหญิงสาวที่เหนื่อยจนหลับใหลไปบนโซฟา สายตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน
ผ่านไปสักพัก เขาก้มตัวหยิบเสื้อผ้าที่พื้นแล้วทิ้งไว้ที่โซฟาเสร็จ ก็กลับห้องไปเอาผ้าห่มผืนหนึ่งออกมา ห่มให้วารุณี แล้วเดินเข้าไปห้องน้ำเงียบๆ อย่างรวดเร็ว
พอเขาอาบน้ำเสร็จ ก็เช็ดผมแล้วออกมาจากห้องอาบน้ำ ดูโทรศัพท์ที่ยังไม่หยุดสั่น
เขาเดินมาสองสามก้าวก็ไปถึงหน้าโต๊ะน้ำชา เอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่คอ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คำว่านวิยา ก็ปรากฏบนหน้าจอและไม่หยุดสั่น
“ฮัลโหล”นัทธีรับสายโทรศัพท์ เสียงแหบอย่างเซ็กซี่ ทำให้คนที่ได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคลิบเคลิ้ม
จู่ๆ นวิยาก็ร้องไห้ออกมา“นัทธี คุณอยู่ไหน？”
นัทธีมองวารุณี เม้มริมฝีปาก“ผมอยู่ที่บริษัท”
ได้ยินคำตอบของเขา นวิยาก็เงียบ หลายวินาทีถัดมา จึงพูดใหม่ว่า“ทำไมเมื่อคืน คุณไม่มาที่ร้านอาหาร？คุณไม่ได้บอกเหรอว่าจะมาแล้ว ฉันรอคุณอยู่ตลอด ทำไมคุณถึงไม่รักษาคำพูด？”
สายตานัทธีมีความขอโทษ จับสันจมูก“ขอโทษนะ ความผิดของผมเอง ผมจะชดเชยให้คุณ”
“คุณจะชดเชยยังไงให้ฉัน เมื่อวานเป็นวันเกิดฉันนะ นัทธี คุณมันเกินไปแล้ว เมื่อคืนฉันกับพิชิตเอาแต่โทรหาคุณ คุณก็ไม่รับ คุณรู้ไหมฉันเป็นห่วงแค่ไหน？”นวิยาต่อว่าด้วยความโมโหเสร็จ ก็วางสาย
นัทธีหยิบโทรศัพท์ลงมา เปิดบันทึกการโทร ก็เห็นว่านวิยากับพิชิตโทรมาหลายรอบ
นับๆ เวลาดูแล้ว เป็นช่วงเวลาที่เขาอยู่กับวารุณีพอดี
คิดถึงตรงนี้ นัทธีก็อดไม่ได้ที่จะลูบขมับด้วยความปวดหัว
ตอนนี้เอง จู่ๆ หญิงสาวที่โซฟาก็ขยับ ส่งเสียงในลำคอแล้วลืมตาขึ้นมา มองเพดานที่สว่าง ดวงตามีความงุนงง“นี่คือที่ไหน？”
