พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 113 ไม่ต้องรับผิดชอบ
รูม่านตานัทธีหดลง จ้องเธอเขม็ง“อพาร์ทเม้นท์ของผม”
“ทำไมฉันถึงอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ของประธานนัทธี？”วารุณียกแขนขึ้น ลูบขมับที่บวมออกมา อยากจะลุกขึ้นนั่ง
สรุปคือขยับร่างหาย เธอก็เจ็บจนส่งเสียงร้อง ร่างกายคืนกลับไปที่โซฟา หัวล้มลงจนเวียนหัว ความทรงจำในเมื่อคืน เริ่มปรากฏออกมาทีละนิดในหัว
หลังจากรู้ว่าเมื่อคืนตัวเองกับนัทธีมีอะไรกันขึ้น เธอก็รู้สึกไม่ดี
วารุณีหันคออย่างแข็งทื่อ มองชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด อยู่ข้างโซฟาอย่างตะลึง ผ่านไปสักพักจึงส่งเสียงว่า“ประธานนัทธี เมื่อคืนพวกเรา……”
“เรื่องเมื่อคืน ผมจะรับผิดชอบคุณ！”นัทธียื่นเสื้อผ้าให้เธอ
วารุณีรับเสื้อผ้าวางไว้ที่วางมือบนโซฟาอย่างตะลึง จากนั้นห่มผ้าห่ม มาปกคลุมตัวเอง กัดฟันทนความเจ็บนั่งขึ้นมา“ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบของคุณ！”
ดวงตานัทธีหรี่ลง“คุณพูดอะไร？”
วารุณีหลับตาลง ปกปิดสายตาที่ขมขื่นในดวงตา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ฉันบอกว่า ไม่ต้องให้ประธานนัทธีมารับผิดชอบฉันหรอก พวกเราโตๆ กันแล้ว ระหว่างผู้ใหญ่ด้วยกันยากที่จะเลี่ยงให้เกิดเรื่องแบบนี้ พวกเราก็ถือว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่งเถอะ”
“อุบัติเหตุ？”ใบหน้านัทธีหมองหม่นลง ริมฝีปากบางๆ ก็เม้มขึ้นมาแน่น
สำหรับเธอแล้ว ชายหญิงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถือเป็นเรื่องปกติเหรอ？
หรือว่า เธอก็มีเรื่องอุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นกับชายคนอื่นอยู่บ่อยๆ ？
คิดถึงตรงนี้ มือที่นัทธีจับผ้าขนหนูอยู่ ก็กำแน่นขึ้นมา เส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้น สีหน้าดูแย่มาก
วารุณีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คิดแค่ว่าตัวเองไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ ทำร้ายความเคารพนับถือตนเองของเขาในฐานะผู้ชาย กัดริมฝีปาก ฝืนพูดไปว่า“ใช่ค่ะ แค่อุบัติเหตุ ไม่งั้นจะทำอย่างไรล่ะ？คุณบอกว่าจะรับผิดชอบ อย่างมากก็เอาเงินให้ฉัน คงไม่ใช่ว่าแต่งงานกับฉันหรอกใช่ไหมคะ？”
ได้ยิน ริมฝีปากนัทธีก็ขยับ ไม่พูดอะไร
เห็นเขาเงียบ วารุณีก็ยิ้มอย่างเศร้าๆ “คุณดูสิ คุณไม่พูด หมายความว่าฉันพูดถูก ความรับผิดชอบของคุณคือให้เงิน แต่เงินสำหรับฉันแล้วถือเป็นการดูถูกอย่างหนึ่ง ฉันเอาไม่ได้ ดังนั้นถือว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่งเถอะ”
พูดจบ เธอก็ไม่มองเขาอีก จะลงมาจากโซฟา
แต่ตอนที่เท้าของเธอแตะพื้น เนื่องจากขาทั้งคู่ไม่มีแรง จึงอุทานออกมาและร่างก็ล้มไปข้างหน้า
นัทธีเห็นแบบนี้ ก็ก้าวไปยืนด้านหน้าเธอ รับเธอไว้“จะไปไหน เดี๋ยวผมอุ้มคุณไป”
วารุณีล้มลงในอ้อมแขนของนัทธีอย่างมั่นคง ได้กลิ่นลมหายใจที่ตัวเขา ได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขา ปลายจมูกก็ร้อนผ่าวเล็กน้อย มีแรงกระตุ้นที่อยากจะร้องไห้
แต่เธอฝืนทนไว้ไม่แสดงออกมา หลังจากจัดท่ายืนจนมั่นคงแล้ว ก็ถอยออกไปจากอ้อมแขนของเขา“ไม่ต้องค่ะประธานนัทธี ฉันไปเองได้”
เธอคว้าเสื้อผ้าที่อยู่บนที่รองแขนบนโซฟาขึ้นมา มืออีกข้างกำผ้าห่มไว้แน่น เดินเตาะแตะไปหน้าประตู
หลังจากออกไปจากอพาร์ทเม้นท์ของนัทธี วารุณีก็มาหน้าประตูอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง กดกริ่ง
ด้านในประตูมีเสียงของวรยาออกมาอย่างรวดเร็ว“ใครน่ะ？”
“แม่ ฉันเอง”วารุณีตอบกลับเสียงดัง
วรยาได้ยินเสียงของเธอ ก็รีบมาเปิดประตู มองเห็นสภาพของเธอตอนนี้ ก็ตะลึงงัน มาส์กที่ใบหน้าก็ลื่นไหลลงมา“ลูกรัก นี่ลูก……”
“แม่ ไม่ต้องแล้ว แม่ให้ฉันเข้าไปก่อน”วารุณีพูดเร่งด้วยใบหน้าแดงจัดอย่างอึดอัด
ขาของเธออ่อนจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เอง วรยาก็ได้สติคืนมา รีบหลีกทางให้“อ้อๆ รีบเข้ามาสิ”
วารุณีรีบเข้าไป หลังจากเข้าไปแล้ว ก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
วรยาหยิบมาส์กหน้าที่พื้นขึ้นมา ปิดประตูห้อง และตามมาที่ห้องน้ำ ยืนถามอยู่นอกห้องน้ำว่า“ลูกรัก เมื่อคืนอยู่กับใครเหรอ？”
“แม่ ไม่ต้องถามแล้วโอเคไหม？”วารุณียืนหน้ากระจก มองร่างตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแดง ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ
“ไม่ถามจะได้ยังไง ฉันเป็นแม่แกนะ เมื่อคืนลูกออกไปกินข้าวกับปาจรีย์ แม่ก็คิดว่าลูกนอนที่บ้านปาจรีย์ สุดท้ายลูกนี่จริงๆ เลย ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นทั้งคืน แม่ยังไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร？”วรยาตบประตูห้องน้ำอย่างโมโห
วารุณีได้ยินเข้าไปแก้วหู กำลังจะตอบไป วรยาก็พูดอีกครั้ง เสียงเต็มไปด้วยความรีบร้อน“วารุณี ลูกคงไม่ได้ถูกใครรังแกมาหรอกนะ？”
วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก，“ไม่มีอะไร มันเป็นอุบัติเหตุ！”
“อุบัติเหตุอะไร？”วรยาขมวดคิ้ว กำลังจะถามให้ชัดเจน กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เธอหันไปมองปากทางเข้าบ้าน“วารุณี แม่จะไปเปิดประตู เดี๋ยวแม่กลับมา ทางที่ดีแกบอกแม่มาตรงๆ ให้ชัดเจนเลยว่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หึ！”
พูดเสร็จ วรยาก็หันกลับเดินไปที่ปากทางเข้าบ้าน เปิดประตูออก
นัทธียืนอยู่นอกประตู ในมือถือถุงใบเล็กๆ “คุณป้า”
“นัทธี คุณมาได้ไง？”วรยามองสำรวจเขาอย่างสงสัย
นัทธีไม่ตอบ แล้วยื่นถุงใบเล็กๆ ให้“นี่คือยาเอาให้วารุณีครับ”
“ให้วารุณี？”วรยารับมาด้วยจิตใต้สำนึก และเปิดดู ตอนที่มองเห็นชื่อบนกล่องยา สีหน้าก็ทั้งเขียวทั้งแดง สุดท้ายจึงปิดถุงลง จ้องเขาอย่างโมโห“ที่แท้ก็คุณที่รังแกวารุณี！”
เธอเดาได้นานแล้ว
ถ้าเป็นชายคนอื่น วารุณีคงไม่นิ่งขนาดนี้ กลัวว่าคงแจ้งความไปนานแล้ว
นัทธีละสายตาลงอย่างรู้สึกผิด“ขอโทษครับคุณป้า ผม……”
“ผมอะไรผม คุณไสหัวไปเลย！”วรยาชี้ไปที่ลิฟต์อย่างโมโห“เสียงแรงที่ฉันคิดว่าคุณน่ะเป็นคนดี คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าฉันจะมีวันที่มองคนผิดไปได้ คุณมีคู่หมั้นแล้วยังมายุ่งกับวารุณีของพวกเราอีก น่ารังเกียจจริงๆ ไสหัวไป ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ รีบไสหัวไป！”
เธอพูดไป ก็ดันนัทธีออกไปด้วย ตอนที่ดันไปจนระยะห่างกับนอกประตูเหลือประมาณสามสิบสี่สิบเซนติเมตรได้ เธอก็ปิดประตูดังปังด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
พอปิดประตูแล้ว วรยาก็พบว่ามือตัวเองยังถือถุงนี้อยู่ จึงทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ อยากจะเปิดประตู เอาถุงนี้ทิ้งใส่เขาออกไป
แต่จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นได้ จึงเบ้ปาก แล้วทำลายความคิดนี้ลง
“แม่ ใครเหรอ？”วารุณีอาบน้ำเสร็จห่อผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ มองเห็นสภาพวรยาที่มีใบหน้ากำลังโมโห
วรยาจ้องเธอเขม็ง“จะเป็นใครได้ คู่ของแกเมื่อคืนไง”
ได้ยินคำนี้ วารุณีก็ชะงัก จากนั้นก้มหน้าอย่างเขินอาย“แม่ อย่าพูดอย่างนี้สิ”
“หึ ฉันพูดผิดเหรอ？”วรยาจิ้มหน้าผากเธออย่างโมโห“แกดูสิ เขาก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทำไมแกถึงได้……”
“แม่”วารุณีดึงแขนเสื้อของวรยาอย่างระมัดระวัง“ฉันผิดไปแล้ว แม่อย่าโมโหนะ นี่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ต่อไปไม่มีอีกแล้ว”
“แกพูดแล้วนะ งั้นแกก็ต้องทำให้ได้อย่างที่พูด แกก็รู้ ว่าแม่เกลียดมือที่สามที่สุด ดังนั้นฉันไม่หวังว่าลูกสาวของฉันจะกลายเป็นคนแบบนั้น”วรยามองวารุณีอย่างจริงจังสุดๆ
วารุณีตอบอือ แล้วพยักหน้า“ไม่ทำอีกแล้วแม่！”
“งั้นก็ดี”ในที่สุดสีหน้าวรยาก็ผ่อนคลายลง หลังจากลูบหัวเธอ ก็เอาถุงในมือให้เธอ“อันนี้นัทธีเอาให้ลูก ลูกทาเองนะ อย่าอักเสบล่ะ แม่จะไปล้างหน้า”
หลังจากวรยาไป วารุณีก็เปิดถุงอย่างสงสัย เอาของด้านในออกมาทีละชิ้น มองเห็นว่าเป็นยาที่ทาตรงนั้น หน้าเล็กๆ ก็แดงขึ้นมา
“เขาช่างละเอียดจริงๆ ”วารุณีละสายตาลงแล้วยิ้ม บ่นเสียงเบา
จากนั้น เธอก็ยากล่องสุดท้ายในถุงออกมา ตอนที่เห็นชื่อด้านบนชัดเจน จู่ๆ ที่ใบหน้าก็แสดงอาการแข็งทื่อ
